Stefan Regmunt

Stefan Regmunt

Stefan Regmunt (2012)
Servire in caritate Służyć w miłości
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1951 Krasnystaw
Biskup diecezjalny zielonogórsko-gorzowski
Okres sprawowania	2008–2015
Biskup pomocniczy legnicki
Okres sprawowania	1995–2007
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 maja 1976
Nominacja biskupia	3 grudnia 1994
Sakra biskupia	6 stycznia 1995
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stefan Regmunt (ur. 20 czerwca 1951 w Krasnymstawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk humanistycznych w zakresie psychologii, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej w latach 1993–1995, biskup pomocniczy legnicki w latach 1995–2007, biskup diecezjalny zielonogórsko-gorzowski w latach 2008–2015, od 2015 biskup senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Urodził się 20 czerwca 1951 w Krasnymstawie. W 1963 wraz z rodzicami przeniósł się do Jedliny-Zdroju^[1]. Kształcił się w II Liceum Ogólnokształcącym im. Hugona Kołłątaja w Wałbrzychu i tamtejszej Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia. W 1969 złożył egzamin dojrzałości^[2]. W 1969 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu^[2][1], jednak w następnym roku był zmuszony je przerwać celem odbycia zasadniczej służby wojskowej w jednostce dla kleryków w Bartoszycach^[2]. Od 1972 kontynuował naukę w seminarium, łącząc je ze studiami na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, gdzie w 1976 uzyskał magisterium z teologii w zakresie liturgiki. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 maja 1976 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu tamtejszy arcybiskup metropolita Henryk Gulbinowicz^[1]. Inkardynowany został do archidiecezji wrocławskiej^[3]. W latach 1981–1986 odbył studia psychologiczne na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego^[1]. Uzyskał tam magisterium, a w 1991 doktorat z nauk humanistycznych w zakresie psychologii na podstawie dysertacji Postawa religijna a psychospołeczne aspekty modelu kapłana. Badania empiryczne w populacji polskiej^[1][4].

W latach 1976–1979 pracował jako wikariusz w parafii św. Jerzego w Dzierżoniowie. W latach 1977–1981 administrował tamtejszym kościołem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, początkowo w charakterze samodzielnego wikariusza, a od 1979 jako rektor^[1]. Pełnił funkcję diecezjalnego dyrektora Papieskich Dzieł Misyjnych i delegata biskupa diecezjalnego ds. misji. Był również zastępcą ojca duchownego kapłanów archidiecezji wrocławskiej^[2][5]. 30 kwietnia 1992 został inkardynowany do nowo utworzonej diecezji legnickiej. W latach 1992–1993 był proboszczem parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Legnicy^[1]. W kurii diecezjalnej był dyrektorem Referatu Nauki Katolickiej przy Wydziale Duszpasterskim, należał do rady kapłańskiej i kolegium konsultorów^[1]. W 1993 otrzymał godność honorowego kapelana Ojca Świętego^[2]. Został też mianowany kanonikiem kapituły katedralnej w Legnicy^[1].

W latach 1986–1988 był prefektem, a w latach 1988–1992 wicerektorem wrocławskiego seminarium duchownego. Na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, gdzie w 1986 został asystentem, a w 1991 uzyskał stanowisko adiunkta w Katedrze Psychologii i Pedagogiki, prowadził wykłady z medycyny pastoralnej i psychologii^[1]. W latach 1993–1995 sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej^[1]. W legnickim seminarium i w Diecezjalnym Kolegium Teologicznym w Legnicy był wykładowcą psychologii. Od 1992 do 1994 pełnił funkcję dyrektora Studium Katechetycznego w Legnicy^[2]

3 grudnia 1994 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji legnickiej ze stolicą tytularną Castellum Medianum. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1995 w bazylice św. Piotra w Rzymie^[1]. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, i arcybiskup Jorge María Mejía, sekretarz Kongregacji ds. Biskupów^[3]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa: „Servire in caritate” (Służyć w miłości)^[2]. W 1995 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji^[1]. Jako biskup pomocniczy zajmował się ewangelizacją, nauczaniem katolickim, tworzeniem diecezjalnych struktur Akcji Katolickiej, a także duszpasterstwem młodzieży, osób niepełnosprawnych oraz powołań^[2].

29 grudnia 2007 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej^[6][7]. 19 stycznia 2008 odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim^[5], zaś 26 stycznia 2008 do konkatedry św. Jadwigi w Zielonej Górze^[8]. W 2015 ze względu na stan zdrowia skierował do papieża Franciszka prośbę o przyjęcie rezygnacji ze sprawowanego urzędu^[9], co nastąpiło 23 listopada 2015^[10][11]. Do czasu objęcia urzędu przez jego następcę Tadeusza Lityńskiego zlecono mu pełnienie funkcji administratora apostolskiego diecezji^[12].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski w latach 1996–2005 pełnił funkcję delegata ds. powołań^[2]. W 1996, w ramach Komisji ds. Duszpasterstwa, został krajowym duszpasterzem dzieła powołań w Polsce. W 1997 wszedł w skład Komisji Charytatywnej^[5]. W jej ramach był przewodniczącym Sekcji Osób Niepełnosprawnych. W 2002 wraz z Caritas Polska zorganizował Narodową Pielgrzymkę Osób Niepełnosprawnych do Lourdes. W 2007 został przewodniczącym Zespołu ds. Służby Zdrowia^[2]. Ponadto wszedł w skład Komisji Rewizyjnej^[13]. Został również członkiem Komisji Nadzorczej Caritas Polska^[14]. 5 stycznia 2011 decyzją papieża Benedykta XVI został członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia^[15][16].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego świdnickiego Adama Bałabucha (2008), biskupa pomocniczego legnickiego Marka Mendyka (2009) i biskupa pomocniczego zielonogórsko-gorzowskiego Tadeusza Lityńskiego (2012)^[3].

W 1998 otrzymał stopień wojskowy kapitana rezerwy Wojska Polskiego^[4].

W 2021 poinformowano, że Stolica Apostolska, po przeprowadzeniu postępowania w związku ze zgłoszeniami dotyczącymi zaniedbań hierarchy w sprawie wykorzystania seksualnego osób małoletnich przez dwóch kapłanów diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, zakazała mu uczestniczenia w jakichkolwiek celebracjach i spotkaniach publicznych na terenie diecezji oraz udziału w gremiach Konferencji Episkopatu Polski, a także nakazała finansowe partycypowanie w wydatkach diecezji zielonogórsko-gorzowskiej związanych z przeciwdziałaniem wykorzystaniu seksualnemu małoletnich^[17].

W 2020 otrzymał odznakę honorową „Za Zasługi dla ochrony zdrowia”^[18].

Nadano mu honorowe obywatelstwo Jedliny-Zdroju (2004)^[19] i Zielonej Góry (2016^[20], zrezygnował z tytułu w 2021^[21]). W 2012 otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego^[22].

W 2023 został odznaczony medalem „Milito Pro Christo”^[23].

• Nota biograficzna Stefana Regmunta na stronie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. [dostęp 2018-11-28].
• Stefan Regmunt na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-08].
• Stefan Regmunt [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-09]  (ang.).
• Stefan Regmunt, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-09] .