Elastyczne formy zatrudnienia

Elastyczne formy zatrudnienia (EFZ, ang. flexible forms of employment) – nietypowe formy zatrudnienia charakteryzujące się elastycznością czasu i miejsca pracy, formy stosunku pracy (preferowanie kontraktów cywilnoprawnych ponad tradycyjnymi umowami o pracę z jednym pracodawcą), formy relacji pracownika z pracodawcą, wynagrodzenia (m.in. zadaniowe) i zakresu pracy.

Stosowanie elastycznych form zatrudnienia pozwala pracodawcom m.in. lepiej dostosowywać się do zmieniającego się popytu i obniżyć koszty, a pracownikom – pogodzić obowiązki zawodowe z życiem prywatnym.

Elastyczne formy zatrudnienia stanowią rozwiązanie dla osób, które nie mogą pracować w pełnym wymiarze godzin lub w jednym miejscu pracy, m.in. dla matek wychowujących dzieci, osób młodych, osób niepełnosprawnych, a także specjalistów i przedstawicieli wolnych zawodów niezainteresowanych stałym zatrudnieniem.

Do najczęściej spotykanych form elastycznego zatrudnienia w Polsce i na świecie należą:

• telepraca
• praca tymczasowa
• praca w niepełnym wymiarze czasu pracy
• samozatrudnienie
• zatrudnienie na czas określony
• zatrudnienie na czas wykonania określonej pracy
• flexitime (ruchomy czas pracy)
• compressed hours (kumulowanie godzin pracy)
• job sharing (rozdzielanie godzin pracy pomiędzy dwóch pracowników, którzy wspólnie świadczą pracę jednej osoby zatrudnionej na cały etat)^[1]

Promocją elastycznych form zatrudnienia zajmuje się m.in. Europejski Fundusz Społeczny w ramach Inicjatywy Wspólnotowej Equal.

• Freeter
• Prawo pracy
• Rynek pracy
• Stosunek pracy
• Umowa śmieciowa

• Słownik rynku pracy. [dostęp 2009-07-10]. (pol.).
• Projekt Elastan. [dostęp 2009-07-10]. (pol.).