Ropień języka

Ropień języka (łac. abscessus linguae) – zbiorowisko ropy w tkankach głębokich języka. Występuje częściej u kobiet.

Ropień języka jest najczęściej wywoływany przez bakterie (gł. flora mieszana z przewagą bakterii beztlenowych). Rzadko mogą wywoływać go grzyby.

Najczęściej do powstania ropnia języka prowadzi:

• rana języka
• zapalenie języka
• zropiała torbiel dna jamy ustnej (tzw. żabka)
• zropiała torbiel środkowa szyi
• zapalenie migdałka językowego, mogące spowodować ropień nasady języka

Niekiedy do rozwoju ropnia języka przyczyniają się inne schorzenia ogólnoustrojowe przebiegające z upośledzeniem układu odpornościowego:

• cukrzyca
• awitaminozy
• choroby układu krwiotwórczego
• grzybice

Rozpoznanie ropnia języka opiera się na wywiadzie i objawach klinicznych, do których należą:

• gorączka i pogorszenie stanu ogólnego
• ból języka i ograniczenie jego ruchomości (początkowo może występować pieczenie języka)
• asymetria języka spowodowana jego obrzękiem niekiedy mogącym spowodować duszność (zwłaszcza przy lokalizacji ropnia w nasadzie języka, który zdarza się rzadko)
• ślinotok
• odynofagia
• palpacyjnie na języku wyczuwalne jest bolesne zgrubienie
• bolesny obrzęk węzłów chłonnych okolicy podbródkowej i podżuchwowej

Niekiedy ropniowi języka towarzyszy także cuchnienie z ust oraz niewielkiego stopnia szczękościsk.

Ropień języka zlokalizowany jest zwykle w trzonie i jest jednostronny. Spowodowane jest to podłużnie przebiegającą powięzią łącznotkankową, która uniemożliwia rozprzestrzenianie się zakażenia na stronę przeciwną języka.

W rozpoznaniu ropnia języka pomocne jest także nakłucie zmiany igłą i aspiracja treści – jeżeli uzyskuje się ropę przesądza to o rozpoznaniu. W przypadku braku uzyskania treści ropnej możemy mieć do czynienia z naciekiem zapalnym, który potencjalnie może przejść w ropień. Uzyskany aspirat można przesłać do badania mikrobiologiczne. W przypadku dużych trudności diagnostycznych można wykonać badania obrazowe USG lub TK.

Polega na ewakuacji treści ropnej poprzez nakłucie oraz nacięcie i drenaż umożliwiający szeroki odpływ zgromadzonej ropy. Nacięcie zwykle wymaga znieczulenia ogólnego chorego. W przypadku ropnia nasady języka i zagrożenia dusznością przed nacięciem wykonuje się tracheotomię, celem zabezpieczenia drożności górnych dróg oddechowych. W ropniu nasady języka nacięcie wykonuje się zewnętrznie (od strony szyi). Ponadto leczenie obejmuje antybiotykoterapię – zwykle cefalosporyny (najczęściej III generacji) w połączeniu z metronidazolem. Chory przez kilka dni przyjmuje pokarmy płynne i półpłynne.

W przypadku wdrożenia właściwego leczenia jest pomyślne. Zaniechanie leczenia prowadzić może do rozprzestrzeniania się zakażenia na okoliczne tkanki i przestrzenie takie jak: dno jamy ustnej, przestrzeń przygardłowa, tkanki miękkie szyi, gardło – co pogarsza rokowanie.

• Otorynolaryngologia praktyczna – podręcznik dla studentów i lekarzy. G. Janczewski (red.). T. II. Gdańsk: Via Medica, 2005. ISBN 83-89861-36-4. Brak numerów stron w książce