J.J. Johnson
| |
| Imię i nazwisko |
James Louis Johnson |
|---|---|
| Pseudonim |
Jay Jay Johnson |
| Data i miejsce urodzenia |
22 stycznia 1924 |
| Data i miejsce śmierci |
4 lutego 2001 |
| Przyczyna śmierci |
samobójstwo[1] |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
jazz, bebop[1], hard bop[1], third stream[1], cool jazz[1], West Coast jazz[1], modern big band[1] |
| Zawód | |
| Aktywność |
1941-1952, 1954-2001 |
| Współpracownicy | |
| Miles Davis, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Kai Winding, Count Basie, Robert Farnon, Andre Previn, Benny Carter, Oscar Pettiford, Sonny Rollins, Bud Powell, Ralph Moore, Bobby Jaspar | |
| Zespoły | |
| Metronome All-Stars[1] The Birdlanders[1] Jayne County and the Electric Chairs[1] J.J. Johnson Quartet J.J. Johnson Quintet | |
J.J. Johnson, właśc. James Louis Johnson (ur. 22 stycznia 1924 w Indianapolis, zm. 4 lutego 2001 tamże)[2][1] – amerykański puzonista jazzowy, jeden z najważniejszych puzonistów ery bebopu[3], wirtuoz tego instrumentu.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]W latach 1941-1942 grał z lokalnymi zespołami Clarence'a Love'a i Snookuma Russella[2]. Następnie dołączył do zespołu Benny'ego Cartera, z którym występował w latach 1942-1945[2]. W tym big-bandzie dokonał się swojego pierwszego nagrania, którym był utwór Love for Sale z 1943 roku[2]. Już wtedy zauważalny był jego niezwykły talent do gry na puzonie i zagrał w tym utworze solo[2]. Rok później zespół Cartera zagrał koncert Jazz at the Philharmonic, który był pierwszym występem w ramach tego przedsięwzięcia[2].
Po współpracy z Bennym Carterem Johnson został członkiem grupy Counta Basie'ego, w której występował od 1945 do 1946[2]. Do 1950 grał z największymi gwiazdami bebopu[2][3]. W 1947 nagrywał z Charliem Parkerem[2], a w latach 1947-1949 był muzykiem Dizzy'ego Gillespie i Illinoisa Jaqueta[2].
W roku 1949 wszedł w skład nonetu Milesa Davisa, z którym nagrał płytę Birth of the Cool[2][3].
W latach 1950–1952 kontynuował współpracę z Davisem oraz był członkiem Metronome All-Stars i sidemanem Oscara Pettiforda[2]. Z tego okresu pochodzą również pierwsze nagrania Johnsona jako lidera[2]. W studio wspierali go między innymi Bud Powell i debiutujący wówczas Sonny Rollins[2].
W 1952 przerwał na dwa lata karierę, by zacząć regularną pracę zarobkową[2][3]. Jednak w 1954 postanowił połączyć siły z duńskim puzonistą Kaiem Windingiem w ramach duetu Jay & Kai[2][3]. Duet intensywnie koncertował, lecz Johnson z czasem postanowił poświęcić się pisaniu muzyki autorskiej i wydawał liczne albumy solowe[3]. Następnie zaczął pisać utwory dla telewizji i przeprowadził się do Hollywood[3]. Mimo wszystko nadal grał jazz i w 1961 razem z przyjacielem Andre Previnem, muzykiem klasycznym nagrał płytę zadedykowaną Kurtowi Weillowi Andre Previn and J.J. Johnson Play Mack the Knife and Bilbao Song[3]. W tym okresie Johnson prowadził również kwintet, w którym występował, między innymi Bobby Jaspar[2].
W latach 1961-1962 wrócił do współpracy z Milesem Davisem[2]. Wciąż ciesząc się uznaniem wygrywał plebiscyty magazynu Downbeat[2]. Jednak przez lata nie koncertował[2]. Pierwszą od dawna trasę koncertową zagrał w 1977[2]. W latach 80. założył kwartet, w którego skład wszedł Ralph Moore[2].
W 1994 nagrał uznawany za jego najlepszy album Tangence[3]. Podczas nagrań wspierała go 50-osobowa orkiestra idola puzonisty Roberta Farnona[3]. Przez całe lata 90. odnosił największe sukcesy[2]. Później zachorował na raka prostaty i popełnił samobójstwo 4 lutego 2001[2].
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- Sonny Stitt / Bud Powell / J.J. Johnson (z Budem Powellem i Sonnym Stittem) (1950)[4]
- Jay & Kai (jako Jay & Kai) (1954)[4][5]
- Kai And Jay, Bennie Green With Strings (jako Jay & Kai z Bennie Greenem) (1954)[4][5]
- Trombone for Two (jako Jay & Kai) (1955 lub 1956)[4][5]
- Dave Brubeck and Jay & Kai at Newport (jako Jay & Kai z Dave’em Brubeckiem) (1956)[4][5]
- Trombone by Three (z Kai Windingiem i Bennie Greenem) (1956)[4][5]
- Stan Getz and J.J Johnson at the Opera House (ze Stanem Getzem) (1957)[4]
- Blue Trombone (1957)[4]
- First Place (1957)[4]
- J.J. Johnson's Jazz Quartets (1957)[4]
- A Touch of Satin (1960)[4]
- Andre Previn and J.J. Johnson Play Mack the Knife and Bilbao Song (z Andre Previnem) (1961)[3]
- Trombone Master (1961)[4]
- Man and Boy (Original Motion Picture Store) (1971)[4]
- Yokohoma Concert (1977)[4]
- Concepts in Blue (1980)[4]
- Aurex Jazz Festival (1982): All Star Jam (1982)[4]
- Let's Hang Out (1993)[4]
- Tangence (z Robertem Farnonem) (1994)[3][4]
- Heroes (1999)[4]
Największe przeboje
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k J.J. Johnson Biography. allmusic.com. [dostęp 2020-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y J.J. Johnson | Biography & History [online], AllMusic [dostęp 2020-10-08] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Dave Gelly, Ikony jazzu, 2013.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s J.J. Johnson | Album Discography [online], AllMusic [dostęp 2020-10-08] (ang.).
- ↑ a b c d e J.J. Johnson [online], Discogs [dostęp 2020-10-08] (ang.).
- ↑ a b J.J. Johnson – Muzyka, wideo, statystyki, i zdjęcia [online], Last.fm [dostęp 2020-10-08] (pol.).
- ↑ J.J. Johnson :: Utwory :: RMF FM [online], www.rmf.fm [dostęp 2020-10-08].
- ↑ a b Songs written by J.J. Johnson | SecondHandSongs [online], secondhandsongs.com [dostęp 2020-10-08].