[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Lhasa apso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lhasa apso
Ilustracja
Lhasa apso
Kraj patronacki

Wielka Brytania

Kraj pochodzenia

Tybet

Wymiary
Wysokość

25,5 - 28 cm

Masa

6-7 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa IX, Sekcja 5,
nr wzorca 227

AKC

Non-sporting

ANKC

Grupa 7 (Non-sporting)

CKC

Grupa 6 (Non-sporting)

KC(UK)

Utility

NZKC

Non-sporting

UKC

Grupa 8 - Companion dog

Wzorce rasy

Lhasa apso – jedna z ras psów zaklasyfikowana do sekcji psów tybetańskich. Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Bez prób pracy.

lhasa apso przez wieki był uznawany za rzadki i niezwykły skarb Tybetu. Psy te były otaczane czcią i szacunkiem. Wierzono, że przynoszą szczęście. lhasa apso miały być kolejnym wcieleniem zmarłych mnichów. Dawniej przebywały wyłącznie w świątyniach buddyjskich i w rękach arystokracji. Nie można było ich sprzedać ani kupić. Mogły być przekazane jako dar w dowód uznania i wdzięczności.

lhasa apso do Europy trafiły dopiero w 1928 r. wraz z angielskim pułkownikiem Baileya'em, który otrzymał psy od jednej z tybetańskich świątyń. W 1933 r. powstał klub rasy, a rok później została ona uznana przez Kennel Club i od tego momentu można mówić o planowej hodowli tych psów na obszarach Wielkiej Brytanii.

W Polsce lhasa apso jest rasą rzadką i jeszcze mało znaną. Pierwsze osobniki hodowlane dotarły do Polski w roku 1982, ale pierwszy odnotowany Lhasa apso pojawił się w Polsce w latach 70. Przywiozła go Wanda Rutkiewicz z Nepalu. Nazywał się Yeti.

Zachowanie i charakter

[edytuj | edytuj kod]

Pies wesoły, odważny o przyjacielskim, stanowczym charakterze. Bardzo inteligentny i pełen życia. Szybko się uczy, ale bywa uparty i pewny siebie. Bywa nieufny wobec obcych[1]. W domu spokojny i niehałaśliwy, jednak kiedy trzeba – czujny, szczeka na alarm. Towarzyski i przyjazny w stosunku do ludzi, a także zwierząt. Lubi koty.

Szata i umaszczenie

[edytuj | edytuj kod]
Głowa lhasa apso

Włos długi (można obcinać do wybranej długości), o umaszczeniu dowolnym. Spotykane są także osobniki o każdej barwie włosa, od białej po czarną, także podpalane, łaciate i pręgowane. Najbardziej cenna i poszukiwana jest szata rudo-złota w kolorze lwa.

Utrzymanie

[edytuj | edytuj kod]

Bujne włosie wymaga systematycznej pielęgnacji, poza tym niewymagający. Dobrze nadaje się do trzymania w mieszkaniu, ale ceni sobie też ruch na wolnej przestrzeni. Dodatkowym plusem jest to, że nie linieje, bo ma sierść bez podszerstka.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. David Taylor: Księga psów. s. 116-117.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 28. ISBN 83-7073-122-8.
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.