Natalja Pietrusiowa

Natalja Pietrusiowa

Наталья Петрусёва

Data i miejsce urodzenia	2 września 1955 Pawłowskij Posad
Wzrost	162 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Igrzyska olimpijskie złoto Lake Placid 1980 łyżwiarstwo szybkie (1000 m) brąz Lake Placid 1980 łyżwiarstwo szybkie (500 m) brąz Sarajewo 1984 łyżwiarstwo szybkie (1000 m) brąz Sarajewo 1984 łyżwiarstwo szybkie (1500 m) MŚ w wieloboju złoto Hamar 1980 wielobój złoto Sainte-Foy 1981 wielobój srebro Haga 1979 wielobój brąz Inzell 1982 wielobój MŚ w wieloboju sprinterskim złoto Alkmaar 1982 wielobój srebro Helsinki 1983 wielobój brąz Grenoble 1981 wielobój
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Natalja Anatoljewna Pietrusiowa (ros. Наталья Анатольевна Петрусёва, ur. 2 września 1955 w Pawłowskim Posadzie) – rosyjska łyżwiarka szybka reprezentująca ZSRR, wielokrotna medalistka olimpijska oraz wielokrotna medalistka mistrzostw świata i Europy.

Specjalizowała się w dystansach sprinterskich, choć stawała także na podium w wieloboju. Pierwszy sukces w karierze osiągnęła w 1979 roku, kiedy podczas wielobojowych mistrzostw świata w Hadze zdobyła srebrny medal. W zawodach tych wyprzedziła ją jedynie Amerykanka Beth Heiden, a trzecie zajęła Sylvia Burka z Kanady. W 1980 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie w swoim pierwszym starcie, biegu na 500 m, zdobyła brązowy medal, przegrywając tylko z Karin Enke z NRD i Leah Mueller-Poulos z USA. Dwa dni później zdobyła złoty medal i ustanowiła nowy rekord olimpijski na dystansie 1000 m. Była też ósma w biegach na 1500 i 3000 m. W tym samym roku wielobojowych mistrzostwach świata w Hamar. Kolejne trzy medale zdobyła w 1981 roku, zwyciężając na wielobojowych mistrzostwach świata w Sainte-Foy oraz mistrzostwach Europy w Heerenveen i zdobywając brązowy medal podczas mistrzostw świata w wieloboju sprinterskim w Grenoble. Zwyciężyła też na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Alkmaar i mistrzostwach Europy w Heerenveen, a wielobojowe mistrzostwach świata w Inzell ukończyła na trzeciej pozycji. Tylko Karin Enke wyprzedziła ją na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w Helsinkach w 1983 roku, a mistrzostwach Europy w Helsinkach przegrała tylko z Andreą Schöne i Karin Enke. W 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zdobywając brązowe medale w biegach na 1000 i 1500 m. Były to ostatnie medale zdobyte przez Pietrusiową na arenie międzynarodowej. W pozostałych biegach zajęła szóste miejsce w biegu na 500 m i dziewiąte na dystansie 3000 m. Blisko kolejnego trofeum była na wielobojowych mistrzostwach świata w Deventer w 1984 roku, jednak walkę o medal przegrała z Gabi Schönbrunn i ostatecznie zajęła czwarte miejsce. Była mistrzynią ZSRR w wieloboju w latach 1980-1982 oraz wieloboju sprinterskim w latach 1980-1981. Ponadto zdobyła osiem tytułów na dystansach: na 500 m w latach 1979 i 1982, 1000 m w 1981 roku, 1500 m w latach 1981-1982 oraz na 3000 m w latach 1978 i 1980-1981.

Ustanowiła łącznie 12 rekordów świata (w tym dwa nieoficjalne)^[1].

Po zakończeniu kariery pracowała jako trener. Prowadziła między innymi reprezentację Rosji podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.

Jej mężem jest były radziecki panczenista Władimir Komarow.

• Mistrzostwa świata w wieloboju
  • złoto – 1980, 1981
  • srebro – 1979
  • brąz – 1982
• Mistrzostwa świata w wieloboju sprinterskim
  • złoto – 1982
  • srebro – 1983
  • brąz – 1981

• Profil na stronie Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-05)]. (ang.).
• Profil na stronie Schaats Statistieken.nl (niderl.)