Dwyane Wade

Dwyane Wade

#3, 9
rzucający obrońca
Pseudonim	D-Wade, Flash
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1982 Chicago
Wzrost	193 cm
Masa ciała	100 kg
Kariera
Aktywność	2003–2019
Szkoła średnia	Harold L. Richards (Oak Lawn, Illinois)
College	Marquette (2000–2003)
Draft	2003, numer: 5 Miami Heat
Kariera klubowa[a] Lata Kluby Wyst. 2003–2016 Miami Heat 1021 2016–2017 Chicago Bulls 66 2017–2018 Cleveland Cavaliers 46 2018–2019 Miami Heat 72
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 2004–2008  Stany Zjednoczone
↑ Mecze w lidze aktualne na 7 grudnia 2019.
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Pekin 2008 Koszykówka brąz Ateny 2004 Koszykówka Mistrzostwa świata brąz Japonia 2006 Koszykówka
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Dwyane Tyrone Wade, Jr. (ur. 17 stycznia 1982 w Chicago) – amerykański koszykarz grający na pozycji rzucającego obrońcy. Mistrz olimpijski i medalista mistrzostw świata, trzykrotny mistrz NBA.

Do NBA trafił w 2003, kiedy to został wybrany z 5 numerem draftu przez Miami Heat. W klubie tym występował przez trzynaście lat. W 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, a rok później Cleveland Cavaliers. Karierę zakończył w 2019 jako zawodnik Heat.

W 2006 otrzymał nagrodę najlepszego zawodnika finałów NBA, po tym jak Heat zwyciężyli w nich z Dallas Mavericks 4–2. Mistrzostwo NBA zdobywał jeszcze dwukrotnie: w 2012 i 2013 – również z Heat. Był członkiem reprezentacji Stanów Zjednoczonych m.in. na Igrzyska Olimpijskie w Atenach (2004) – brązowy medal i Igrzyska Olimpijskie w Pekinie (2008) – złoty medal.

Wade studiował na Marquette University, gdzie w latach 2001–2003 grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles. Podczas dwóch sezonów występów w NCAA uzyskał średnią 19,7 punktów na mecz. W sezonie 2002/2003 został wybrany najlepszym koszykarzem Conference USA^[1].

Do ligi NBA został wybrany w drafcie w roku 2003, z numerem 5. W pierwszym roku gry w Miami, jako lider, wraz z Lamarem Odomem doprowadził swą drużynę do play-off (bilans 42-40). W pierwszej rundzie, dzięki świetnej grze Wade'a i dramatycznych siedmiu meczach, Heat ograli Hornets 4-3. W drugiej rundzie na ich drodze stanęli jednak Pacers, z którymi przegrali 2-4. Mimo wszystko działacze byli zachwyceni swym nowym gwiazdorem i postanowili wokół niego zbudować nową drużynę.

Przed drugim sezonem, do Miami przybył Shaquille O’Neal. Jego obecność tchnęła w Miami nowe życie. Mimo odejścia Odoma (powędrował do Los Angeles Lakers za O'Neala) bilans zespołu poprawił się do 59-23, co było jej najlepszym wynikiem w historii, do czasu sezonu 2012-13. Ponadto, O'Neal zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP (zwycięzcą został Steve Nash z Phoenix Suns), a Wade został wybrany do drugiej piątki ligi oraz zajął drugie miejsce w głosowaniu na największy postęp sezonu NBA^[2]. Przez play-off Heat szli jak burza. Najpierw 4-0 pokonali New Jersey Nets, później w takim samym stosunku wyeliminowali Washington Wizards. Przeszkodą okazała się inna potęga ligi, ówcześni Mistrzowie - Detroit Pistons. Po pięciu spotkaniach Heat objęli prowadzenie 3-2, ale kontuzji doznał Wade i wtedy wyszło na jaw, jaką wartość stanowił dla Miami ten młody gracz. Detroit wygrało dwa kolejne mecze i Heat pożegnali się z szansą gry w finałach. Jasne było, że potrzebne są dalsze zmiany.

W składzie nastąpiła niemała rewolucja. Z drużyną pożegnali się Eddie Jones i Damon Jones, a w ich miejsce przyszli Gary Payton, Antoine Walker i James Posey. W składzie miejsce zachował, prócz Shaqa i D-Wade'a tylko Udonis Haslem. Sezon 2005/2006 drużyna zakończyła z wynikiem 52-30. W pierwszej rundzie play-off miała mało kłopotów z Chicago Bulls i pokonała ich 4-2. W drugiej rundzie bez problemów szybko uporała się z New Jersey Nets 4-1, stając się pierwszym finalistą konferencji wschodniej. Tam Wade i spółka rozprawili się z Detroit Pistons 4-2 rewanżując się za porażkę sprzed roku. W finale Heat mierzyli się z Dallas Mavericks. Mimo niekorzystnego stanu rywalizacji po trzech meczach(1-2) Heat byli w stanie odrobić straty i wygrać pojedynek z rywalami z Teksasu.

W 2006 został wybrany przez Sports Illustrated sportowcem roku. Koszulka z nazwiskiem Wade'a była najczęściej kupowaną spośród koszulek wszystkich koszykarzy NBA przez prawie dwa lata^{[potrzebny przypis]}.

Sezon 2006/2007 upłynął pod znakiem początku przebudowy zespołu. Heat w pierwszej rundzie PO ulegli graczom Chicago Bulls 4-0. W sezonie 2007/2008 Wade doznał groźnej kontuzji łydki. Z tego powodu Heat wygrali tylko 15 spotkań i nie zakwalifikowali się do play-offów. Sezony 2008/2009 i 2009/2010 były niemal identyczne. Wade niemal w pojedynkę doprowadzał swój zespół do play-offów, gdzie ci ulegali w pierwszej rundzie kolejno zawodnikom Atlanty Hawks(2009) i Boston Celtics(2010). Latem 2010 do zespołu dołączyli LeBron James i Chris Bosh. Razem z Wadem mieli przesądzić o sukcesach przebudowanej drużyny Heat. Sezon 2010/2011 był jednak dla zawodników Heat pełen wzlotów i upadków, nowo powstały zespół nie spełniał oczekiwań kibiców i ekspertów, a sezon zasadniczy zakończył na drugim miejscu konferencji wschodniej, z Wadem notującym średnio 25.5 pkt. na mecz. Swoją siłę zespół pokazał dopiero w play-off, kiedy to rozprawił się kolejno z Philadelphia 76ers (4-1), Boston Celtics(4-1) oraz Chicago Bulls(4-1). W finałach przyszło im się mierzyć z drużyną weteranów Dallas Mavericks, i pomimo obiecującego początku i objęcia prowadzenia w serii 2-1, drużyna z Miami przegrała kolejne 3 mecze, tym samym przegrywając walkę o tytuł na korzyść drużyny z Dallas. Fala krytyki spadła głównie na Lebrona Jamesa, któremu zarzucano pasywność i brak brania odpowiedzialności za wynik na siebie i znikanie w decydujących końcówkach meczów. Sam Wade rozgrywał bardzo dobre finały, liderując drużynie Miami i pewnie zmierzając po tytuł MVP Finałów, jednak w meczu nr. 5 nabawił się kontuzji biodra, która skutecznie uniemożliwiała mu grę na wysokim poziomie.

Skrócony sezon (lockout) 2011/2012 przyniósł drużynie z Miami nowe nadzieje na odniesienie sukcesu. Pożegnano się z zawodzącym Mikiem Bibbym oraz Eddiem House'em, a w ich miejsce pojawił się weteran Shane Battier oraz pierwszoroczniak Norris Cole. Pomimo mniej efektywnego sezonu w wykonaniu Wade'a (22.1 pkt.na mecz/4.8 zb./4.6 ast.) drużyna ponownie uplasowała się na drugiej pozycji konferencji wschodniej, tym samym w pierwsze rundzie play-off było im dane zmierzyć się z drużyną New York Knicks, a rywalizację tę wygrali 4-1. W kolejnych rundach pokonali odpowiednio Indiana Pacers (4-2), oraz Boston Celtics (4-3). W finałach spotkali się z młodą drużyną Oklahoma City Thunder i przeganiając złe demony z finałów 2011, rozgromili przeciwnika 4-1. Wade w tych finałach notował średnio 22.6 pkt na mecz, przy ogólnej średniej z całych play-offów 22.8 pkt. na mecz.

6 lipca 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, podpisując dwuletnią umowę wartą 47,5 miliona dolarów^[3].

27 września 2017 został zawodnikiem Cleveland Cavaliers^[4]. 8 lutego 2018 w wyniku wymiany z udziałem kilku zespołów trafił z powrotem do Miami Heat^[5]. 18 września podpisał kolejną umowę z Heat^[6].

8 grudnia 2018 rozegrał tysięczny mecz w swojej karierze. Zdobył w nim 25 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstwa 121-98 nad Los Angeles Clippers^[7].

10 kwietnia 2019 wystąpił oficjalnie w ostatnim meczu swojej kariery w NBA, przeciw Brooklyn Nets. Podczas przegranego przez Miami spotkania 94-113 zaliczył triple-double, notując 25 punktów, 11 zbiórek i 10 asyst^[8].

Na podstawie^[9][10][11], o ile nie zaznaczono inaczej.

• Uczestnik:
  • rozgrywek NCAA Final Four (2003)
  • turnieju NCAA (2002, 2003)
• Mistrz sezonu regularnego konferencji USA (2003)
• Zawodnik roku konferencji USA (2003)
• Obrońca roku C-USA (2003)^[12]
• Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Great Alaska Shootout (2002)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (2003)
    • C-USA (2002, 2003)
    • turnieju Coaches vs. Classic (2003)
  • III składu All-American (2002 przez Sporting News)

• 3-krotny mistrz NBA z Miami Heat (2006, 2012, 2013)
• Wicemistrz NBA (2011, 2014)
• MVP:
  • finałów NBA (2006)^[13]
  • meczu gwiazd NBA (2010)^[14]
• 13-krotnie wybierany do udziału w meczu gwiazd NBA (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015^[a], 2016, 2019^[16])
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • NBA (2009, 2010)
    • debiutantów NBA (2004)^[17]
  • II składu:
    • NBA (2005, 2006, 2011)
    • defensywnego NBA (2005, 2009, 2010)^[18]
  • III składu NBA (2007, 2012, 2013)
  • składu najlepszych zawodników w historii NBA, wybranego z okazji obchodów 75-lecia istnienia ligi (2021)^[19]
• 2-krotny zwycięzca Skills Challenge^[20] (2006, 2007)
• Uczestnik:
  • Rising Stars Challenge (2004, 2005)
  • Skills Challenge (2006, 2007, 2008)
• Lider:
  • sezonu zasadniczego pod względem:
    • liczby punktów (2386 – 2009)
    • średniej punktów na mecz (30,2 – 2009)^[21]
  • play-off w średniej zdobytych punktów (2010)^[22]
• Sportowiec roku 2006 „Sports Illustrated” (6 zawodnik NBA w historii który uzyskał ten tytuł)^[23]
• Zawodnik:
  • miesiąca NBA (grudzień 2004, luty 2006, grudzień 2008, luty 2009, marzec 2010, grudzień 2010)
  • tygodnia NBA (22.02.2004, 7.11.2004, 5.12.2005, 1.01.2006, 14.01.2007, 4.02.2007, 11.02.2007, 24.11.2008, 8.12.2008, 9.03.2009, 8.03.2010, 29.03.2010, 13.12.2010, 3.01.2011, 14.03.2011, 11.03.2013, 23.12.2013, 23.03.2015, 1.02.2016)

• Mistrz olimpijski (2008)
• Brązowy medalista:
  • olimpijski (2004)
  • mistrzostw świata (2006)
• Lider igrzysk olimpijskich w skuteczności rzutów z gry (2008 – 67,1%)^[24]

Legenda
M	Mecze	S5	Pierwsza piątka	MPG	Minuty na mecz
FG%	Celność rzutów z pola	3P%	Celność rzutów „za 3”	FT%	Celność rzutów wolnych
RPG	Zbiórki na mecz	APG	Asysty na mecz	SPG	Przechwyty na mecz
BPG	Bloki na mecz	PPG	Punkty na mecz

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2003/04	Miami	61	56	34,9	46,5%	30,2%	74,7%	4,0	4,5	1,4	0,6	16,2
2004/05	Miami	77	77	38,6	47,8%	28,9%	76,2%	5,2	6,8	1,6	1,1	24,1
2005/06	Miami	75	75	38,6	49,5%	17,1%	78,3%	5,7	6,7	1,9	0,8	27,2
2006/07	Miami	51	50	37,9	49,1%	26,6%	80,7%	4,7	7,5	2,1	1,2	27,4
2007/08	Miami	51	49	38,3	46,9%	28,6%	75,8%	4,2	6,9	1,7	0,7	24,6
2008/09	Miami	79	79	38,6	49,1%	31,7%	76,5%	5,0	7,5	2,2	1,3	30,2
2009/10	Miami	77	77	36,3	47,6%	30,0%	76,1%	4,8	6,5	1,8	1,1	26,6
2010/11	Miami	76	76	37,1	50,0%	30,6%	75,8%	6,4	4,6	1,5	1,1	25,5
2011/12	Miami	49	49	33,2	49,7%	26,8%	79,1%	4,8	4,6	1,7	1,3	22,1
2012/13	Miami	69	69	34,7	52,1%	25,8%	72,5%	5,0	5,1	1,9	0,8	21,2
2013/14	Miami	54	53	32,9	54,5%	28,1%	73,3%	4,5	4,7	1,5	0,5	19,0
2014/15	Miami	62	62	31,8	47,0%	28,4%	76,8%	3,5	4,8	1,2	0,3	21,5
2015/16	Miami	74	73	30,5	45,6%	15,9%	79,3%	4,1	4,6	1,1	0,6	19,0
2016/17	Chicago	60	59	29,9	43,4%	31,0%	79,4%	4,5	3,8	1,4	0,7	18,3
2017/18	Cleveland	46	3	23,2	45,5%	32,9%	70,1%	3,9	3,5	0,9	0,7	11,2
2017/18	Miami	21	0	22,2	40,9%	22,0%	74,5%	3,4	3,1	0,9	0,7	12,0
2018/19	Miami	72	2	26,2	43,3%	33,0%	70,8%	4,0	4,2	0,8	0,5	15,0
Razem		1054	909	33,9	48,0%	29,3%	76,5%	4,7	5,4	1,5	0,8	22,0

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2004	Miami	13	13	39,2	45,5%	37,5%	78,7%	4,0	5,6	1,3	0,3	18,0
2005	Miami	14	14	40,8	48,4%	10,0%	79,9%	5,7	6,6	1,6	1,1	27,4
2006	Miami	23	23	41,7	49,7%	37,8%	80,8%	5,9	5,7	2,2	1,1	28,4
2007	Miami	4	4	40,5	42,9%	0,0%	68,8%	4,8	6,3	1,3	0,5	23,5
2009	Miami	7	7	40,7	43,9%	36,0%	86,2%	5,0	5,3	0,9	1,6	29,1
2010	Miami	5	5	42,0	56,4%	40,5%	67,5%	5,6	6,8	1,6	1,6	33,2
2011	Miami	21	21	39,4	48,5%	26,9%	77,7%	7,1	4,4	1,6	1,3	24,5
2012	Miami	23	23	39,4	46,2%	29,4%	72,9%	5,2	4,3	1,7	1,3	22,8
2013	Miami	22	22	35,5	45,7%	25,0%	75,0%	4,6	4,8	1,7	1,0	15,9
2014	Miami	20	20	34,7	50,0%	37,5%	76,7%	3,9	3,9	1,5	0,3	17,8
2016	Miami	14	14	33,8	46,9%	52,2%	78,1%	5,6	4,3	0,8	0,9	21,4
2017	Chicago	6	6	31,7	37,2%	35,3%	95,2%	5,0	4,0	0,8	1,3	15,0
2018	Miami	5	0	25,4	44,3%	0,0%	80,8%	4,2	3,6	1,4	0,2	16,6
Razem		177	172	37,8	47,4%	33,8%	78,0%	5,2	4,9	1,5	1,0	22,3

Statystyka	Data	Przeciwko	Źródło
Punkty: 55	12 kwietnia 2009	New York Knicks	[25]
Zbiórki: 16	28 stycznia 2011	New York Knicks	—
Zbiórki w ataku: 6	2 razy	—
Zbiórki w obronie: 11	7 grudnia 2006	Sacramento Kings	[26]
Asysty: 16	2 razy	—
Przechwyty: 8	16 listopada 2013	Dallas Mavericks	[27]
Bloki: 5	3 razy	-	[28]
Minuty: 52	2 razy	—
Na podstawie: nba.com

• Jest jednym z siedmiu graczy w historii NBA, którzy w rundzie play-off zdobywali 25 punktów, 8 zbiórek i 6 asyst, rzucając przy tym ze skutecznością z gry 50% lub więcej (pozostali to Bob Cousy, Oscar Robertson, Wilt Chamberlain, Larry Bird, Magic Johnson i Michael Jordan. Wade takiego wyczynu dokonał dwukrotnie.
• W 76 kolejnych meczach (od 15 kwietnia 2005 do 8 kwietnia 2006) zdobywał 10 lub więcej punktów (rekord Miami Heat)^[29].
• W meczu sezonu zasadniczego z Detroit Pistons (12 lutego 2006) Wade zdobył 17 kolejnych (i zarazem ostatnich) punktów swojego zespołu (rekord Miami Heat)^[30].
• W wyżej wymienionym meczu, z 17 pkt, ostatnie dwa zdobyte rzutem z odchylenia ponad Tayshaunem Princem na 2,3 sekundy do końca spotkania dały jego drużynie zwycięstwo 100:98^[30].
• W sezonie 2004/2005 w serii z Washington Wizards Wade pobił kolejne trzy rekordy: w ilości punktów w meczu (42) i kwarcie (22) w meczu nr 4^[31] oraz w ilości asyst (15) w meczu numer 2^[32].
• Jest jedynym zawodnikiem w historii NBA, o wzroście poniżej 6 stóp i 5 cali, który zaliczył 100 lub więcej bloków w jednym sezonie^[33].

Jego żoną od 30 sierpnia 2014 jest Gabrielle Union, aktorka i modelka^[34].

• Oficjalna strona internetowa (ang.)
• Profil zawodnika na NBA.com (ang.)
• Dwyane Wade, Jr. Biography and Olympic Results [online], Sports-Reference.com [dostęp 2011-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-26]  (ang.).