Sergio Angulo

Sergio Angulo

Pełne imię i nazwisko	Sergio Angulo Bolaños
Data i miejsce urodzenia	14 września 1960 Ibagué
Wzrost	183 cm
Pozycja	napastnik
Informacje klubowe
Klub	Deportivo Cali (kobiety) (trener)
Kariera juniorska
Lata Klub 1972–1979 Deportivo Cali
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1979–1986 Deportivo Cali 136 (45) 1982 → Cúcuta Deportivo (wyp.) 40 (14) 1987–1988 Santa Fe 89 (36) 1989–1992 América Cali 123 (48) 1992 Deportes Quindío 1993 Deportivo Pereira 1993–1994 Cúcuta Deportivo 1995 Cortuluá 1995–1996 Independiente Popayán 1996–1997 Deportivo Pasto (24) 1997 Unicosta 1998 Univalle
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1979  Kolumbia U-20 3 (0) 1981  Kolumbia U-23 1984 Kolumbia IO 2 (0) 1985–1991  Kolumbia 13 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2001 Expreso Palmira 2011 Cortuluá 2012 Tauro 2017 Deportivo Cali (tymcz.) 2018 Tauro 2018 San Francisco 2021 Árabe Unido 2022 Deportivo Cali (tymcz.) 2023– Deportivo Cali (kobiety)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América brąz Argentyna 1987

Sergio „Checho” Angulo Bolaños (ur. 14 września 1960 w Ibagué) – kolumbijski piłkarz pochodzenia panamskiego występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski, od 2023 roku prowadzi Deportivo Cali (kobiety).

Profesjonalnymi piłkarzami są również jego syn Mario Angulo^[1] oraz zięć Johan Wallens^[2].

Angulo jest synem Panamczyka i Kolumbijki^[3]. Przyszedł na świat w mieście Ibagué, gdzie jego ojciec – pochodzący z La Villa de Los Santos szef kuchni – znalazł zatrudnienie w hotelu Lusitania^[4]. Rodzina szybko przeniosła się jednak do Cali, gdzie Angulo rozpoczynał grę w piłkę w osiedlowej drużynie o nazwie Sport Boys^[5]. W wieku trzynastu lat dołączył do akademii juniorskiej słynnego Deportivo Cali^[6]. Równocześnie do treningów pracował jako chłopiec do podawania piłek podczas meczów Deportivo i dorabiał czyszcząc samochody pod stadionem^[3]. W grupach juniorskich Deportivo jego talent odkrył trener Mario Desiderio, zaś do pierwszej drużyny został włączony jako osiemnastolatek przez Eduardo Lujána Manerę^[7]. W Campeonato Colombiano zadebiutował 19 kwietnia 1979^[8], zaś pierwszego gola strzelił w meczu z Millonarios^[9].

Przez pierwsze trzy lata młody Angulo pozostawał wyłącznie rezerwowym napastnikiem Deportivo. W tej roli wywalczył z nim wicemistrzostwo Kolumbii (1980) i dotarł do finału Pucharu Kolumbii (1981). Wobec niewielkich szans na regularną grę odszedł na roczne wypożyczenie do niżej notowanego Cúcuta Deportivo. Dopiero udanym pobycie w Cúcuta i powrocie do Deportivo został kluczowym zawodnikiem i czołowym strzelcem zespołu – w czterech kolejnych sezonach strzelił trzynaście, sześć, siedem i szesnaście goli^[7]. Był opisywany jako utalentowany, szybki i silny napastnik, dysponujący świetnym wykończeniem, instynktem strzeleckim, dobrze ustawiający się na boisku i grający w powietrzu^[5]. Często cofał się do linii pomocy, gdzie pomagał w rozpoczynaniu akcji swojej drużyny^[10].

Angulo współtworzył w Deportivo siłę ofensywną zespołu z Carlosem Valderramą, Bernardo Redínem i Carlosem Estradą, jednak jego ekipa mimo efektywnego stylu gry i posiadania wysokiej jakości graczy nie zdołała zdobyć żadnego trofeum, a jedynymi sukcesami okazały się dwa z rzędu tytuły wicemistrza Kolumbii (1985, 1986)^[5]. Ogółem barwy Deportivo zawodnik reprezentował przez siedem lat – znajduje się w czołówce klubowej klasyfikacji strzelców i jest uznawany za jednego z najbardziej zasłużonych piłkarzy w dziejach klubu^[11]. Następnie odszedł do stołecznego Independiente Santa Fe, gdzie w sezonie 1988 został królem strzelców ligi kolumbijskiej z 29 golami na koncie^[5]. W tamtym roku był również najskuteczniejszym piłkarzem w całej Ameryce Południowej^[12]. Jego świetna forma zaowocowała ofertą z Grecji, jednak przenosiny nie doszły ostatecznie do skutku^[10].

W 1989 roku Angulo został zawodnikiem krajowego potentata – ekipy América Cali. W sezonie 1990 wywalczył z drużyną prowadzoną przez Gabriela Ochoę Uribę jedyne w swojej karierze mistrzostwo Kolumbii^[5]. Sam kontynuował świetną strzelecką passę – właśnie jego gol z rzutu karnego w spotkaniu z Santa Fe (1:0) dał Américe tytuł mistrzowski^[13]. Jako jedna z gwiazd ligi kolumbijskiej spędził w Américe trzy i pół roku, wzbudzając zainteresowanie klubów z Hiszpanii^[10]. Odszedł z drużyny bezpośrednio po przyjściu trenera Francisco Maturany^[14]. Karierę kontynuował w przeciętnych ligowych drużynach – kolejno były to Deportes Quindío, Deportivo Pereira, Cúcuta Deportivo i Deportivo Tuluá^[9]. Następnie występował w drugoligowych Independiente Popayán i Deportivo Pasto, gdzie mimo zaawansowanego wieku imponował bramkostrzelnością oraz świetną formą^[15]. Jako zawodnik Pasto – absolutnego beniaminka drugiej ligi – w meczu z River Plate Buga (3:3) strzelił pierwszego gola w profesjonalnej historii klubu. Jego 24 gole strzelone dla Pasto w jednym sezonie również pozostają klubowym rekordem^[16].

W sierpniu 1997 doświadczony Angulo powrócił do pierwszej ligi, podpisując umowę z absolutnym beniaminkiem rozgrywek Deportivo Unicosta^[17]. Drużynę Unicosty tworzyli wówczas w większości doświadczeni, starsi wiekiem wieloletni zawodnicy ligowi^[18]. Po pół roku odszedł do nowo powstałego, drugoligowego Univalle Cali^[19], gdzie w wieku 38 lat zakończył profesjonalną karierę. Łącznie w swojej karierze strzelił ponad 200 goli, będąc czołowym kolumbijskim napastnikiem drugiej połowy lat 80. i początku lat 90^[20].

W styczniu 1979 Angulo znalazł się w składzie reprezentacji Kolumbii U-20 na Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20^[21]. Na paragwajskich boiskach rozegrał trzy spotkania bez zdobyczy bramkowej^[22]. Jego kadra, mająca wówczas w składzie m.in. Carlosa Valderramę i Víctora Lunę, odpadła z turnieju w pierwszej rundzie, nie kwalifikując się na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Japonii. W czerwcu 1981 został natomiast powołany przez Eduardo Retata na młodzieżowy Turniej w Tulonie, gdzie Kolumbijczycy zajęli szóste miejsce^[23].

W lutym 1984 Angulo jako zawodnik olimpijskiej reprezentacji Kolumbii wziął udział w południowoamerykańskich kwalifikacjach do Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles^[21]. Tam jako podstawowy piłkarz wystąpił w pełnym wymiarze czasowym w obydwóch meczach, a Kolumbia nie zdołała awansować na igrzyska^[24].

W seniorskiej reprezentacji Kolumbii Angulo zadebiutował za kadencji selekcjonera Gabriela Ochoi Uribe, 3 listopada 1985 w wygranym 2:1 meczu z Paragwajem w ramach nieudanych ostatecznie eliminacji do Mistrzostw Świata w Meksyku. Strzelił wówczas swojego pierwszego i jedynego gola w kadrze narodowej^[25]. W czerwcu 1987 został powołany przez Francisco Maturanę na rozgrywany w Argentynie turniej Copa América. Kolumbijska kadra zaprezentowała się wówczas bardzo udanie – odpadła dopiero w półfinale po dogrywce z Chile (1:2) i zajęła trzecie miejsce w rozgrywkach, imponując atrakcyjnym stylem gry^[26]. Sam Angulo był jednak rezerwowym dla napastników takich jak Arnoldo Iguarán, Juan Jairo Galeano czy Antony de Ávila i rozegrał tylko jeden z czterech możliwych meczów (jako zmiennik).

W lipcu 1989 Angulo wziął udział w kolejnych rozgrywkach Copa América. Tym razem był jednym z ważniejszych graczy drużyny narodowej, występując we wszystkich czterech spotkaniach (z czego w dwóch w wyjściowym składzie). Nie zdołał jednak wpisać się na listę strzelców, a podopieczni Maturany zanotowali na brazylijskim turnieju słabszy występ niż przed dwoma laty – odpadli już w pierwszej rundzie grupowej. Ogółem swój bilans reprezentacyjny Angulo zamknął na trzynastu meczach.

Bezpośrednio po zakończeniu kariery Angulo rozpoczął pracę jako trener w akademii juniorskiej swojego macierzystego Deportivo Cali (1999–2000)^[27]. Najpierw przez dwa miesiące prowadził drużynę dwunastolatków, a następnie awansował do roli opiekuna zespołu do lat czternastu oraz asystenta Ivána Arroyo w trzecioligowych rezerwach^[8]. W latach 2000–2001 był asystentem szkoleniowca Diego Umañi (swojego byłego kolegi klubowego z Deportivo) w ekipie Millonarios FC^[4]. Dotarł z nią do finału międzynarodowych rozgrywek Copa Merconorte (2000)^[28]. W latach 2001–2006 ponownie pracował w Deportivo Cali – kolejno jako szkoleniowiec drugoligowej drużyny filialnej Expreso Palmira FC (2001), asystent trenera Oscara Héctora Quintabaniego (2002–2003), opiekun trzecioligowych rezerw (2003), dyrektor akademii juniorskiej wspólnie z Ricardo Martínezem (2004–2005) oraz asystent trenera Pedro Sarmiento (2005–2006)^[9]. W roli asystenta Sarmiento zdobył z Deportivo mistrzostwo Kolumbii (Finalización 2005)^[27]. Następnie krótko był jeszcze asystentem Ricardo Martíneza w pierwszym zespole (2008)^[8].

W styczniu 2011 Angulo został trenerem spadkowicza z ligi kolumbijskiej – ekipy Deportivo Tuluá, przed którą postawiono cel jak najszybszego powrotu na najwyższy szczebel rozgrywek^[29]. Prowadził ją przez cztery miesiące z kiepskim skutkiem i został zwolniony w kwietniu, zostawiając zespół na czternastym miejscu w tabeli^[30]. W styczniu 2012 objął panamskiego potentata Tauro FC^[31]. W wiosennych rozgrywkach Clausura 2012 doprowadził go do mistrzostwa Panamy, choć jego ekipa nie zdominowała wówczas wyraźnie rozgrywek ligowych (czwarte miejsce w regularnym sezonie) i tytuł zdobyła głównie dzięki udanej fazie play-off^[32]. Bezpośrednio po tym sukcesie odszedł jednak z Tauro wskutek różnicy zdań z zarządem klubu, który nakazał mu zmianę trenera przygotowania fizycznego w swoim sztabie szkoleniowym^[33]. Następnie powrócił do swojego Deportivo Cali, gdzie w latach 2014–2018 prowadził w akademii juniorskiej drużyny do lat siedemnastu i dwudziestu^[34] oraz był trenerem napastników w pierwszym zespole^[35]. W październiku 2017 po odejściu szkoleniowca Héctora Cárdenasa został tymczasowym trenerem pierwszej drużyny i do końca sezonu poprowadził ją w pięciu meczach^[21].

W marcu 2018 Angulo powrócił do Tauro FC, tym razem zastępując na stanowisku Rolando Palmę^[34]. Od razu poprawił wyniki znajdującej się w kryzysie drużyny i w sezonie Clausura 2018 zdobył z nią wicemistrzostwo Panamy^[36]. Zaraz potem zrezygnował z pracy w Tauro ze względu na brak oczekiwanych wzmocnień kadrowych i kiepską sytuację finansową klubu^[37]. We wrześniu 2018 objął inną czołową panamską ekipę – San Francisco FC^[38], którą z dobrymi rezultatami prowadził do końca roku. Nie porozumiał się jednak z zarządem w kwestii nowej umowy^[39], po czym powrócił do akademii juniorskiej Deportivo Cali^[40].

• Sergio Angulo w bazie National Football Teams (ang.)
• Sergio Angulo, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24] .
• S. Angulo, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03] .