NMS Rechinul

NMS Rechinul

„Rechinul” (po lewej) i „Marsuinul”
Klasa	okręt podwodny
Historia
Położenie stępki	1938
Wodowanie	4 maja 1941
Królewska Marynarka Rumuńska
Nazwa	Rechinul
Wejście do służby	9 maja 1943
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	TS-1 (ТС-1) (1944) N-39 (H-39) (1947) S-39 (С-39) (1949)
Wejście do służby	5 września 1944
Wycofanie ze służby	3 lipca 1951
Rumuńskie Siły Morskie
Nazwa	Rechinul
Wejście do służby	1951?
Wycofanie ze służby	koniec lat 50.
Los okrętu	złomowany
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	585 t 789 t
Długość	58 m
Szerokość	5,6 m
Zanurzenie	3,6 m
Zanurzenie maksymalne	110 m
Napęd
2 silniki diesla o mocy 1840 KM, 2 silniki elektryczne o mocy 860 KM
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	17 węzłów 8 węzłów
Zasięg	7000 Mm /10 w
Uzbrojenie
1 działo uniwersalne 88 mm 1 działko plot. 20 mm
Wyrzutnie torpedowe	6 x 533 mm 4 x I (dziób) 2 x I (rufa)
Załoga	45

NMS Rechinul – rumuński okręt podwodny z okresu II wojny światowej. Odbył dwa patrole bojowe, bez rezultatów. Pod koniec wojny przejęty przez marynarkę ZSRR i wcielony do służby jako TS-1, następnie N-39 i S-39, po czym w 1951 roku zwrócony Rumunii.

W okresie międzywojennym Królewska Rumuńska Marynarka posiadała tylko jeden okręt podwodny „Delfinul”, zamówiony we Włoszech w 1927 roku i odebrany dopiero po dziewięciu latach, a z budowy drugiej jednostki tego typu zrezygnowano z uwagi na wady projektu^[1]. Dopiero w ramach programu rozbudowy floty rumuńskiej z 1937 roku zdecydowano o budowie trzech kolejnych okrętów podwodnych, tym razem we własnej stoczni w Gałaczu, według projektu zagranicznego^[2]. Ostatecznie w 1938 roku przystąpiono do budowy dwóch okrętów zbliżonych typów, zaprojektowanych przez niemiecko-holenderskie przedsiębiorstwo Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw^[2]. „Marsuinul” miał być podwodnym stawiaczem min, a mniejszy „Rechinul” klasycznym okrętem torpedowym^[1].

Stępkę pod budowę „Rechinul” (pol. rekin) położono w 1938 roku^[3]. Okręt budowano ze wsparciem technicznym niemieckiej stoczni AG Weser^[1]. Budowa przeciągała się i okręt wodowano 4 maja 1941 roku, niedługo przed przystąpieniem Rumunii do wojny przeciw ZSRR, a wyposażono go i oddano do służby dopiero w lipcu 1943 roku^[1].

Okręt o konstrukcji półtorakadłubowej^[1]. Wyporność w położeniu nawodnym 585 ton i podwodnym 789 ton^[1]. Długość wynosiła 58 m, szerokość 5,6 m, a zanurzenie w położeniu nawodnym 3,6 m^[1].

Zasadnicze uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w tym cztery dziobowe i dwie rufowe, z zapasem 10 torped^[1]. Uzbrojenie uzupełniało niemieckie działo uniwersalne kalibru 88 mm o długości lufy L/45 (45 kalibrów) i działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm^[1].

Napęd w położeniu nawodnym stanowiły dwa silniki Diesla firmy MAN o mocy łącznej 1840 KM, a pod wodą dwa silniki elektryczne Brown Boveri o mocy łącznej 860 KM^[1]. Pozwalały one na osiąganie prędkości 16,6 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu^[1]. Zasięg na powierzchni wynosił 8040 mil morskich przy prędkości 10 w, a pod wodą 86 Mm przy prędkości 4 w^[1].

Załoga okrętu liczyła 45 osób^[1].

Okręt wcielono do służby w lipcu 1943 roku, z numerem taktycznym S-1^[1]. Podczas II wojny światowej odbył tylko dwa patrole bojowe w 1944 roku, o łącznej długości 69 dni, bez sukcesów^[1]. 29 sierpnia 1944 roku został zdobyty przez wojska radzieckie w Konstancy^[a].

5 września 1944 roku podniesiono na okręcie banderę marynarki ZSRR, a 14 września 1944 roku został formalnie wcielony do radzieckiej Floty Czarnomorskiej^[3]. 20 października 1944 roku nadano mu oznaczenie TS-1 (ros. ТС-1)^[3]. 4 sierpnia 1947 roku zmieniono mu oznaczenie na N-39 (ros. Н-39)^[3]. 12 stycznia 1949 roku został zaklasyfikowany jako średni okręt podwodny^[3]. 16 czerwca tego roku ponownie zmieniono mu oznaczenie na S-39 (ros. С-39)^[3]. 3 lipca 1951 roku okręt został skreślony z listy floty, po czym w sierpniu zwrócony Rumunii^[1].

Służył do końca lat 50. pod poprzednią nazwą „Rechinul”, po czym został złomowany^[3]. Według jednak innych źródeł, faktycznie nie wszedł już do służby rumuńskiej^[1].

• S. Patianin, M. Barabanow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Bałkanskich gosudarstw i stran Wostocznogo Sriediziemnomoria. „Morskaja Kampanija”. 3/2007, 2007. (ros.). 
• Siergiej Bierieżnoj: Trofiei i rieparacii WMF SSSR, sprawocznik. Jakuck: 1994. (ros.).
• Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).