Douglas B-23 Dragon
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Data oblotu |
27 lipca 1939 |
| Lata produkcji | |
| Liczba egz. |
38 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki gwiazdowe, 14-cylindrowe Wright R-2600-3 |
| Moc |
1600 KM (1194 kW) (każdy) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28,40 m |
| Długość |
17,80 m |
| Wysokość |
5,60 m |
| Powierzchnia nośna |
92,30 m² |
| Masa | |
| Własna |
8590 kg |
| Startowa |
14 580 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
450 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
7,6 m/s |
| Pułap |
9600 m (praktyczny) |
| Zasięg |
4400 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm 1800 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone | |
| Rzuty | |
| |
Douglas B-23 Dragon (pol. Smok) – amerykański samolot bombowy z okresu II wojny światowej. Wyprodukowano jedynie małą serię, nie były użyte w walce.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Samolot Douglas B-23 Dragon był wersją rozwojową bombowca Douglas B-18 Bolo, w której zastosowano wzmocniony płat pochodzący z samolotu Douglas DC-3 oraz silniki Wright R-2600-3 o mocy 1600 KM (1194 kW). Przebudowano także kadłub, który był bardziej smukły, oraz usterzenie. W porównaniu do swojego poprzednika miał również zmienione uzbrojenie obronne. Był to pierwszy amerykański samolot, w którym zastosowano tylne stanowisko strzeleckie, umieszczone u podstawy statecznika pionowego. Nowy samolot został zamówiony przez lotnictwo armii amerykańskie w liczbie 38 sztuk.
W dniu 27 lipca 1939 roku pierwszy egzemplarz B-23 o nr ewidencyjnym 39-027 został oblatany na lotnisku Clover Field w Santa Monica (stan Kalifornia). Pozostałe 37 bombowców B-23 (nr ewidencyjne 39-028 do 39-064) dostarczono USAAC w pierwszej połowie 1940 roku. Dalsza produkcja nie była kontynuowana.
W trakcie eksploatacji 18 samolotów Douglas B-23 zostało przebudowanych na samoloty transportowe, które otrzymały oznaczenie Douglas UC-67.
Użycie w lotnictwie
[edytuj | edytuj kod]
Samoloty Douglas B-23 od 1940 roku były wprowadzane do uzbrojenia lotnictwa amerykańskiego. Pierwszy egzemplarz przekazano do 89 Dywizjonu Rozpoznawczego na lotnisku March Field w Kalifornii.
Pozostałe samoloty weszły w skład 17 Grupy Bombowej. Dość szybko jednak zostały zastąpione przez samoloty North American B-25 Mitchell. W późniejszym okresie maszyny typu B-23 znajdowały się w uzbrojeniu 12 Grupy Bombowej na lotnisku McChord Field w Tacoma (stan Waszyngton). Kilka egzemplarzy znajdowało się w 13 Grupie Bombowej stacjonującej w Orlando (Stan Floryda).
W czasie II wojny światowej część B-23 odbywała loty patrolowe u zachodnich wybrzeży USA.
Po krótkim okresie użycia w jednostkach bojowych samoloty wycofano z użycia i przekazano wszystkie do szkół lotniczych i zadań transportowych (część przebudowano na samoloty transportowe).
Trzy samoloty przystosowano na latające laboratoria i tak:
- Samolot o nr 39-028 służył do prób holowania szybowców transportowych.
- Samolot o nr 39-032 wykorzystywany był w firmie Pratt & Whitney jako latająca hamownia silników R-2800-5
- Samolot o nr 39-053 służył do testów celu latającego Culver PQ-8
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Pokrewne konstrukcje:
Podobne lub porównywalne samoloty:
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
|
