Wyrocznie chaldejskie

Wyrocznie chaldejskie – powstały w II wieku, niezachowany do czasów współczesnych, zbiór wierszowanych utworów o charakterze religijno-mistycznym.

Autorstwo Wyroczni chaldejskich przypisywano żyjącym za czasów Marka Aureliusza bliżej nieznanym Julianowi Chaldejczykowi i jego synowi Julianowi Teurgowi. Zawierały one metafizyczne nauki wypływające z neopitagorejskiej interpretacji filozofii Platona.

Wyrocznie chaldejskie cieszyły się dużą popularnością wśród neoplatoników, którzy traktowali je niekiedy wręcz jako księgi święte^[1].

• Pierre Chuvin: Ostatni poganie. Zanik wierzeń pogańskich w cesarstwie rzymskim od panowania Konstantyna do Justyniana. Warszawa: Czytelnik, 2008. ISBN 978-83-07-03160-6. Brak numerów stron w książce