Patrick Tambay

Na początku kariery Tambay ścigał się w Formule 5000, w zespole Carla Haasa^[2]. W roku 1977 wygrał mistrzostwa serii Can-Am^[3].

W Formule 1 zadebiutował w tym samym roku. W zespole Surtees nie zakwalifikował się do Grand Prix Francji, a później, w zespole Theodore Racing w 8 Grand Prix zdobył 5 punktów, dzięki czemu uzyskał 18. miejsce w klasyfikacji generalnej. W sezonach 1978–1979 startował w zespole McLaren. Zdobył w tych latach łącznie 8 punktów. W sezonie 1980 nie ścigał się w Formule 1, a w roku 1981 powrócił do zespołu Theodore Racing (1 punkt), ale w dalszej części sezonu ścigał się w zespole Ligier (brak punktów).

W roku 1982 dosyć nieoczekiwanie trafił do zespołu Ferrari, i ścigał się w nim do roku 1983. W jego barwach wywalczył pierwsze podium (trzecie miejsce w Grand Prix Wielkiej Brytanii 1982), zwycięstwo (Grand Prix Niemiec 1982) i pole position (Grand Prix Stanów Zjednoczonych Wschód 1983). W sezonie 1983 był z 40 punktami sklasyfikowany na 4 miejscu w klasyfikacji generalnej.

Bez większych sukcesów ścigał się później w Renault (1984 – 1985) i Haas Lola (1986). Po roku 1986 wycofał się z Formuły 1.

W 1989 roku ścigał się wyścigu 24h Le Mans, gdzie był czwarty. Później ścigał się w Rajdzie Paryż-Dakar, gdzie dwukrotnie był w pierwszej trójce. Brał również udział w wyścigach na lodzie i w Rajdzie Korsyki.

W 1994 roku Tambay był zaangażowany w zespół Larrousse, zakładając spółkę z przyjacielem i wspólnikiem Michaelem Golayem.

Po zrezygnowaniu z wyścigów Tambay był komentatorem dla francuskiej telewizji.

Jest ojcem chrzestnym Jacques'a Villeneuve'a. Jego syn, Adrien, ściga się obecnie w serii Formuła BMW Eurocup.

• liczba zgłoszeń: 118
• liczba wyścigów: 113
• liczba ukończonych wyścigów: 57
• liczba punktów: 103
• liczba zwycięstw: 2
• liczba drugich miejsc: 4
• liczba trzecich miejsc: 5
• liczba pole positions: 5

W nawiasie podano liczbę zgłoszeń do wyścigu.

• Patrick Tambay