Arantxa Sánchez Vicario

Pierwsze starty w turniejach zawodowych zaliczyła w 1986, w krótkim czasie stając się czołową specjalistką gry na nawierzchni ziemnej. Swój pierwszy triumf w turnieju rangi WTA odniosła mając niespełna 17 lat – wygrała Belgian Ladies Open rozgrywany w 1988 roku w Brukseli. Już w 1987 (a także rok później) była w ćwierćfinale wielkoszlemowego French Open, ale jej zwycięstwo w tym turnieju w 1989 było wielką sensacją; pokonując w finale liderkę rankingu Niemkę Steffi Graf stała się najmłodszą w historii triumfatorką French Open (17 lat i 6 miesięcy). Wynik ten rok później poprawiła Monica Seles.

Od tego czasu ustabilizowała swoją pozycję w czołówce światowej, regularnie startowała w turniejach Masters (najlepsza szesnastka zawodniczek). Do 2002 uczestniczyła w 58 turniejach wielkoszlemowych, wygrywając cztery, w dalszych ośmiu dochodząc do finału i dziesięciu do półfinału. W każdym turnieju wielkoszlemowym była przynajmniej dwukrotnie w finale. Od lutego do czerwca 1995 przez 12 tygodni pozostawała na czele rankingu tenisistek w grze pojedynczej; wcześniej objęła też prowadzenie na liście deblistek i była tym samym pierwszą zawodniczką od czasu Martiny Navrátilovej (1987), która prowadziła jednocześnie w obu klasyfikacjach.

W 1997 wypadła z czołowej dziesiątki rankingu i wydawało się, że jej kariera zmierza ku końcowi; udało się jej jednak dość niespodziewanie wygrać jeszcze raz wielkoszlemowy French Open, po finałowym zwycięstwie nad Seles w 1998. Była w półfinałach French Open także w 1999 i 2000; w 2001 wygrała ostatnie turnieje w karierze w singlu, a wraz z końcem sezonu 2002 zdecydowała się zakończyć karierę zawodniczą. Emeryturę ograniczyła jednak jedynie do singla, w deblu startowała jeszcze przez kolejne dwa lata, a nawet reprezentowała Hiszpanię (chociaż bez powodzenia) na swoich piątych igrzyskach olimpijskich w Atenach.

Do jej ulubionych turniejów bez wątpienia należy zaliczyć French Open. Na kortach im. Rolanda Garrosa triumfowała trzykrotnie, również trzy razy przegrywała dopiero w finale; zaliczyła ponadto cztery półfinały i trzy ćwierćfinały, w latach 1987–2002 nie opuściła ani jednej edycji tego turnieju. Z mniejszym szczęściem grała na Wimbledonie; nie udało się jej odnieść końcowego sukcesu, w 1995 i 1996 przegrywała w finałach z Graf, za pierwszym razem dość pechowo – 5:7 w trzecim secie, po długim, granym około 20 minut, jedenastym gemie (na 6:5 dla Graf).

W 1993 była w finale Masters, przegrywając w czterech setach z Graf. Z mniejszych turniejów, w których odnosiła sukcesy, warto wymienić Otwarte Mistrzostwa Kanady. W finałach tego turnieju (rozgrywanego na przemian w Toronto i Montrealu) pokonywała liderki rankingu tenisistek – w 1992 Seles, w 1994 Graf. Ponadto w 1996 i 1998 przegrywała dopiero w finałach.

Szczyt kariery Sánchez Vicario przypadł na czas dominacji w tenisie Steffi Graf i Moniki Seles. W odróżnieniu od swoich rywalek nie dysponowała potężnymi uderzeniami, opierając grę raczej na skutecznej obronie i przebijaniu na drugą stronę kortu niekończącej się liczby piłek. Odniosła w ciągu kariery ponad 700 zwycięstw meczowych, jej zarobki na korcie osiągnęły kwotę niemal 17 milionów dolarów, co dawało jej (w lipcu 2005) piąte miejsce w historii.

Jeszcze większe sukcesy Sánchez Vicario odnosiła w mniej popularnej grze podwójnej. W latach 1986–2004 wygrała 69 turniejów, w tym sześć wielkoszlemowych. Największe sukcesy odnosiła w parze z Czeszkami Janą Novotną i Heleną Sukovą. W 1992 (z Sukovą) i 1995 (z Novotną) triumfowała w deblowym turnieju Masters, cztery razy była w finale. Gra mieszana przyniosła jej cztery triumfy wielkoszlemowe (w tym dwa z Australijczykiem Toddem Woodbridgem).

 

Przez całą karierę chętnie występowała jako reprezentantka Hiszpanii. Jest jedną z rekordzistek Pucharu Federacji, wystąpiła w 59 meczach reprezentacyjnych, odnosząc 72 zwycięstwa. Reprezentowała kraj przez 15 sezonów, przyczyniając się do pięciu końcowych triumfów Hiszpanii (1991, 1993, 1994, 1995, 1998). Międzynarodowa Federacja Tenisowa i Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy nagrodziły ją specjalną nagrodą za postawę w Pucharze (Award of Excellence) w 2001 (wspólnie z rodaczką Conchitą Martínez). Sánchez Vicario występowała również w mikstowym Pucharze Hopmana (wygrane Hiszpanii w 1990 i 2002). Jest rekordzistką Hiszpanii pod względem liczby zdobytych medali olimpijskich; w pięciu startach (Seul 1988, Barcelona 1992, Atlanta 1996, Sydney 2000 i Ateny 2004) zdobyła cztery medale – w grze pojedynczej brąz w 1992 i srebro w 1996, w grze podwójnej srebro w 1992 i brąz w 1996 (w parze z Conchitą Martínez).

Jest autorką podręcznika dla młodych tenisistów The Young Tennis Player: A Young Enthusiast’s Guide to Tennis (1996). W ciągu wieloletniej kariery zdobyła wiele nagród sportowych, a w 1998 została uhonorowana prestiżową Nagrodą Księcia Asturii. W 1994 Międzynarodowa Federacja Tenisowa przyznała jej tytuł mistrzyni świata (w tenisie tytuł ten jest przyznawany, a nie zdobywany w konkretnych zawodach). W 2001 weszła w skład Hiszpańskiego Komitetu Olimpijskiego.

W 2007 została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. W 2001 roku wzięła ślub z dziennikarzem sportowym, Joanem Gironą, ale małżeństwo szybko zakończyło się rozwodem. 12 września 2008 poślubiła biznesmena Jose Santacanę. Na przełomie lutego i marca 2009 urodziła pierwsze dziecko, córkę Arantxę.

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2014-10-31]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-10-31]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2014-10-31]  (ang.).