Kazimierz Rynkowski

Kazimierz Rynkowski

Data i miejsce urodzenia	9 września 1933 Pelplin
Data i miejsce śmierci	10 czerwca 2022 Gdańsk
Prezydent Gdańska
Okres	od 22 grudnia 1981 do 23 listopada 1989
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Jerzy Młynarczyk
Następca	Jerzy Pasiński
Odznaczenia

Kazimierz Marian Rynkowski (ur. 9 września 1933 w Pelplinie, zm. 10 czerwca 2022 w Gdańsku^[1][2]) – polski działacz partyjny i państwowy, prawnik, w latach 1973–1979 wiceprezydent, a w latach 1981–1989 prezydent Gdańska.

Syn Bernarda (1909–1989) i Marianny z domu Kowal (1911–2006), urodził się w rodzinie robotniczej jako jedno z dziewięciorga dzieci (większość z nich związała się później z Gdańskiem). Jego ojciec był podczas wojny pracownikiem przymusowym w III Rzeszy, po wojnie odbudowywał Gdańsk. W 1953 zdał maturę w szkole średniej w Pelplinie, następnie pracował jako instruktor w Związku Młodzieży Polskiej i w Okręgowej Dyrekcji Szkolenia Zawodowego we Wrzeszczu. Od 1954 do 1956 odbywał służbę wojskową w Toruniu, następnie od 1957 do 1960 zatrudniony w Komitecie Miejskim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. W latach 1959–1964 zaocznie studiował prawo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, później ukończył aplikację. Działał także w komunistycznych organizacjach społecznych, m.in. od 1979 do 1985 kierował oddziałem wojewódzkim Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej^[3].

W latach 1960–1963 wiceprzewodniczący Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Portowa ds. gospodarki komunalnej i mieszkaniowej. Pomiędzy 1963 a 1970 drugi i pierwszy sekretarz Komitetu Dzielnicowego PZPR Wrzeszcz-Oliwa. Od listopada 1970 do grudnia 1973 był pierwszym wiceprzewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, po przekształceniach pełnił funkcję pierwszego wiceprezydenta miasta do maja 1979 (odpowiadał m.in. za oświatę, zdrowie, politykę społeczną i gospodarczą). W latach 1979–1981 kierował Gdańskim Zjednoczeniem Budownictwa. Powrócił do gdańskiego magistratu jako prezydent od 22 grudnia 1981 do 23 listopada 1989. Wchodził w skład Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W okresie prezydentury przyczynił się m.in. do budowy szpitala na Zaspie oraz ustanowienia w 1987 Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza^[3].

Po 1989 działał w SdRP i SLD, od 2002 do 2012 był rzecznikiem partyjnej dyscypliny w SLD województwa pomorskiego^[4]. Zajmował się także organizacją konferencji etyczno-filozoficznych dla lekarzy. W latach 1990–1997 prowadził własną kancelarię prawną, później pracował także w instytucjach ubezpieczeniowych. W 2004 przeszedł na emeryturę^[3].

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku^[5].

Był żonaty, związek ten zakończył się rozwodem. Miał córkę Grażynę (ur. 1958)^[3].

Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1986) i Kawalerskim (1974) Orderu Odrodzenia Polski, Złotym (1964) i Srebrnym (1969) Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985). Wyróżniony ponadto odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”^[3].