Feliks Kaliński

Feliks Kaliński

Jan Kopeć

Napoleon, Scyzoryk

szeregowy
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1893 Trzebieszów
Data i miejsce śmierci	25 stycznia 1959 Góra Kalwaria
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	45 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	nauczyciel
Odznaczenia

Feliks Kaliński ps. „Jan Kopeć, Napoleon, Scyzoryk” (ur. 15 grudnia 1893 w Trzebieszowie, zm. 25 stycznia 1959 w Górze Kalwarii) – polski nauczyciel, żołnierz Wojska Polskiego, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, katorżnik, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 15 grudnia 1893 w Trzebieszowie^[a]. (powiat Łuków). Był synem wdowy po wyrobniku i uczniem rosyjskiej szkoły (ros. Łukowskoje 4-klasnoje Gorodskoje Uczyliszcze)^[b]. Absolwent szkoły średniej w Łukowie^[1]. W wieku szkolnym musiał sam na siebie zarabiać. W kwietniu 1913 wstąpił do drużyny skautowej^[2][3]. W czasie I wojny światowej, w latach 1914–1915, pod przybranym nazwiskiem „Jan Kopeć” był żołnierzem Oddziałów Lotnych POW^[4] z którymi brał udział w akcjach dywersyjnych w okręgu siedleckim^[1]. 25 maja 1915 podczas wykonywania zadania został ranny^[1] pod wsią Brzozów i schwytany przez żołnierzy armii rosyjskiej, osadzony w więzieniu w Siedlcach, a następnie ewakuowany do Mińska. Tam został osądzony i skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Po trzech miesiącach oczekiwania na wykonanie kary car zamienił ją na karę dwudziestu lat katorgi. Karę odbywał, zakuty w kajdany, w Smoleńsku. W 1917 w czasie rewolucji rosyjskiej, został uwolniony^[5] .

W 1918^[c] roku, po powrocie do Polski, został nauczycielem w szkole powszechnej w Jagodnem, a od następnego roku uczył w szkole powszechnej w Trzebieszowie. Był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, walczył jako ochotnik w szeregach 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych^[5] [1]. Zarządzeniem prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 7 listopada 1937 roku został, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pracował jako nauczyciel w szkole w Trzebieszowie^[1]. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu^[6].

Po 1945 pracował nadal jako nauczyciel do czasu przejścia na rentę^[1]. Zmarł 25 stycznia 1959 roku. Został pochowany na cmentarzu katolickim w Górze Kalwarii^[7].

Żonaty od 1919. Dzieci: Krystyna (ur. 1921), Ludomir (ur. 1922), Wojciech (ur. 1925), Stanisław (ur. 1926), Józef (ur. 1935), Grzegorz (ur. 1935), Danuta (ur. 1946)^[8] Pokrewieństwa: Stryjeczny brat, Zygmunt Kaliński (ur. 9.X.1896 w Łukowie)

Oba ordery zostały mu wręczone dopiero w 1937 roku w Brześciu nad Bugiem, w obecności żołnierzy garnizonu oraz wojewody Wacława Kostek-Biernackiego^[5] .

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7562 – 17 maja 1922 roku^[9][1]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 7 listopada 1937 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[10][8]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Jan Lewandowski. Początki skautingu i harcerstwa na Lubelszczyźnie (1911 - 1914). „Rocznik Lubelski”. XXXI-XXXII, 1992. Lublin: Polskie Towarzystwo Historyczne Oddział w Lublinie. ISSN 0080-3510. 
• Księga pamiątkowa 25-lecia harcerstwa w Lubelszczyźnie : wspomnienia i dokumenty 1911-1936. Tadeusz Moniewski (oprac.). Lublin: Zarząd Okręgu Lubelskiego ZHP, 1936.
• Kronika łukowska. „Ziemia Siedlecka”. 32, s. 6–7, 1937-12-10. Siedlce. 
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.