Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seksta – interwał prosty zawarty między sześcioma kolejnymi stopniami skali muzycznej. W szeregu zasadniczym naturalnie występują seksta wielka i seksta mała. Zastosowanie znaków chromatycznych pozwala zmienić jej rozmiar.
| Nazwa
|
Opis
|
Przykład
|
Seksta mała
Posłuchaj:
melodycznieⓘmelodycznie
harmonicznieⓘharmonicznie
|
Seksta o rozmiarze ośmiu półtonów. Występuje naturalnie w szeregu zasadniczym (e-c¹, a-f¹, h-g¹). Jest konsonansem niedoskonałym. W przewrocie otrzymuje się tercję wielką. Oznaczenie: 6>.
|
|
Seksta wielka
Posłuchaj:
melodycznieⓘmelodycznie
harmonicznieⓘharmonicznie
|
Seksta o rozmiarze dziewięciu półtonów. Występuje naturalnie w szeregu zasadniczym (F-d, G-e, c-a, d-h). Jest konsonansem niedoskonałym. W przewrocie otrzymuje się tercję małą. Oznaczenie: 6.
|
|
| Seksta cztery razy zmniejszona
|
Seksta trzy razy zmniejszona
|
Seksta dwa razy zmniejszona
|
Seksta zmniejszona
|
Seksta zwiększona
|
Seksta dwa razy zwiększona
|
Seksta trzy razy zwiększona
|
Seksta cztery razy zwiększona
|
| [1] 6>>>>>
|
| [2] 4
|
| [3] 3<<<<
|
| [4] 3
|
| [5] Hisis-geses
|
|
| [1] 6>>>>
|
| [2] 5
|
| [3] 3<<<
|
| [4] 4
|
| [5] His-geses
|
|
| [1] 6>>>
|
| [2] 6
|
| [3] 3<<
|
| [4] [B] tryton
|
| [5] H-geses
|
|
| [1] 6>>
|
| [2] 7
|
| [3] 3<
|
| [4] 5
|
| [5] H-ges
|
|
| [1] 6<
|
| [2] 10
|
| [3] 3>>
|
| [4] [C] 7
|
| [5] c-ais
|
|
| [1] 6<<
|
| [2] 11
|
| [3] 3>>>
|
| [4] [C] 7<
|
| [5] c-aisis
|
|
| [1] 6<<<
|
| [2] 12
|
| [3] 3>>>>
|
| [4] 8
|
| [5] ces-aisis
|
|
| [1] 6<<<<
|
| [2] 13
|
| [3] 3>>>>>
|
| [4] 9>
|
| [5] ceses-aisis
|
|
Objaśnienia do tabeli:
[1] – oznaczenie interwału
[2] – rozmiar interwału w półtonach
[3] – przewrót interwału
[4] – najprostszy interwał o takim samym brzmieniu
[5] – przykład
[B] – tryton to (sprowadzając do najprostszego interwału) kwarta zwiększona lub kwinta zmniejszona
[C] – należy pamiętać, że septymę małą oznacza się jako 7, a wielką jako 7<
W harmonii średniowiecznej seksta (i jej przewrót - tercja) zaliczana była do dysonansów. Teoretycy XIII-wieczni zaczęli zaliczać sekstę i tercję do konsonansów, ale w odróżnieniu od pozostałych nadając im nazwę konsonanse niedoskonałe.
