Ziya Bünyadov

Ziya Bünyadov
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1921 ; Astara (Azerbejdżan)
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1997 ; Baku
	Przebieg służby
Lata służby	1941–1946
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Główne wojny i bitwy	Front wschodni (II wojna światowa) bitwa o Kaukaz; przyczółek warecko-magnuszewski; operacja wiślańsko-odrzańska; operacja berlińska;
Późniejsza praca	historyk, pracownik naukowy
	Odznaczenia
	;

Ziya Musa oğlu Bünyadov (ros. Зия Мусаевич Буниятов, Zija Musajewicz Bunijatow; ur. 24 grudnia 1921 w Astarze, zm. 21 lutego 1997 w Baku) – azerbejdżański historyk, orientalista, akademik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

W 1939 ukończył 10-letnią szkołę i wstąpił do bakijskiej szkoły piechoty, które ukończył w maju 1941 w stopniu lejtnanta, od czerwca 1941 do maja 1945 uczestniczył w II wojnie światowej jako dowódca plutonu, dowódca kompanii i batalionu. Brał udział w obronie Kaukazu, m.in. w walkach o Mozdok i Tuapse, walczył również na Ukrainie, w Mołdawii, Białorusi i Polsce, a w 1945 uczestniczył w zdobywaniu Berlina. W styczniu 1945 został dowódcą swojej kompanii w stopniu kapitana, brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej i walkach o przyczółek warecko-magnuszewski, na czele kompanii zdobył most na Pilicy i uchwycił przyczółek k. wsi Palczew, zadając duże straty Niemcom, mimo dużych strat poniesionych przez kompanię (90% stanu). W walkach był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.

Od marca 1945 należał do WKP(b), od maja 1945 do maja 1946 był pomocnikiem komendanta dzielnicy Berlina Pankow, w czerwcu 1946 został przeniesiony do rezerwy w stopniu podpułkownika.

W latach 1946–1950 studiował w Moskiewskim Instytucie Orientalistyki, a w maju 1954 obronił pracę kandydacką pt. „Włoski imperializm w Afryce”. Pracował w Instytucie Historii Akademii Nauk Azerbejdżańskiej SRR jako starszy pracownik naukowy, w marcu 1964 obronił pracę doktorską „Azerbejdżan w VII-IX wiekach” (w 1965 została ona przetłumaczona na rosyjski i wydana w 1000 egzemplarzach), od maja 1964 do marca 1981 kierował Wydziałem Historii Średniowiecznej Instytutu Orientalistyki Akademii Nauk Azerbejdżańskiej SRR, a od kwietnia 1981 do stycznia 1986 i ponownie w latach 1988–1990 i od 1992 był dyrektorem Instytutu. W 1965 otrzymał tytuł profesora, w 1967 został członkiem korespondentem Azerbejdżańskiej Akademii Nauk, w 1976 członkiem rzeczywistym Akademii, a w 1990 jej wiceprezydentem. W 1980 został członkiem Głównej Redakcji Azerbejdżańskiej Encyklopedii Radzieckiej. W 1973 opublikował książkę na temat Dżalal ad-Dina i jego walk z Mongołami, Gruzinami i kalifatem Bagdadu. Łącznie w ciągu 45 lat pracy naukowej napisał ponad 450 prac naukowych. Został zamordowany przez włamywacza w swoim mieszkaniu w Baku w 1997.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (27 lutego 1945)
Order Lenina (27 lutego 1945)
Order Rewolucji Październikowej
Order Czerwonego Sztandaru
Order Bohdana Chmielnickiego III klasy
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Order Czerwonej Gwiazdy
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Za zdobycie Berlina”
Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal „Weteran pracy”

Bibliografia