Język li’o
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
105 tys. (2009)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | ljl | ||
| IETF | ljl | ||
| Glottolog | lioo1240 | ||
| Ethnologue | ljl | ||
| BPS | 0106 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język li’o, także: aku, lio, tanah kunu – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodnio-środkowej części wyspy Flores. Według danych z 2009 roku ma 105 tys. użytkowników[1]. Posługuje się nim grupa etniczna Lio[2].
Należy do zaproponowanej grupy języków centralnego Flores[3]. Bywa uznawany za dialekt języka ende[4]. W 1987 r. wyróżniono dialekty: aku, tana kunu, mbu, mbengu, mego[5].
Charakteryzuje się ubogą morfologią[6]. W języku li’o występuje piątkowy system liczbowy[7].
Został opisany w postaci słownika (Li’onesisch-Deutsch Wörterbuch, 1933)[8] i opracowania gramatycznego (Struktur Bahasa Lio, 1987)[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Li’o, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ M. Junus Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 470–472. OCLC 1027453789. (indonez.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Central Flores. Glottolog 4.5. [dostęp 2022-08-04]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Ende, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Sawardo i in. 1987 ↓, s. 1.
- ↑ Sawardo i in. 1987 ↓, s. 104.
- ↑ Sawardo i in. 1987 ↓, s. 105.
- ↑ Paul Arndt: Li’onesisch-Deutsch Wörterbuch. Ende: Arnoldus, 1933. (niem.).
- ↑ Sawardo i in. 1987 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paulus Sawardo, Wakidi, Tarno, Yahya Lita, S. Kusharyanto: Struktur Bahasa Lio. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1987. OCLC 19097017. [dostęp 2023-06-05]. (indonez.).