2K12 Kub

System Kub został zaprojektowany specjalnie dla zapewnienia obrony przeciwlotniczej wojskom lądowym, dlatego wymogiem była większa mobilność i szybkość rozstawiania zestawu w stosunku do bardziej stacjonarnych zestawów wojsk obrony powietrznej, jak skonstruowany w tym samym czasie i dysponujący zbliżonymi parametrami S-125 Newa^[1]. Prace nad zestawem rozpoczęto w 1959 roku w biurze konstrukcyjnym OKB-134 GKAT kierowanym wówczas przez Iwana Toropowa. Głównymi konstruktorami projektu byli A. Jaśkin i W. Tichomirow^[2]. Problemy z nowym silnikiem strumieniowym na stały materiał pędny, spowodowały, że próby pocisków na wyrzutni rozpoczęto dopiero w 1961 roku. Nadal jednak niedopracowany napęd powodował, że pociski wybuchały na wyrzutni, a w pełni funkcjonalny pocisk udało się dopracować dopiero w 1965 roku. W 1966 roku zestaw przyjęto na uzbrojenie i rozpoczęła się jego produkcja seryjna w Uljanowskich Zakładach Mechanicznych oraz Zakładach Mechanicznych imienia Kalinina. Pierwsza publiczna prezentacja zestawu miała miejsce 7 listopada 1967 roku podczas defilady z okazji kolejnej rocznicy wybuchu rewolucji w Moskwie. W roku 1977 zaprezentowano nowsze wersje systemu Kub, w tym współpracujące z czteroprowadnicowymi wyrzutniami zbliżonymi do systemu 9K37 Buk^[3]. Produkcja zestawu trwała do początku lat 80. XX wieku, kiedy do produkcji weszła wyrzutnia 9K37 Buk. W tym czasie wyprodukowano około 2000 wyrzutni z czego ponad 1100 przeznaczono na eksport (w tym około 440 do państw Układu Warszawskiego). Na uzbrojeniu Armii Czerwonej znajdowało się około 875 wyrzutni^[3].

System 2K12 posiada wiele wspólnych elementów z systemem 2K11 Krug i oba te zestawy miały się wzajemnie uzupełniać – 2K11 jest skuteczny na długich dystansach i dużych wysokościach, 2K12 na średnich dystansach i wysokościach. System jest w stanie namierzyć i rozpocząć śledzenie celów za pomocą radaru SURN 1S91 z odległości 75 km i rozpocząć wskazywanie na odległości 28 km. Pocisk jest początkowo kierowany za pomocą półaktywnego radaru, z podświetleniem celu zapewnianym przez naziemny radar 1S91. Detonacja następuje przez zapalnik uderzeniowy lub zbliżeniowy. W starszych wersjach (pociski 3M9ME) start jest możliwy dopiero po wykryciu przez głowicę pocisku promieniowania odbitego od celu, w nowszych (3M9ME3) mogą zostać wystrzelone jeszcze przed przechwyceniem celu^[4]. Wybrana metoda naprowadzania wymaga podświetlania celu przez radar dużej mocy i stwarza ryzyko zakłócenia, szczególnie przy celach o małej powierzchni odbicia^[4]. W najnowszych modelach, system jest również wyposażony w optyczny system śledzenia, który umożliwia pracę bez użycia radaru, w którym to przypadku efektywna wysokość jest ograniczona do 14 km. Optyczna metoda śledzenia umożliwia również zaangażowanie na wysokościach niższych od tych, na których radar jest w stanie śledzić cele. Maksymalna prędkość pocisku wynosi około 2,8 Macha. W przeciwieństwie do wyrafinowanego systemu MIM-104 Patriot lub nawet prostszego systemu Hawk, używanych przez siły amerykańskie, większość systemu usytuowana jest na dwóch gąsienicowych pojazdach samobieżnych, a nie holowanych lub montowanych na ciężarówkach, a wyrzutnię zestawu 2K12 można rozstawić i złożyć w zaledwie w 15 minut^[5][6][7].

Pojazd SURN 1S91 składał się z dwóch stacji radarowych – radaru do wykrywania celu 1S11 oraz iluminatora fal ciągłych 1S31, a także systemu IFF i kanału optycznego. Podczas gdy antena 1S31 została zainstalowana w górnej części nadbudówki, a 1S11 w dolnej, mogły one obracać się niezależnie. Aby obniżyć wysokość pojazdu, centralny cylinder mógł schować się w głównym mechanizmie. Zasięg wykrywania stacji wynosi około 50 km. Masa całkowita pojazdu 1S91 z 4-osobową załogą wynosi 20,3 tony, a pojazdu 2P25 z 3 pociskami i załogą 3-osobową 19,5 t^[7][6][3].

 

 

Skład przeciwlotniczego zestawu rakietowego 2K12 Kub^[5]:

• stacja radiolokacyjna wykrywania i naprowadzania SURN 1S91 (i jego wersje rozwojowe)
• potrójna wyrzutnia SPU 2P25
• rakiety kierowane 3M9ME lub 3M9M3E (PRK)
• stacja kontrolno-pomiarowa KIPS 2W8E
• system zautomatyzowanego kierowania ogniem K-1
• dwa samochody transportowo-załadowcze (STZ)

 

Swój chrzest bojowy Kub przeszedł w czasie wojny Jom Kipur w 1973 roku. Kuby znajdowały się na wyposażeniu egipskiej obrony przeciwlotniczej. W 1971 roku Egipt zakupił jedną brygadę wyrzutni, a w maju 1972 roku kolejną, trzecia trafiła na uzbrojenie Egipcjan w 1973. Podczas wojny baterie Kubów zestrzeliły 20 samolotów izraelskich. Ponadto egipskie Kuby równie skutecznie zestrzeliwały własne samoloty i samoloty sojuszników Egiptu, zestrzelono 40 samolotów egipskich i 4 irackie. Podczas wojny wystrzelono około 300 rakiet, sumując wszystkie zestrzelenia daje to średnio jedno zestrzelenie na 5 wystrzelonych pocisków co jest dobrym rezultatem (w Wietnamie, północno-wietnamska obrona przeciwlotnicza zużywała około 25–35 rakiet S-75 na zestrzelenie jednego amerykańskiego samolotu). Podczas wojny Jom Kipur również Syria posiadała dwie brygady wyposażone w Kuby. Syryjczycy zestrzelili 28 izraelskich samolotów, z czego 10 stało się łupem Kubów. Sukces arabskiej obrony przeciwlotniczej w 1973 roku był w dużej mierze wynikiem zaskoczenia izraelskich sił powietrznych, które nie znało parametrów rakiet i w związku z tym nie potrafiło przygotować skutecznych środków przeciwdziałania. Podczas drugiego starcia pomiędzy samolotami izraelskimi a Kubami, tym razem w dolinie Bekaa, Izrael był już przygotowany. Na początku maja 1981 w odpowiedzi na eskalację konfliktu w Libanie Syria rozmieściła w dolinie dwie brygady wyrzutni Kub plus wyrzutnie S-75 i S-125^[8], mające przeciwdziałać próbom nalotów lotnictwa izraelskiego na Liban z tego kierunku. Jednak w ciągu jednego dnia (9 czerwca 1982) Izraelczycy najpierw zniszczyli stację naprowadzania rakiet, a następnie bezbronne już wyrzutnie nie tracąc ani jednego samolotu (operacja „Arcaw 19”)^[9].

Innym użytkownikiem Kubów, które zostały wykorzystane bojowo był Irak, który korzystał z wyrzutni podczas wojny iracko-irańskiej oraz operacji Pustynna Burza. 19 stycznia 1991 ofiarą irackich Kubów padł amerykański F-16 (nr 87-228), powracający z misji bojowej nad Bagdadem^[10]. Dwa dni przedtem jeden z amerykańskich B-52 został uszkodzony rakietą prawdopodobnie wystrzeloną z Kuba.

Wyrzutnie znalazły się również w dyspozycji Frontu Polisario na Saharze Zachodniej. 13 października 1981 partyzanci z Frontu rozpoczęli ofensywę skierowaną przeciwko wojskom marokańskim. Wojsko Maroka wysłało w powietrze samolot Lockheed C-130 Hercules w roli latającego stanowiska dowodzenia oraz samoloty Dassault Mirage F1 mające za zadanie atakować nacierających partyzantów. Marokańczycy zupełnie nie zdawali sobie sprawy z obecności Kubów po stronie partyzantów, efektem zaskoczenia było zestrzelenie C-130, dwóch Mirage i jednego Northrop F-5 Freedom Fighter oraz śmigłowca Aérospatiale Puma. Dla nielicznego lotnictwa Maroka były to duże straty, a co gorsza siły powietrzne nie były w stanie skutecznie przeciwdziałać zagrożeniu ze strony Kubów. 12 stycznia 1985 roku jeszcze jeden Mirage F1 został zestrzelony przez Kuba, ale tym razem wystrzelonego z terytorium Algierii. Wyrzutnie używane bojowo były również przez Libię podczas jej konfliktu z Czadem, ale bez efektów. Większość libijskich wyrzutni zdobyły wojska Czadu, który przekazał wyrzutnie wraz z pociskami do Francji i USA, część zatrzymując jednak dla siebie. 8 sierpnia 1987 dwa libijskie Tu-22 bombardujące strefę Aozou zostały ostrzelane przez czadyjskie Kuby, w rezultacie jeden z bombowców został strącony^[11].

Kuby pojawiły się również w Angoli i w latach 1983–1984 były używane przeciwko samolotom RPA, jednak bez sukcesów. Kuby znajdowały się na wyposażeniu sił powietrznych Republiki Serbskiej w czasie wojny w Jugosławii; 24 czerwca 1992 zestrzeliły one pod Slavonskim Brodem chorwackiego MiG-21 (nr boczny 101), a w trakcie całego konfliktu serbsko-chorwackiego 2 do 3 przestarzałych An-2 przerobionych na bombowce^[12]. 28 maja 1995 pod Velika Kladuša serbski Kub zestrzelił pilotowany przez ukraińską załogę śmigłowiec Mi-17 z bośniackim ministrem spraw zagranicznych dr. Irfanem Ljubijankiciem (zginął). Kilka dni później (2 czerwca), za pomocą Kuba Serbowie zestrzelili nad Bośnią k. miejscowości Mrkonjić Grad amerykańskiego F-16 wykonującego lot patrolowy w ramach operacji lotniczej NATO „Deny Flight”^[13].

19 sierpnia 2003 r. podczas ćwiczeń „Zielony Świerk 2003” polski Kub omyłkowo zestrzelił własny samolot Su-22. Pilot katapultował się, maszyna wpadła do Bałtyku^[14].

Od 2000 roku polskie stacje naprowadzania pocisków były modernizowane, poprzez wymianę lampowych podzespołów elektronicznych na nowsze oraz kamery telewizyjnej śledzenia celu 9Sz33 na nowoczesną, co polepszyło parametry zestawu^[15]. W późniejszym okresie, zestawy na wyposażeniu WP, poddano kolejnej modernizacji, zmieniającej parametry eksploatacyjne i bojowe^[16][17].

Wykonawca modernizacji ukraińskiej, znanej jako 2K12-2D, informuje o dodaniu także zdolności strącania pocisków manewrujących^[18].

Modernizacji poddano też Kuby Czeskich Sił Zbrojnych, w szczególności modernizując w latach 2006-2008 cztery stacje naprowadzania do standardu SURN CZ przez czeską spółkę Retia i wprowadzając nowy zautomatyzowany system dowodzenia^[19]. Zaproponowano następnie w 2012 roku wymianę rakiet na zachodnie Aspide 2000 w kontenerowych wyrzutniach, również naprowadzane półaktywnie, lecz armia czeska nie zdecydowała się na dalszą modernizację, planując wycofanie systemu do 2017 roku^[19][20]. Z polską pomocą modernizowane były podobne systemy sił zbrojnych Węgier i Egiptu.

W 1974 roku w Centrum Szkolenia Specjalistów Artylerii i Radiolokacji w Bemowie Piskim przeszkolono kadrę dwóch pułków artylerii przeciwlotniczej Wojsk Lądowych na zestawy 2K12 Kub. Były to pułki 66 paplot z Bolesławca, który jako pierwszy w Wojsku Polskim został przezbrojony w przeciwlotniczy zestaw rakietowy 2K12 Kub oraz 75 paplot z Rogowa^[21]. Zestawy znajdują się na wyposażeniu Wojsk Lądowych. W 2000 roku w linii było ok. 90 wyrzutni^[15].

 

 

 

Obecni użytkownicy

•   Algieria – 40 (stan na 2012 rok)^[22]
•   Angola – 25 (stan na 2012 rok)^[23]
•   Armenia^[24]
•   Bułgaria - 20 (stan na 2016 rok)
•   Bośnia i Hercegowina – 20 (stan na 2012 rok)^[25]
•   Czechy^[26][27]
•   Egipt – 56 (stan na 2012 rok)^[28]
•   Indie – 180 (stan na 2012 rok)^[29]
•   Iran^[30]
•   Jemen^[31]
•   Kazachstan – 20 (stan na 2012 rok)^[32]
•   Korea Północna^[33][34]
•   Kuba – ok. 25^[35]
•   Libia^[36]
•   Mjanma
•   Polska – 20 (stan na 2015 rok)^[37]
•   Rumunia – 8
•   Rosja – zastąpione przez 9K37 Buk. Obecnie 1 bateria 2K12 rozmieszczona w Armenii, począwszy od roku 2012 (Wycofane w 2015 r.). Również w służbie jako IVC 3M20M3 Peniye system szkolenia imitującego docelowego^[38][39].
•   Sahara Zachodnia
•   Serbia
•   Słowacja – 4 2K12s w wersji C2 Tatrapan PVO^[40]
•   Syria – 195 (stan na 2012 rok)^[41]
•   Tanzania – 20 (stan na 2012 rok)^[42]
•   Turkmenistan – ok. 2 (stan na 2016 rok)^[43]
•   Ukraina^[44]
•   Węgry – 16 (stan na 2012 rok)^[45]
•   Wietnam^[46]

Byli użytkownicy

•   Czad
•   Czechosłowacja
•   Irak
•   Jugosławia
•   NRD
•   ZSRR

• E.F. Rybak, Zapomniany Kub, „Skrzydlata Polska”, nr 1 (1995), s. 15-18, ISSN 0137-866x.

• MSPO 12: pomysł WZU na system krótkiego zasięgu. dziennikzbrojny.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-24)].
• Kub a Sparrow: Polská kombinace - Lukáš Visingr - publikacja w magazynie Střelecká revue nr 9/2009, zawierająca porównanie hipotetycznych parametrów zestawu z rosyjską rakietą 3M9 do zestawu zmodernizowanego, przykładowo wyposażonego w pocisk Sparrow RIM-7P.