PL204302B1 - Podłoga - Google Patents

Abstract

Płyty podłogowe w formacie odpowiadającym tradycyjnym klepkom parkietowym do układania mechanicznie łączonych podłóg pływających. W skład wynalazku wchodzą ponadto układy podłogowe i sposoby wytwarzania i instalowania podłóg złożonych z takich płyt podłogowych.

Description

Przedmiotem wynalazku jest podłoga. Wynalazek dotyczy ogólnie dziedziny desek podłogowych. Wynalazek dotyczy desek podłogowych, które można łączyć mechanicznie w różne wzory tak, że przypominają tradycyjny parkiet złożony z klepek. Wynalazek dotyczy również sposobów układania i wytwarzania podł óg. Wynalazek nadaje się zwł aszcza do zastosowania w podł ogach pł ywają cych, składających się z desek podłogowych z powierzchnią z laminatu i połączonych za pomocą mechanicznych układów blokujących scalonych z deską podłogową, na przykład takiego typu, które nie są wykonane w całości z rdzenia deski podłogowej.

Wynalazek dotyczy zwłaszcza podłogi znanej z publikacji WO 03/02530871, która zawiera prostokątne deski podłogowe z powierzchnią z laminatu do zapewniania wzorzystej podłogi pływającej, które to deski podłogowe są zaopatrzone wzdłuż przeciwległych długich krawędzi, w zintegrowane pierwsze i drugie środki łączące do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej z drugą deską podłogową poprzez pochylanie długich boków tak, że części górnej krawędzi jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej, w stanie złączonym, wyznaczają razem pionową płaszczyznę. Pierwsze środki łączące zawierają wystający ku górze element blokujący na jednym długim boku współpracujący z wpustem blokują cym na drugim dł ugim boku drugiej deski podł ogowej do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w płaszczyźnie poziomej, prostopadłej do płaszczyzny pionowej, oraz drugie środki łączące zawierają pióro i wpust do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w kierunku pionowym, prostopadłym do płaszczyzny głównej tych desek podłogowych. Długa krawędź desek podłogowych ma długość nie przekraczającą 80 cm, a krótka krawędź deski podłogowej ma długość nie przekraczającą 10 cm.

Wynalazek nadaje się zwłaszcza do stosowania w pływających podłogach laminatowych z mechanicznymi układami złącznymi. Te typy podłóg mają zazwyczaj warstwę powierzchniową z laminatu, rdzeń i warstwę kompensacyjną i są ukształtowane jako prostokątne deski podłogowe przeznaczone do łączenia mechanicznego, tj. bez kleju wzdłuż zarówno długich boków, jak i krótkich boków, w pionie i w poziomie.

Dalszy opis znanych ze stanu techniki technik, problemów występujących w znanych układach oraz celów i właściwości wynalazku będzie zatem, jako nieograniczający przykład, odnosił się do wszystkich tych dziedzin zastosowań. Należy jednak podkreślić, że wynalazek można stosować w opcjonalnych deskach podłogowych, które są przeznaczone do łączenia według różnych wzorów za pomocą mechanicznego układu łączenia. Zatem wynalazek można również stosować do jednolitych podłóg drewnianych i podłóg drewnianych złożonych z kilku warstw, podłóg z rdzeniem z włókien drzewnych lub tworzyw sztucznych i z powierzchnią, która jest zadrukowana lub która jest z tworzywa sztucznego, korka, filcu igłowego i podobnego materiału.

Parkiety początkowo układano w ten sposób, że układano klepki o odpowiednim kształcie i wymiarach w różne wzory i łączono je za pomocą kleju z podłożem. Następnie podłogę zazwyczaj szlifowano w celu uzyskania równej powierzchni i wykańczano za pomocą, na przykład, lakieru lub pokostu. W tradycyjnych klepkach parkietowych według tej technologii nie ma żadnych środków blokujących, ponieważ są one zamocowane do podłoża w wyniku przyklejenia. Główną wadą takich podłóg jest duża trudność ich instalowania. Główną zaletą jest brak środków blokujących, co umożliwia układanie w formie złożonych i atrakcyjnych wzorów.

W jeszcze innej znanym sposobie, klepki wytwarza się z wpustem wzdł u ż wszystkich krawę dzi wokół klepki. Po ułożeniu następnie klepek poprzez ich przyklejenie do podłoża, we wpusty te wprowadza się pióra w miejscach, w których są potrzebne. W rezultacie otrzymuje się podłogę, w której klepki są zablokowane pionowo względem siebie za pomocą piór wchodzących we wpusty dwóch sąsiadujących ze sobą klepek. Powierzchnia staje się gładka i klepki można zatem dostarczać z gotową polakierowaną powierzchnią. Złącze poziome uzyskuje się przybijając je gwoździami lub przyklejając do podłoża.

Tradycyjne klepki parkietowe są prostokątne i zazwyczaj mają wymiary około 7*40 cm. Zaletą powyższych podłóg jest możliwość układania klepek w atrakcyjne wzory, na przykład w równoległe rzędy z krótszymi bokami przesuniętymi względem siebie, w układzie rombowym lub w postaci wzoru w jodełk ę, gdzie klepki łączy się dłuższym bokiem do krótszego boku. Wadą takich podłóg jest przede wszystkim złożoność i kosztowność układania i wytwarzania. Taka podłoga nie może przemieszczać się względem podłoża. W miarę kurczenia się klepek i pęcznienia wskutek zmian wilgotności względnej (RH), pomiędzy klepkami powstają niepożądane szczeliny na złączach.

PL 204 302 B1

W celu rozwiązania tych problemów, najpierw opracowano pływające podłogi drewniane. Taka podłoga składa się ze znacznie większych desek podłogowych o szerokości, na przykład, 20 cm i długości 120-240 cm. Powierzchnia składa się z zasady z klepek parkietowych połączonych ze sobą w równoległych rzędach. Takie deski podłogowe ułatwiają instalowanie, ponieważ możliwe jest równoczesne łączenie wielu klepek. Główną wadą jest niemożliwość uzyskania złożonych wzorów. Następnie opracowano pływającą podłogę laminatową, która w zasadzie była kopią pływających podłóg drewnianych z tym wyjątkiem, że miała ozdobną warstwę powierzchniową złożoną z nadrukowanych i impregnowanych arkuszy papieru, które były przylaminowane do rdzenia z włókien drzewnych. Taka deska podłogowa była tańsza niż podłoga drewniana i miała powierzchnię bardziej odporną na ścieranie i udary. Pływające deski podłogowe tego typu łączy się tylko na ich krawędziach złącznych, tj. bez kleju, na istniejącym podłożu, które nie musi być bardzo gładkie lub płaskie. Ewentualne nieregularności eliminuje się za pomocą materiału podłożowego w postaci, na przykład, twardej deski pilśniowej, korka lub pianki. Zatem mogą one swobodnie przemieszczać się na podłożu. W przypadku zmian wilgotności względnej, cała podłoga pęcznieje i kurczy się. Zaletą podłogi pływającej z powierzchnią, na przykład, z drewna lub laminatu, jest to, że złącza pomiędzy deskami podłogowymi są ścisłe i zmiana wymiarów jest ukrywana za pomocą cokolików przyś ciennych. Takie deski podłogowe mają znacznie większą powierzchnię niż klepki, co umożliwia szybsze układanie i racjonalną produkcję. Tradycyjnie takie pływające podłogi laminatowe i drewniane są zazwyczaj łączone za pomocą klejonych złączy na pióro i wpust (tj. złącza z piórem na jednej desce i wpustem pod pióro na sąsiedniej desce podłogowej) na długim boku i krótkim boku. W trakcie układania deski są dociskane do siebie poziomo, wystające pióro wzdłuż krawędzi złącznej jednej deski podłogowej jest wprowadzane we wpust pod pióro wzdłuż krawędzi złącznej sąsiedniej deski. Ten sam sposób stosuje się na długim boku i krótkim boku, a deski są z zasady układane w równoległych rzędach, długi bok do długiego boku i krótki bok do krótkiego boku.

Oprócz takich tradycyjnych pływających podłóg, które są łączone za pomocą klejonych złączy na pióro i wpust, opracowano w ostatnich latach deski podłogowe niewymagające stosowania kleju, ale zamiast tego łączone mechanicznie za pomocą mechanicznych układów blokujących. W skład takich układów wchodzą środki blokujące, które blokują deski w poziomie i w pionie. Mechaniczne układy blokujące mogą być utworzone w jednym kawałku z deską podłogową, na przykład poprzez obróbkę części rdzenia deski podłogowej, poprzez obróbkę części rdzenia deski. Alternatywnie, części układu blokującego można wykonać z oddzielnego materiału, który jest zintegrowany z deską podłogową, tj. łączony z deską podłogową nawet w trakcie jej wytwarzania w fabryce. Deski podłogowe łączy się, tj. łączy się lub blokuje ze sobą, za pomocą różnorodnych kombinacji pochylania pod kątem, zatrzaskiwania i wprowadzania wzdłuż krawędzi złącznej w położenie zablokowane. Deski podłogowe łączy się kolejno, tj. poprzednia deska podłogowa jest połączona z inną deską podłogową na jednym długim boku i jednym krótkim boku kiedy nowa deska podłogowa jest łączona z deską poprzednią.

Głównymi zaletami podłóg pływających z mechanicznymi układami blokującymi jest to, że można je nadal układać łatwiej i szybciej i z większą dokładnością za pomocą różnorodnych kombinacji pochylania do wewnątrz i/lub zatrzaskiwania. W odróżnieniu od podłóg klejonych, można je również łatwo zdemontować i ponownie użyć w innym miejscu.

Definicje niektórych terminów

W dalszym tekście widoczna powierzchnia zainstalowanej deski podłogowej jest nazywana „stroną przednią”, natomiast przeciwległa strona deski podłogowej, zwrócona ku podłożu, jest nazywana „stroną tylną”. Materiał wyjściowy w postaci deski, stosowany w procesie produkcji, jest nazywany „rdzeniem”. Kiedy rdzeń jest pokryty warstwą wierzchnią najbliższą stronie przedniej i na ogół również warstwą kompensującą najbliższą stronie tylnej, tworzy półwyrób, nazywany „panelem podłogowym” albo „elementem podłogowym”, w przypadku, kiedy półwyrób, w trakcie następnej operacji, jest dzielony na wiele paneli podłogowych wspomnianych powyżej. W przypadku obróbki paneli podłogowych wzdłuż ich krawędzi tak, że uzyskuje się ich kształt końcowy z układem złączy, nazywa się je deskami podłogowymi. Pod pojęciem „warstwy wierzchniej” rozumie się wszystkie warstwy nakładane na rdzeń najbliżej strony przedniej i pokrywające zazwyczaj całą stronę przednią deski podłogowej. Pod pojęciem „ozdobnej warstwy wierzchniej” rozumie się warstwę, która służy głównie do nadawania podłodze jej ozdobnego wyglądu. Pojęcie „warstwa ścieralna” odnosi się do warstwy, która jest głównie przeznaczona do polepszania trwałości strony przedniej. Pod pojęciem „podłoga laminatowa” należy rozumieć deskę podłogową z warstwą wierzchnią z laminatu termoutwardzalnego, w skład którego wchodzi jeden lub więcej arkuszy papierowych impregnowanych żywicą termoutwardzalną. War4

PL 204 302 B1 stwa ścieralna podłogi laminatowej składa się w zasadzie z przezroczystego arkusza papieru z dodatkiem tlenku glinu, impregnowanego żywicą melaminową. Warstwa ozdobna składa się z ozdobnego arkusza papieru impregnowanego melaminą.

Zewnętrzne części deski podłogowej na krawędzi deski podłogowej pomiędzy stroną przednią a stroną tylną są nazywane „krawędzią złączną”. Z reguły krawędź złączna ma kilka „powierzchni złącznych”, które mogą być pionowe, poziome, skośne, zaokrąglone, fazowane, itp. Te powierzchnie złączne znajdują się na różnych materiałach, na przykład na laminacie, płycie pilśniowej, drewnie, tworzywie sztucznym, metalu (zwłaszcza aluminium) lub materiale uszczelniającym. Pod pojęciem „układ złączny” lub „układ blokujący” należy rozumieć współdziałające środki łączące, które łączą deski podłogowe pionowo i/lub poziomo. Pod pojęciem „mechaniczny układ blokujący” należy rozumieć, że łączenie odbywa się bez kleju, poziomo równolegle do powierzchni i pionowo prostopadle do powierzchni. W wielu przypadkach mechaniczne układy blokujące mogą być również łączone za pomocą kleju. Pod pojęciem „zintegrowany” należy rozumieć, że układ blokujący mógłby być wykonany w jednym kawałku z deską podłogową albo z oddzielnego materiału, który jest fabrycznie połączony z deską podłogową. Pod pojęciem „podłogi pływającej” należy rozumieć podłogę z deskami podłogowymi, które są tylko połączone za pomocą swoich odpowiednich krawędzi złącznych, a zatem nie są przyklejone do podłoża. W przypadku ruchów z powodu wilgoci, złącze takie pozostaje ciasne. Ruch spowodowany wilgocią odbywa się w obszarach zewnętrznych podłogi wzdłuż ścian ukrytych pod listwami przypodłogowymi. Pod pojęciem „klepka parkietowa” należy rozumieć prostokątną deskę podłogową mającą kształt tradycyjnej klepki parkietowej lub listwy parkietowej. Najbardziej powszechnym formatem jest w przybliżeniu 40*7 cm. Jednakże klepki parkietowe mogą również mieć długość 15-80 cm i szerokość 4-10 cm. Pod pojęciem „zespołu podłogowego” należy rozumieć kilka desek podłogowych, które są połączone i stanowią część podłogi. Pod pojęciem „długość” i „szerokość” deski podłogowej należy w zasadzie rozumieć długość i szerokość strony przedniej.

Dotychczasowe techniki i związane z nimi problemy

Wymiary deski podłogowej w znacznym stopniu zależą od materiału deski podłogowej, obróbki mechanicznej krawędzi, typu układu blokującego i instalowania desek podłogowych.

Na ogół korzystnie jest wytwarzanie deski podłogowej z litego drewna o małym wymiarze, ponieważ istnieje możliwość odcięcia uszkodzeń, takich jak pęknięcia, sęki, itp. i bardziej skutecznego wykorzystania surowego drewna.

Jednakże korzystne jest wytwarzanie większości innych typów desek podłogowych, zwłaszcza podłóg laminatowych, o dużych wymiarach, ponieważ daje to lepsze wykorzystanie surowca i mniejsze koszty produkcji. Jest to szczególnie korzystne kiedy deski podłogowe są wytwarzane z dużych paneli podłogowych ze sztuczną powierzchnią, która, na przykład, jest zadrukowana. W takim przypadku zaletą jest oczywiście możliwie maksymalne zmniejszenie ilości cięć piłą.

Obróbka mechaniczna krawędzi złącznych w celu utworzenia desek podłogowych jest operacją kosztowną we wszystkich typach materiałów podłogowych. Wiadomo, że podłoga składająca się z paneli o duż ych wymiarach z kilkoma złączami jest znacznie bardziej ekonomiczna w porównaniu z podł ogą skł adają c ą się z wielu paneli o mał ych wymiarach. Wiadomo również , ż e ma ł e wymiary paneli podłogowych mogą być przyczyną wad podłogi, zwłaszcza w wypadku podłóg, w których deski podłogowe są prostokątne i wąskie, zatem mających dużą liczbę złączy na długich bokach wąskich paneli.

Wiadomo, że deski podłogowe o małych wymiarach zaopatrzone w mechaniczny układ blokujący mogłyby być bardziej kosztowne w produkcji niż podobne panele z tradycyjnymi układami na pióro i wpust. Wiadomo również , że mechaniczne układy blokujące, które umożliwiają wysokiej jakości blokowanie z pochylaniem, ze względu na większą ilość materiału potrzebnego do wykonania układu blokującego, są na ogół bardziej kosztowne i skomplikowane w obróbce mechanicznej niż bardziej zwarte układy zatrzaskowe. Mechaniczne układy blokujące dowolnego typu na długich bokach prostokątnego panelu są na ogół bardziej kosztowne w produkcji niż dowolny typ mechanicznego układu blokującego na krótszych bokach.

Ogólnie, podłoga składająca się z dużych paneli może być zainstalowana szybciej niż podłoga składająca się z małych paneli podłogowych.

W opisie WO 01/66877 ujawniono układ zapewniający podłogę wzorzystą składającą się z laminatowych desek podłogowych. Ujawniono dwa przykłady wykonania: pierwszy (fig. 4a, 4b), gdzie stosuje się zintegrowany układ blokujący, oraz drugi, (fig. 5 i fig. 6), w którym stosuje się oddzielny profil łączący. Deski podłogowe są blokowane wyłącznie za pomocą pionowego nie rozłączalnego

PL 204 302 B1 zatrzaskiwania. W pierwszym, zintegrowanym przykładzie wykonania, potrzebne są dwa różne typy desek podłogowych, nazywane „męskimi” i „żeńskimi”. Instalowanie za pomocą pionowego zatrzaskiwania jest złożone i występuje znaczne ryzyko, że krawędzie, lub część układu blokującego, będzie niszczona podczas blokowania lub rozłączania. Ponadto celem WO 01/66877 są deski podłogowe o wymiarach 1200 mm na 200 mm.

W opisie WO 00/20705 ujawniono układ do blokowania ze sobą laminatowych desek podłogowych za pomocą oddzielnego profilu łączącego, który jest łączony z deskami podłogowymi podczas ich instalowania. Profil łączący jest przystosowany do blokowania ze sobą desek podłogowych wyłącznie za pomocą nierozłączalnego zatrzaskiwania. Specyficznym celem według WO 00/20705 jest zmniejszenie ilości strat materiałowych w powiązaniu z produkcją desek podłogowych, a zwłaszcza w powiązaniu z wytwarzaniem mechanicznego ukł adu blokują cego.

W opisie DE 197 18 319 C2 ujawniono listwę parkietową z litego drewna z ukł adem blokują cym wzdłuż jej krawędzi długich i krótkich, przeznaczoną do blokowania listwy parkietowej z innymi listwami parkietowymi podczas układania. Jednakże konieczne jest klejenie listew parkietowych, a zadaniem blokowania mechanicznego jest trzymanie razem desek podłogowych w trakcie utwardzania kleju. Blokowanie mechaniczne jest zapewnione wyłącznie w kierunku poziomym. Stwierdzono, że listwy parkietowe mają długość 250-1000 mm i szerokość 45-80 mm.

Dla ułatwienia zrozumienia i opisu obecnego wynalazku, jak również znajomości problemów leżących u podstaw wynalazku, poniżej przedstawiono bardziej szczegółowy opis tych specyficznych, uzależnionych od wymiarów właściwości i dotychczasowych technik, odwołując się do Pos. 1-3 na załączonym rysunku.

Główna część wszystkich pływających podłóg laminatowych (Pos. 1a) składa się z prostokątnych desek podłogowych 1 o długości 4a około 120 cm i szerokości 5a około 20 cm. Dzięki nowoczesnym technologiom poligraficznym istnieje możliwość wytwarzania podłóg laminatowych, które, pod względem wyglądu, są wiernymi kopiami różnych materiałów naturalnych, takich jak drewno i kamień. Najpowszechniejszym wzorem jest imitacja parkietu złożonego z klepek 40. Klepki te mają zazwyczaj szerokość około 7 cm i długość 20-40 cm. Z reguły deska podłogowa składa się z trzech rzędów równoległych klepek, których krótsze boki są przesunięte względem siebie. Oznacza to, że co najmniej jedna klepka 41 na krótkim boku 5a, 5b deski podłogowej będzie krótsza niż pozostałe dwie klepki. Po połączeniu desek podłogowych (Pos. 1b) uzyskuje się w wyniku nienaturalny wygląd w porównaniu z tradycyjnym parkietem złożonym z klepek o równej długości z przesuniętymi krótkimi bokami. To samo dotyczy pływających podłóg drewnianych.

Kolejny problem powodujący nienaturalny wygląd jest związany z technologią wytwarzania. Pokazano to na Pos. 2. Podłogę laminatową wytwarza się impregnując zadrukowany ozdobny arkusz papieru żywicą melaminową i laminując go z rdzeniem z włókien drzewnych tak, że powstaje element podłogowy 2. Następnie element podłogowy 2 tnie się, na przykład, na jakieś dziesięć paneli podłogowych 3, które obrabia się mechanicznie wzdłuż ich krawędzi na deski podłogowe 1. Obróbkę mechaniczną wzdłuż krawędzi wykonuje się w ten sposób, że najpierw obrabia się w maszynie 101 długie boki 4a, 4b paneli, a następnie przemieszcza się je do innej maszyny 105, w której obrabia się boki krótkie. W powiązaniu z impregnowaniem, ozdobny papier pęcznieje w sposób niekontrolowany. Pęcznienie i tolerancje produkcyjne powstające w wyniku laminowania, cięcia i obróbki wzdłuż krawędzi powodują, że położenia klepek w różnych deskach podłogowych odchylają się od położenia pożądanego. Po połączeniu dwóch desek podłogowych ich krótkimi bokami do siebie, klepki 41a, 41b mogą być przesunięte poprzecznie, a ich długość może znacznie się różnić (Pos. 1c). Wszystkie te okoliczności powodują poważne problemy produkcyjne związane z produkcją podłóg laminatowych o wzorze złożonym z trzech klepek parkietowych.

W celu rozwiązania tych problemów stosuje się szereg drogich sposobów do kontroli procesu produkcyjnego podczas wytwarzania podłóg laminatowych. Najpowszechniejszym sposobem jest kontrolowanie produkcji przy użyciu nowoczesnych kamer, które automatycznie mierzą i ustawiają półwyroby w trakcie procesu produkcyjnego. Różne wzory wytwarza się również poprzez specjalne przemieszczanie klepek tak, że kompensuje się w miarę możliwości usterki położenia. W podłogach drewnianych stosuje się klepki o zmiennej długości i przemieszczanie równoległe w celu kompensacji odciętych klepek na krótkim boku. Wszystkie stosowane dotychczas sposoby nie dają zadowalających wyników. Pływające podłogi mogłyby cieszyć się większym powodzeniem na rynku, gdyby można było zapewnić naturalne wzory parkietowe w połączeniu z racjonalną produkcją i układaniem.

PL 204 302 B1

Na Pos. 3a-3d pokazano przykłady mechanicznych układów blokujących, które są używane w pływających podłogach. Wszystkie te układy powodują powstawanie odpadów W. Odpady te wynikają z cięcia (SB) oraz obróbki mechanicznej mechanicznych środków łączących. W celu zminimalizowania tych odpadów W, producent usiłuje wytwarzać możliwie duże deski podłogowe oraz z możliwie małą liczbą złączy. Dlatego deski podłogowe powinny być szerokie i długie. Wąskie deski podłogowe mają wiele złączy na metr kwadratowy powierzchni podłogi. Takie wąskie laminatowe deski podłogowe o szerokości i długości odpowiadającej tradycyjnej klepce parkietowej nie są znane. Najwęższe laminatowe deski podłogowe mają szerokość przekraczającą 15 cm i długość przekraczającą 100 cm. Na Pos. 3e pokazano połączenie za pomocą pochylania do wewnątrz, a na Pos. 3f pokazano połączenie poprzez zatrzaskiwanie dwóch sąsiednich boków 1, 1 dwóch desek podłogowych.

Z WO 00/668562 A1 znana jest podłoga zawierająca laminatowe deski podłogowe z mechanicznym układem blokującym na bokach. Deski podłogowe są zwykłej wielkości o wymiarach około 1,20 x 0,20 m.

Z DE 19718319 znana jest zwykła parkietowa deska podłogowa do utworzenia podłogi poprzez klejenie ze sobą elementów deski podłogowej. Elementy te są ukształtowane wzdłuż krawędzi w celu lepszego styku elementów ze sobą.

Celem obecnego wynalazku jest zapewnienie podłogi pływającej ze wzorem naturalnego parkietu, który, w kategoriach wyglądu, odpowiada tradycyjnym klepkom parkietowym.

Podłoga zawierająca prostokątne deski podłogowe z powierzchnią z laminatu do zapewniania wzorzystej podłogi pływającej, które to deski podłogowe są zaopatrzone, wzdłuż przeciwległych długich krawędzi, w zintegrowane pierwsze i drugie środki łączące do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej z drugą deską podłogową poprzez pochylanie długich boków tak, że części górnej krawędzi jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej, w stanie złączonym, wyznaczają razem pionową płaszczyznę, przy czym pierwsze środki łączące zawierają wystający ku górze element blokujący na jednym długim boku współpracujący z wpustem blokującym na drugim długim boku drugiej deski podłogowej do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w płaszczyźnie poziomej, prostopadłej do płaszczyzny pionowej oraz drugie środki łączące zawierają pióro i wpust do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w kierunku pionowym, prostopadłym do płaszczyzny głównej tych desek podłogowych, przy czym długa krawędź desek podłogowych ma długość nie przekraczającą 80 cm, a krótka krawędź deski podłogowej ma długość nie przekraczającą 10 cm, według wynalazku charakteryzuje się tym, że deski podłogowe są zainstalowane w równoległych rzędach, długi bok z długim bokiem i krótki bok z krótkim bokiem, z przesuniętymi bokami krótkimi, przy czym krótki bok ma układ blokujący, który blokuje jedynie w kierunku poziomym, a wąskie krótkie boki dwóch zblokowanych desek podłogowych są trzymane w pożądanym położeniu pionowym przez zablokowane boki długie.

Wynalazek jest oparty na zrozumieniu, że nowoczesna technologia produkcji oraz mechaniczne układy złączne, w połączeniu ze specjalnymi sposobami układania umożliwiają szybkie łączenie bardzo małych desek podłogowych i z bardzo dużą dokładnością. Nieoczekiwanym efektem jest to, że podłoga składająca się z małych desek podłogowych może być zainstalowana prawie tak szybko i z taką samą jakością jak podłoga tradycyjna składająca się ze znacznie większych desek podłogowych. Możliwe jest również zapewnienie instalowania, które jest szybsze i daje lepszy wynik niż duże deski podłogowe z mechanicznymi układami łączenia. Wynika to z naszego odkrycia, że małe deski podłogowe są łatwiejsze do manewrowania nimi, powierzchnie cierne wzdłuż długich boków części złącznych będą mniejsze, co ułatwia przesuwanie, i na końcu może nastąpić zatrzaskiwanie krótkich boków przy użyciu mniejszej siły, ponieważ te części, które są wyginane podczas zatrzaskiwania są mniejsze i stawiają mniejszy opór. Dodatkową zaletą jest możliwość wytwarzania krótkiego boku wąskich desek podłogowych z układem blokowania, który blokuje tylko w poziomie i który nie wymaga zatrzaskiwania w pionie. Taki układ blokujący można zrealizować, na przykład, usuwając pióro 22 na krótkim boku prostokątnej deski podłogowej z układem blokowania podobnym do Pos. 3b. Niemniej jednak, wąskie krótkie boki (5a, 5b) dwóch zablokowanych desek podłogowych będą trzymane w pożądanym położeniu pionowym w wyniku zablokowania długich boków (4a, 4b) w podłodze, w której deski podłogowe są zainstalowane w równoległych rzędach z przesuniętymi bokami krótkimi (patrz fig. 6f, 1a-1d). Taka podłoga może być bardzo łatwo zainstalowana, ponieważ instalowanie wymaga tylko pochylania długich boków.

Wynalazek bazuje na drugim i bardzo nieoczekiwanym spostrzeżeniu, że koszty produkcji małych desek podłogowych z mechanicznymi układami złącznymi nie muszą być koniecznie większe niż

PL 204 302 B1 koszty dużych desek podłogowych. Małe deski podłogowe oczywiście zawierają zasadniczo więcej złączy na metr kwadratowy podłogi niż duże deski podłogowe, a koszty obróbki mechanicznej, jak również ilość odpadów są większe, kiedy stosuje się znane dotychczas mechaniczne układy złączne. Jednakże problemów tych można w większości uniknąć, jeżeli wytwarza się deski podłogowe i jeżeli kształtuje się układy złączne według wynalazku. Małe deski podłogowe umożliwiają wykorzystanie dużej ilości surowca drewnianego, ponieważ łatwiej jest wytwarzać małe klepki bez sęków i defektów, niż przy wytwarzaniu dużych desek. Format deski podłogowej oraz jej położenie w podłodze może również być wykorzystane do stworzenia w tani sposób ozdobnego wyglądu podłogi, który wytwarza się tnąc element podłogowy, na przykład podłogę laminatową. Poprzez cięcie, na przykład, elementu podłogowego o formacie 2,1*2,6 m z nadrukowanym wzorem forniru, można wytworzyć kilkaset desek podłogowych. Takie małe deski podłogowe, które mogą mieć kształt klepek parkietowych, można łączyć w różne wzory o różnych kierunkach układania. Następnie można stworzyć wzór parkietu z klepek, którego nie można wytworzyć za pomocą znanej obecnie techniki. Eliminuje się problemy pęcznienia ozdobnego papieru i nie jest konieczne dokładne ustawianie i wyrównywanie wzoru podczas cięcia. Zmniejsza to koszty produkcji. Jeżeli deski podłogowe są wąskie, wszelkie usterki kątowe pomiędzy długim bokiem a krótkim bokiem będą mniej widoczne w wąskiej desce podłogowej niż w szerokiej.

Wynalazek bazuje na trzecim spostrzeżeniu, że istnieje możliwość i nawet większa korzyść stosowania w pływającej podłodze małych desek podłogowych o formacie odpowiadającym, na przykład, tradycyjnym klepkom. Taka pływająca podłoga będzie zawierała zasadniczo więcej złączy niż podłoga tradycyjna złożona z dużych desek. Duża ilość złączy na pole powierzchni zmniejsza ruch podłogi wzdłuż ścian, ponieważ każde złącze ma pewien stopień swobody. Podłoga laminatowa przemieszcza się, na przykład, o około 1 mm na metr przy zmianach wilgotności względnej w ciągu roku. Jeżeli, na przykład, deski podłogowe mają szerokość 66 mm, na każdym metrze znajduje się 15 złączy. Zatem skurcz spowoduje maksymalną szczelinę na złączu pomiędzy dwiema sąsiednimi górnymi krawędziami dwóch desek podłogowych około 0,06 mm, pod warunkiem, że wskutek obciążenia podłoga nie może się przemieszczać. Taka szczelina na złączu jest niewidoczna. Taka szczelina na złączu powinna być dostosowana do typu podłogi. W podłogach laminatowych szczelina na złączu o wielkości 0,01-0,1 lub nieco większa, mogłaby być wystarczająca. W litych podłogach dębowych szczelina na złączu mogłaby być rzędu 0,1-0,2 mm. Może być korzystne ewentualne połączenie szczeliny na złączu ze skosem na sąsiednich krawędziach górnych, który w warunkach suchych kryje otwór. Zatem podłoga pływająca złożona z małych desek podłogowych może być układana w większych przestrzeniach, zwłaszcza jeżeli są one wytwarzane z układem blokowania umożliwiającym co najmniej pewien ruch poziomy wzdłuż i/lub w kierunku krawędzi złącza w położeniu zablokowanym. W rzeczywistości taka podłoga zachowuje się jak podłoga pół-pływająca, która wykorzystuje zarówno ruch całej podłogi, jak i ruch w ramach układu blokowania do przeciwdziałania zmianom wilgotności.

Wynalazek bazuje na czwartym spostrzeżeniu, że wąskie deski podłogowe będą znacznie mniej zakrzywione niż szerokie deski podłogowe w wyniku zmian wilgotności względnej. To zapewnia w rezultacie pł aską podł ogę i ł atwiejsze instalowanie.

Wynalazek bazuje na piątym spostrzeżeniu, że podłoga składająca się z wielu małych desek podłogowych daje lepsze możliwości zapewnienia wysokiej jakości układania z niewidocznymi szczelinami na złączach. Podłoga laminatowa i drewniana mogą, w wyniku nierównych współczynników wilgotności w płycie, być wykrzywione w kierunku poprzecznym. Taki „bananowy kształt” może powodować widoczne szczeliny na złączach. Jeżeli długość desek jest zmniejszona, na przykład z 1200 mm do 400 mm, szczelina na złączu będzie znacząco zmniejszona. Wąskie deski są również łatwiejsze do wyginania, i w praktyce mechaniczny układ blokowania będzie automatycznie dociskał deski do siebie i cał kowicie wyeliminuje bananowy kształ t.

Wynalazek bazuje na szóstym spostrzeżeniu, że problemy z wilgocią, które często pojawiają się podczas klejenia drewnianych klepek do betonowej podłogi, można rozwiązać poprzez łączenie drewnianych klepek w sposób pływający tak, że pomiędzy drewnianą podłogą a betonem może powstać bariera z tworzywa sztucznego dla wilgoci.

Wynalazek bazuje ponadto na siódmym spostrzeżeniu, że bardzo wygodnym sposobem tworzenia naturalnego wzoru parkietu składającego się z drewnianych klepek przemieszczonych równolegle, jest wykonanie wąskich desek podłogowych o szerokości, a typowo również o długości odpowiadającej klepce parkietowej.

Wynalazek bazuje na ósmym spostrzeżeniu, że istnieje możliwość zapewnienia układu podłogowego, który, na przykład, składa się z małych desek podłogowych o, korzystnie, takiej samej szero8

PL 204 302 B1 kości i, korzystnie, różnych długościach, gdzie długość może być nawet wielokrotnością szerokości, i w którym deski podłogowe układu podłogowego mają odwrócone lustrzanie mechaniczne układy blokujące. Taki układ podłogowy umożliwia układanie wszystkich skomplikowanych wzorów, jakie można uzyskać za pomocą tradycyjnych klepek parkietowych. Układanie może odbywać się znacznie szybciej i z większą dokładnością. Taki układ podłogowy zapewnia wytwarzanie skomplikowanych wzorów również z warstwą wierzchnią, która w zastosowaniach tradycyjnych może być używana tylko w kilku wariantach. Warstwa wierzchnia z igł owanego filcu lub linoleum moż e, na przykł ad, być przyklejona do deski HDF. W przypadku wytwarzania takich elementów podłogowych w różnych wariantach kolorystycznych i obróbki mechanicznej do uzyskania układu podłogowego według wynalazku, łączenie różnych desek podłogowych w różnych kolorach może dać bardzo różne i skomplikowane wzory, których nie można wykonać w przypadku oryginalnej warstwy wierzchniej.

Na końcu, wynalazek bazuje na spostrzeżeniu, że krótki bok wąskiej deski podłogowej musi być w stanie wytrzymać to samo obciążenie co znacznie dłuższy krótki bok tradycyjnej podłogi pływającej. Powodem jest to, że obciążenie punktowe na pojedynczy rząd może być takie samo. Na przykład, krótki bok o długości 85 mm podłogi według wynalazku musi być w stanie wytrzymać takie samo obciążenie jak krótki bok o długości 200 mm tradycyjnej podłogi. Krótki bok powinien mieć odpowiednio wytrzymałość mechaniczną na rozciąganie rzędu 100 kg lub więcej. Układy złączne układane przez pochylanie w dół krótkiego boku, przemieszczanie wzdłuż krawędzi złącznej i pochylanie w dół długiego boku są szczególnie wygodne w przypadku wąskich desek. Powodem jest to, że układ złączny, który jest łączony poprzez pochylanie może być mocniejszy niż układ złączny, który jest łączony w wyniku działania zatrzaskowego. Deski podłogowe według wynalazku mogą mieć układy złączne na długim boku i krótkim boku, które mogą być łączone przez pochylanie w dół.

Zatem powyższe środki, które według wynalazku umożliwiają zapewnienie małych desek podłogowych o formacie odpowiadającym tradycyjnym klepkom podłogowym, które, nieoczekiwanie i w przeciwień stwie do tego co uważ ano dotychczas za moż liwe, mogą przyczynić się do nadania zalet podłogom pływającym. Zalety te znacznie przewyższają znane wady.

Opisane powyżej zasady wynalazku można również stosować do układów podłogowych o innych formatach niż tradycyjne klepki podłogowe. Na przykład, istnieje możliwość wykonania reprodukcji kamienia w formatach 200 * 400 mm, 200 * 600 mm, itp. z odwróconymi lustrzanie układami złącznymi, które można łączyć przez pochylanie i/lub zatrzaskiwanie. Formaty te można łączyć w zaawansowane wzory, jak podano powyżej, długi bok do długiego boku, krótki bok do krótkiego boku lub długi bok do krótkiego boku.

Cele te osiągnięto całkowicie lub częściowo za pomocą podłogi opisanej w zastrzeżeniu.

Podłoga składająca się z tak małych desek podłogowych zapewni lepszą imitację parkietu o klasycznym wzorze, ponieważ złącza będą zgodne z klepkami parkietowymi i nie mają żadnego wzoru przesunięć lub „dodatkowych” złączy, takich jak widać w znanych parkietowych i laminatowych deskach podłogowych. Zatem w porównaniu ze znanymi parkietowymi deskami podłogowymi wyeliminowano problem występowania w dwóch sąsiednich deskach podłogowych nie pasujących do siebie wzorów. W związku ze zintegrowanym mechanicznym układem blokowania, deski podłogowe są łatwiejsze do instalowania niż deski podłogowe w klasycznych parkietach.

Według jednego z przykładów wykonania, środki łączące można dostosować do blokowania ze sobą wspomnianej deski podłogowej i wspomnianej drugiej deski podłogowej co najmniej za pomocą pochylania do wewnątrz, przy czym górne krawędzie złączne stykają się ze sobą. Zdolność środków łączących do umożliwiania łączenia w wyniku operacji pochylania jest korzystna, ponieważ układ złączny, który jest łączony poprzez pochylania może być wykonany jako mocniejszy i łatwiejszy do instalowania niż układ złączny, który jest łączony przez zatrzaskiwanie.

Według innego przykładu wykonania, środki łączące można przystosować do rozłączania wspomnianej deski podłogowej i wspomnianej drugiej deski podłogowej za pomocą odchylania do góry, od podłoża. Takie rozłączanie lub odblokowywanie desek podłogowych ułatwia układanie, regulowanie, wymianę i ponowne używanie desek podłogowych.

Według innego przykładu wykonania druga deska podłogowa może być zasadniczo identyczna ze wspomnianą deską podłogową. Zatem, aby uzyskać podłogę trzeba produkować tylko jeden typ deski podłogowej.

Według innego przykładu wykonania, deska podłogowa może mieć warstwę wierzchnią składającą się z żywicy termoutwardzalnej. Stosując deskę podłogową z taką laminatową powierzchnią możPL 204 302 B1 liwe jest zwiększenie jej odporności na zużycie w porównaniu z powierzchnią drewnianą listew parkietów o klasycznym wzorze.

Rdzeń deski podłogowej może być z dowolnego znanego materiału na rdzenie, takiego jak drewniane deski łupkowe, HDF, MDF, deski wiórowe, sklejka, itp.

Według innego przykładu wykonania, środki łączące mogą składać się z osobnej części, która wystaje z krawędzi złącznej i która jest mechanicznie łączona z rdzeniem deski podłogowej. Taka oddzielna część może być użyta zamiast usuwania materiału z krawędzi deski podłogowej, przez co zmniejsza się ilość materiału odpadowego.

Według innego przykładu wykonania, powierzchnia deski podłogowej może mieć zdobienie i kształt odpowiadające tradycyjnej klepce parkietowej o długości 30-80 cm i szerokości 5-10 cm.

Według innego przykładu wykonania, krawędzie złączne leżące parami naprzeciwko siebie na długich krawędziach desek podłogowych mogą zawierać wystający element blokujący zintegrowany z deską podłogową oraz przeciwległa druga część krawędziowa w tej samej parze zawiera wpust blokujący, w który wchodzi element blokujący sąsiedniej łączonej deski podłogowej.

Według innego przykładu wykonania, długa krawędź wspomnianej deski podłogowej może mieć długość przekraczającą 15 cm, a krótka krawędź wspomnianej deski podłogowej ma długość przekraczającą 4 cm.

Możliwych jest kilka wariantów wynalazku. Deski podłogowe mogą być wyposażone we wszystkie znane dotychczas mechaniczne układy złącze. Można wytwarzać specjalne deski podłogowe, składające się, na przykład, z 9 desek podłogowych według wynalazku, połączonych w trzech rzędach przesuniętych równolegle. Zatem krótkie boki nie są proste, ale składają się z przesuniętych rzędów. Takie deski podłogowe można układać przez połączenie pochylania w dół długiego boku, poprzeczne przemieszczenie oraz zatrzaskiwanie krótkiego boku. Inne przykłady wykonania mogą również być układane przez pochylanie do wewnątrz krótkiego boku, poprzeczne przemieszczanie i pochylania w dół. I wreszcie, można również stosować różne kombinacje zatrzaskiwania lub wprowadzania wzdłuż krawędzi złącznej długiego boku lub krótkiego boku, poprzeczne przemieszczanie i zatrzaskiwanie innego długiego boku lub krótkiego boku.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania uwidoczniono na rysunku, na którym Pos. 1a-c ilustrują znane dotychczas deski podłogowe, Pos. 2 - wytwarzanie podłogi laminatowej według znanej dotychczas techniki, Pos. 3a-f - przykłady znanych mechanicznych układów blokujących, fig. 1a-e podłogę według wynalazku, fig. 2a-d - układ złączny w jednym z przykładów wykonania wynalazku, fig. 3a-d - sposób układania według wynalazku, fig. 4a-e - sposób układania według wynalazku, fig. 5 sposób wytwarzania do wytwarzania desek podłogowych według wynalazku, fig. 6a-f - układ podłogowy według wynalazku, fig. 7 - układanie desek podłogowych nie według wynalazku, fig. 8a-13e - przykłady różnych wzorów i sposobów układania, fig. 14a-14c - przykłady układów podłogowych z deskami podłogowymi w formatach i wzorach układania, które przypominają podłogę kamienną.

Na fig. 1a-c pokazano deski podłogowe 1, Γ, których długie boki 4a, 4b i krótkie boki 5a, 5b są zaopatrzone w mechaniczne układy blokujące. Pionowe środki blokujące mogą zawierać, na przykład, wpust 23 pod pióro oraz pióro 22 (patrz fig. 2a). Poziome środki blokujące mogą zawierać elementy blokujące 8, które współdziałają z wpustami blokującymi 14. Wszystkie deski podłogowe są prostokątne i mają szerokość odpowiadającą tradycyjnej klepce parkietowej. Zatem szerokość wynosi około jednej trzeciej tradycyjnej laminatowej deski podłogowej. Na fig. 1a powierzchnia deski podłogowej ma kształt klepki parkietowej. Na fig. 1b, powierzchnia ma ozdobną warstwę wierzchnią składającą się z dwóch klepek parkietowych, a na fig. 1c warstwa wierzchnia składa się z trzech klepek parkietowych. Warstwa wierzchnia może być laminatem.

Na fig. 1d pokazano, że takie deski podłogowe, które mogą składać się z jednej lub więcej klepek, można łączyć w podłogę, która w naturalny sposób tworzy wzór przypominający łączenie ze sobą cegieł. Wszystkie klepki, z wyjątkiem znajdujących się w zewnętrznych częściach deski podłogowej, mogą mieć pełną długość. Jeżeli w skład deski podłogowej wchodzi więcej niż jedna klepka (fig. 1b, c) w trakcie produkcji musi być stosowany pewien wzór zestrojenia pozycyjnego. Z drugiej strony, jeżeli w skład deski podłogowej wchodzi pojedyncza klepka według fig. 1a, takie zestrojenie wzoru nie jest potrzebne. Deskę podłogową można wykonać tnąc element podłogowy, który ma tylko wzór składający się, na przykład, z forniru o zmiennych kształtach, tak, że przypomina klepki drewniane wykonane z różnych dłużyc z drewna takiego samego typu. W podłodze według fig. 1d, klepki są przesunięte na odległość odpowiadającą połowie ich długości. Na fig. 1e pokazano przemieszczenie o jedną trzecią długości.

PL 204 302 B1

Na fig. 2a-d pokazano możliwość zmniejszenia ilości odpadów do zasadniczo odpadów powstających w związku z piłowaniem, jeżeli układ złączny jest formowany z oddzielną listwą 6, która jest przymocowana mechanicznie za pomocą pióra 38 współdziałającego z wpustem 36 pod pióro. Mocowanie można zrealizować przez zatrzaskiwanie w krawędzi złącznej deski podłogowej 1 w taki sposób, że górny występ 20 i dolny występ 21 są wygięte, odpowiednio, ku górze i w dół, kiedy listwa 6 jest wkładana w kierunku wpustu 36 pod pióro w płycie podłogowej 1. Element blokujący 37 współdziała z wpustem blokującym 39. Łączenie listwy 6 z wpustem 36 pod pióro może być zrealizowane na wiele alternatywnych sposobów. Na przykład, wpust blokujący 39 może być uformowany w dolnym występie 21, a element blokujący 37 może być uformowany w dolnej przedniej części listwy 6 tak, żeby współdziałał z wpustem blokującym 39. Łączenie listwy 6 z krawędzią złączną deski podłogowej można również zrealizować poprzez pochylanie do wewnątrz listwy 6 lub zatrzaskiwanie listwy 6 w dowolnym skierowanym ku górze ustawionym pod kątem położeniu. Taki układ blokowania umożliwia ekonomiczne wytwarzanie wąskich desek podłogowych bez znaczących strat. Na fig. 2a pokazano przykład laminatowej deski podłogowej 1, Γ z rdzeniem 30 z włókien drzewnych i warstwą wierzchnią 31 z laminatu. W tym przykładzie wykonania oddzielna listwa 6 składa się z włókien drzewnych. Materiałem listwy 6 na bazie włókien drzewnych mogłoby być lite drewno, sklejka, deska wiórowa, deska pilśniowa, taka jak MDF, PDF, zwarty laminat wykonany z włókien drzewnych impregnowanych żywicą termoutwardzalną, lub podobne materiały. Na fig. 2a, b pokazano układ blokowania, który można zablokować poprzez pochylanie do wewnątrz i zatrzaskiwanie, a na fig. 2c, d pokazano układ blokowania, który można zablokować poprzez zatrzaskiwanie. Wystająca część P2 listwy 6, która wychodzi poza górną część krawędzi złącznych może w tym przykładzie wykonania być równa lub większa niż grubość T podłogi. Ułatwia to blokowanie z pochylaniem wokół górnej części krawędzi złącznych. Układ blokowania, który umożliwia blokowanie i odblokowywanie w wyniku pochylania i w skład którego wchodzi oddzielna listwa, jest szczególnie zalecany na długim boku wąskiej deski podłogowej.

Na fig. 3a-6d pokazano procedurę układania. Deski podłogowe są prostokątne i mogą być łączone mechanicznie. Operacja układania zaczyna się, na przykład, od pierwszego rzędu R1, połączonego, na przykład, krótkimi bokami desek podłogowych, które są razem ustawione pod kątem. Pierwszy rząd, który w istocie rzeczy może być opcjonalnym rzędem w podłodze, zawiera deskę podłogową G1, która jest nazywana pierwszą deską. Druga deska podłogowa G2, w drugim rzędzie R2 (fig. 3a) jest ustawiona pod kątem A do pierwszej deski podłogowej G1 i swoją górną krawędzią złączną styka się z krawędzią złączną pierwszej deski podłogowej G1. Na fig. 3b pokazano, że układanie może być ułatwione, jeżeli zastosuje się jako podporę klinowe narzędzie WT. Nowa deska podłogowa G3 w drugim rzędzie R2 jest następnie blokowana swoim krótkim bokiem do krótkiego boku drugiej deski podłogowej G2 w drugim rzędzie. To łączenie krótkich boków może odbywać się poprzez wkładanie wzdłuż krawędzi złącznej krótkiego boku, poprzez pochylanie do wewnątrz lub zatrzaskiwanie na krawędzi złącznej krótkiego boku. Podczas pochylania do wewnątrz, a korzystnie również podczas zatrzaskiwania, łączenie to jest realizowane w taki sposób, że górna krawędź złączna nowej deski podłogowej G3 jest usytuowana w pewnej odległości od górnej krawędzi złącznej pierwszej deski podłogowej G1. Podczas wprowadzania wzdłuż krawędzi złącznej krótkiego boku nie jest to niezbędne, ponieważ nowa deska G3 może być włożona tak, żeby stykała się z pierwszą deską. Nowa deska G3 może również najpierw być złączona z pierwszą G1 w wyniku działania zatrzaskowego, po czym jest przemieszczana poprzecznie wzdłuż swojego długiego boku tak, że krótki bok jest zatrzaskiwany w krótkim boku drugiej deski podłogowej G2. Następnie, zarówno nowa G3 jak i druga deska podłogowa G2 są przesuwane poprzecznie (fig. 3c) wzdłuż ich długich boków równolegle do pierwszej deski podłogowej G1. Pierwsze poprzeczne przemieszczenie może być w zasadzie równe długości 4a deski podłogowej. Następnie można przyłączyć kolejną nową deskę podłogową G3' zgodnie z fig. 3d. Po w przybliżeniu całkowitym wypełnieniu rzędu R2, wszystkie deski podłogowe są pochylane w dół i blokowane. W taki sposób można zrealizować w zasadzie całą instalację.

Na fig. 4a-4e pokazano takie samo układanie widziane z góry. Kiedy nowa deska G3, G3' i G3 po pochyleniu jest przemieszczona rośnie drugi rząd R2. Takie układanie można powtarzać do czasu dojścia drugiej deski podłogowej G2 do zewnętrznej części podłogi według fig. 4d. Główną zaletą jest to, że można ułożyć cały rząd R2 bez konieczności przemieszczania warstwy podłogi wzdłuż rzędów podłogi. Dzięki wadze i giętkości desek podłogowych, różne pochylone ku górze deski podłogowe przyjmą różne kąty. Mogą one z łatwością ślizgać się w stanie pół-zablokowanym. Pokazano to na fig. 2b. Środki blokujące 22, 23 oraz 8, 14 nie są całkowicie zablokowane i zmniejsza to tarcie, podPL 204 302 B1 czas gdy równocześnie deski 1, 1 są powstrzymywane przed odsuwaniem się wskutek częściowego włożenia elementu blokującego 8 we wpust blokujący 14.

Taki sposób układania nadaje się zwłaszcza do małych desek podłogowych, ale może być również stosowany do desek większych. Taki sposób układania umożliwia układanie automatyczne. Inną zaletą jest, że ten sposób układania umożliwia automatyczne układanie za pomocą urządzenia układającego. Według wynalazku, który zatem zawiera również urządzenie układające do desek podłogowych, deski podłogowe można układać za pomocą odpowiedniego urządzenia, które, na przykład, składa się z następujących części i wykonuje następujące funkcje. W skład urządzenia wchodzi magazyn zawierający pewną ilość nowych desek podłogowych G3, G3', itp. Te deski podłogowe są, na przykład, ułożone w stos, jedna na drugiej. W jego skład wchodzi pierwsze urządzenie do wkładania, które najpierw wkłada nową deskę G3, pod kątem do pierwszej deski G1 w pierwszym rzędzie R1. Ruch wkładający odbywa się wzdłuż krótkich boków tak, że krótkie boki drugiej G2 i nowej G3 deski będą mechanicznie blokowane. Urządzenie zawiera ponadto drugie urządzenie wkładające, które przemieszcza dwie złączone deski poprzecznie równolegle do pierwszego rzędu R1. Po przesunięciu urządzenia z pierwszego rzędu R1, wszystkie deski, które jeszcze nie doszły do położenia równoległego do podłoża zostaną w końcu pochylone w dół ku podłożu.

Na fig. 5 pokazano sposób wytwarzania podłogi z mechanicznymi układami złącznymi. Element podłogowy 2 jest cięty na nowe elementy podłogowe 2\ Następnie te elementy podłogowe są obrabiane mechanicznie wzdłuż swoich długich boków, np. w maszynie z dwoma łańcuchami. W ten sposób wytwarza się półwyrób w postaci panelu 2 z krótkim bokiem. Ta obróbka, będąca zatem racjonalną obróbką długich boków elementu podłogowego, w istocie rzeczy tworzy krótkie boki 5a, 5b desek podłogowych. Po tej pierwszej obróbce, panel 2 z krótkim bokiem jest cięty na panele podłogowe 3, których krawędzie są następnie obrabiane wzdłuż długich boków 4a, 4b, np. w maszynie tylko z jednym łańcuchem. Sposób ten bazuje na tym, że produkcja, w przeciwieństwie do współczesnej produkcji, odbywa się w ten sposób, że jako ostatnie obrabia się długie boki oraz pomiędzy obróbką krótkiego boku deski podłogowej i obróbką jej długiego boku następuje specjalna operacja cięcia lub dzielenia. Sposób ten pociąga zatem za sobą możliwość bardzo racjonalnego wytwarzania krótkich boków w dużym formacie, nawet jeżeli deski podłogowe są wąskie. Współczesne maszyny pracują z mniejszą wydajnością, ponieważ obróbka krótkich boków odbywa się za pomocą krzywek na łańcuchach i oznacza to, że deski są obrabiane z odstępem, który na Pos. 2 oznaczono D. Ryzyko błędów kątowych pomiędzy długim bokiem a krótkim bokiem może być znacznie mniejsze niż w produkcji tradycyjnej. Istnieje możliwość eliminacji wszelkich poprzecznych skrzywień, jakie mogą powstać podczas cięcia na panele podłogowe, poprzez pozycyjne zestrojenie desek z listwą podziałową RL przed obróbką długich boków.

Jeżeli deska podłogowa ma szerokość 85 mm i długość 6*85=510 mm, obróbka długich boków wymaga czasu obróbki sześć razy dłuższego niż obróbka krótkich boków. W skład wydajnej linii produkcyjnej może wchodzić maszyna do krótkich boków i urządzenie tnące oraz wiele maszyn do długich boków, na przykład sześć.

Odwrócone lustrzanie układy blokujące można zapewnić poprzez, na przykład, obrócenie panelu 2 z krótkim bokiem, przed cięciem, w płaszczyźnie poziomej o 180 stopni. Alternatywnie, panel podłogowy 3 można odpowiednio obrócić po cięciu.

Obróbka długich boków i krótkich boków może odbywać się w jednej i tej samej maszynie i za pomocą tego samego zestawu narzędzi. Możliwych jest kilka wariantów. Na przykład, najpierw można obrobić długie boki. Wówczas element podłogowy ma długość odpowiadającą kilku deskom podłogowym i szerokość odpowiadającą jednej desce podłogowej. Po pierwszej obróbce, element podłogowy jest dzielony na kilka paneli podłogowych, których krawędzie są następnie obrabiane wzdłuż krótkich boków.

Na fig. 6a-6e pokazano układ podłogowy składający się z dwóch różnych formatów desek z lustrzanie odwróconymi mechanicznymi układami blokującymi, które można łączyć przez pochylanie do wewnątrz na długich bokach i krótkich bokach.

Na fig. 6a pokazano układ blokujący, który w tym przykładzie wykonania, jest wykonany jako integralny w jednym kawałku z rdzeniem deski podłogowej i który jest skonstruowany w taki sposób, że długi bok można łączyć z krótkim bokiem. Blokowanie pionowe uzyskuje się za pomocą pióra 22 i wpustu 23. Blokowanie poziome uzyskuje się za pomocą listwy i elementu blokującego 8 na jednej z desek podłogowych 1 współdziałających z wpustem blokującym 12 na innej desce podłogowej Γ.

PL 204 302 B1

W tym przykładzie wykonania, nie według wynalazku, układ blokujący jest identyczny. Należy jednak podkreślić, że wynalazek można również zastosować do desek podłogowych z innymi układami blokującymi i/lub układami blokującymi zawierającymi oddzielne lub inne materiały niż rdzeń. Takie różnice mogą występować pomiędzy różnymi deskami podłogowymi i/lub długim bokiem i krótkim bokiem. Układ blokujący można łączyć poprzez pochylanie do wewnątrz. W tym przykładzie wykonania układ blokujący wytrzymuje wysokie obciążenie rozciągające odpowiadające około 100 kg w układzie blokującym rozciągającym się wzdłuż krawędzi złącznej o długości 100 mm. Element blokujący 8 ma znaczną rozciągłość pionową VT i poziomą HT. W tym przykładzie wykonania pionowa rozciągłość VT wynosi 0,1 grubości T podłogi, a pozioma HT wynosi 0,3 grubości T podłogi.

Na fig. 6b pokazano deskę podłogową 41A o szerokości 1M i długości 6M, która jest 6 razy większa od szerokości. Zaletą może być jeżeli dokładność wymiarowa może być mniejsza niż 0,1 mm, a nawet w granicach tolerancji 0,05 mm lub mniej. Na nowoczesnych maszynach istnieje możliwość uzyskania tolerancji 0,02 mm. Na fig. 6c pokazano identyczną deskę podłogową 41B różniącą się tym, że jej układ blokujący jest odwrócony lustrzanie. Deski 41A i 41B mają krótkie boki z takim samym bokiem 22 z piórem i bokiem 23 z wpustem. Długi bok deski podłogowej 41A ma bok 22 z piórem na tej stronie, gdzie deska podłogowa 41B ma bok z wpustem. Zatem układy blokujące są odwrócone lustrzanie.

Taki układ podłogowy umożliwia układanie skomplikowanych wzorów, ponieważ długie boki można łączyć z krótkimi bokami oraz można zmieniać kierunek układania. Układ modułowy o długości będącej dokładną wielokrotnością szerokości zwiększa możliwość odmian.

Na fig. 6d i 6e pokazano odpowiednie deski podłogowe o długości 9M, która w tym przykładzie wykonania jest, na przykład, 9 razy większa od szerokości 1M. Ponadto, jeżeli układ podłogowy składa się z desek o różnych długościach, to można zastosować jeszcze bardziej skomplikowane wzory.

Jest oczywiste, że w zakresie powyższych zasad mieści się szereg wariantów. Na fig. 6f pokazano dwa krótkie boki 5a i 5b dwóch sąsiednich krawędzi desek podłogowych. W tym przykładzie wykonania występuje tylko poziome blokowanie złożone z listwy 6, elementu blokującego 8 i wpustu blokującego 12. W takich deskach podłogowych układ blokujący znajduje się na długich bokach, jak pokazano na fig. 2a i można je instalować w równoległych rzędach. Jeżeli deski podłogowe mają odwrócony lustrzanie układ blokujący, jak opisano powyżej, można je zainstalować według wzoru w jodełkę, długi bok do krótkiego boku. Deski podłogowe można wykonać tak, żeby miały różne długości i szerokości. W skład układu podłogowego mogą wchodzić trzy deski podłogowe lub więcej o różnych wymiarach oraz deski podłogowe mogą mieć tę samą szerokość, ale różne długości. Niektóre deski podłogowe mogą mieć szerokość o mierze 1M, a inne 2M lub więcej. Deski podłogowe nie muszą mieć równoległych boków. Na przykład, krótkie boki mogą być wykonane pod kątem 45 stopni do długich boków. Taki proces produkcji można zrealizować racjonalnie w maszynie z dwoma łańcuchami, gdzie krzywki łańcuchów są przemieszczone tak, że deski przechodzą przez narzędzia skrawające pod kątem, na przykład 45 stopni. W taki sam sposób można również wykonać inne opcjonalne kąty.

Na fig. 7 pokazano przykłady łączenia desek podłogowych 41A poprzez pochylanie do wewnątrz długiego boku do krótkiego boku z już ułożoną deską podłogową 42B. Według wynalazku, długie boki desek podłogowych 41A są łączone poprzez pochylanie do wewnątrz. Taka deska podłogowa, nazywana drugą deską podłogową 41 A, jest w początkowej fazie układania w położeniu skośnie do góry względem pierwszej, poprzednio ułożonej deski podłogowej 42B w pierwszym rzędzie. Krótki bok tej drugiej deski podłogowej 41A styka się z długim bokiem już ułożonej pierwszej deski podłogowej 42B. Zaletą jest jeżeli podpora WT jest używana do trzymania tej i już ułożonych desek podłogowych w drugim rzędzie w położeniu ustawionym pod kątem do góry. Nowa deska podłogowa 41A' jest ustawiana pod kątem swoim długim bokiem względem drugiej deski podłogowej 41A w drugim rzędzie, który jest prostopadły do pierwszej ułożonej deski podłogowej 42B. Nowa deska podłogowa 41A, która jest blokowana z drugą deską podłogową 41A, jest następnie przemieszczana wzdłuż krawędzi złącznej w położeniu zablokowanym do chwili zetknięcia się jej górnej krótkiej krawędzi bocznej z krawędzią długiego boku pierwszej deski 42B. Następnie cały drugi rząd desek podłogowych 41A, 41A' jest pochylany w dół w kierunku podłoża. Jeżeli stosuje się odpowiedni porządek układania, to tym sposobem pochylanie-pochylanie, można ułożyć dość złożone wzory. Układ łączenia uzyskuje dużą wytrzymałość mechaniczną oraz istnieje możliwość układania dużych podłóg bez rozszerzania się złączy pomiędzy sekcjami podłogowymi.

PL 204 302 B1

Na fig. 8a pokazano możliwe sposoby łączenia desek podłogowych 41A i 42A o różnych długościach w zespół podłogowy FU w układzie podłogowym tak, żeby wszystkie rzędy były o tej samej długości, a cały zespół podłogowy FU miał układ blokowania na wszystkich bokach.

Na fig. 8b i 8c pokazano możliwe sposoby zmiany długości zespołu podłogowego FU poprzez łączenie desek o różnych długościach. Długość zespołu podłogowego można zmieniać krokami, które są połową długości najkrótszej deski. Szerokość można zmieniać poprzez liczbę rzędów według fig. 8c.

Na fig. 9a pokazano, że zespół podłogowy FU można dopasować do wymiarów pokoju tak, żeby można było uformować ozdobną ramę z wyciętych desek 41a, którą można użyć do wykonania końcowego dostosowania podłogi do wymiarów pokoju. W celu stworzenia ozdobnego wzoru, stosuje się deski podłogowe z odwróconymi lustrzanie układami blokującymi 41A i 41B. Oznaczenia O1-O4 wskazują kolejność układania, jaką można zastosować do łączenia desek podłogowych stosując sposób pochylanie-pochylanie. Po zainstalowaniu zespołu podłogowego FU w równoległych rzędach z deskami o różnych długościach, odwróconą lustrzanie deskę 41B łączy się z krótkimi bokami zespołu podłogowego O2. Ta deska ma długość, która w tym rozwiązaniu alternatywnym odpowiada szerokości sześciu desek podłogowych. Następnie pionowe rzędy O3 są łączone sposobem pochylaniepochylanie i na końcu układanie podłogi kończy się poziomymi rzędami O4, również blokowanymi w taki sam sposób.

Te i inne wzory mogą oczywiście również być łączone przez kombinację pochylania, przemieszczania i zatrzaskiwania, albo tylko zatrzaskiwania, przemieszczania i zatrzaskiwania. Można również stosować wkładanie wzdłuż krawędzi złącznej. Układ blokujący na krótkich bokach bez pióra, jak pokazano na fig. 6f, umożliwia instalowanie wyłącznie przy zastosowaniu pochylania długich boków.

Na fig. 9b pokazano wariant, który w tym przykładzie wykonania, zawiera wiele odwróconych lustrzanie desek 41B. Układanie można wykonać w taki sam sposób jak powyżej, na przykład według porządku układania O1-O9.

Jednym z warunków realizacji powyższego układania podłogi o wysokiej jakości, bez dużych widocznych szczelin złącznych, jest wytwarzanie desek podłogowych z dużą dokładnością wymiarową. Korzystne jest, jeżeli każdemu złączu można nadać pewien stopień giętkości tak, żeby skompensować tolerancje produkcyjne. Luz P pomiędzy powierzchniami blokującymi elementu blokującego 8 i wpustu blokującego 12, np. 0,05 mm, jak pokazano na fig. 9a i 9f, jest w tym aspekcie korzystny. Taki luz P nie powoduje widocznej szczeliny złącznej. Fazowanie 133 górnych krawędzi złącznych można również użyć do ukrycia szczeliny złącznej, a także do usunięcia części twardej warstwy wierzchniej tak, żeby górne krawędzie złączne były bardziej giętkie i można je było ściskać.

Na fig. 16a pokazano inny wzór, który można ułożyć sposobem pochylanie-pochylanie w kolejności O1-O7. Ten wzór można utworzyć tylko z jednego typu desek, które nie muszą mieć odwróconych lustrzanie układów złącznych.

Na fig. 11a-b pokazano wzór rombowy z przesuniętymi rombami, które można układać łącząc najpierw deski podłogowe z dwoma zespołami podłogowymi FU1 i FU2. Następnie te dwa zespoły podłogowe są łączone ze sobą, na przykład, poprzez pochylanie do wewnątrz.

Na fig. 12a-c pokazano alternatywne wzory, które można stworzyć za pomocą układu podłogowego i sposobów układania, jak opisano powyżej.

Na fig. 13a-b pokazano wzory w jodełkę, które można łączyć przez pochylanie do wewnątrz długich boków i zatrzaskiwanie krótkiego boku na długim boku. Układanie można wykonać na wiele różnych sposobów, na przykład tylko za pomocą pochylania długich boków. Na fig. 13, układa się podłogę zarówno z bokiem 23 z wpustem, jak i bokiem 22 z piórem w kierunku układania ID. Nadal wygodniej jest, jeżeli układanie odbywa się głównie tak, że bok 23 z wpustem leży w kierunku układania pokazanym na fig. 13b.

Na fig. 13c-e pokazano wzory w jodełkę z dwoma i trzema blokami.

Na fig. 14a-c pokazano możliwość tworzenia odpowiednich wzorów z desek podłogowych o formacie, który, na przykład, przypomina kamień. Takie deski podłogowe mają ozdobny wpust DG na jednym długim boku i jednym krótkim boku, który jest wykonany, na przykład, poprzez usunięcie części zewnętrznej warstwy ozdobnej tak, żeby były widoczne inne części warstwy wierzchniej, usytuowane pod warstwą ozdobną, albo rdzeń.

Na fig. 14c pokazano możliwe sposoby łączenia odwróconych lustrzanie desek podłogowych w skomplikowane wzory, gdzie deski podłogowe, po zainstalowaniu, są obramowane ozdobnym wpustem.

PL 204 302 B1

Zauważono, że wynalazek można stosować nawet do mniejszych desek, bloków lub listew niż opisane powyżej. Takie listwy mogą, na przykład, mieć szerokość 2 cm i długość 10 cm. Wynalazek można również stosować do wytwarzania bardzo wąskich paneli podłogowych, na przykład o szerokości około 1 cm lub mniejszej, które można stosować do łączenia różnych zespołów podłogowych albo jako ozdobę.

Claims (1)

1. Podłoga zawierająca prostokątne deski podłogowe z powierzchnią z laminatu do zapewniania wzorzystej podłogi pływającej, które to deski podłogowe są zaopatrzone, wzdłuż przeciwległych długich krawędzi, w zintegrowane pierwsze i drugie środki łączące do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej z drugą deską podłogową poprzez pochylanie długich boków tak, że części górnej krawędzi jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej, w stanie złączonym, wyznaczają razem pionową płaszczyznę, przy czym pierwsze środki łączące zawierają wystający ku górze element blokujący na jednym długim boku współpracujący z wpustem blokującym na drugim długim boku drugiej deski podłogowej do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w płaszczyźnie poziomej, prostopadłej do płaszczyzny pionowej, oraz drugie środki łączące zawierają pióro i wpust do blokowania ze sobą jednej deski podłogowej i drugiej deski podłogowej w kierunku pionowym, prostopadłym do płaszczyzny głównej tych desek podłogowych, przy czym długa krawędź desek podłogowych ma długość nie przekraczającą 80 cm, a krótka krawędź deski podłogowej ma długość nie przekraczającą 10 cm, znamienna tym, że deski podłogowe są zainstalowane w równoległych rzędach, długi bok z długim bokiem i krótki bok z krótkim bokiem, z przesuniętymi bokami krótkimi, przy czym krótki bok ma układ blokujący, który blokuje jedynie w kierunku poziomym, a wąskie krótkie boki (5a, 5b) dwóch zblokowanych desek podłogowych są trzymane w pożądanym położeniu pionowym przez zablokowane boki długie (4a, 4b).