Jōdo-shū

Jōdo-shū (jap. 浄土宗; „Sekta Czystej Ziemi”) – szkoła buddyzmu japońskiego, założona 1175 roku przez Hōnena.

Nauka Hōnena opierała się na przekonaniu, że buddyzm wszedł w schyłkową fazę swojej historii, w fazę takiej degeneracji, w której człowiek już nie potrafi osiągnąć wyzwolenia dzięki własnemu wysiłkowi. Jedynym ratunkiem jest poleganie na nieograniczonym miłosierdziu Buddy Amidy. Należy więc odrzucić umartwianie, obrzędy, zgłębianie kanonu, a zaufać bez reszty Amidzie oraz z wiarą i pokorą wzywać jego imię, powtarzać ciągle inwokację: Namu Amida Butsu („Chwała Buddzie Amidzie!” lub „Zbaw, Buddo Amida!”), w skrócie nembutsu^[1]. Dzięki miłosierdziu każdy człowiek, który mu zawierzy, odrodzi się w raju, czyli w Czystej Ziemi^[2].

Sekta posiada ok. siedem tysięcy świątyń w samej Japonii oraz kilka na Hawajach i w Brazylii^[3]. Główną świątynią jest Chion-in w Kioto.

Szkoła Jōdo

Eikū (zm. 1179)
- Hōnen (1133-1212)
  - Seikambō Genchi (1183-1238)
  - Gyōkū (bd)
  - Junsai (zm. 1207)
  - Jūren (zm. 1207)
  - Shoshinbō Tankū (1176–1253)
  - Zennebō Shōkū (1177-1247) podszkoła seizan
    - Jitsudo (bd)
    - Shoe (bd)
    - Yūkan (bd)
    - Shōju (bd)
    - Ryūshin (bd)
      - Kenni (1238-1304)
    - Jōon (1201-1271)
    - Shōtatsu (bd)
      - Ippen (1239-1289) założyciel szkoły ji
        Sōshun (bd)
        
        Shōkai (bd)
        
        Taa (1237-1319)
  - Kakumyōbō Chōsai (1184–1266) podszkoła Kuhon-ji
    - Kakushin (bd)
    - Rien (bd)
  - Shōkōbō Benchō (1162–1238) podszkoła chinzei
    - Ryōchū (1199)-1287)
      - Jishin (bd)
      - Dōkō (bd)
      - Ryōkyō (1251-1328)
  - Jōkakubō Kōsai (1163–1247) podszkoła ichinengi
  - Ryūkan (1148–1227) podszkoła Chōraku-ji
  - Seikambō Genchi (1183-1239)
    - Renjakubō (bd)
  - Hōrembō Shinkū (1145-1228)
  - Shinran (1173-1263) założyciel szkoły Jōdo-shinshū

Przypisy

↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2011, s. 130-131. ISBN 978-83-01-17214-5.
↑ Marcin Tatarczuk: Kaidan. Japońskie opowieści niesamowite epoki Edo. Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2011, s. 51. ISBN 978-83-7436-265-8.
↑ JODO SHU English [online], www.jodo.org [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-06] .

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona Jodo Shu

[Mel-1] Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2011, s. 130-131. ISBN 978-83-01-17214-5.

[Tat-2] Marcin Tatarczuk: Kaidan. Japońskie opowieści niesamowite epoki Edo. Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2011, s. 51. ISBN 978-83-7436-265-8.

[3] JODO SHU English [online], www.jodo.org [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-06] .

[1]

[2]

[3]