Wagrowie
Wagrowie – najdalej na zachód wysunięte nadmorskie (Wagria nad Bałtykiem) plemię połabskie, odłam Obodrytów, graniczące od zachodu z germańskimi Nordalbingami. Zamieszkiwali wybrzeża Bałtyku nad dolną Trawną, główny ośrodek – Starigrad, u Adama z Bremy jako Aldinburg datowany na rok 700, dziś Oldenburg w Niemczech leżące w landzie Szlezwik-Holsztyn.
W czasach wodza Obodrytów Drożka w rejonie Wagrii nad rzeką Swentaną doszło w 798 do bitwy nad rzeką Swentaną, w której Obodryci sprzymierzeni z Karolem Wielkim pokonali szczep Sasów zwany Nordalbingami. W wyniku wojny Karol przyznał Wagrom dalsze terytoria Sasów, jednak wkrótce Obodrzyci zostali pokonani przez Danów pod wodzą Gudfreda. Dopiero traktat w Heiligen podpisany w 811 przez Hemminga odgraniczył posiadłości Duńczyków od państwa Franków obejmujących sprzymierzonych z nimi Obodrytów. Po umocnieniu pozycji Sasów wewnątrz imperium na granicy wybudowano Limes Saxoniae, który wyznaczał granicę terytoriów Wagrów.
Podbite przez Niemców i stopniowo od XII wieku kolonizowane (ok. 1140 Adolf II Holsztyński wciela w życie plan zasiedlania ziem Wagrów przez osadników niemieckich i holenderskich).