[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Zamach w Stambule (19 marca 2016)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamach w Stambule 19 marca 2016
Ilustracja
Okolice miejsca zamachu
Państwo

 Turcja

Miejsce

Stambuł

Data

19 marca 2016

Godzina

ok. 11:00

Liczba zabitych

5 osób

Liczba rannych

39 osób

Typ ataku

zamach samobójczy

Sprawca

Mehmet Öztürk

Położenie na mapie Turcji
Mapa konturowa Turcji, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
41°02′06″N 28°58′52″E/41,035000 28,981111

Zamach w Stambule 19 marca 2016 – samobójczy atak terrorystyczny przeprowadzony przez Państwo Islamskie przy prestiżowej ulicy İstiklal Caddesi. W jego rezultacie zginęło pięć osób (łącznie z napastnikiem), a 36 zostało rannych.

Przebieg wydarzeń

[edytuj | edytuj kod]

Do zamachu doszło 19 marca 2016 około godz. 11 lokalnego czasu na ważnej ulicy handlowej, Alei Niepodległości (İstiklal Caddesi)[1]. Zamachowiec wysadził się w powietrze kilkaset metrów od miejsca, gdzie zwykle parkują samochody policyjne[2]. Terrorysta prawdopodobnie chciał wysadzić się w innym, bardziej zatłoczonym miejscu, jednak przestraszył się zatrzymania przez policję i wysadził się w powietrze, zanim dotarł do ustalonego celu[2]. W ataku zginęły, oprócz napastnika, cztery osoby: troje obywateli Izraela (w tym jedna osoba z podwójnym obywatelstwem)[3] oraz Irańczyk[2]. 39 osób[4], z czego 24 cudzoziemców, odniosło rany[2].

Początkowo władze tureckie podejrzewały o zorganizowanie zamachu w równym stopniu Państwo Islamskie i Partię Pracujących Kurdystanu, która w Turcji traktowana jest jak organizacja terrorystyczna[2]. Kurdyjska partia zaprzeczyła, jakoby przygotowała atak i potępiła uderzenia w przypadkowych cywilów[2]. Żadna organizacja w pierwszej kolejności nie przyznała się do zorganizowania ataku[1]. Ostatecznie minister spraw wewnętrznych Turcji Efkan Ala podał, iż sprawca zamachu został zidentyfikowany jako Mehmet Öztürk, 24-letni obywatel turecki z prowincji Gaziantep, związany z Państwem Islamskim i działający w jego szeregach w Syrii w latach 2013-2015[4].

Tło i przyczyny zamachu

[edytuj | edytuj kod]

Państwo Islamskie stanowiło w okresie przeprowadzenia zamachu jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla bezpieczeństwa i stabilności Turcji, od 2013 jest uznawane przez Ankarę za organizację terrorystyczną. Równocześnie władze tureckie były oskarżane (przez opozycję, organizacje kurdyjskie, jak również Rosję) o współpracę z tą organizacją terrorystyczną m.in. poprzez dozbrajanie jej, tolerowanie przepływu dżihadystów przez granicę turecką i prowadzenie przez nich agitacji na terytorium Turcji. Publiczne wyrażanie sympatii wobec Państwa Islamskiego zarzucano politykom rządzącej Partii Sprawiedliwości i Rozwoju. Przyczyną, dla której Turcja miałaby tolerować lub nawet wspierać IS, jest jego skrajna wrogość wobec rządów Baszszara al-Asada w Syrii; Ankara również w 2016 dążyła do ich obalenia, wspierając otwarcie organizacje opozycji syryjskiej w wojnie domowej. Drugą przyczyną ambiwalencji w stosunkach między IS a Turcją jest wspólna wrogość wobec kurdyjskich organizacji zbrojnych, w tym niepodległościowych. Według Mateusza Chudziaka właśnie ambiwalencja polityki Ankary wobec Państwa Islamskiego zachęciła terrorystów do przeniesienia działań na terytorium tureckie, zorganizowania na nim ataków na Kurdów, a w dalszej kolejności także na innych "wrogów islamu" w rozumieniu IS - za takowych uważa się np. turystów z Europy Zachodniej[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Istanbul shopping area hit by suicide bomber, „BBC News”, 19 marca 2016 [dostęp 2017-02-21] (ang.).
  2. a b c d e f Suicide bomber kills four, wounds 36 in Istanbul shopping district, „Reuters”, 20 marca 2017 [dostęp 2017-02-21].
  3. Names released of three Israeli victims killed in Istanbul blast, „The Jerusalem Post | JPost.com” [dostęp 2017-02-21].
  4. a b Police identifies Istanbul bomber as ISIL member [online], Hürriyet Daily News [dostęp 2017-02-21].
  5. Wróg moich wrogów – Turcja wobec Państwa Islamskiego [online], 24 lutego 2016 [dostęp 2017-02-21] (pol.).