George J. Mitchell

Zobacz też: George Mitchell.

George John Mitchell

Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1933 Waterville, Maine
Młodszy senator Stanów Zjednoczonych z Maine
Okres	od 19 maja 1980 do 3 stycznia 1996
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Edmund Muskie
Następca	Olympia Snowe
17. lider większości w Senacie
Okres	od 3 stycznia 1989 do 3 stycznia 1995
Poprzednik	Robert Byrd
Następca	Bob Dole
2. zastępca przewodniczącego pro tempore Senatu
Okres	od 1987 do 1988
Poprzednik	Hubert Humphrey
Następca	Wakat
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

George John Mitchell (ur. 20 sierpnia 1933 w Waterville, Maine) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratycznej. W latach (1980–1995) reprezentował rodzinny stan Maine w Senacie Stanów Zjednoczonych, gdzie przez sześć ostatnich lat (tj. 1989–1995) był liderem większości, czyli jedną z najbardziej wpływowych osób w Kongresie i na amerykańskiej scenie politycznej. Był także przez rok (1987–1988) zastępcą przewodniczącego pro tempore Senatu.

W późniejszych latach Mitchell był także prezesem Disneya oraz mediatorem w konflikcie w Ulsterze.

Mitchell urodził się w Waterville w Maine. Jego ojciec, także noszący imię George, był robotnikiem. Matka zaś, Mary Saad, wyemigrowała z Libanu w wieku 18 lat. W Ameryce także pracowała jako robotnica w przemyśle tekstylnym.

Po ukończeniu miejscowych szkół publicznych w 1954 ukończył studia na Bowdoin College. W 1961 zaś wydział prawa prestiżowego Uniwersytetu Georgetown. W 1960 przyjęto go do palestry zarówno w Maine jak i Waszyngtonie.

W latach 1960–1962 pracował jako prawnik procesowy w wydziale antymonopolowym Departamentu Sprawiedliwości. Następnie (1962–1965) był asystentem senatora Edmunda Muskiego. Po zakończeniu pracy u niego prowadził własną praktykę w Portland (Maine, 1965–1977). Prócz tego w 1971 był asystentem prokuratora Cumberland County.

W 1974 zdobył nominację demokratów z Maine jako kandydat na gubernatora, pokonując w prawyborach Josepha Brennana, który później sam zdobył to stanowisko. Mitchell przegrał, podobnie jak kandydat Partii Republikańskiej, z niezależnym kandydatem Jamesem B. Longleyem.

Jego kariera nie uległa jednak załamaniu, gdyż w 1997 prezydent Jimmy Carter mianował go prokuratorem federalnym na Maine. Pełnił tę funkcję do 1979, kiedy mianowano go z kolei sędzią sądu federalnego.

Po rezygnacji z mandatu Muskiego, który został sekretarzem stanu, dawny oponent Mitchella, gubernator Brennan, mianował go senatorem w celu zapełnienia wakatu. Mitchell po dokończeniu kadencji Muskiego był wybierany dwukrotnie na własne sześcioletnie kadencję: w 1982 i 1988.

W czasie blisko 15 lat w izbie wyższej Kongresu Mitchell szybko awansował w jego hierarchii. Podczas poważnej choroby przewodniczącego pro tempore Johna C. Stennisa był jego zastępcą. Kiedy w 1989 ówczesny lider większości Robert Byrd sam został przewodniczącym pro tempore, jego następcą został właśnie senator z Maine.

Zaliczający się raczej do liberalnego skrzydła partii Mitchell w czasie dwóch ostatnich lat swej kadencji lidera większości (1993–1995) aktywnie uczestniczył z przepchnięciu przez Senat pakietu udanych reform gospodarczych prezydenta Billa Clintona. Nie ubiegał się o trzecią pełną kadencję.

Mimo wysokiej pozycji przez całą swą kadencję był młodszym senatorem (ang. junior senator), albowiem drugim senatorem z Maine był William Cohen, który piastował mandat w latach 1979–1997.

W 1994 Clinton oferował Mitchellowi fotel sędziego Sądu Najwyższego, ale ten odmówił przyjęcia tej godności.

• 1982
  • George Mitchell (Demokrata) – 61%
  • Dave Emery (Republikanin) – 39%

• 1988
  • George Mitchell (Demokrata) – 81%
  • Jasper Wyman (Republikanin) – 19%

Po opuszczeniu swego miejsca w Senacie Mitchell był wspólnikiem i prezesem kilku wpływowych firm prawniczych w Waszyngtonie.

Od 1995 aktywnie uczestniczył też w procesie pokojowym w Ulsterze. Początkowo przewodniczył komisji która skłoniła wszystkie partie w tym regionie do przyjęcia metod walki wyłącznie politycznej, bez stosowania przemocy.

Przewodniczył też udanym negocjacjom w traktacie pokojowym z Belfastu z 1998. Uważa się powszechnie, że osiągnięto porozumienie w głównej mierze dzięki jego interwencjom.

Od 4 marca 2004 do 1 stycznia 2007 był prezesem Disneya, w którego radzie nadzorczej zasiadał od 1995. Poza tym jest kanclerzem uniwersytetu w Belfaście oraz twórcą stypendium swego imienia, które umożliwia amerykanom studia w obu Irlandiach. Założył też Mitchell Institute w Portland.

W 2000 i 2004 był wymieniany jako potencjalny kandydat na sekretarza stanu jeżeli demokraci wygraliby wybory, z uwagi na swoje sukcesy w Ulsterze i dawną pozycję w Senacie.

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)