Liroconit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Lirokonit[1] |
|---|---|
| Skład chemiczny |
Cu2Al[(OH)4|AsO4] • 4H2O |
| Twardość w skali Mohsa |
2-2,5 |
| Przełam |
kruchy do miękkiego[1] |
| Łupliwość |
niewyraźna |
| Pokrój kryształu |
krótosłupkowy, soczewkowaty, płaskie[1] |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość |
3 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
niebieskozielona, niebieskoszara[1] |
| Rysa |
jasnozielona, niebieska |
| Połysk |
szklisty, tłusty |
Liroconit (lub Lirokonit) – minerał z grupy arsenianów. Uwodniony arsenian glinu i miedzi z nieznaczną domieszką fosforu. Nazwa pochodzi od greckich słów leiros = blady i conia = pył ze względu na jasny kolor sproszkowanego minerału[2].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Lirokonit jest półprzezroczystym minerałem o niebieskiekozielonej lub niebieskoszarej barwie[1]. Krystalizuje w układzie jednoskośnym[1][2], w formie płaskich kryształów, soczewek, krótkich słupków, w druzach, skupieniach zbitych[1]. Połysk szklisty, tłusty[1]. Waży ok. 3 razy więcej niż taka sama ilość wody w temperaturze pokojowej[1]. Dość miękki - 2-2,5 w skali Mohsa[1][2].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Występuje w strefach utleniania rud miedzi[2]. Towarzyszą mu malachit, limonit, kwarc i inne[1]. Można go znaleźć w Kornwalii (Wielka Brytania), paśmie górskim Uralu, Niemczech i na Węgrzech[2].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck–Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-194-9.