Melania Młodsza
| pokutnica | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie |
31 grudnia |
| Patronka |
kobiet rodzących i położnic |
Melania Młodsza (ur. 383 w Rzymie, zm. 31 grudnia 439 w Jerozolimie) – święta Kościoła katolickiego i prawosławnego, pokutnica, rzymska matrona i ascetka[1][2][3].
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Źródłem wiedzy o Melanii Młodszej są łacińskie i greckie odpisy życiorysu spisanego przez mnicha Geroncjusza[2]. Była córką rzymskiego senatora Waleriusza Publicoli i Albiny Ceionia i wnuczką[4] Melanii zwanej Starszą zmarłej w 409 roku[2]. W 396 roku wbrew jej woli wydana została za skoligaconego z nią Waleriusza Piniana[2]. Po śmierci dwojga dzieci nakłoniła męża do życia w czystości i zaplanowała spożytkowanie majątku na cele charytatywne[2]. Wobec sprzeciwu rodziny, dla realizacji planów dobroczynnych uzyskała poparcie cesarza Flawiusza Honoriusza[2]. Po 404 roku siedzibę przy Via Appia zamieniła na dom pielgrzymkowy, została fundatorką klasztorów, a także udzielała pomocy finansowej ludziom potrzebującym[2]. W 406 wyjechała do Noli i odwiedziła Paulina z Noli, w dwa lata później, po najeździe barbarzyńców udała się na Sycylię do Rufina z Akwilei[1][2]. Od 410 r. zakładała w Afryce wspólnoty ascetyczne[2]. W czasie podróży do Palestyny pielgrzymowała po egipskich ośrodkach życia zakonnego i odwiedziła Cyryla Aleksandryjskiego[2]. W 417 r. osiadła w Jerozolimie[2]. Po śmierci męża (431 r.) pochowała go pod żeńskim klasztorem na Górze Oliwnej, którego była fundatorką[2]. W czasie ostatniej podróży do Konstantynopola (436 r.) nawróciła krewnego Woluzjusza i poznała Eudoksję[2][5].
Życie Melanii upływające na pokucie i medytacjach sprawiło, że po śmierci utrwaliła się opinia o jej świętości i ze wschodu rozeszła się na zachód, gdzie popularność zyskała w IX wieku[2][1].
Jest patronką rodzących kobiet[3].
W Martyrologium Rzymskim wymieniana jest w dzienną rocznicę śmierci (31 grudnia/13 stycznia)[2][3].
W ikonografii przedstawiana jest z nakrytą głową w szatach mnisich (najczęściej zielonych) ze złożonymi w modlitwie na piersi lub uniesionymi rękami[3].
Aprobaty kultu dokonał papież Pius X w 1907 roku[2].
Znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Hieronim ze Strydonu, przedstawiając w listach żywoty świątobliwych niewiast, zapoczątkował nowy rozdział biografii poświęcony świętym kobietom[6]. Była pierwszą bohaterką nowej biografistyki[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Antonio Borrelli: Santa Melania la Giovane. 2002-09-15. [dostęp 2012-10-25]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 244–245. ISBN 83-7097-671-9.
- ↑ a b c d Jarosław Charkiewicz: św. Melania Rzymianka. [dostęp 2012-10-25].
- ↑ P. Szczur, Melania Starsza, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 12, Lublin 2008, kolumna 488.
- ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 2: D-G. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 204. ISBN 83-7097-374-4.
- ↑ a b Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 532. ISBN 978-83-7318-736-8.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Żywot Ś. Melaniej mniejszej Rzymianki w Żywotach świętych Piotra Skargi.