[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Didier Auriol

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Didier Auriol
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1958
Montpellier

Sezon 1984–2005
Seria

Rajdowe mistrzostwa świata

Zespół

Ford, Lancia, Toyota, Subaru, Mitsubishi, SEAT, Peugeot, Škoda

Sukcesy
Multimedia w Wikimedia Commons

Didier Auriol (ur. 18 sierpnia 1958 w Montpellier) – francuski kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem takich zespołów jak: Ford, Lancia, Toyota, Subaru, Mitsubishi, SEAT, Peugeot, Škoda. W mistrzostwach świata jeździł z takimi pilotami jak: Bernard Occelli i Denis Giraudet.

Swoją karierę rajdową Auriol rozpoczął w 1979 roku, a jego pierwszym samochodem była Simca 1000. W maju 1984 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Renault 5 Turbo. Z debiutanckiego Rajdu Korsyki wycofał się z powodu awarii turbosprężarki. W kwietniu 1985 roku podczas Rajdu Korsyki 1988 po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata i jednocześnie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. W 1994 roku jadąc Toyotą Celiką 4WD wywalczył swój jedyny tytuł mistrza świata w karierze. Wcześniej, w 1990 roku, został wicemistrzem świata. Czterokrotnie w latach 1991, 1992, 1993 i 1999 zajmował 3. miejsce w mistrzostwach świata. Trzykrotnie był też rajdowym mistrzem Francji. W latach 1993, 1994, 1996 i 1999 czterokrotnie wygrał Race of Champions[1].

W swojej karierze Auriol wygrał łącznie 20 rajdów w mistrzostwach świata. 53 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 747 punktów. Wygrał 554 odcinki specjalne[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Auriol urodził się w Montpellier[3]. Po ukończeniu szkoły średniej pracował jako kierowca karetki pogotowia[1]. W 1979 roku w wieku 21 lat zadebiutował w rajdach jadąc samochodem Simca 1000[3]. W kolejnych latach jeździł samochodem Renault 5 Turbo w mistrzostwach Francji[1]. W maju 1984 zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc Renault 5 Turbo z pilotem Bernardem Ocellim wystartował w Rajdzie Korsyki. Wycofał się z niego na 4. odcinku specjalnym z powodu awarii turbosprężarki[4]. Rok później ponownie wystartował w Rajdzie Korsyki. Nie ukończył go wycofując się z rywalizacji na 9. odcinku specjalnym na skutek awarii układu elektrycznego[5]. W tym samym roku po raz pierwszy stanął na podium w rajdzie o mistrzostwo Francji. Był drugi w Rajdzie Touquet. Zajął także drugie miejsce w Rajdzie du Var, rozgrywanym w ramach mistrzostw Europy[6].

W 1986 roku Auriol rozpoczął starty nowym samochodem, MG Metro 6R4. Jadąc nim wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Francji[3]. W tym samym roku po raz trzeci wystartował w Rajdzie Korsyki i po raz trzeci nie ukończył go. Powodem wycofania się Auriola był wyciek oleju[7]. W 1986 roku dwukrotnie stanął na podium w mistrzostwach Europy. Zwyciężył w Rajdzie Antibes i był drugi w rajdzie Tour de France Automobiles, w którym startował Mercedesem 190E 2.3 16V[6].

1987-1988: Ford

[edytuj | edytuj kod]
Ford Sierra RS Cosworth, którym Didier Auriol startował w latach 1987-1988

W 1987 roku Auriol został członkiem zespołu Ford France i rozpoczął w nim starty samochodem Ford Sierra RS Cosworth[3]. W styczniu pojechał w nim w Rajdzie Monte Carlo, jednak nie ukończył go[8]. W maju po raz czwarty w karierze wystartował w Rajdzie Korsyki. Zajmując w nim 8. miejsce zdobył swoje pierwsze 3 punkty w mistrzostwach świata w karierze[9]. 14. odcinek specjalny tego rajdu był też pierwszym wygranym odcinkiem Auriola w mistrzostwach świata[2]. W październiku Auriol wziął udział w Rajdzie San Remo. Zajął w nim 4. pozycję tracąc do trzeciego Jeana Ragnottiego 1:18 minuty[10]. W 1987 roku Auriol startował również w rajdach o mistrzostwo Europy. Był pierwszy w Rajdzie Alpin-Behra i Rajdzie du Var oraz drugi w Rajdzie Antibes[6]. Wywalczył także swoje drugie w karierze mistrzostwo Francji[3].

Pierwszym rajdem mistrzostw świata 1988, w którym Auriol wystartował był Rajd Portugalii. Na 16. odcinku specjalnym wycofał się z powodu uszkodzenia tylnej osi Forda[11]. Następnie w maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Dojechał w nim do mety na 1. miejscu przed Yvesem Loubetem i Brunem Saby'ego odnosząc tym samym swoje pierwsze w karierze zwycięstwo w mistrzostwach świata[2][12]. W sierpniu wystartował w Rajdzie Finlandii. Stanął w nim na podium zajmując 3. miejsce. Do zwycięzcy Markku Aléna stracił 9:46 minuty[13]. W sezonie 1988 Auriol wziął udział w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata. Na 10. odcinku specjalnym Rajdu San Remo miał wypadek i wycofał się z niego[14]. W 1988 roku Auriol startował również w rajdach mistrzostw Europy. Wygrał dwa z nich: Rajd Mont-Blanc i Rajd du Var[6]. Zwyciężył także w mistrzostwach Francji. Tytuł ten zdobył po raz trzeci z rzędu[3].

1989-1992: Lancia

[edytuj | edytuj kod]
Lancia Delta HF Integrale – tym autem Auriol startował w sezonie 1992

Przed sezonem 1989 Auriol został członkiem zespołu Lancii, w którym stał się drugim kierowcą obok Włocha Massima Biasiona[6]. Swój debiut w Lancii zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Rajd ten został zdominowany przez kierowców Lancii, którzy zajęli całe podium. Pierwsze miejsce zajął Biasion, drugie Auriol, a trzecie Bruno Saby[15]. Na przełomie lutego i marca Auriol wystartował w Rajdzie Portugalii. Nie ukończył go na skutek awarii sprzęgła na 28. odcinku specjalnym[16]. W kwietniu Auriol wygrał swój drugi rajd mistrzostw świata w karierze. Był pierwszy w Rajdzie Korsyki wyprzedzając o 1:57 minuty François Chatriota i o 3:50 minuty Juhę Kankkunena[17]. W kolejnym rajdzie, Rajdzie Grecji, Auriol ponownie stanął na podium. Był drugi ze stratą 1:58 do zwycięzcy Massima Biasiona[18]. W sezonie 1989 wystartował jeszcze w dwóch rajdach, Rajdzie Finlandii i Rajdzie San Remo, jednak obu nie ukończył na skutek wypadku[6]. W sezonie 1989 zdobył 50 punktów i był piąty w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata[19].

Sezon 1990 Auriol rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Zwyciężył w nim po raz pierwszy w karierze, a na metę rajdu przyjechał 52 sekundy przed Carlosem Sainzem i 3:39 minuty przed Massimem Biasionem[20]. W marcowym Rajdzie Portugalii na podium stanęli trzej kierowcy Lancii. Auriol był drugi za Biasionem, a trzecią pozycję zajął Kankkunen[21]. W maju 1990 Auriol odniósł drugie zwycięstwo w sezonie. W Rajdzie Korsyki wyprzedził o 36 sekund Carlosa Sainza i o 3:49 minuty François Chatriota[22]. Czerwcowego Rajdu Grecji Auriol nie ukończył. Wycofał się na 29. odcinku specjalnym z powodu uszkodzenia miski olejowej[23]. W lipcu Auriol stanął na podium w Rajdzie Argentyny. Przegrał w nim jedynie z Massimem Biasionem i Carlosem Sainzem[24]. Dwóch kolejnych rajdów francuski kierowca nie ukończył. Wycofał się zarówno z Rajdu Finlandii, jak i Rajdu Australii[6]. Natomiast w październiku do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo w Rajdzie San Remo i ostatecznie go wygrał. Przyjechał na metę 45 sekund przed Juhą Kankkunenem i 1:45 minuty przed Carlosem Sainzem[25]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był piąty[26]. Wywalczył tym samym wicemistrzostwo świata. Zdobył 95 punktów, o 45 mniej niż mistrz świata Carlos Sainz[27].

W sezonie 1991 Auriol startował Lancią Deltą HF Integrale w prywatnym zespole Jolly Club[6]. Pierwszych zawodów w nowym sezonie nie ukończył. Wycofał się na 6. odcinku specjalnym Rajdu Monte Carlo z powodu awarii silnika[28]. W lutowym Rajdzie Szwecji przyjechał na metę na 9. pozycji[29]. Swoje pierwsze podium w sezonie 1991 Auriol zaliczył w trzecim rajdzie sezonu, marcowym Rajdzie Portugalii. Był w nim drugi, a do zwycięzcy Sainza stracił 47 sekund[30]. 1 maja 1991 ponownie stanął na podium. Zajął wówczas 2. miejsce w Rajdzie Korsyki tracąc 1:05 minuty do Carlosa Sainza[31]. W czerwcu wystartował w Rajdzie Grecji i był w nim czwarty[32]. W drugiej połowie czerwca wziął udział w Rajdzie Nowej Zelandii. Walczył w nim o zwycięstwo z Sainzem. Nowozelandzki rajd wygrał Sainz, a Auriol zajął 2. miejsce ze stratą 1:15 minuty[33]. Lipcowy Rajd Argentyny ponownie wygrał Sainz, a Auriol zajął w nim 3. pozycję tracąc do Hiszpana 1:05 minuty[34]. W sierpniu Auriol zajął 2. pozycję w Rajdzie Finlandii. Do zwycięzcy Juhy Kankkunena stracił 56 sekund[35]. Wrześniowego Rajdu Australii nie ukończył. Wycofał się na 30. odcinku specjalnym z powodu awarii silnika Lancii[36]. W październiku 1991 Auriol odniósł swoje jedyne zwycięstwo w sezonie, a także szóste w karierze. W Rajdzie Włoch wyprzedził o 2:50 minuty drugiego Massima Biasiona i o 6:41 minuty trzeciego Daria Cerrato[37]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był dwunasty[38]. W sezonie 1991 zajął w klasyfikacji generalnej 3. miejsce za Kankkunenem i Sainzem. Zdobył 101 punktów[39].

Sezon 1992 Auriol rozpoczął od zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo, w którym wyprzedził Carlosa Sainza o 2:05 minuty i Juhę Kankkunena o 2:57 minuty[40]. W marcu wystartował w Rajdzie Portugalii, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika na 3. odcinku specjalnym[41]. Od maja do września Auriol zwyciężył w pięciu kolejnych rajdach mistrzostw świata, w których startował, a także w odbywającym się w ramach mistrzostw Europy, Rajdzie Costa Smeralda[6]. W majowym Rajdzie Korsyki wyprzedził dwóch rodaków, François Delecoura i Philippe’a Bugalskiego[42], a w Rajdzie Grecji stanął na podium obok Juhy Kankkunena i Massima Biasiona[43]. W lipcowym Rajdzie Argentyny wygrał z drugim Sainzem o 2:18 minuty, a z trzecim Gustavem Trellesem o 14:05 minuty[44]. W sierpniowym Rajdzie Finlandii wyprzedzając o 40 sekund Kankkunena i 1:59 minuty Markku Aléna, Auriol został drugim kierowcą spoza Skandynawii po Carlosie Sainzu, który zwyciężył w fińskim rajdzie[45]. Auriol wygrał także wrześniowy Rajd Australii[46]. W czterech ostatnich rajdach sezonu (nie startował w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej) zdobył tylko jeden punkt. Nie ukończył Rajdu San Remo (z powodu wypadku) i Rajdu Wielkiej Brytanii (z powodu awarii silnika), a w Rajdzie Katalonii był dziesiąty[6]. Słabe wyniki w końcówce sezonu spowodowały, iż Auriol, mimo wygrania sześciu rajdów, zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 121 punktów, o 22 mniej niż mistrz Carlos Sainz i o 13 mniej niż wicemistrz Juha Kankkunen[47].

1993-1995: Toyota

[edytuj | edytuj kod]
Model Toyota Celiki Turbo 4WD Auriola z Rajdu Monte Carlo 1993

Przed sezonem 1993 Auriol opuścił zespół Lancii i przeszedł do zespołu Toyoty[3]. Stał się w nim drugim kierowcą obok Fina Juhy Kankkunena[48]. Swój debiut w zespole Toyoty zaliczył w styczniu 1993. Jadąc Toyotą Celiką Turbo 4WD odniósł zwycięstwo, do ostatniego odcinka specjalnego walcząc o zwycięstwo z rodakiem François Delecourem. Ostatecznie wyprzedził go o 15 sekund[49]. W lutym 1993 Auriol nie ukończył Rajdu Szwecji[50]. W maju po raz drugi w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Korsyki był drugi. Do zwycięzcy Delecoura stracił 1:02 minuty[51]. Swojego czwartego startu w sezonie, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Powodem jego wycofania się na 9. odcinku specjalnym była awaria silnika[52]. W kolejnych trzech rajdach Auriol stawał na podium. Był trzeci w Rajdzie Argentyny (przegrał z Kankkunenem i Massimem Biasionem[53], w Rajdzie Nowej Zelandii (przegrał z Colinem McRae i Delecourem)[54], a także w Rajdzie Finlandii (przegrał z Kankkunenem i Arim Vatanenem)[55]. Wrześniowego Rajdu Australii Auriol nie ukończył z powodu awarii silnika na 7. odcinku specjalnym[56]. W listopadzie Auriol walczył o zwycięstwo z Delecourem w Rajdzie Katalonii, ale ostatecznie przegrał z nim o minutę i zajął 2. pozycję[57]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol zajął szóstą pozycję[58]. W sezonie 1993 Auriol zajął 3. pozycję w klasyfikacji generalnej zdobywając 92 punkty. Przegrał z Juhą Kankkunenem i François Delecourem[59].

Toyota Celica GT-Four, którą Auriol zwyciężył w Rajdzie Korsyki 1995

Sezon 1994 Auriol rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go, gdyż na 5. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[60]. W marcu, w Rajdzie Portugalii, stanął na podium. Był drugi i przegrał o 40 sekund z Juhą Kankkunenem[61]. Następnie w Rajdzie Safari Auriol był trzeci, za Kenijczykiem Ianem Duncanem i Japończykiem Kenjiro Shinozuką[62]. W maju Francuz odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. Po raz piąty w swojej karierze wygrał Rajd Korsyki, w którym wyprzedził 1:01 minuty Carlosa Sainza i o 2:11 minuty Andreę Aghiniego[63]. Kolejnego rajdu, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Na 18. odcinku specjalnym w Toyocie doszło do awarii silnika[64]. Na przełomie czerwca i lipca Auriol wygrał swoje drugie zawody w sezonie. Na mecie Rajdu Argentyny wyprzedził Carlosa Sainza o 6 sekund oraz o 6:40 minuty Ariego Vatanena[65]. W lipcu Auriol był piąty w Rajdzie Nowej Zelandii[66], a w sierpniu zajął 2. miejsce w Rajdzie Finlandii, w którym przegrał jedynie z Finem Tommim Mäkinenem (o 22 sekundy)[67]. W październiku Auriol wygrał Rajd San Remo. Na metę rajdu przyjechał o 21 sekund przed Sainzem i 47 sekund przed Massimem Biasionem[68]. Przed ostatnim rajdem sezonu, Rajdem Wielkiej Brytanii Auriol miał w klasyfikacji generalnej przewagę 11 punktów nad drugim Sainzem. W rajdzie tym Auriol przyjechał na 6. pozycji, podczas gdy Sainz miał wypadek na 24. odcinku specjalnym i wycofał się z rajdu[69]. Dzięki takim rezultatom Auriol wywalczył mistrzostwo świata. W sezonie 1994 zdobył 116 punktów, o 17 więcej niż Sainz[70].

W sezonie 1995 Auriol startował nowym samochodem przygotowanym przez Toyotę, Toyotą Celiką GT-Four[6]. Swój pierwszy start tym samochodem zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek urwania koła na 16. odcinku specjalnym[71]. Następnie Auriol wystartował w Rajdzie Szwecji i Rajdzie Portugalii. W obu tych rajdach zajął 5. pozycję[6]. W majowym Rajdzie Korsyki Auriol wystartował z nowym pilotem. Bernarda Occellego zastąpił Denis Giraudet. Z Giraudetem Auriol walczył o zwycięstwo do ostatniego odcinka specjalnego. Ostatecznie wygrał korsykański rajd z przewagą 15 sekund nad François Delecourem i 57 sekund nad Andreą Aghinim[72]. W lipcu, w Rajdzie Nowej Zelandii, załoga Auriol-Giraudet ponownie stanęła na podium. Zajęli oni 2. miejsce ze stratą 44 sekund do Colina McRae i Dereka Ringera[73]. Następnego rajdu, wrześniowego Rajdu Australii, Auriol nie ukończył. Na 12. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[74]. W październikowym Rajdzie Katalonii Auriol był czwarty. Jednak po zakończeniu rajdu został zdyskwalifikowany za nieprzepisową turbosprężarkę[75]. Na koniec sezonu FIA zbadała jeszcze raz samochody Toyoty i uznała, że przez część sezonu Toyota używała niezgodnych z przepisami turbosprężarek. Zespół został zdyskwalifikowany, a wyniki końcowe sezonu 1995 zostały anulowane[76].

1996-1999

[edytuj | edytuj kod]
Toyota Corolla WRC, którą Auriol startował w sezonie 1998

Po dyskwalifikacji zespołu Toyoty Auriol odszedł z tego zespołu[6]. W lutym został zatrudniony przez zespół Subaru i za kierownicą Subaru Imprezy 555 wystartował w Rajdzie Szwecji. Zajął w nim 10. miejsce[77]. Od czasu Rajdu Szwecji do października nie startował w mistrzostwach świata. Dopiero w październiku zgłosił się po niego zespół Mitsubishi[6]. W Rajdzie San Remo Auriol wystartował samochodem Mitsubishi Lancer Evo III i zajął w nim 8. miejsce[78].

Sezon 1997 Auriol rozpoczął od startu Fordem Focusem RS Cosworth w prywatnym zespole R.A.S. Sport. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo przejechał 10 odcinków specjalnych i był zmuszony wycofać się z niego na skutek awarii skrzyni biegów[79]. W maju Auriol wziął udział w Rajdzie Argentyny. Pojechał w nim Toyotą Celiką GT-Four w zespole H.F. Grifone SRL. W rajdzie tym zajął 5. miejsce[80]. W sierpniu 1997 Auriol wrócił do zespołu Toyoty i w tym samym miesiącu wystartował Toyotą Corollą WRC w Rajdzie Finlandii 1997. Zajął w nim 8. miejsce[81]. Następnie nie ukończył Rajdu Indonezji z powodu awarii układu elektrycznego oraz był ósmy w Rajdzie San Remo[6]. W Rajdzie Australii po raz pierwszy w sezonie stanął na podium. Był trzeci za Colinem McRae i Tommim Mäkinenem[82]. Natomiast w ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii uległ wypadkowi i nie ukończył go[83].

W pierwszym rajdzie sezonu 1998, styczniowym Rajdzie Monte Carlo, Auriol zajął 14. pozycję. Następnie był szósty w Rajdzie Szwecji oraz czwarty w Rajdzie Safari. Nie ukończył natomiast marcowego Rajdu Portugalii na skutek awarii skrzyni biegów[6]. W kwietniowym Rajdzie Katalonii Auriol dominował. Na 2. odcinku specjalnym objął prowadzenie i następnie wygrał 9 z 19 odcinków specjalnych. Odniósł zwycięstwo w tym rajdzie z przewagą 53,4 sekundy nad Freddy'm Loixem i 1:09,4 minuty nad Tommim Mäkinenem[84]. W Rajdzie Francji Auriol był szósty, a z Rajdu Argentyny wyeliminowała go awaria silnika[6]. W czerwcowym Rajdzie Grecji objął prowadzenie na 11. odcinku specjalnym, jednak na przedostatnim odcinku uszkodził pompę paliwa i ostatecznie zajął 2. miejsce w klasyfikacji rajdu, o 20 sekund za Colinem McRae[85]. W Rajdzie Nowej Zelandii Auriol także był drugi. Przegrał jedynie z Carlosem Sainzem o 4,1 sekundy[86]. W sierpniu Auriol zajął 4. pozycję w Rajdzie Finlandii, a w październikowym Rajdzie San Remo miał wypadek i był zmuszony wycofać się z rywalizacji[6]. W listopadzie Auriol stanął na podium Rajdzie Australii. Był trzeci za Tommim Mäkinenem i Carlosem Sainzem[87]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Francuz nie ukończył na skutek awarii sprzęgła[88]. W sezonie 1998 Auriol zajął 5. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 34 punkty[89].

Sezon 1999 rozpoczął się od Rajdu Monte Carlo. Auriol zajął w nim 3. miejsce przegrywając z Tommim Mäkinenem i Juhą Kankkunenem[90]. W lutym był czwarty w Rajdzie Szwecji, do podium (trzeciego w klasyfikacji Thomasa Rådströma) stracił 2,5 sekundy[91]. W odbywającym się pod koniec lutego Rajdzie Safari Auriol po raz drugi w sezonie stanął na podium. Był drugi, a do zwycięzcy Colina McRae stracił ponad 14 minut[92]. W marcowym Rajdzie Portugalii Auriol był trzeci za Colinem McRae i Carlosem Sainzem[93], a w kwietniowym Rajdzie Katalonii zajął 2. pozycję i przegrał jedynie z Philippe'm Bugalskim[94]. W majowym Rajdzie Korsyki zajął 5. lokatę, a w odbywającym się w tym samym miesiącu Rajdzie Argentyny był trzeci. Z kolei czerwcowego Rajdu Grecji nie ukończył na skutek uszkodzenia zawieszenia. W lipcu był czwarty w Rajdzie Nowej Zelandii[6]. W sierpniu Auriol nie dojechał do mety Rajdu Finlandii na skutek problemów z samochodem. Jednak zwyciężył na superoesie, dzięki czemu zdobył dodatkowe 3 punkty do klasyfikacji mistrzostw świata[95]. We wrześniowym Rajdzie Chin Auriol objął prowadzenie na 14. odcinku specjalnym i ostatecznie wygrał ten rajd z przewagą 55,8 sekundy nad Richardem Burnsem oraz 2:19,4 minuty nad Carlosem Sainzem[96]. Z kolei w październiku zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo. Przegrał w nim jedynie z Tommim Mäkinenem i Gillesem Panizzim. Dzięki zwycięstwu w Rajdzie San Remo Mäkinen został liderem mistrzostw świata z 6 punktami przewagi nad Auriolem[97]. W listopadzie 1999 odbył się przedostatni rajd sezonu, Rajd Australii. Na 6. odcinku specjalnym Auriol uderzył w drzewo i na skutek uszkodzeń radiatora wycofał się z rajdu. Mäkinen ukończył rajd na bezpiecznej 3. pozycji, która zagwarantowała mu zdobycie czwartego z rzędu tytułu mistrza świata na jeden rajd przed końcem sezonu (Mäkinen miał wówczas 10 punktów przewagi, ale więcej zwycięstw od Auriola)[98]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Auriol nie ukończył z powodu uszkodzenia zawieszenia. Ostatecznie zakończył sezon na 3. miejscu w mistrzostwach świata[99].

2000-2001: SEAT i Peugeot

[edytuj | edytuj kod]
Model SEAT-a Córdoby WRC Evo2, którym Auriol jechał w Rajdzie Safari 2000

Po sezonie 1999 zespół Toyoty wycofał się ze startów w mistrzostwach świata. Auriol podpisał więc kontrakt z zespołem SEAT'a[100]. Swój debiut w zespole SEAT'a Auriol zanotował w styczniu 2000, w Rajdzie Monte Carlo. Pojechał w nim samochodem SEAT Córdoba WRC, jednak na 14. odcinku specjalnym wycofał się z powodu awarii silnika[101]. W odbywającym się w lutym Rajdzie Szwecji Auriol zajął 10. pozycję[102]. W trzecim rajdzie sezonu, Rajdzie Safari, Auriol stanął na podium, zdobywając tym samym swoje jedyne punkty w sezonie. W Rajdzie Safari przegrał jedynie z Richardem Burnsem i Juhą Kankkunenem[103]. Kolejne starty były jednak dla Auriola nieudane. W Rajdzie Portugalii był dziesiąty, a w Rajdzie Katalonii trzynasty. Następnie nie ukończył Rajdu Argentyny (awaria sprzęgła), Rajdu Grecji (problemy z mechaniką) i Rajdu Nowej Zelandii (wypadek). W Rajdzie Finlandii zajął 11. pozycję, a Rajdu Cypru nie ukończył. W ostatnich czterech rajdach sezonu dwukrotnie był ósmy (w Rajdzie Korsyki i Rajdzie Australii) oraz siedemnasty w Rajdzie San Remo i dziewiąty w Rajdzie Wielkiej Brytanii[6].

Didier Auriol w Peugeocie 206 WRC podczas Rajdu Finlandii 2001

Przed sezonem 2001, w grudniu 2000, Auriol podpisał kontrakt z zespołem Peugeota. Zastąpił w nim odchodzącego do Forda, rodaka François Delecoura[104]. W styczniu 2001 Auriol zadebiutował w zespole Peugeota. Na 3. odcinku specjalnym w wyniku wypadku stracił koło w swoim Peugeocie 206 WRC i wycofał się z rajdu[105]. W lutym nie ukończył Rajdu Szwecji z powodu awarii skrzyni biegów[106]. Natomiast w marcowym Rajdzie Portugalii zajął 8. miejsce[107]. W drugiej połowie marca wystartował w Rajdzie Katalonii i wygrał go z przewagą 23,2 sekundy nad Gillesem Panizzim i 1:01,4 minuty nad Tommim Mäkinenem[108]. Jednak kolejnych pięciu rajdów Auriol nie ukończył. Z Rajdu Argentyny wyeliminowała go awaria zawieszenia, z Rajdu Cypru – przegrzany silnik, a z Rajdu Grecji – awaria sprzęgła. W Rajdzie Safari Francuz miał wypadek, a w Rajdzie Finlandii uszkodził zawieszenie[6]. We wrześniu Auriol zajął 6. pozycję w Rajdzie Nowej Zelandii[109]. W lipcu Auriol zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo za Gillesem Panizzim i Sébastienem Loebem[110]. 3. miejsce zajął również w Rajdzie Korsyki (za Jesúsem Purasem i Gillesem Panizzim)[111] oraz w Rajdzie Australii (za Marcusem Grönholmem i Richardem Burnsem)[112]. W ostatnim rajdzie sezonu 2001, Rajdzie Wielkiej Brytanii Auriol zajął 7. miejsce[113]. W sezonie 2001 zajął 7. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 23 punkty[114].

Od 2002

[edytuj | edytuj kod]
Model Škody Octavii WRC, którą Auriol startował w Rajdzie Monte Carlo 2003

Po sezonie 2001 Auriol odszedł z zespołu Peugeota. W styczniu 2002 wystartował prywatną Toyotą Corollą WRC Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek awarii silnika na 3. odcinku specjalnym[115]. Rajd Monte Carlo był zarazem jedynym startem Auriola w mistrzostwach świata w sezonie 2002[2]. W 2002 roku wystartował jeszcze w Rajdzie Portugalii, który wygrał z przewagą 2:34 minuty nad drugim Andreą Aghinim[116].

Przed sezonem 2003 zespół Škody ogłosił, iż ich nowym zawodnikiem zostanie Didier Auriol[117]. Swój debiut w zespole Škody Auriol zaliczył w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Škodą Octavią WRC zajął w nim 9. miejsce[118]. Następnie Auriol dojechał na 18. pozycji w Rajdzie Szwecji, a Rajdu Turcji nie ukończył z powodu awarii silnika[6]. W kwietniu zdobył swoje pierwsze punkty w sezonie 2003. Zajął wówczas 8. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii[119]. W kolejnym rajdzie, majowym Rajdzie Argentyny, Auriol także przyjechał na punktowanej pozycji. Był szósty i zdobył 3 punkty w mistrzostwach świata[120]. Rajd Argentyny był zarazem ostatnim w sezonie, w którym Auriol uzyskał punkty. W Rajdzie Grecji był dziewiąty. Następnie nie ukończył trzech kolejnych zawodów – Rajdu Cypru (awaria alternatora), Rajdu Niemiec (awaria silnika) i Rajdu Finlandii (ból ramienia). Od Rajdu Niemiec startował Škodą Fabią WRC. W Rajdzie Australii i Rajdzie San Remo przyjechał na 12. pozycji. Z Rajdu Korsyki wyeliminowała go awaria układu elektrycznego, a z Rajdu Katalonii – awaria sprzęgła. Ostatni rajd sezonu, Rajd Wielkiej Brytanii, Auriol ukończył na 11. lokacie[6].

Po sezonie 2003 Auriol odszedł z zespołu Škody. Do mistrzostw świata powrócił w sezonie 2005, gdy wystartował w Rajdzie Monte Carlo Peugeotem 206 WRC. Rajdu tego nie ukończył z powodu awarii silnika na 8. odcinku specjalnym[121]. W 2008 roku wystartował samochodem Fiat Abarth Grande Punto S2000 w trzech rajdach cyklu Intercontinental Rally Challenge. Żadnego z nich (Rajdu Portugalii, Rajdu Rosji i Rajdu San Remo) nie ukończył. W 2009 roku pojechał w Rajdzie Monte Carlo w tamach Intercontinental Rally Challenge. Nie ukończył go na skutek uszkodzenia koła[6].

W latach 2010–2013 Auriol startował w zawodach rajdowych legend[6]. W marcu 2014 wziął udział w Rajdzie El Corte Inglés. Jadąc samochodem Citroën Xsara WRC wygrał go[122].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Didier Auriol jest mężem Diany[123]. Ma z nią dwoje dzieci, syna Robina (ur. 1987) i córkę Diane (ur. 1994). Mieszka z rodziną w mieście Millau. Po zakończeniu kariery w mistrzostwach świata w 2005 roku zaczął inwestowanie w hotelarstwo. Jest między innymi współwłaścicielem resortu Domaine de Saint-Estève w Millau[124].

Zwycięstwa w Mistrzostwach Świata

[edytuj | edytuj kod]
Nr Rajd Sezon Pilot Samochód
1 Francja Rajd Korsyki 1988 Bernard Occelli Ford Sierra RS Cosworth
2 Francja Rajd Korsyki 1989 Lancia Delta Integrale
3 Monako Rajd Monte Carlo 1990 Lancia Delta Integrale 16V
4 Francja Rajd Korsyki
5 Włochy Rajd San Remo
6 Włochy Rajd San Remo 1991
7 Monako Rajd Monte Carlo 1992 Lancia Delta HF Integrale
8 Francja Rajd Korsyki
9 Grecja Rajd Grecji
10 Argentyna Rajd Argentyny
11 Finlandia Rajd Finlandii
12 Australia Rajd Australii
13 Monako Rajd Monte Carlo 1993 Toyota Celica Turbo 4WD
14 Francja Rajd Korsyki 1994
15 Argentyna Rajd Argentyny
16 Włochy Rajd San Remo
17 Francja Rajd Korsyki 1995 Denis Giraudet Toyota Celica GT-Four ST205
18 Hiszpania Rajd Katalonii 1998 Toyota Corolla WRC
19 Rajd Chin 1999
20 Hiszpania Rajd Katalonii 2001 Peugeot 206 WRC

Zwycięstwa w Mistrzostwach Europy

[edytuj | edytuj kod]
Nr Rajd Sezon Pilot Samochód
1 Francja Rajd Antibes 1986 Bernard Occelli MG Metro 6R4
2 Francja Rajd Alpin-Behra 1987 Ford Sierra RS Cosworth
3 Francja Rajd du Var
4 Francja Rajd Mont Blanc 1988
5 Francja Rajd du Var
6 Włochy Rajd Costa Smeralda 1992 Lancia Delta HF Integrale

Wyniki w rajdach WRC

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Samochód 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Punkty Miejsce
1984 Didier Auriol Renault 5 Turbo MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
NU 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
- 		CIV
- 		GBR
- 		0 -
1985 Didier Auriol Renault 5 Maxi Turbo MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
NU 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
- 		CIV
- 		GBR
- 		0 -
1986 Austin Rover World Championship Team MG Metro 6R4 MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
NU 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
- 		GBR
- 		USA
- 		0 -
1987 Ford France Ford Sierra RS Cosworth MCO
NU 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
8 		GRE
- 		USA
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
4 		GBR
- 		13 22
1988 Ford France[a]
Ford Motor Co		 Ford Sierra RS Cosworth MCO
- 		SWE
- 		POR
NU 		KEN
- 		FRA
1 		GRE
- 		USA
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
3 		CIV
- 		ITA
NU 		GBR
- 		32 6
1989 Martini Lancia Lancia Delta HF Integrale 16v SWE
- 		MCO
2 		POR
NU 		KEN
- 		FRA
1 		GRE
2 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
NU 		AUS
- 		ITA
NU 		CIV
- 		GBR
- 		50 5
1990 Martini Lancia Lancia Delta HF Integrale 16v MCO
1 		POR
2 		KEN
- 		FRA
1 		GRE
NU 		NZL
- 		ARG
3 		FIN
NU 		AUS
NU 		ITA
1 		CIV
- 		GBR
5 		95 2
1991 Jolly Club Lancia Delta HF Integrale 16v Monako
NU 		Szwecja
9 		Portugalia
2 		Kenia
- 		Francja
2 		Grecja
4 		Nowa Zelandia
3 		Argentyna
3 		Finlandia
2 		Australia
NU 		Włochy
1 		Wybrzeże Kości Słoniowej
- 		Hiszpania
- 		Wielka Brytania
12 		101 3
1992 Martini Racing Lancia Delta HF Integrale Monako
1 		Szwecja
- 		Portugalia
NU 		Kenia
- 		Francja
1 		Grecja
1 		Nowa Zelandia
- 		Argentyna
1 		Finlandia
1 		Australia
1 		Włochy
NU 		Wybrzeże Kości Słoniowej
- 		Hiszpania
10 		Wielka Brytania
NU 		121 3
1993 Toyota Castrol Team Toyota Celica Turbo 4WD Monako
1 		Szwecja
NU 		Portugalia
- 		Kenia
- 		Francja
2 		Grecja
NU 		Argentyna
3 		Nowa Zelandia
3 		Finlandia
3 		Australia
NU 		Włochy
- 		Hiszpania
2 		Wielka Brytania
6 		92 3
1994 Toyota Castrol Team Toyota Celica Turbo 4WD Monako
NU 		Portugalia
2 		Kenia
3 		Francja
1 		Grecja
NU 		Argentyna
1 		Nowa Zelandia
5 		Finlandia
2 		Włochy
1 		Wielka Brytania
6 		116 1
1995 Toyota Castrol Team Toyota Celica GT-Four Monako
NU 		Szwecja
5 		Portugalia
5 		Francja
1 		Nowa Zelandia
2 		Australia
NU 		Hiszpania
DK 		Wielka Brytania
- 		51 DK
1996 555 Subaru World Rally Team
Team Mitsubishi Ralliart		 Subaru Impreza 555[b]
Mitsubishi Lancer Evo III 		Szwecja
10 		Kenia
- 		Indonezja
- 		Grecja
- 		Argentyna
- 		Finlandia
- 		Australia
- 		Włochy
8 		Hiszpania
- 		4 25
1997 R.A.S. Sport
H.F. Grifone
Toyota Castrol Team		 Ford Escort RS Cosworth[c]
Toyota Celica GT-Four[d]
Toyota Corolla WRC 		Monako
NU 		Szwecja
- 		Kenia
- 		Portugalia
- 		Hiszpania
- 		Francja
- 		Argentyna
5 		Grecja
- 		Nowa Zelandia
- 		Finlandia
8 		Indonezja
NU 		Włochy
8 		Australia
3 		Wielka Brytania
NU 		6 11
1998 Toyota Castrol Team Toyota Corolla WRC Monako
14 		Szwecja
6 		Kenia
4 		Portugalia
NU 		Hiszpania
1 		Francja
6 		Argentyna
NU 		Grecja
2 		Nowa Zelandia
2 		Finlandia
4 		Włochy
NU 		Australia
3 		Wielka Brytania
NU 		34 5
1999 Toyota Castrol Team Toyota Corolla WRC Monako
3 		Szwecja
4 		Kenia
2 		Portugalia
3 		Hiszpania
2 		Francja
5 		Argentyna
3 		Grecja
NU 		Nowa Zelandia
4 		Finlandia
NU
1 		Włochy
3 		Australia
NU 		Wielka Brytania
NU 		52 3
2000 SEAT Sport SEAT Córdoba WRC Monako
NU 		Szwecja
10 		Kenia
3 		Portugalia
10 		Hiszpania
13 		Argentyna
NU 		Grecja
NU 		Nowa Zelandia
NU 		Finlandia
11 		Cypr
NU 		Francja
8 		Włochy
17 		Australia
8 		Wielka Brytania
9 		4 12
2001 Peugeot Total Peugeot 206 WRC Monako
NU 		Szwecja
NU 		Portugalia
8 		Hiszpania
1 		Argentyna
NU 		Cypr
NU 		Grecja
NU 		Kenia
NU 		Finlandia
NU 		Nowa Zelandia
6 		Włochy
3 		Francja
3 		Australia
3 		Wielka Brytania
7 		23 7
2002 Didier Auriol Toyota Corolla WRC Monako
NU 		Szwecja
- 		Francja
- 		Hiszpania
- 		Cypr
- 		Argentyna
- 		Grecja
- 		Kenia
- 		Finlandia
- 		Niemcy
- 		Włochy
- 		Nowa Zelandia
- 		Australia
- 		Wielka Brytania
- 		0 -
2003 Škoda Motorsport Škoda Octavia WRC[e]
Škoda Fabia WRC 		Monako
9 		Szwecja
18 		Turcja
NU 		Nowa Zelandia
8 		Argentyna
6 		Grecja
9 		Cypr
NU 		Niemcy
NU 		Finlandia
NU 		Australia
12 		Włochy
12 		Francja
NU 		Hiszpania
NU 		Wielka Brytania
11 		4 13
2005 Didier Auriol Peugeot 206 WRC Monako
NU 		Szwecja
- 		Meksyk
- 		Nowa Zelandia
- 		Włochy
- 		Cypr
- 		Turcja
- 		Grecja
- 		Argentyna
- 		Finlandia
- 		Niemcy
- 		Wielka Brytania
- 		Japonia
- 		Francja
- 		Hiszpania
- 		Australia
- 		0 -

Wyniki w rajdach IRC

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Samochód 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Punkty Miejsce
2008 Didier Auriol Fiat Abarth Grande Punto S2000 STA
- 		POR
NU 		YPR
- 		ROS
NU 		MAD
- 		BAR
- 		AST
- 		SAN
NU 		VAL
- 		CHI
- 		0 -
2009 Didier Auriol Fiat Abarth Grande Punto S2000 MON
NU 		KUR
- 		SAF
- 		AZO
- 		YPR
- 		ROS
- 		MAD
- 		BAR
- 		AST
- 		SAN
- 		SZK
- 		0 -

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Fordem Sierrą RS Cosworth w zespole Ford France startował jedynie w Rajdzie Portugalii.
  2. ↑ Subaru Imprezą 555 startował w Rajdzie Szwecji.
  3. ↑ Fordem Escortem RS Cosworth w zespole R.A.S. Sport startował w Rajdzie Monte Carlo.
  4. ↑ Toyotą Celiką GT-Four w zespole H.F. Grifone startował w Rajdzie Argentyny.
  5. ↑ Škodą Octavią WRC startował od Rajdu Monte Carlo do Rajdu Cypru.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Didier Auriol profile. Race of Champions. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Didier Auriol profile. juwra.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g Didier Auriol profile. Rally Paradise. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-29)]. (ang.).
  4. ↑ 28. Tour de Corse - Rallye de France 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  5. ↑ 29. Tour de Corse - Rallye de France 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Didier Auriol Profile. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  7. ↑ 30. Tour de Corse - Rallye de France 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  8. ↑ 55. Rallye Monte Carlo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  9. ↑ 31. Tour de Corse - Rallye de France 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  10. ↑ 29. Rallye Sanremo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  11. ↑ 22. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  12. ↑ 32. Tour de Corse - Rallye de France 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  13. ↑ 38. 1000 Lakes Rally 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  14. ↑ 30. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  15. ↑ 57. Rallye Monte Carlo 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  16. ↑ 23. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  17. ↑ 33. Tour de Corse – Rallye de France 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  18. ↑ 36. Acropolis Rally 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  19. ↑ Season 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  20. ↑ 58. Rallye Monte Carlo 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  21. ↑ 24. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  22. ↑ 34. Tour de Corse - Rallye de France 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  23. ↑ 37. Acropolis Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  24. ↑ 10. Rally Argentina 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  25. ↑ 32. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  26. ↑ 46. Lombard RAC Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  27. ↑ Season 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  28. ↑ 59. Rallye Monte Carlo 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  29. ↑ 40. International Swedish Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  30. ↑ 25. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  31. ↑ 35. Tour de Corse - Rallye de France 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  32. ↑ 38. Acropolis Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  33. ↑ 21. Rothmans Rally New Zealand 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  34. ↑ 11. Rally YPF Argentina 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  35. ↑ 41. 1000 Lakes Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  36. ↑ 4. Commonwealth Bank Rally Australia 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  37. ↑ 33. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  38. ↑ 47. Lombard RAC Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  39. ↑ Season 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  40. ↑ 60. Rallye Monte Carlo 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  41. ↑ 26. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  42. ↑ 36. Tour de Corse - Rallye de France 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  43. ↑ 39. Acropolis Rally 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  44. ↑ 12. Rally YPF Argentina 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  45. ↑ Rally Finland history. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  46. ↑ 5. Telecom Rally Australia 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  47. ↑ Season 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  48. ↑ Juha Kankkunen profile. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  49. ↑ 61. Rallye Monte Carlo 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  50. ↑ 42. International Swedish Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  51. ↑ 37. Tour de Corse - Rallye de France 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  52. ↑ 40. Acropolis Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  53. ↑ 13. Rally YPF Argentina 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  54. ↑ 23. Rothmans Rally New Zealand 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  55. ↑ 43. 1000 Lakes Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  56. ↑ 6. Telecom Rally Australia 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  57. ↑ 29. Rallye Catalunya - Costa Brava 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  58. ↑ 49. Network Q RAC Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  59. ↑ Season 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  60. ↑ 62. Rallye Monte Carlo 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  61. ↑ 28. TAP Rallye de Portugal 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  62. ↑ 42. Trust Bank Safari Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  63. ↑ 38. Tour de Corse - Rallye de France 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  64. ↑ 41. Acropolis Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  65. ↑ 14. Rally YPF Argentina 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  66. ↑ 24. Rothmans Rally New Zealand 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  67. ↑ 44. Neste 1000 Lakes Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  68. ↑ 36. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  69. ↑ 50. Network Q RAC Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  70. ↑ Season 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  71. ↑ 63. Rallye Monte Carlo 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  72. ↑ 39. Tour de Corse - Rallye de France 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  73. ↑ 25. Smokefree Rally New Zealand 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  74. ↑ 8. Telstra Rally Australia 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  75. ↑ Rallye Catalunya - Costa Brava 1995. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  76. ↑ The Story Of Toyota's 1995 Illegal Turbochargers. Shalco Motorsport. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-18)]. (ang.).
  77. ↑ 45. International Swedish Rally 1996. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  78. ↑ 38. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1996. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  79. ↑ 65. Rallye Monte Carlo 1997. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  80. ↑ 17. Rally Argentina 1997. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  81. ↑ Neste Rally Finland 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  82. ↑ Rally Australia 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  83. ↑ Network Q RAC Rally 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-10)]. (ang.).
  84. ↑ Rally Catalunya 1998. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  85. ↑ Acropolis Rally 1998. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  86. ↑ 28. Rally New Zealand 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  87. ↑ 11. API Rally Australia 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  88. ↑ 54. Network Q Rally of Great Britain 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  89. ↑ Season 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
  90. ↑ Monte Carlo Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  91. ↑ Swedish Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  92. ↑ Safari Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  93. ↑ Rally Portugal 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  94. ↑ Rally Catalunya 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  95. ↑ Rally Finland 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  96. ↑ China Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  97. ↑ Rally San Remo 99. worldrally.net. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  98. ↑ Rally Australia 99. worldrally.net. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  99. ↑ 55. Network Q Rally of Great Britain 1999. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  100. ↑ Didier Auriol. RallyMania.fr. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-07)]. (fr.).
  101. ↑ Monte Carlo Rally 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  102. ↑ 49. International Swedish Rally 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  103. ↑ 48. Sameer Safari Rally Kenya 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  104. ↑ Peugeot signs Auriol. BBC Sport. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  105. ↑ Monte Carlo Rally 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  106. ↑ 50. International Swedish Rally 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  107. ↑ 35. TAP Rallye de Portugal 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  108. ↑ 37. Rallye Catalunya – Costa Brava 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  109. ↑ 31. Propecia Rally New Zealand 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  110. ↑ San Remo Rally 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  111. ↑ Tour de Corse 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  112. ↑ Rally Australia 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  113. ↑ 57. Network Q Rally of Great Britain 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  114. ↑ Season 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  115. ↑ 70. Rallye Monte Carlo 2002. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  116. ↑ 36. TMN Rallye de Portugal 2002. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  117. ↑ Q&A: Didier Auriol.. Crash.net. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  118. ↑ 71. Rallye Monte Carlo 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  119. ↑ 33. Propecia Rally New Zealand 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  120. ↑ 23. Rally Argentina 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  121. ↑ 73. Rallye Monte Carlo 2005. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
  122. ↑ Zwycięstwo Auriola. Autoklub. [dostęp 2014-09-24].
  123. ↑ Didier Auriol. Cik 2009. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (ang.).
  124. ↑ Didier Auriol : 20 après, „l'envie d’être au top reste intacte”. Centre Presse Aveyron. [dostęp 2014-09-24]. (fr.).
Rajdowi mistrzowie świata WRC
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Didier_Auriol&oldid=74379578”