PL195434B1 - Element rurowy o podwójnej ściance, sposób wytwarzania takiego elementu rurowego i przewód dla gorących gazów, uzyskany przez połączenie kielichowe takich elementów rurowych - Google Patents

Abstract

1. Element rurowy o podwójnej sciance, ma- jacy przynajmniej dwa zlacza, z których jedno jest wewnetrzne, zas drugie zewnetrzne, sto- sowany w przewodach dla goracych gazów, przy czym obie scianki wewnetrzna i zewnetrz- na zakonczone sa przy obu zlaczach pierscie- niowymi obrzezami, natomiast miedzy scian- kami znajduje sie przestrzen wypelniona przy- najmniej czesciowo pierwszym materialem izolujacym termicznie, znamienny tym, ze zewnetrzne zlacze (2) zawiera cylindryczne rozszerzenie (31) wewnetrznej scianki (3) zas wewnetrzne zlacze (1) zawiera cylindryczne rozszerzenie (41) zewnetrznej scianki (4). PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element rurowy o podwójnej ściance, stosowany w przewodach dla gorących gazów, sposób wytwarzania takiego elementu rurowego, jak również przewód dla gorących gazów uzyskany przez kielichowe połączenie przynajmniej dwóch takich elementów rurowych.

Gorące gazy, na przykład spaliny pochodzące z kotła odprowadzane są zazwyczaj przewodami uzyskanymi przez zwykłe kielichowe połączenie dwóch lub kilku aluminiowych lub stalowych elementów rurowych. Każdy taki element ma ściankę wewnętrzną i ściankę zewnętrzną, między którymi znajduje się przestrzeń wypełniona przynajmniej na części długości materiałem izolującym termicznie.

W dokumencie FR-A-2.566.095 opisano metalowy przewód o podwójnej ściance stosowany do odprowadzania bardzo gorących gazów. Przestrzeń między dwiema ściankami i połączenie ścianek uzyskano za pomocą sztywnych, izolujących pierścieni, które podtrzymują materiał izolacyjny. Szczelność połączenia dwóch elementów rurowych uzyskano przez zastosowanie pierścienia z miękkiego materiału ognioodpornego podtrzymywanego przez sprężysty, ruchomy pierścień. Aby umożliwić połączenie ze sobą dwóch elementów rurowych, każdy z nich ma kształt stożkowy.

Wykonanie elementów rurowych o kształcie stożkowym, lub mających przynajmniej stożkowe końcówki wymusza często dodatkowy etap produkcji. Niezależnie od tego, różnica temperatur między przewodem zimnym a przewodem ogrzanym gorącymi gazami jest tak duża, że termiczne wydłużenie ścianek powoduje wzajemne blokowanie się stożkowych końcówek. Aby temu zaradzić stosuje się zwykle odpowiednio duży odstęp między zimnymi elementami rurowymi i odpowiednie uszczelki.

Celem wynalazku jest zaradzenie wymienionym niedogodnościom i opracowanie elementu rurowego pozwalającego na rezygnację z kształtów stożkowych, który ponadto byłby prosty w wykonaniu.

Element rurowy według wynalazku jest elementem rurowym o podwójnej ściance, mającym przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, stosowanym w przewodach dla gorących gazów, przy czym obie ścianki wewnętrzna i zewnętrzna zakończone są przy obu złączach pierścieniowymi obrzeżami, natomiast między ściankami znajduje się przestrzeń wypełniona przynajmniej częściowo pierwszym materiałem izolującym termicznie.

Element rurowy według wynalazku charakteryzuje się tym, że zewnętrzne złącze zawiera cylindryczne rozszerzenie wewnętrznej ścianki, zaś wewnętrzne złącze zawiera cylindryczne rozszerzenie zewnętrznej ścianki.

Korzystnie, pierwszy materiał izolujący termicznie utrzymywany jest między ściankami za pomocą okrągłych podkładek z drugiego materiału izolującego termicznie, bardziej zwartego, niż pierwszy materiał, rozmieszczonych po jednej w każdym złączu, przy czym podkładka znajdująca się w zewnętrznym złączu podtrzymywana jest przez uchwyty przymocowane punktowo do jednej z dwóch ścianek.

Każda ścianka korzystnie zaopatrzona jest przy każdym złączu w żłobek znajdujący się w pewnej odległości wzdłuż osi od odpowiedniego pierścieniowego obrzeża.

Ścianka wewnętrzna korzystnie jest dłuższa niż ścianka zewnętrzna złącza wewnętrznego.

Według korzystnego wariantu wynalazku, element zawiera pierwszą część o ściankach współosiowych względem pierwszej osi i drugą część o ściankach współosiowych względem drugiej osi, przy czym obie osie nachylone są do siebie pod kątem.

Korzystnie, kąt między obiema osiami jest rzędu 90°.

W innym wariancie wynalazku, element jest wygięty i zawiera dwa złącza, przy czym druga część ścianki znajduje się przy końcu pierwszej części ścianki.

W jeszcze innym wariancie wynalazku element rurowy jest w kształcie litery T i zawiera trzy złącza, przy czym druga część ścianki znajduje się między dwoma końcami pierwszej części ścianki.

Sposób według wynalazku dotyczy wytwarzania elementu rurowego o ściance podwójnej, mającego przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, przy czym pierwsza część elementu rurowego ma ścianki współosiowe względem pierwszej osi, a druga część elementu rurowego ma ścianki współosiowe względem drugiej osi, zaś osie nachylone są do siebie pod kątem.

Sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że wprowadza się wewnętrzną ściankę pierwszej części wzdłuż osi do wewnątrz zewnętrznej ścianki pierwszej części, wysuwa się wewnętrzną ściankę z zewnętrznej ścianki, wykonuje się spawanie wewnętrznej ścianki drugiej części na

PL 195 434 B1 wewnętrznej ściance pierwszej części, następnie wykonuje się spawanie zewnętrznej ścianki drugiej części na zewnętrznej ściance pierwszej części.

Korzystnie, wykonuje się element rurowy w kształcie litery T, w którym ścianka wewnętrzna tej z dwóch jego części, która połączona jest z drugą częścią zaopatrzona jest w króciec łączący, zaś odpowiednia ścianka zewnętrzna zaopatrzona jest w boczny otwór, po czym wysuwa się króciec łączący przez boczny otwór, wykonuje się spawanie wewnętrznej ścianki drugiej części na króćcu łączącym i spawanie zewnętrznej ścianki drugiej części na bocznym otworze zewnętrznej ścianki pierwszej części elementu rurowego.

W przestrzeni między wewnętrzną ścianką a zewnętrzną ścianką elementu rurowego, w każdym złączu z wyjątkiem jednego, korzystnie umieszcza się okrągłą podkładkę ze zwartego materiału izolującego termicznie, wtryskuje się do przestrzeni między ściankami, za pomocą sprężonego powietrza, wypełniający izolujący termicznie materiał i zamyka się przestrzeń odpowiedniego złącza wkładając okrągłą podkładkę ze zwartego materiału izolującego termicznie.

Przewód według wynalazku, jest przewodem dla gorących gazów, uzyskany przez połączenie kielichowe przynajmniej pierwszego elementu rurowego z drugim elementem rurowym, przy czym każdy element rurowy jest elementem rurowym o podwójnej ściance, mającym przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, zaś obie ścianki wewnętrzna i zewnętrzna zakończone są przy obu złączach pierścieniowymi obrzeżami, natomiast między ściankami znajduje się przestrzeń wypełniona przynajmniej częściowo pierwszym materiałem izolującym termicznie.

Przewód według wynalazku charakteryzuje się tym, że zewnętrzne złącze zawiera cylindryczne rozszerzenie wewnętrznej ścianki, zaś wewnętrzne złącze zawiera cylindryczne rozszerzenie zewnętrznej ścianki.

W przypadku wygiętego elementu rurowego, pierwsza i druga część ustawione są względem siebie pod kątem, na przykład 30° lub 90°. Aby można było naspawać na siebie odpowiednie ścianki, dla uzyskania wymaganego wygięcia, wystarczy przyciąć spawane końcówki pod odpowiednim kątem.

W przypadku jednak, gdy element rurowy jest w kształcie litery T, dobrze jest zaopatrzyć wewnętrzną ściankę tej z dwóch części elementu rurowego, która połączy się z drugą częścią, w króciec łączący zaś ściankę zewnętrzną tej części w otwór boczny lub ewentualnie również w króciec łączący.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia element rurowy o ściance podwójnej, według wynalazku; fig. 2 przedstawia przewód wykonany z dwóch elementów rurowych według wynalazku; fig. 3 przedstawia wygięty element rurowy; fig. 4 przedstawia element rurowy w kształcie litery T; fig. 5A do 5D przedstawiają etapy realizacji sposobu wytwarzania elementu rurowego według wynalazku, dla elementu w kształcie litery T.

Element rurowy 100 przedstawiony na fig. 1jest elementem o podwójnej ściance z dwoma złączami, które stanowi końcówka wewnętrzna 1i końcówka zewnętrzna 2. Podwójna ścianka składa się ze ścianki wewnętrznej 3 i ścianki zewnętrznej 4, które są ograniczone przy każdym złączu pierścieniowym obrzeżem odpowiednio 5, 6, 7i 8. Ścianki wewnętrzna i zewnętrzna mają kształt zasadniczo cylindryczny prosty, o przekroju kołowym z osią symetrii A, i wykonane są na przykład ze stali nierdzewnej.

Ścianki wewnętrzna i zewnętrzna ograniczają między sobą przestrzeń 9. Przestrzeń 9 jest wypełniona wzdłuż większości długości elementu rurowego 100, pierwszym termicznie izolującym materiałem 10, podtrzymywanym przez dwie okrągłe podkładki 11, 12, zwane też „korkami”, wykonane z drugiego termicznie izolującego materiału, który jest różny od pierwszego.

Dla ułatwienia wprowadzenia złącza 1 pierwszego elementu rurowego do złącza 2 drugiego elementu rurowego, jak widać na fig. 2, korek 11 jest umieszczony w taki sposób, że jego powierzchnia zewnętrzna, przeciwległa w stosunku do powierzchni stykającej się z izolującym materiałem 10, jest cofnięta względem obrzeża 6 zewnętrznej ścianki 4. Co więcej, obrzeże 6 zaopatrzone jest w dodatkowe rozszerzenie 42 o małej długości, które można uzyskać przez wytłaczanie lub toczenie, które w trakcie wytwarzania ścianki zewnętrznej 4 nadaje rozszerzeniu kształt stożkowy. Dodatkowe, stożkowe rozszerzenie 42 ma za zadanie ułatwienie wprowadzenia zewnętrznej ścianki pierwszego elementu rurowego do odpowiedniej zewnętrznej ścianki drugiego elementu rurowego.

Aby uzyskać przewód przez kielichowe połączenie elementu rurowego 100 z podobnym elementem rurowym 200, jak pokazano na fig. 2, wewnętrzna ścianka 3 zaopatrzona jest od strony zewnętrznego złącza 2 w cylindryczne, proste rozszerzenie 31, zaś zewnętrzna ścianka 4 zaopatrzona jest od strony wewnętrznego złącza 1w cylindryczne, proste rozszerzenie 41.

PL 195 434B1

Rozszerzenia 31 i 41 różnią się od pozostałych odcinków odpowiednich ścianek 3 lub 4 tym, że ich różnica jest nieco większa. W przypadku rozszerzenia 31 wewnętrznej ścianki 3, różnica między średnicą d1 rozszerzenia 31 a średnicą d2 pozostałej części wewnętrznej ścianki 3 jest rzędu 2 do 3mm przy grubości ścianki 10 dziesiątych mm. Natomiast różnica między średnicą d3 rozszerzenia 41 a średnicą d4 zewnętrznej ścianki 4 jest rzędu 2 mm przy grubości stali 10 dziesiątych mm.

Korzystnie, ale nie koniecznie, stosuje się rozszerzenie 31 nieco większe niż rozszerzenie 41 ze względu na większą rozszerzalność termiczną ścianki wewnętrznej 3 niż ścianki zewnętrznej 4.

Ponadto, wewnętrzna ścianka 3 jest dłuższa niż zewnętrzna ścianka 4 od strony wewnętrznego złącza 1 o długość e, aby można było uzyskać niezawodne i szczelne złącze po wprowadzeniu elementów jeden w drugi.

Połączenie wewnętrznej ścianki 3 z zewnętrzną ścianką 4 zrealizowane jest za pomocą uchwytów 13 w postaci zaczepów zatrzaskowych. W zasadzie wystarczą dwa lub trzy zaczepy. Są one rozmieszczone na obwodzie wewnętrznej ścianki 3 i przymocowane są do niej za pomocą spawania punktowego jednego z końców zaczepu. Drugi koniec każdego zaczepu wprowadzony jest w odpowiedni żłobek 14, 16 ścianki zewnętrznej 4. Zaczepy 13 mają niewielki rozmiar, aby uniknąć powstania mostka termicznego między ścianką wewnętrzną a zewnętrzną. Co więcej, nie ma potrzeby aby zaczepy były specjalnie wytrzymałe ponieważ utrzymywanie razem ścianek wewnętrznej 3 i zewnętrznej 4 wspomagane jest przez korki 11 i 12, które są tak ukształtowane, że wchodzą swym zewnętrznym obwodem w żłobki 14, 16 zaś swym wewnętrznym obwodem w żłobki 15, 17, w które zaopatrzona jest wewnętrzna ścianka 3. W ten sposób ścianki wewnętrzna 3 i zewnętrzna 4 utrzymywane są na swoim miejscu współosiowo przez okrągłe podkładki, lub korki 11, 12, które są ciasno wpasowane między ściankami i zazębiają się z żłobkami 14-17, jak widać na fig. 1. Z drugiej strony ścianki utrzymywane są na swoim miejscu wzdłuż podłużnej osi symetrii A dzięki zatrzaskowym zaczepom 13 przymocowanym do wewnętrznej ścianki 3 za pomocą spawania punktowego i zatrzaśnięte z drugiego końca w odpowiednim żłobku 16.

Poza tym, że żłobki spełniają funkcję mechanicznego utrzymania ścianek 3 i 4 względem siebie, stanowią one również, zwłaszcza żłobek 17 wewnętrznej ścianki 3 od strony złącza 2, barierę dla kapilarnego podciągania wilgoci wewnątrz przestrzeni 9, która przeznaczona jest na materiał izolacyjny.

W żłobku 17 można ponadto umieścić elastomerową uszczelkę 400. Widać to na fig. 2, gdzie elastomerowa uszczelka 400 znajduje się w żłobku 217 elementu rurowego 200, który odpowiada żłobkowi 17 elementu rurowego 100.

Wielką zaletą elementu rurowego według wynalazku jest identyczność kształtów żłobków 14 - 17 z jednej strony, zaś kształtów rozszerzeń 31 i 41 z drugiej strony. Ta identyczność kształtów pozwala wytwarzać je za pomocą tej samej formy i narzędzia. Analogicznie, identyczność kształtów rozszerzeń również pozwala je tak samo wytwarzać. Różnica średnic rozszerzeń uzyskiwana jest przez wycięcie na różny wymiar zależnie od odpowiednich obwodów ścianki wewnętrznej 3 i zewnętrznej 4.

Podczas gdy na fig. 1i 2 przedstawiono element rurowy lub dwa elementy rurowe proste, każdy mający dwa złącza, na 10 fig. 3 i 4 widać elementy rurowe mające pierwszą część 32, 42, której ścianki są współosiowe względem pierwszej osi A i drugą część 33, 43 lub 34, 44, której ścianki są współosiowe względem drugiej osi odpowiednio B lub C. W ten sposób element rurowy na fig. 3 jest wygięty, zaś jego dwie części o osiach A i B tworzą między sobą kąt a, o wartości około 30°.

Analogicznie, elementy rurowe przedstawione na fig. 4 mają dwie części o osiach symetrii A i C tworzących kąt a, którego wartość wynosi 90°. W szczególności element rurowy przedstawiony na fig.4 jest elementem w kształcie litery T, a więc jego druga część znajduje się między dwoma końcami1i2 pierwszej części. Ten element rurowy ma trzy złącza oznaczone odpowiednio 1, 2 i 51.

W innym wariancie, druga część elementu rurowego może być umieszczona na jednym z końców odpowiadających złączu 1 lub 2 pierwszej części, tworząc w ten sposób element rurowy wygięty w literę L.

Etapy realizacji sposobu wytwarzania elementu rurowego według wynalazku konieczne, aby wykonać któryś z różnych, wyżej opisanych typów elementów, można podzielić zasadniczo na dwie grupy. W pierwszej grupie etapów przygotowuje się blachy stalowe przeznaczone na współosiowe ścianki elementu rurowego według wynalazku. W drugiej grupie znajdują się etapy łączenia elementów rurowych, poczynając od wykonania dwóch ścianek przez wzdłużne spawanie blach zawiniętych wokół podłużnej osi, aby otrzymać prosty bądź wygięty element rurowy ewentualnie w kształcie litery T.

PL 195 434 B1

W ramach pierwszej grupy etapów wytwarzania elementu rurowego według wynalazku wycina się najpierw metalowe blachy, korzystnie ze stali nierdzewnej, zależnie od wymiarów ścianek wewnętrznej i zewnętrznej elementu rurowego. Element rurowy ma zwykle średnicę wewnętrzną zawartą między 125 mm a 600mm zaś średnicę zewnętrzną większą od średnicy wewnętrznej o około 50 mm, zależnie od przewidzianej grubości materiału izolacyjnego. Długość elementu rurowego powinna wynosić między 100 mm a 1400 mm. To samo dotyczy długości całkowitej dwóch części elementu wygiętego. W przypadku długości części łączonej w element T, trzecie złącze i odpowiednie części ścianek są dłuższe od ścianki zewnętrznej o długość około 50 do 60 mm.

Wycinania blachy na ścianki nie opisano, ponieważ jest to rzecz ogólnie znana.

Po wycięciu blach na ścianki zewnętrzne i wewnętrzne elementu rurowego według wynalazku, każdą blachę poddaje się toczeniu na tym brzegu, na którym ma się znajdować rozszerzenie opisane wyżej.

Następnie każdą blachę poddaje się żłobkowaniu, korzystnie toczeniu lub obróbce specjalnym narzędziem, na każdym boku przeznaczonym na końce ścianek prostego elementu rurowego lub na złącza elementu wygiętego lub T. Żłobkowanie wykonuje się w odpowiednich odległościach od brzegów blach, przy czy odległości te określone są zależnie od elementu.

Ostatnim etapem z pierwszej grupy jest zawinięcie wyciętych i żłobkowanych blach wokół osi prostego elementu rurowego lub odpowiedniej części elementu rurowego i zespawanie wzdłuż, w celu otrzymania cylindrycznej ścianki.

W ramach drugiej grupy etapów wytwarzania elementu rurowego według wynalazku, najpierw nakłada się dwa lub trzy zatrzaskowe zaczepy 13 na wewnętrzne ścianki od strony, która ma tworzyć złącze zewnętrzne. Zaczepy mocuje się do zewnętrznej powierzchni ścianki wewnętrznej przez spawanie punktowe. W ten sposób zaczepy znajdują się na zewnętrznej powierzchni ścianki wewnętrznej i są skierowane zasadniczo promieniowo względem tej ścianki. Następnie ściankę wewnętrzną wprowadza się do ścianki zewnętrznej aż do zatrzaśnięcia się zaczepów 13 ich wolnymi, zakrzywionymi końcami w odpowiednich żłobkach 16 ścianki zewnętrznej.

W przypadku wykonywania elementu rurowego w kształcie litery T, ściankę wewnętrzną zaopatruje się, przed wprowadzeniem jej do ścianki zewnętrznej, w króciec łączący 52 widoczny na fig. 5A do 5D. Następnie ściankę wewnętrzną wprowadza się do króćca aż do położenia, w którym zaczepy 13 oprą się na ściance zewnętrznej. Następnie wysuwa się króciec łączący 52 przez boczny otwór 62 przewidziany w tym celu na ściance zewnętrznej. Gdy króciec łączący 52 znajduje się w położeniu umożliwiającym spawanie, odpowiednią część ścianki wewnętrznej naspawa się na króciec.

Następnie króciec łączący umieszcza się z powrotem na swoim miejscu tak, aby ścianki wewnętrzna i zewnętrzna były współosiowe względem podłużnej osi A.

W kolejnym etapie, odpowiednią część ścianki zewnętrznej, która ma stanowić trzecie złącze, nakłada się na ściankę zewnętrzną pierwszej części elementu rurowego i naspawa się ją. Podczas spawania ścianka wewnętrzna przesuwa się osiowo i/lub kątowo o kąt b, widoczny na fig. 5D, wokół osi A elementu rurowego. Przemieszczenia osiowe i kątowe ścianki wewnętrznej względem ścianki zewnętrznej wykonuje się w miarę posuwania się spawarki.

W trakcie montowania przewodu według wynalazku, przez łączenie kielichowe, żłobki 14 i 16 ścianki zewnętrznej każdego elementu rurowego biorą udział w dwóch rodzajach łączenia elementów ze sobą. Po pierwsze, dodatkowe rozszerzenie 42 pierwszego elementu rurowego 100 opiera się z jednej strony o żłobek 216 elementu rurowego 200. Żłobek 216 odpowiada żłobkowi 16 elementu rurowego 100.

Poza tym, żłobki 14 i 16 wspomagają połączenie przez to, że opierają się o kołnierz 300 pierścieniowej złączki zatrzaskowej. Kołnierz 300 ma przekrój poprzeczny zasadniczo w kształcie litery C i umożliwia sztywne połączenie dwóch elementów rurowych 100 i 200 po włożeniu ich jeden w drugi przy jednoczesnym utrzymaniu sprężystości złącza poddawanego naprężeniom mechanicznym.

Elastomerową uszczelkę można zastąpić plecioną uszczelką ceramiczną.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element rurowy o podwójnej ściance, mający przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, stosowany w przewodach dla gorących gazów, przy czym obie

   PL 195 434B1 ścianki wewnętrzna i zewnętrzna zakończone są przy obu złączach pierścieniowymi obrzeżami, natomiast między ściankami znajduje się przestrzeń wypełniona przynajmniej częściowo pierwszym materiałem izolującym termicznie, znamienny tym, że zewnętrzne złącze (2) zawiera cylindryczne rozszerzenie (31) wewnętrznej ścianki (3) zaś wewnętrzne złącze (1) zawiera cylindryczne rozszerzenie (41) zewnętrznej ścianki (4).
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwszy materiał (10) izolujący termicznie utrzymywany jest między ściankami (3, 4) za pomocą okrągłych podkładek (11, 12) z drugiego materiału izolującego termicznie, bardziej zwartego, niż pierwszy materiał, rozmieszczonych po jednej w każdym złączu (1, 2), przy czym podkładka (12) znajdująca się w zewnętrznym złączu (2) podtrzymywana jest przez uchwyty (13) przymocowane punktowo do jednej (3) z dwóch ścianek (3, 4).
3. 3. Element według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każda ścianka (3, 4) zaopatrzona jest przy każdym złączu (1, 2) w żłobek (14, 15, 16, 17) znajdujący się w pewnej odległości wzdłuż osi od odpowiedniego pierścieniowego obrzeża (5, 6, 7, 8).
4. 4. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że ścianka wewnętrzna (3) jest dłuższa niż ścianka zewnętrzna (4) złącza wewnętrznego (1).
5. 5. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera pierwszą część (32, 42) o ściankach współosiowych względem pierwszej osi (A) i drugą część (33, 43; 34, 44) o ściankach współosiowych względem drugiej osi (B, C), przy czym obie osie nachylone są do siebie pod kątem (a).
6. 6. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że kąt między obiema osiami jest rzędu 90°.
7. 7. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że jest wygięty i zawiera dwa złącza, przy czym druga część ścianki (33, 44) znajduje się przy końcu pierwszej części ścianki (32, 42).
8. 8. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że jest w kształcie litery T i zawiera trzy złącza, przy czym druga część ścianki (34, 44) znajduje się między dwoma końcami pierwszej części ścianki (32, 42).
9. 9. Sposób wytwarzania elementu rurowego o ściance podwójnej, mającego przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, przy czym pierwsza część elementu rurowego ma ścianki współosiowe względem pierwszej osi, a druga część elementu rurowego ma ścianki współosiowe względem drugiej osi, zaś osie nachylone są do siebie pod kątem, znamienny tym, że wprowadza się wewnętrzną ściankę (32) pierwszej części (32, 42) wzdłuż osi do wewnątrz zewnętrznej ścianki pierwszej części (32, 42), wysuwa się wewnętrzną ściankę z zewnętrznej ścianki (42), wykonuje się spawanie wewnętrznej ścianki (32) drugiej części (34, 44) na wewnętrznej ściance (32) pierwszej części, następnie wykonuje się spawanie zewnętrznej ścianki (44) drugiej części (34, 44) na zewnętrznej ściance (42) pierwszej części.
10. 10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że wykonuje się element rurowy w kształcie litery T, w którym ścianka wewnętrzna (32) tej z dwóch jego części, która połączona jest z drugą częścią zaopatrzona jest w króciec łączący (52), zaś odpowiednia ścianka zewnętrzna (42) zaopatrzona jest w boczny otwór, po czym wysuwa się króciec łączący (52) przez boczny otwór (62), wykonuje się spawanie wewnętrznej ścianki (34) drugiej części na króćcu łączącym (52) i spawanie zewnętrznej ścianki (44) drugiej części na bocznym otworze (62) zewnętrznej ścianki (42) pierwszej części elementu rurowego.
11. 11. Sposób według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że w przestrzeni (9), między wewnętrzną ścianką (3, 32, 33), a zewnętrzną ścianką (4, 42, 43, 44) elementu rurowego, w każdym złączu z wyjątkiem jednego, umieszcza się okrągłą podkładkę (11, 12) ze zwartego materiału izolującego termicznie, wtryskuje się do przestrzeni (9) między ściankami, za pomocą sprężonego powietrza, wypełniający izolujący termicznie materiał (10) i zamyka się przestrzeń (9) odpowiedniego złącza wkładając okrągłą podkładkę (11, 12) ze zwartego materiału izolującego termicznie.
12. 12. Przewód dla gorących gazów, uzyskany przez połączenie kielichowe przynajmniej pierwszego elementu rurowego z drugim elementem rurowym, przy czym każdy element rurowy jest elementem rurowym o podwójnej ściance, mającym przynajmniej dwa złącza, z których jedno jest wewnętrzne, zaś drugie zewnętrzne, zaś obie ścianki wewnętrzna i zewnętrzna zakończone są przy obu złączach pierścieniowymi obrzeżami, natomiast między ściankami znajduje się przestrzeń wypełniona przynajmniej częściowo pierwszym materiałem izolującym termicznie, znamienny tym, że zewnętrzne złącze (2) zawiera cylindryczne rozszerzenie (31) wewnętrznej ścianki (3), zaś wewnętrzne złącze (1) zawiera cylindryczne rozszerzenie (41) zewnętrznej ścianki (4).