Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lemat Fatou – lemat noszący nazwisko Pierre’a Fatou , który daje ograniczenie górne na wartość całki Lebesgue’a funkcji określonej jako granica dolna pewnego ciągu nieujemnych funkcji mierzalnych .
Lemat Fatou jest jednym z trzech, obok twierdzeń o zbieżności monotonicznej i ograniczonej (oba autorstwa Henriego Lebesgue’a ), podstawowych twierdzeń granicznych analizy i teorii miary . Wykorzystywany jest w niektórych dowodach twierdzenie Lebesgue’a o zbieżności ograniczonej oraz zupełności przestrzeni
L
p
{\displaystyle L^{p}}
oraz w teorii prawdopodobieństwa przy wyznaczaniu wartości oczekiwanych pewnych zmiennych losowych .
Niech
f
k
:
X
→
[
0
,
+
∞
]
{\displaystyle f_{k}\colon X\to [0,+\infty ]}
będą funkcjami
μ
{\displaystyle \mu }
-mierzalnymi określonymi na wspólnej przestrzeni z miarą
(
X
,
μ
)
{\displaystyle (X,\mu )}
dla
k
=
1
,
…
.
{\displaystyle k=1,\dots .}
Wówczas
∫
lim inf
k
→
∞
f
k
d
μ
⩽
lim inf
k
→
∞
∫
f
k
d
μ
.
{\displaystyle \int \liminf _{k\to \infty }f_{k}\operatorname {d} \!\mu \leqslant \liminf _{k\to \infty }\int f_{k}\operatorname {d} \!\mu .}
Uwaga
Jeśli funkcje
f
k
{\displaystyle f_{k}}
są sumowalne (całkowalne) i prawa strona nierówności jest skończona, to sumowalna (całkowalna) jest również funkcja podcałkowa po lewej stronie nierówności.
Pierre Fatou (1878-1929)
Niech
g
:=
∑
j
=
1
∞
a
j
χ
A
j
{\displaystyle g:=\sum _{j=1}^{\infty }a_{j}\chi _{A_{j}}}
oznacza nieujemną funkcję prostą mniejszą lub równą
lim inf
k
→
∞
f
k
.
{\displaystyle \liminf _{k\to \infty }f_{k}.}
Niech ponadto zbiory
μ
{\displaystyle \mu }
-mierzalne
{
A
j
}
j
=
1
∞
{\displaystyle \{A_{j}\}_{j=1}^{\infty }}
będą rozłączne oraz
a
j
>
0
{\displaystyle a_{j}>0}
dla
j
=
1
,
…
.
{\displaystyle j=1,\dots .}
Niech
0
<
t
<
1
{\displaystyle 0<t<1}
będzie ustalone. Wówczas
A
j
=
⋃
k
=
1
∞
B
j
,
k
,
{\displaystyle A_{j}=\bigcup _{k=1}^{\infty }B_{j,k},}
gdzie:
B
j
,
k
:=
A
j
∩
{
x
∈
X
:
f
l
(
x
)
>
t
a
j
dla wszystkich
l
⩾
k
}
.
{\displaystyle B_{j,k}:=A_{j}\cap \left\{x\in X\colon f_{l}(x)>ta_{j}\ \ {\text{dla wszystkich}}\ \ l\geqslant k\right\}.}
Ponieważ
A
j
⊇
B
j
,
k
+
1
⊇
B
j
,
k
(
k
=
1
,
…
)
,
{\displaystyle A_{j}\supseteq B_{j,k+1}\supseteq B_{j,k}\qquad (k=1,\dots ),}
zatem
∫
f
k
d
μ
⩾
∑
j
=
1
∞
∫
A
j
f
k
d
μ
⩾
∑
j
=
1
∞
∫
B
j
,
k
f
k
d
μ
⩾
t
∑
j
=
1
∞
a
j
μ
(
B
j
,
k
)
;
{\displaystyle \int f_{k}\operatorname {d} \!\mu \geqslant \sum _{j=1}^{\infty }\int _{A_{j}}f_{k}\operatorname {d} \!\mu \geqslant \sum _{j=1}^{\infty }\int _{B_{j,k}}f_{k}\operatorname {d} \!\mu \geqslant t\sum _{j=1}^{\infty }a_{j}\mu \left(B_{j,k}\right);}
stąd zaś
lim inf
k
→
∞
∫
f
k
d
μ
⩾
t
∑
j
=
1
∞
a
j
μ
(
A
j
)
=
t
∫
g
d
μ
.
{\displaystyle \liminf _{k\to \infty }\int f_{k}\operatorname {d} \!\mu \geqslant t\sum _{j=1}^{\infty }a_{j}\mu (A_{j})=t\int g\operatorname {d} \!\mu .}
Nierówność ta obowiązuje dla każdego
0
<
t
<
1
,
{\displaystyle 0<t<1,}
a każda funkcja prosta
g
{\displaystyle g}
jest mniejsza lub równa
lim inf
k
→
∞
f
k
.
{\displaystyle \liminf _{k\to \infty }f_{k}.}
Dlatego
lim inf
k
→
∞
∫
f
k
d
μ
⩾
∫
∗
lim inf
k
→
∞
f
k
d
μ
=
∫
lim inf
k
→
∞
f
k
d
μ
,
{\displaystyle \liminf _{k\to \infty }\int f_{k}\operatorname {d} \!\mu \geqslant \int _{*}\liminf _{k\to \infty }f_{k}\operatorname {d} \!\mu =\int \liminf _{k\to \infty }f_{k}\operatorname {d} \!\mu ,}
gdzie
∫
∗
{\displaystyle \int _{*}}
oznacza całkę dolną[a] .
↑ Całka dolna funkcji
f
:
X
→
[
−
∞
,
+
∞
]
{\displaystyle f\colon X\to [-\infty ,+\infty ]}
definiowana jest jako
∫
∗
f
d
μ
:=
sup
{
∫
g
d
μ
:
g
jest
μ
-calkowalna, prosta i
g
⩽
f
μ
-p.w.
}
.
{\displaystyle \int _{*}f\operatorname {d} \!\mu :=\sup \left\{\int g\operatorname {d} \!\mu \colon \ g\ \ {\text{jest}}\ \ \mu {\text{-calkowalna, prosta i}}\ \ g\leqslant f\ \ \mu {\text{-p.w.}}\right\}.}
Podobnie definiuje się całkę górną
∫
∗
f
d
μ
:=
inf
{
∫
g
d
μ
:
g
jest
μ
-calkowalna, prosta i
g
⩾
f
μ
-p.w.
}
.
{\displaystyle \int ^{*}f\operatorname {d} \!\mu :=\inf \left\{\int g\operatorname {d} \!\mu \colon \ g\ \ {\text{jest}}\ \ \mu {\text{-calkowalna, prosta i}}\ \ g\geqslant f\;\mu {\text{-p.w.}}\right\}.}
Gdy całki górna i dolna funkcji
μ
{\displaystyle \mu }
-mierzalnej
f
:
X
→
[
−
∞
,
+
∞
]
{\displaystyle f\colon X\to [-\infty ,+\infty ]}
są równe, to funkcję nazywa się
μ
{\displaystyle \mu }
-całkowalną i definiuje jej całkę jako
∫
f
d
μ
:=
∫
∗
f
d
μ
=
∫
∗
f
d
μ
{\displaystyle \int f\operatorname {d} \!\mu :=\int _{*}f\operatorname {d} \!\mu =\int ^{*}f\operatorname {d} \!\mu }
(w tym ujęciu funkcja może mieć zatem całkę równą
+
∞
{\displaystyle +\infty }
lub
−
∞
;
{\displaystyle -\infty ;}
nieujemna funkcja
μ
{\displaystyle \mu }
-mierzalna jest zawsze
μ
{\displaystyle \mu }
-całkowalna).