Cezary Grabarczyk

Cezary Grabarczyk

Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1960 Łódź
Minister sprawiedliwości
Okres	od 22 września 2014 do 30 kwietnia 2015
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Marek Biernacki
Następca	Borys Budka
Wicemarszałek Sejmu VII kadencji
Okres	od 8 listopada 2011 do 22 września 2014
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Minister infrastruktury
Okres	od 16 listopada 2007 do 7 listopada 2011
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Jerzy Polaczek
Następca	Sławomir Nowak (część kompetencji), Michał Boni (część kompetencji)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Cezary Stanisław Grabarczyk (ur. 26 kwietnia 1960 w Łodzi) – polski polityk i prawnik. Poseł na Sejm IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji, wicemarszałek Sejmu VII kadencji (2011–2014), w latach 2007–2011 minister infrastruktury, w latach 2014–2015 minister sprawiedliwości, w latach 2013–2016 wiceprzewodniczący PO.

Syn Ludwika i Teresy. Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi, następnie w 1984 został absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Odbył aplikację adwokacką w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Łodzi. W latach 1967–1983 należał do Związku Harcerstwa Polskiego, był m.in. zastępcą komendanta hufca ds. programowych. W latach 1980–1984 zasiadał w Uczelnianej Komisji Rewizyjnej Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu Łódzkiego.

W latach 1984–1987 był starszym referentem w łódzkim oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od 1987 pracował jako inspektor w Przedsiębiorstwie Gospodarki Mieszkaniowej Łódź-Bałuty, w 1988 jako inspektor w Urzędzie Miasta Łodzi. W latach 1988–1996 był zatrudniony jako asystent w Katedrze Prawa Konstytucyjnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. W 1989 rozpoczął praktykę jako adwokat w kancelarii adwokackiej. W latach 1998–1999 pełnił funkcję zastępcy prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. W latach 1999–2001 zajmował stanowisko I wicewojewody łódzkiego.

W 1990 przewodniczył łódzkiemu oddziałowi Unii Polityki Realnej. W latach 1990–1991 był przewodniczącym łódzkiego oddziału Partii Konserwatywno-Liberalnej, zaś w latach 1991–1994 członkiem prezydium Zarządu Krajowego Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W latach 1994–2001 należał do Unii Wolności. Był zastępcą przewodniczącego Krajowego Sądu Koleżeńskiego UW. W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej. Obejmował funkcję przewodniczącego partii w województwie łódzkim i członka zarządu krajowego.

Po raz pierwszy został wybrany na posła w wyborach w 2001 w okręgu sieradzkim. W Sejmie IV kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach. Zasiadał w Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka, Komisji Infrastruktury oraz w tzw. komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. Ponownie uzyskał mandat poselski w wyborach w 2005, w V kadencji kierował sejmową Komisją Sprawiedliwości. W latach 2004–2007 wyróżniany przez tygodnik „Polityka” w rankingu najlepszych posłów IV i V kadencji. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci został posłem, otrzymując w okręgu łódzkim 44 610 głosów.

16 listopada 2007 objął stanowisko ministra infrastruktury w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 kandydował z pierwszego miejsca listy PO w okręgu łódzkim. Uzyskał mandat poselski, zdobywając 24 582 głosy^[1]. 7 listopada 2011 został odwołany z urzędu ministra^[2], a następnego dnia wybrany na wicemarszałka Sejmu VII kadencji.

14 grudnia 2013 został wiceprzewodniczącym PO, pełnił tę funkcję do 2016. 22 września 2014 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w nowo powołanym rządzie Ewy Kopacz. W 2015 był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich^[3]. 29 kwietnia 2015 po pojawiających się w mediach informacjach o możliwych nieprawidłowościach przy uzyskaniu pozwolenia na broń złożył dymisję ze stanowiska ministra, która została przyjęta^[4]. Dzień później został odwołany przez prezydenta^[5]. Jeszcze w 2015 prokurator umorzył postępowanie w sprawie związanej z uzyskaniem pozwolenia na broń przez polityka, nie stwierdzając przestępstwa^[6][7].

W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 26 591 głosów^[8]. W Sejmie VIII kadencji został członkiem Komisji Infrastruktury oraz Komisji Obrony Narodowej^[9]. W listopadzie 2016 został powołany na funkcję wiceministra rozwoju i infrastruktury w gabinecie cieni utworzonym przez Platformę Obywatelską^[10]. Ponownie wszczęto postępowanie w sprawie poświadczenia nieprawdy w dokumentach przez Cezarego Grabarczyka przy uzyskaniu pozwolenia na broń. Polityk, nieprzyznający się do popełnienia tego czynu, sam zrzekł się immunitetu, a w marcu 2018 przedstawiono mu zarzuty^[6]. W marcu 2023 zapadł w tej sprawie nieprawomocny wyrok skazujący go na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz na grzywnę^[11].

W wyborach w 2019 ponownie uzyskał mandat poselski, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej w okręgu piotrkowskim i otrzymując 16 357 głosów^[12]. Nie kandydował w wyborach parlamentarnych w 2023^[13].

• Medal honorowy „Zasłużony dla Ziemi Sieradzkiej” – 2013^[14]

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2017-12-06].

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-28].
• Cezary Grabarczyk – strona prywatna. [dostęp 2017-12-06].