Gang

Gang – wieloczłonowa, hierarchiczna struktura, której celem jest prowadzenie ciągłej działalności przestępczej i czerpanie z niej zysków^[1].

Charakteryzuje się wyraźnym podziałem zadań między członkami. Cechą wyróżniającą gang jest specyficzny styl życia osób do niego należących. Zaliczyć do niego można: negowanie norm obyczajowych i prawnych, określony ubiór, określony sposób spędzania wolnego czasu, przebywanie w wyznaczonych miejscach oraz kontrola przestrzeni (na przykład dzielnic)^[1].

Gang często zorganizowany jest na wzór przedsiębiorstwa prowadzącego działalność gospodarczą. Jego struktura może być mocno rozbudowana (na przykład Cosa Nostra) i może posiadać międzynarodowe powiązania (tak jak w przypadku karteli narkotykowych w Ameryce Południowej)^[2].

Gangi w Polsce

W Polsce gangi swoje nazwy (nadane przez prasę) zaczerpnęły od miast położonych w pobliżu Warszawy. Największymi z nich były: gang pruszkowski (kontrolujący tereny na zachód, północ i południe od stolicy kraju, czerpiący zyski z haraczy i wymuszeń) oraz gang wołomiński (nadzorujący granicę wschodnią). Ich najszersza działalność przypadła na lata 90. XX wieku, w tym do przełomu 1992 i 1993 we współpracy (między innymi na gruncie obrotu nielegalnym spirytusem). Później, na tle nieporozumień finansowych, nastąpił okres antagonizmu, którego skutkiem były zamachy bombowe i uliczne strzelaniny, w wyniku których śmierć poniosło kilkudziesięciu członków zwaśnionych gangów^[3]. Najwyższych rangą członków gangu pruszkowskiego, w tym część tak zwanego zarządu, funkcjonariusze Centralnego Biura Śledczego Policji (CBŚP) zatrzymali latem 2000^[4].

W latach 2000–2014 funkcjonariusze CBŚP rozbili lub zdestabilizowali w Polsce 2687 struktur przestępczych^[5].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Małgorzata Kuć: Leksykon kryminologii. 100 podstawowych pojęć. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck, 2015, s. 36–37. ISBN 978-83-25-57291-4.
↑ Kryminologia. Wyd. 2. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer Polska, 2010, s. 108–109. ISBN 978-83-264-0220-3.
↑ Ewa Ornacka, Piotr Pytlakowski: Nowy alfabet mafii. Najnowsze losy polskiej przestępczości zorganizowanej. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2013, s. 34–36. ISBN 978-83-7818-440-9.
↑ Piotr Pytlakowski: Otwierać, CBŚ! „Polityka”, nr 38 z 16 września 2000, s. 16–17.
↑ Centralne Biuro Śledcze Komendy Głównej Policji, Centralne Biuro Śledcze Policji (2000–2015) we wspomnieniach twórców i pracowników, pod red. nauk. Wiesława Mądrzejowskiego i Krzysztofa Wiciaka. Szczytno: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Policji, 2015, s. 71. ISBN 978-83-7462-460-2.

[MK-1] Małgorzata Kuć: Leksykon kryminologii. 100 podstawowych pojęć. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck, 2015, s. 36–37. ISBN 978-83-25-57291-4.

[2] Kryminologia. Wyd. 2. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer Polska, 2010, s. 108–109. ISBN 978-83-264-0220-3.

[3] Ewa Ornacka, Piotr Pytlakowski: Nowy alfabet mafii. Najnowsze losy polskiej przestępczości zorganizowanej. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2013, s. 34–36. ISBN 978-83-7818-440-9.

[4] Piotr Pytlakowski: Otwierać, CBŚ! „Polityka”, nr 38 z 16 września 2000, s. 16–17.

[5] Centralne Biuro Śledcze Komendy Głównej Policji, Centralne Biuro Śledcze Policji (2000–2015) we wspomnieniach twórców i pracowników, pod red. nauk. Wiesława Mądrzejowskiego i Krzysztofa Wiciaka. Szczytno: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Policji, 2015, s. 71. ISBN 978-83-7462-460-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]