PL182031B1 - (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(1H)-chinolon i jego farmaceutycznie dozwolone sole, kompozycja farmaceutyczna zawierajaca ten zwiazek oraz sposób wytwarzania tego zwiazku PL PL PL - Google Patents

Abstract

1 . ( S ) - ( - ) - 2 - t rifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrar hydro-5(1 H)-chinolon i jego farmaceutycznie dozwolone sole. 2. Kompozycja farmaceutyczna zawierajaca substancje czynna oraz farmaceutycznie dozwolony rozcienczalnik lub nosnik, znamienna tym, ze jako substancje czynna zawiera (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetra- hydro-5(1H)-chinolon lub jego farmaceutycznie dozwo- lona s ó l . 3 . Sposób wytwarzania (S)-(-)-2-trifluoromety- lo-4-(3-cyjanofenylo)- 4,6,7,8-tetrahydro-5(1H)-chinolonu, znam ienny tym, ze kwas (S)-(-)-2-trifluorometyIo-4-(3-cy- janofenylo)-5-okso-1,4,5,6,7, 8-heksahydrochinolino- -3-karboksylowy poddaje sie dekarboksylacji. 1 1 . Sposób wytwarzania ( S ) - ( - ) - 2 - t r i f l u o r o m e t ylo- 4-(3-cyja- nofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(1H)-chinolonu, znam ienny tym, ze (1) ester acetylooctowy o wzorze III lub jego he- miacetal, w którym to wzorze ORa oznacza reszte alkoho- lowa, która tworzy ester dajacy sie rozszczepic w lagodnych warunkach zasadowych albo w warunkach kwasowych, poddaje sie reakcji z octanem amonowym, 3-cyjanoben- zaldehydem i 1,3-cykloheksanodionem, ( i i ) alternatywnie, albo, kiedy ORa oznacza reszte alkoholowa, która ... Wzór I PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon i jego farmaceutycznie dozwolone sole, kompozycja farmaceutyczna zawierająca ten związek oraz sposób wytwarzania tego związku. (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon ma zastosowanie do leczenia nietrzymania moczu u ssaków (włącznie z człowiekiem).

Istniejące obecnie sposoby leczenia nietrzymania moczu są na ogół niewystarczające, oparte na stosowaniu leków pierwotnie opracowanych dla innych wskazań. Jedna z grup tych leków obejmuje blokery kanałów wapniowych, takie jak nifedypina, pierwotnie opracowane i stosowane w pierwszym rzędzie jako środki działające na układ sercowo-naczyniowy.

Nifedypina pod względem budowy należy do grupy związków znanych jako dihydropirydyny. Związki należące do tej grupy są badane w sposób ekstensywny i obecnie już zupełnie dobrze ustalone są wymagania strukturalne dla czynności blokującej przepływ jonów wapnia. I tak, jak to opisano w rozdziale 14.1 podręcznika chemii lekarskiej pod tytułem “Comprehensive Medicinal Chemistry”, tom 3, red. John C. Emmert, opublikowanego przez Pergamon Press w 1990 r., związki te zawierają pierścień 1,4-dihydropirydyny, optymalnie z grupą arylową w pozycji 4 i grupami estrowymi w pozycjach 3 i 5. Usunięcie grup estrowych lub zastąpienie ich grupami acetylowymi lub cyjanowymi związane jest ze zmniejszeniem aktywności związku. Ogólnie, związki te zawierają grupy metylowe w pozycjach 2 i 6.

Grinshteins i in. [Khim. Geterosikl. Soedin., 6, 1118-1120 (1967)] ujawniają związki będące 3-cyjano-4-fenylo-2,7,7-trimetylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonem i 3-etanoilo4-fenylo-2,7,7-trimetylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonem. Yitolinya i in. [Khim.-Farm. Zh., 15 (1), 39-42 (1981)] ujawniają badania nad oddziaływaniem rozmaitych 4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonów, posiadających grupę estrową lub cyjanową w pozycji 3, na układ sercowo-naczyniowy i na mięśnie gładkie jelit. Doniesiono, że 3-cyjano-4-fenylo-2,7,7-trimetylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolinon wykazuje właściwość wywoływania podciśnienia i jest zdolny do blokowania powodującego skurcz działania zarówno acetylocholiny, jak i chlorku barowego na mięśnie gładkie jelit.

W DE 2003148 ujawniono grupę pochodnych 1,4-dihydropirydyny, włącznie z pewnymi 4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonami, zawierającymi grupę estrową lub ketonową w pozycji 3, o których mówi się, że przejawiają szeroki i wielostronny farmakologiczny zakres działania. Mówi się też, że do głównych skutków aktywności tych związków należy silne działanie znoszące skurcz mięśni, zaznaczające się w przypadku mięśni gładkich przewodu żołądkowo-jelitowego, przewodu moczowo-płciowego i układu oddechowego. Innymi, także stwierdzonymi skutkami aktywności tych związków, jest oddziaływanie na serce (efekt “odciążenia serca”, ang. “heart-relieving” effect) oraz zmniejszenie ciśnienia krwi u zwierząt normotonicznych i hipertonicznych, dzięki czemu związki te mogą być wykorzystane jako środki przeciwnadciśnieniowe.

Jest rzeczą znaną, że tkanka pęcherza jest pobudliwa oraz że nietrzymanie moczu może być spowodowane niekontrolowanymi, lub nie dającymi się przewidzieć i opanować, skurczami pęcherza. Obecnie, wynaleziono związek nieoczekiwanie wykazujący zdolność powodowania zwiotczenia mięśnia gładkiego pęcherza, a dzięki temu zapobiegania lub polepszania stanu niekontrolowanych lub nie dających się przewidzieć i opanować skurczów pęcherza. Stąd też, omawiany związek może być użyteczny w leczeniu naglącego nietrzymania moczu, obejmującego, na przykład, chwiejność działania wypieracza, która może wynikać z takich stanów chorobowych jak zapalenie pęcherza, zapalenie cewki moczowej, nowotwory, kamienie, zaczopowanie uchyłka lub odpływu, a także hiperrefleksja wypieracza, która może wynikać z takich stanów chorobowych jak udar, otępienie, choroba Parkinsona, uszkodzenie nadkrzyżowego odcinka rdzenia kręgowego lub choroba nadkrzyżowego odcinka rdzenia kręgowego.

Także, nieoczekiwanie odkryto, że omawiany związek wykazuje czynność aktywatora kanału potasowego. Wiadomo, że dzięki posiadanej aktywności otwierania kanałów

182 031 potasowych, związki otwierające kanał potasowy mogą funkcjonować jako czynniki zwiotczające mięśnie gładkie. Bez zamiaru wiązania się z jakąkolwiek teorią, zgodnie z powyższym sądzi się, że omawiany związek działa na zasadzie otwierania kanałów potasowych w komórkach pęcherza, zapobiegając w ten sposób, lub poprawiając stan niekontrolowanych skurczów pęcherza, które mogą doprowadzać do nietrzymania moczu. D.A. Nurse, J.M. Restorick i A.R. Mundy [British Journal of Urology, 68, 27-31 (1991)] ujawniają, że kromakalim, znany aktywator kanału potasowego, można skutecznie, jak to stwierdzono, wykorzystać we wstępnych klinicznych badaniach nad leczeniem nietrzymania moczu.

Zgodnie z tym, wynalazek dotyczy nowego związku stanowiącego (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon, oraz jego farmaceutycznie dozwolonych soli.

Należy zaznaczyć, że omawiany związek może przejawiać polimorfizm i może tworzyć solwaty. Należy rozumieć, że wynalazek niniejszy obejmuje swym zakresem wszelkie postacie polimorficzne lub solwaty albo ich mieszaniny, użyteczne z punktu widzenia zwiotczania mięśnia gładkiego pęcherza z tym, że w tej dziedzinie wiedzy dobrze znane są sposoby określania, z wykorzystaniem opisanych w dalszej części niniejszego opisu standardowych testów, czy dany związek jest zdolny powodować zwiotczenie mięśnia gładkiego pęcherza. Stereochemię omawianego związku w pierwszym rzędzie zanotowano jako (-), ponieważ stwierdzono, że stereochemia absolutna jest (S). Toteż, może okazać się korzystne stosowanie związku w postaci, która charakteryzuje, na przykład, co najmniej 95%-, 98%- lub 99% nadmiarem enancjomerycznym (ee) postaci (S)-(-).

Omawiany związek można wytworzyć sposobami obejmującymi metody znane w tej dziedzinie chemii, która dotyczy wytwarzania związków o analogicznej budowie. Takie sposoby wytwarzania (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5( 1 H)-chinolonu stanowią dalsze cechy znamienne wynalazku i objaśnione są podanymi poniżej sposobami postępowania. Ogólnie, tego rodzaju sposób wytwarzania zrealizować można na drodze dekarboksylacji odpowiedniego kwasu karboksylowego w postaci (S)-(-) o wzorze II.

Reakcję dekarboksylacji dogodnie prowadzi się w temperaturze podwyższonej, na przykład w temperaturze w zakresie od 50°C do 250°Ć, korzystnie w zakresie od 190°Ć do 220°C, z pominięciem użycia katalizatora kwasowego, a zwłaszcza w temperaturze w zakresie od 130°C do 185°C (na przykład przy użyciu płaszcza grzejnego) i, korzystnie w zakresie od 90°C do 120°C, z użyciem katalizatora kwasowego. Reakcję dekarboksylacji wykonywaną bez udziału katalizatora kwasowego można przeprowadzić w stopie bez dodatków lub w środowisku obojętnego rozpuszczalnika o odpowiedniej temperaturze wrzenia, takiego jak eter difenylowy lub N-metylopirolidyn-2-on. Korzystnym rozpuszczalnikiem jest N-metyl opirolidyn-2-on. Do korzystnych rozpuszczalników w przypadku dekarboksylacji prowadzonej z udziałem katalizatora kwasowego należą alkohole, takie jak, na przykład, metanol lub etanol; sulfotlenek dimetylowy; węglowodory aromatyczne, takie jak toluen; etery, takie jak, na przykład, 1,2-diinetoksyetan lub eter dietylowy glikolu etylenowego; oraz N-metylopirolidyn-2-on. Jako katalizatora kwasowego dogodnie użyć można stężonego kwasu siarkowego, kwasu fosforowego, kwasu chlorowodorowego, kwasu bromowodorowego, kwasu jodowodorowego, mocnych kwasów organicznych, takich jak kwas trifluorooctowy, organicznego kwasu sulfonowego, takiego jak kwas metanosulfonowy lub kwas p-toluenosulfonowy. Dogodnie, reakcję można przeprowadzić, bez dodatków, w temperaturze topnienia substancji, lub powyżej tej temperatury.

Kwas karboksylowy w postaci (S)-(-) o wzorze II wytwarza się dogodnie za pomocą rozszczepienia odpowiedniego racemicznego kwasu karboksylowego o wzorze II. Dogodnym sposobem rozdzielenia związku o wzorze II jest otrzymanie i rozdzielenie soli kwasu utworzonej, na przykład, z użyciem S-(-)-a-metylo-benzyloaminy. Sól odzyskuje się, a następnie poddaje obróbce kwaśnej w celu uwolnienia rozdzielonego kwasu karboksylowego o wzorze II. Rekrystalizację korzystnie prowadzi się w temperaturze 75°C lub niższej, korzystnie z pominięciem mieszania.

182 031

Alternatywnie, surowy związek racemiczny o wzorze I można rozdzielić przy użyciu kolumny chiralnej, z otrzymaniem związku o wzorze I.

W przypadku, gdy substancje konieczne do przeprowadzenia potrzebnych procesów, takich, jakie opisano w dalszej części niniejszego opisu, nie są dostępne w handlu, można je wytworzyć stosując sposoby postępowania wybrane spośród typowych metod chemii organicznej, analogicznych do metod syntezy znanych związków o podobnej budowie, albo metod analogicznych do opisanego powyżej sposobu postępowania lub do sposobów postępowania opisanych w przykładach.

Związek pośredni o wzorze II można wytworzyć sposobem przedstawionym na schemacie I, za pomocą poddania estru acetylooctowego o wzorze III lub jego hemiacetali, w którym to wzorze ORa oznacza resztę alkoholu tworzącego ester łatwo odszczepialny w łagodnych warunkach zasadowych, takiego jak, na przykład ester 2-cyjanoetoksylowy, reakcji z octanem amonowym, 3-cyjanobenzaldehydem i 1,3-cykloheksanodionem, z otrzymaniem związku o wzorze IVa. Dehydratacja tego alkoholu prowadzi do otrzymania estru o wzorze IV, który można zmydlić, w wyniku czego otrzymuje się kwas o wzorze II.

Alternatywnie, związek o wzorze II można wytworzyć sposobem przedstawionym na schemacie II, za pomocą poddania estru acetylooctowego o wzorze III, lub jego hemiacetali, w którym to wzorze ORa oznacza resztę alkoholu tworzącego ester łatwo odszczepialny działaniem kwasu, takiego jak, na przykład, ester izobomylowy, reakcji z octanem amonowym, 3-cyjanobenzaldehydem i 1,3-cykloheksanodionem, w wyniku czego otrzymuje się związek o wzorze IVa.

Katalizowana kwasem dehydratacja i hydroliza związku o wzorze IVa, prowadzona na przykład w warunkach podobnych do tych, które opisano w przykładach, prowadzi do otrzymania związku o wzorze II. Jako katalizatora kwasowego do wytworzenia związku o wzorze IV ze związku o wzorze IVa można użyć któregokolwiek spośród katalizatorów wspomnianych w powyższej części niniejszego opisu, a korzystnie jest nim kwas p-toluenosulfonowy. Katalizatorem kwasowym stosowanym do wytworzenia związku o wzorze II ze związku o wzorze IVa korzystnie jest kwas p-toluenosulfonowy. Reakcję korzystnie przeprowadza się w obecności obojętnego rozpuszczalnika, takiego jak toluen lub kwas octowy. W celu zapobieżenia zajścia dekarboksylacji, korzystnie stosuje się rozpuszczalnik bezwodny, taki jak, na przykład, kwas octowy lodowaty.

W celu dalszego zminimalizowania zachodzenia dekarboksylacji, temperaturę reakcji należy utrzymywać na poziomie sięgającym najwyżej 104°C, korzystnie w zakresie od 100°C do 104°C, a zwłaszcza w zakresie od 102°C do 104°C.

Ester izobomylowy można wytworzyć na drodze transestryfikacji dokonanej z udziałem izobomeolu i 4,4,4-trifluoroacetylooctanu etylu, a hemiacetal 2-cyjanoetylowy 4,4,4-trifluoroacetylooctanu 2-cyjanoetylu na drodze transestryfikacji z udziałem 3-hydroksypropionitrylu i 4,4,4-trifluoroacetylooctanu etylu.

Sposoby wytwarzania związku o wzorze I i związków pośrednich do ich wytwarzania stanowią dalsze cechy znamienne wynalazku.

Farmaceutycznie dozwolone sole można otrzymać z zastosowaniem typowych sposobów postępowania dobrze znanych w tej dziedzinie techniki, na przykład za pomocą poddania danego związku reakcji z odpowiednim kwasem lub zasadą dostarczającą fizjologicznie dozwolony przeciwjon.

W przypadku stosowania do leczenia nietrzymania moczu, związek, na ogół, podaje się w postaci właściwej kompozycji farmaceutycznej, zawierającej związek razem z farmaceutycznie dozwolonym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem, przy czym kompozycja przystosowana jest do konkretnej, wybranej drogi podawania. Tego rodzaju kompozycje stanowią cechę znamienną wynalazku.

Toteż, zgodnie z inną swą cechą znamienną, wynalazek dotyczy kompozycji farmaceutycznej zawierającej związek lub jego farmaceutycznie dozwoloną sól, jak zdefiniowano w powyższej części niniejszego opisu i farmaceutycznie dozwolony rozcieńczalnik lub nośnik.

182 031

Kompozycje otrzymywać można z wykorzystaniem typowych sposobów postępowania oraz zarobek i środków wiążących. Mogą one występować w rozmaitych postaciach dawkowania. I tak, na przykład, mogą one mieć postać tabletek, kapsułek, roztworów lub zawiesin przeznaczonych do podawania doustnego, postać czopków przeznaczonych do podawania doodbytniczego, postać jałowych roztworów lub zawiesin przeznaczonych do podawania we wstrzyknięciach lub wlewach dożylnych, dopęcherzowych, podskórnych lub domięśniowych albo postać przylepca przeznaczonego do stosowania przezskómego.

Sposób leczenia nietrzymania moczu polega na podawaniu ssakowi potrzebującemu takiego leczenia związku lub jego farmaceutycznie dozwolonej soli, w skutecznej ilości.

Leczenie z zastosowaniem omawianego związku może mieć charakter zaradczy lub terapeutyczny, z podawaniem związku po zaczęciu się lub rozwinięciu stanu chorobowego w postaci nietrzymania moczu. Leczenie może mieć także charakter profilaktyczny lub perspektywiczny, z podawaniem związku w przewidywaniu rozwinięcia się stanu chorobowego w postaci nietrzymania moczu, na przykład w przypadku pacjenta, który już cierpiał w przeszłości na nietrzymanie moczu.

Z uwagi na to, że funkcjonowanie związku polega na otwarciu komórkowego kanału potasowego, może on być użyteczny jako środek terapeutyczny w leczeniu także i innych stanów chorobowych czy chorób, w których pożądane jest, albo znane z punktu widzenia polepszenia stanu zdrowia, działanie środka terapeutycznego otwierającego kanały potasowe. Do takich stanów chorobowych lub chorób należy nadciśnienie, astma, choroba naczyń obwodowych, niewydolność prawokomorowa serca, niewydolność zastoinowa serca, choroba wieńcowa, choroba naczyniowa mózgu, jaskra, zaburzenia pracy nerek i przewodów żółciowych, zaburzenia związane z kamieniami nerkowymi, zespół nadwrażliwości jelita grubego, łysina typu męskiego, poród przedwczesny i wrzód trawienny.

Stosowaną dawkę omawianego związku niezbędnie zmienia się zgodnie z zasadami dobrze znanymi w tej dziedzinie wiedzy, przy czym bierze się pod uwagę takie czynniki, jak droga podawania, ciężkość stanu chorobowego w postaci nietrzymania moczu oraz masa ciała i wiek pacjenta. Ogólnie, związek podawany jest zwierzętom ciepłokrwistym (i ludziom) w taki sposób, aby umożliwić przyjęcie dawki skutecznej, na ogół dawki dziennej wynoszącej ponad 0,005 mg/kg masy ciała, na przykład od około 0,01 do około 10 mg/kg masy ciała. Korzystnie, związek podaje się doustnie w tym właśnie zakresie poziomu dawkowania.

Dla fachowców w tej dziedzinie wiedzy będzie rzeczą oczywistą, że związek można podawać razem z innymi środkami i/lub lekami działającymi terapeutycznie lub profilaktycznie, które nie są z nim niezgodne w sensie medycznym.

Aktywność omawianego związku jako czynnika zwiotczającego mięśnie gładkie, użytecznego jako środek terapeutyczny w leczeniu nietrzymania moczu na zasadzie jego działania polegającego na otwieraniu kanałów potasowych i hiperpolaryzacji potencjału błony komórkowej w mięśniu gładkim, wypieraczu moczu, wykazać można z zastosowaniem odpowiednio zaprojektowanych testów in vitro, takich jak test opisany w poniższej części niniejszego opisu. Omawiany związek wykazuje w teście wartość IC₅₀ wynoszącą 4,2 pmola. “IC₅₀” jest terminem dobrze zrozumiałym i oznacza stężenie związku badanego powodujące 50% zmniejszenie in vitro skurczu tkanki pęcherza, jak to opisano w następującym teście.

Świnki morskie albinosy Hartley, samce o masie ciała 450-500 g, uśmierca się przez asfiksję wywołaną ditlenkiem węgla, po czym szybko skrwawią. Następnie otwiera się dolną część jamy brzusznej i pobiera pęcherz moczowy. Pęcherz oczyszcza się z otaczającej go tkanki łącznej i tłuszczowej, po czym oddziela się część znajdującą się powyżej ujść moczowodów i przemywa w roztworze buforowym Krebsa-Henseleita o składzie następującym (w mM): NaCl 118,0, KC14,7, MgSO₄ 1,2, KH₂PO₄1,2, CaCl₂ 2,5, NaHCO₃ 25,0 i D-glukoza 11,1. Otrzymany roztwór ogrzewa się do temperatury 37°C i poddaje gazowaniu z zastosowaniem mieszaniny 95% O₂ i 5% CO₂. Przy energicznym bełkotaniu, roztwór powinien wykazywać wartość pH bliską 7,4.

182 031

Kopułę przemytego pęcherza odcina się i odrzuca. Pozostałość umieszcza się na gazie w płytce Petriego, zawierającej roztwór buforowy. Przy użyciu nożyczek wykonuje się nacięcie pęcherza wzdłuż linii pośrodkowej w celu otwarcia pęcherza. Paski wycięte od strony kopuły i dna pęcherza odrzuca się. Pozostały środkowy segment wypieracza kraje się na dwa paski poziome o szerokości wynoszącej w przybliżeniu 2,0 mm. Paski te następnie przepoławia się w segmencie śródgrzbietowym, tworząc w ten sposób cztery paski o podobnych rozmiarach. Tak więc, każdy taki pasek zawiera zarówno grzbietową jak i brzuszną część pęcherza.

Końce każdego pojedynczego paska przywiązuje się, odpowiednio, do szklanego pręta podtrzymującego i do przetwornika siła-przesunięcie (Grass, model FR03), przy użyciu czarnych, jedwabnych nici splecionych 4-0.

Przetworniki łączy się z poligrafem (Grass, model 7E), skalibrowanym 5 mV/cm i kalibrację sprawdza się pod względem liniowości odważnikami 5 g i 0,5 g. Elektryczne analogowe sygnały wyjściowe z poligrafii przekształca się na postać cyfrową przy użyciu systemu obróbki sygnałów Modular Instrument Micro 5000 z zastosowaniem Biowindow Data Acąuisition Software, pracującego pod systemem operacyjnym Microsoft OS/2 i komputera zgodnego z IBM PC.

Paski wypieracza na szklanym pręcie zabezpiecza się 20 ml kąpieli tkankowej i pozostawia w celu zrównoważenia pod wstępnym obciążeniem naprężającym wynoszącym 2 g. Podczas następującego, trwającego 45-60 minut, okresu równoważenia tkankę przemywa się, w odstępach 15-minutowych, świeżym roztworem buforowym, z doprowadzeniem obciążenia naprężającego, w miarę potrzeby, przed przemywaniem, do 2 g.

Po upływie okresu równoważenia, wprowadza się dawkę startową 15 mM KC1 (całkowite stężenie w łaźni). Tkankę po upływie 10 minut przemywa się, a następnie przemywa się jeszcze dwukrotnie, w odstępach 15-minutowych, przy obciążeniu naprężającym doprowadzonym do 2 g przed każdym przemyciem.

Gdy tkanka zwiotczała już do stanu równowagi dynamicznej po końcowym przemyciu, powtórnie wprowadza się 15 mM KC1. Po osiągnięciu przez aktywność miogenną tkanki równowagi dynamicznej, dane dla linii odniesienia gromadzi się poprzez BioWindows Data Acąuisition System, przez obliczenie przeciętnej z 5 min danych miogennych zebranych przy 32 Hz. Po uzyskaniu danych dla linii odniesienia, dawkuje się związek badany w sposób kumulowany z przyrostami półlogarytmicznymi. Czas kontaktu dla każdej dawki wynosi 10 min, przy czym ostatnie 5 min jest okresem, w którym żądane są dane dla zależności dawka-odpowiedź. W przypadku, gdy 30 μΜ związku badanego nie doprowadza do zniesienia mechanicznej aktywności wypieracza, wtedy dawkuje się 30 μΜ kromakalimu, domniemanego aktywatora kanału potasowego, w celu ustalenia maksymalnej odpowiedzi. Działanie związku dla każdej dawki wyraża się jako % maksymalnej odpowiedzi hamującej i wynik jest następnie normalizowany odnośnie do odpowiedniego skutku działania zarobki związku jako kontroli. Znormalizowaną odpowiedź wykorzystuje się następnie do obliczenia wartości IC₅₀ aktywności związku powodującej zwiotczenie, z wykorzystaniem metody Marąuardta nieliniowego, iteracyjnego dopasowania krzywej do wzorcowej funkcji dawka-odpowiedź.

Zdolność związku do otwierania kanałów potasowych w mięśniu gładkim wypieraczu można w dalszym ciągu wykazać w drugim teście in vitro. Ten drugi test in vitro jest podobny do testu opisanego powyżej pod względem preparatyki tkanek i gromadzenia danych. Jednakże, należy zanotować następujące różnice. W tym drugim teście skurcz pasków wypieracza podczas startu oraz po upływie okresu równoważenia uzyskuje się przy 80 mM KC1, a nie przy 15 mM KC1 (całkowite stężenie w łaźni). Przedłużone naprężenie w tkance jest widoczne po tak wysokim stopniu stymulacji KC1, ponieważ wrażliwe na napięcie kanały wapniowe zostają otwarte, w wyniku czego możliwy staje się dopływ wapnia do komórek i rozwinięcie się naprężenia tonicznego. Naprężenie to zostaje całkowicie zniesione przez 300 μΜ papaweryny, której wobec tego używa się w tym teście do ustalania maksymalnej odpowiedzi.

182 031

Typowe blokery kanału wapniowego, takie jak nifedypina, nimodypina, isradypina i werapamil zdolne są do zwiotczania i zmniejszania miogennej aktywności pasków wypieracza świnki morskiej w obu testach, dzięki ich blokującemu oddziaływaniu na kanały wapniowe. Jednakże, wszystkie wyżej. wymienione blokery kanałów wapniowych wykazują większą moc działania w teście drugim, w którym używa się 80 mM KC1. W przeciwieństwie do tego, kromakalim, domniemany aktywator kanału potasowego, aczkolwiek wykazuje dużą aktywność zwiotczania w pierwszym z tych dwóch testów, z IC₅₀ w zakresie od 0,6 do 0,9 μΜ, to jednak w drugim teście wykazuje aktywność jedynie znikomą, nawet w stężeniu 30 μΜ. Tak więc, wyznaczony dla związków według wynalazku profil aktywności zwiotczania, większej w przypadku pierwszego testu niż drugiego, wskazuje na to, że związki te działają jako aktywatory kanału potasowego. Omawiane związki wykazują w drugim teście wartość IC₅₀ wynoszącą 41,1 μΜ.

Zdolność związku do działania jako aktywator kanału potasowego w przypadku tkanki pęcherza można wykazać w dalszym ciągu w typowym teście, w którym mierzy się wielkość wpływu związku badanego na szybkość wypływu rubidu (“Rb) lub potasu (⁴²K) z tkanki.

Fachowcy w tej dziedzinie wiedzy zdadzą sobie sprawę z tego, że skuteczność związku można wykazać w typowych badaniach przeprowadzonych in vivo. Następujący tekst jest opisem tego rodzaju typowego testu, którym można się posłużyć w celu upewnienia się, czy badany związek jest pod tym względem aktywny oraz, dodatkowo, czy badany związek, przy podawaniu drogą doustną, wykazuje selektywność działania w stosunku do pęcherza, bez wywierania wyraźniej zaznaczonego oddziaływania na układ krążenia.

Szczury Wistar, samce o masie ciała 400-500 g, poddaje się anestezji przez dootrzewnowe podanie Nembutalu w dawce 50 mg/kg. U każdego szczura goli się okolicę brzuszną oraz przód szyi i kark, po czym na skórę nanosi się jodynę powidonową. W celu dokonania cewnikowania szyjnego, lewą tętnicę szyjną eksponuje się przez niewielkie nacięcie na szyi od strony brzusznej. Strefę eksponowaną przepłukuje się 2% roztworem chlorowodorku lidokainy w celu uzyskania zwiotczenia naczynia. Do tętnicy wprowadza się cewnik, wypełniony 0,9% wodnym roztworem chlorku sodowego, na mniej więcej 2,4 cm tak, aby jego koniec tkwił w łuku aorty. Dystalny koniec cewnika wyprowadza się na zewnątrz, od strony karku, wypełnia heparyną (1000 jednostek/ml) i uszczelnia na gorąco.

W celu cewnikowania pęcherza, eksponuje się go za pomocą nacięcia brzusznego wzdłuż linii pośrodkowej. Przez mięsień brzuszny przepuszcza się trokar, w odległości około 1 cm od górnego końca nacięcia, a następnie przemieszcza się go pod skórą i wyprowadza przez skórę na karku. Przez trokar przesuwa się cewnik wypełniony wodnym roztworem chlorku sodowego. W kopule pęcherza tworzy się (przez przyżeganie przy użyciu AccuTemp) niewielki otwór. Cewnik umieszcza się w pęcherzu i umocowuje się go jedwabną podwiązką 4-0. Cewnik przepłukuje się wodnym roztworem chlorku sodowego i stwierdza drożność. Zewnętrzny koniec cewnika zostaje uszczelniony na gorąco w celu zapobieżenia wyciekania moczu. Mięśnie brzuszne i skórę zszywa się.

Oba cewniki przewleka się przez guzik zakotwiczający ze stali nierdzewnej (Instech), który następnie przyszywa się do podskórnego mięśnia w miejscu wyprowadzenia na zewnątrz. Skórę nad guzikiem zszywa się. Zwierzętom pozwala się odzyskać przytomność po anestezji.

Po upływie 24-48 godzin od przeprowadzenia powyższych zabiegów operacyjnych, każdego szczura umieszcza się w klatce metabolicznej i podłącza poprzez guzik zakotwiczający do sprężynowego układu wiążącego i obrotowego Instech w celu zabezpieczenia cewników przed uszkodzeniem i dla umożliwienia zwierzętom swobodnego poruszania się w klatce. Cewnik szyjny łączy się z przetwornikiem ciśnienia Gould P23XL w celu przeprowadzania pomiarów ciśnienia krwi. Cewnik pęcherzowy łączy się z pompą do wlewów dożylnych i z przetwornikiem ciśnienia przy użyciu przewodu PE50 i 4-drożnego kurka odcinającego. Pod klatką umieszcza się obciążaną od góry wagę z kielichem zbierającym, dla dokonywania pomiarów ilości moczu wydalanego w jednostce czasu.

182 031

Szczury waży się, dokonuje rzekomego dawkowania drogą doustną (wprowadza się igłę dozującą ale bez jakiegokolwiek wydzielania płynu) i rozpoczyna się przepęcherzowy wlew wodnego roztworu chlorku sodowego (0,18 ml/min), który kontynuuje się podczas trwania eksperymentu. Zmiany występujące w ciśnieniu krwi, częstości akcji serca, ciśnieniu wewnątrzpęcherzowym i ilości moczu wydalanego w jednostce czasu rejestruje się przy użyciu urządzenia rejestrującego, albo Grass Polygraph, albo Gould TA4000. Zwierzętom umożliwia się dochodzenie do stanu równowagi, aż do chwili, gdy rozkład miksji ustali się (około 45-90 minut). W tym momencie rejestruje się podstawowy poziom każdego z badanych parametrów eksperymentu i szczurom podaj e się doustnie, przy użyciu zgłębniką stosowną dawkę związku (w 75% PEG 400 - wodny roztwór chlorku sodowego jako vehiculum), w takich stężeniach, które zapewniają że stosowana objętość wynosi 1 ml/kg masy ciała. Wpływ związków na wielkość poszczególnych parametrów eksperymentu śledzi się w ciągu 5 godzin licząc od chwili podania leku.

Wyniki doświadczeń, zarówno dla przedziału czasowego między skurczami, jak i dla częstości akcji sercą wyraża się jako średnie ± S.E.M. (standardowy błąd pomiaru) procentowej zmiany wartości podstawowego poziomu, przy czym każde z użytych tu zwierząt służy jako swoja własna kontrola. MAP wyraża się jako średnie ± S.E.M. zmiany mm Hg w stosunku do poziomu podstawowego.

Związek według wynalazku jest aktywny w testach powyżej opisanych, przy czym aktywność tę, w powyższym testowaniu in vivo, przy podawaniu doustnym, na przykład w dawce wynoszącej 3 mg/kg, wykazuje on w sposób selektywny w stosunku do pęcherza, a więc bez wyraźniejszego oddziaływania na układ sercowo-naczyniowy.

Wynalazek zostanie następnie objaśniony następującymi przykładami, nie ograniczającymi zakresu wynalazku, w których to przykładach poszczególne dane zamieszczono w sposób następujący (jeżeli tego inaczej nie zaznaczono).

(i) Wartości temperatury podane są w stopniach Celsjusza (°C); poszczególne operacje wykonywano w temperaturze pokojowej lub otoczenia, to znaczy w temperaturze mieszczącej się w zakresie od 18 do 25°C.

(ii) Roztwory organiczne osuszano przy użyciu bezwodnego siarczanu magnezowego; odparowania rozpuszczalników dokonywano przy użyciu wyparki obrotowej pod zmniejszonym ciśnieniem (600-4000 paskali, 4,5-300 mm Hg), przy temperaturze łaźni wynoszącej nie więcej niż 60°C.

(iii) “Chromatografia” oznacza chromatografię “szybką”; “chromatografia z odwróconymi fazami” oznacza chromatografię szybką przeprowadzaną na nośniku pokrytym oktadecylosilanem (ODC), o średnicy cząstek wynoszącej od 32 do 74 μ, znanym jako “PREP-40-ODS” (Art. 731740-100 z Bodman Chemicals, Aston, PA, USA); chromatografię cienkowarstwową (TLC) przeprowadzano na płytkach pokrytych żelem krzemionkowym.

(iv) Ogólnie, przebieg reakcji śledzono metodą TLC, a czas reakcji podawano jedynie dla objaśnienia.

(v) Temperatura topnienia jest niekorygowana, przy czym skrót “rozkł.” oznacza rozkład substancji; podane wartości temperatury topnienia są to wartości otrzymane dla substancji wytworzonych opisanymi sposobami; w przypadku niektórych preparatów, zjawisko polimorfizmu może doprowadzać do wyodrębniania substancji o odmiennych temperaturach topnienia.

(vi) Produkty końcowe posiadały zadowalające widma protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR).

(vii) Wydajności podawane są jedynie dla objaśnienia i nie stanowią one koniecznie tych wydajności, które można by osiągnąć w przypadku staranniejszego opracowania danego procesu; preparatykę powtarzano wtedy, gdy zachodziła potrzeba uzyskania większej ilości materiału.

(viii) Dane odnoszące się do NMR, w przypadku ich zamieszczenia, podane są jako wartości δ dla zasadniczych protonów rozpoznawczych, w częściach na milion (ppm)

182 031 względem tetrametylosilanu (TMS) jako wzorca wewnętrznego, z oznaczaniem przy 300 MHz przy użyciu sulfotlenku heksadeuterodimetylowego (DMSO-d₆) jako rozpuszczalnika; dla oznaczenia kształtu sygnałów używa się typowych skrótów; stałe sprężenia (J) podano w Hz; Ar, jeżeli użyto takiego oznaczenia, oznacza proton aromatyczny.

(ix) Symbole chemiczne mają swoje zwykłe znaczenie; stosuje się jednostki i symbole układu SI.

(x) Wartości ciśnienia obniżonego podane są, jako wielkości ciśnienia bezwzględnego, w paskalach (Pa); wartości ciśnienia podwyższonego podane są, jako wielkości, w jednostkach nadciśnienia.

(xi) Stosunki ilościowe odnoszące się do mieszanin (układów) rozpuszczalników podane sąjako objętość : objętość (obj/obj).

(xii) Widma masowe (MS) rozwijano przy energii elektronowej wynoszącej 70 elektronowoltów w systemie jonizacji chemicznej (CI), przy użyciu sondy bezpośredniej ekspozycji; tam, gdzie to wskazano, jonizacji dokonywano metodą zderzenia cząstek z elektronami (El) lub metodą bombardowania szybkimi atomami (FAB); podane są wartości m/z; ogólnie, uwidoczniono jedynie te jony, które wskazują masę macierzystą.

Przykład 1. (S)-(-)-4-(3-Cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5( 1 H)-chinolon

Roztwór 3,93 g (10,85 mmola) kwasu (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego w 24 ml N-metylopirolidyn-2-onu umieszczono, przy mieszaniu, na 20 minut, we wstępnie ogrzanej łaźni olejowej o temperaturze 210°C. Następnie, ochłodzoną mieszaninę reakcyjną wlano do 200 ml wody i poddano dwukrotnie ekstrakcji eterem dietylowym. Połączone ekstrakty organiczne przemyto dwukrotnie wodą, osuszono (MgSO₄), przesączono i usunięto rozpuszczalnik, w wyniku czego otrzymano ciało stałe o barwie białawej. Po chromatografii ( przy użyciu do elucji układu chlorek metylenu/eter 9:1) i ucieraniu z mieszaniną eter dietylowy/heksan, otrzymano 3,42 g (79%) związku tytułowego, w postaci ciała stałego o barwie białej.

Temperatura topnienia: 187-189°C.

NMR: 1,88-1,91 (m, 2H, CH₂), 2,21-2,25 (m, 2H, CH₂), 2,53-2,64 (m, 2H, CH₂), 4,68 (d, 1H, J = 5,3 Hz, CH), 5,61 (d, 1H, J = 5,3 Hz, CH), 7,50-7,54 (m, 2H, Ar), 7,61-7,66 (m, 2H, Ar), 9,42 (s, 1H, NH).

MS: m/z = 319 (M+ 1).

Md^{23 =} -606,8° (c = 0,665, metanol).

Analiza elementarna:

Obliczono dla Ci₇H₁₃F₃N₂O: C 64,14; H4,12; N 8,80.

Znaleziono: C 64,07; H4,24; N 8,78.

Analiza ¹⁹F-NMR tej substancji przeprowadzona w obecności chiralnego odczynnika do oznaczania czystości enancjomerycznej, (R)-(-)-l-(9-antrylo)-2,2,2-trifluoroetanolu-d₁₁ (CDC1₃, temperatura -30°C), wykazała, że enancjomer (S)-(-) obecny jest w około 99% ee.

Związek pośredni, kwas (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowy, wytworzono w sposób następujący.

a) 4,4,4-Trifluoroacetylooctan (±)-izobomylu.

Mieszaninę złożoną ze 160,28 g (870 mmoli) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu etylu i 86,81 g (563 mmole) (±)-izobomeolu mieszano w temperaturze 130°C (temperatura łaźni) w ciągu 18 godzin, pod 4-calową (około 10 cm) kolumną Vigreaux, umożliwiającą oddestylowanie etanolu. Następnie temperaturę łaźni podwyższono do 150°C w celu oddestylowania resztkowego etanolu. Zebrano ogółem 29 ml (88 % wydajności teoretycznej).

Następnie pozostałą mieszaninę poddano frakcjonowaniu pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano 124,6 g (76%) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu (±)-izobomylu w postaci bezbarwnego oleju.

Temperatura wrzenia : 84-92°C /(około 0,53 Pa) 0,4 tora

182 031

NMR (CDC1₃): 0,82-1,17 (m, 11H, CH₃, CH₂), 1,55-1,84 (m, 5H, CH₂, CH), 3,72 (s, CH₂ formy diketonowej), 4,74-4,81 (m, 1H, -OCH), 5,59 (s, CH formy enolowej), 11,97 (OH formy enolowej).

b) Ester (±)-izobomylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydoksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego.

Mieszaninę złożoną z 82,6 g (282,8 mmola) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu (±)-izobomylu, 31,7 g (282,8 mmola) 1,3-cykloheksanodionu, 37,1 g (282,8 mmola) 3-cyjanobenzaldehydu i 54,4 g (706,3 mmola) octanu amonowego w 2070 ml etanolu ogrzewano, przy mieszaniu, pod chłodnicą zwrotną w ciągu 4 godzin. Po usunięciu, za pomocą odsączenia, wytrąconego 9-(3-cyjanofenylo)-3,4,6,7,9,10-heksahydro-l,8-(2H, 5H)-akiydynodionu, otrzymany przesącz zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Po chromatografii (przy użyciu do elucji układu octan etylu/heksan 7:3) otrzymano 92 g (63%) estru (±)-izobomylowego kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego, w postaci ciała stałego o barwie białej.

Temperatura topnienia: 209-213°C (rozkł.)

NMR: 0,63-0,73 (m, 9H, CH₃), 0,86-1,64 (m, 7H, CH₂, CH), 1,84-1,88 (m, 2H, CH₂), 2,03-2,07 (m, 2H, CH₂), 2,34-2,63 (m, 2H, CH₂), 2,64-2,72 (m, 1H, CH), 3,92-3,96 (d, 1H, CH), 4,10-4,16 (m, 1H, CH), 7,22-7,25 (d, 1H, OH), 7,39-7,45 (m, 2H, Ar), 7,49 (s, 1H, Ar), 7,57-7,61 (m, 1H, Ar), 8,11-8,13 (d, 1H, Ar).

MS: m/z = 517 (M+l).

Analiza elementarna:

Obliczono dla C₂₈H₃₁F₃N₂O: C 65,10; H6,05; N5,42.

Znaleziono: C 64,93; H6,05; N 5,22.

c) Kwas 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l ,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowy.

Mieszaninę złożoną z 8,5 g (16,5 mmola) estru (±)-izobomylowego kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego, 1,05 g (5,5 mmola) kwasu p-toluenosulfonowego i 170 ml toluenu, ogrzewano, przy mieszaniu, pod chłodnicą zwrotną w ciągu 3 godzin. Mieszanina reakcyjna składała się z nierozpuszczalnej, gumowatej substancji, która zawierała pożądany kwas i roztworu toluenowego. W celu zapobieżenia dekarboksylacji, ciepło doprowadzano do mieszaniny reakcyjnej jedynie w takiej ilości, aby uzyskać łagodne wrzenie pod chłodnicą zwrotną. Po usunięciu rozpuszczalnika, pozostałość poddano ekstrakcji mieszaniną octanu etylu i wody. Warstwę octanową przemyto wodą i po rozdzieleniu poddano dwukrotnie ekstrakcji nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodowego. Połączone ekstrakty wodorowęglanowe oziębiono, przy mieszaniu, w łaźni lodowej, po czym wkraplano stężony kwas solny, aż do uzyskania przez roztwór odczynu silnie kwaśnego. Następnie mieszaninę poddano ekstrakcji eterem i warstwę eterową osuszono, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano produkt w postaci oleistej gumy, o barwie żółtej. Po ucieraniu z mieszaniną chlorek metylenużheksan otrzymano 1,8 g (31%) kwasu karboksylowego w postaci ciała stałego o barwie białej, który po zbadaniu metodąNMR i TLC (żel krzemionkowy -10% metanol w chloroformie, z zawartością kilku kropel kwasu octowego) okazał się identyczny ze związekim opisanym i scharakteryzowanym w pkt. (i) przykładu 1.

Warstwę octanową osuszono i odparowano, w wyniku czego otrzymano zanieczyszczony ester (±)-izobornylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego, który był identyczny z poprzednio wytworzonąi scharakteryzowaną próbką i stanowił ciało stałe o barwie białej.

Temperatura topnienia: 179-180°C.

NMR: 0,61-0,72 (m, 9H, CH₃), 1,00-2,6 (m, 13H, CH₂, CH), 4,45-4,57 (m, 1H, CH), 4,88-4,92 (d, 1H, CH), 7,46-7,55 (m, 3H, Ar), 7,65-7,69 (m, 1H, Ar), 9,70-9,71 (d, 1H, NH).

MS: (CI, CH₄): 517 (M+l).

182 031

Analiza elementarna:

Obliczono dla C₂₈H₂₉F₃N₂O₄: C 67,46; H 5,86; N 5,62.

Znaleziono: C 67,29; H 5,99; N 5,71.

Wyodrębniony ester (±)-izobomylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego poddano obróbce dokonanej w warunkach podobnych do warunków opisanych w przykładzie 1 .c., w wyniku czego otrzymano dodatkowo 1,1 g kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-1,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego, z uzyskaniem wydajności całkowitej 2,9 g (49%).

d) Sól kwasu S-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego z S(-)-a-metylobenzyloaminą.

Do roztworu 28,2 g (77,84 mmola) racemicznego kwasu 2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego w 211 ml n-butanolu dodano, przy mieszaniu, 1000 ml toluenu, a następnie roztwór 9,4 g (77,84 mmola) S-(-)-a-metylobenzyloaminy w 198 ml toluenu. Po odstawieniu w temperaturze otoczenia na noc, wytrącony osad odsączono i przemyto toluenem i eterem dietylowym, w wyniku czego otrzymano 32 g soli, o barwie białej. Po przeprowadzeniu pięciu rekrystalizacji z mieszaniny toluen/n-butanol 3:1 i ogrzewaniu mieszaniny, aż do rozpuszczenia się soli, otrzymano 7,77 g soli w postaci ciała stałego o barwie białej.

Temperatura topnienia: badana substancja mięknie i robi się szklista w temperaturze 112-115°C, tworząc ciekły stop w temperaturze 148-150°C.

NMR: 1,36-1,38 (d, 3H, CH₃), 1,75-1,88 (m, 2H, CH₂), 2,19-2,23 (m, 2H, CH₂), 2,49-2,61 (m, 2H, CH₂), 3,35-3,42 (m, wymienne, woda), 4,24-4,26 (kw., 1H, >6,8 Hz, CH), 4,91 (s, 1H, CH), 7,16-7,60 (m, 9H, Ar).

MS: m/z = 363 (M+l).

[a]_D = -180,5° (c = 1,075, metanol, 23°C).

^I9F-NMR w CDC1₃: 99% ee.

Analiza elementarna:

Obliczono dla C₂₆H₂₄F₃N₃O₃ · 1,0 C₄H₉OH · 0,5 H₂O: C 63,59; H 6,23; N 7,42.

Znaleziono: C 63,66; H 6,15; N 7,06.

Dalsze eksperymenty wykazały, że maksymalna temperatura podczas rekrystalizacji powinna wynosić 75°C, (dla zapobieżenia dekarboksylacji) oraz, że w trakcie przeprowadzania rekrystalizacji nie należy stosować mieszania, gdyż w przeciwnym przypadku nadmiar enancjomeru jest niezadowalający.

e) Kwas (S)-(-)4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-1,4,5,6,7,8-heksahy- drochinolino-3-karboksylowy.

Do oziębionej (w łaźni z lodem) zawiesiny 7,5 g (15,5 mmola) soli kwasu (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego z S-(-)-a-metylobenzyloaminą w 150 ml wody wkraplano, przy mieszaniu, stężony kwas solny, aż do uzyskania przez mieszaninę odczynu silnie kwaśnego. Następnie mieszaninę poddano dwukrotnie ekstrakcji eterem dietylowym, po czym połączone warstwy eterowe osuszono i przesączono. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano produkt w postaci piany o barwie żółtej. Po ucieraniu z dichlorometanem otrzymano 4,9 g (88%) kwasu karboksylowego w postaci ciała stałego o barwie bladożółtej.

Temperatura topnienia: 206-208°C.

NMR: 1,74-1,95 (m, 2H, CH₂), 2,18-2,32 (m, 2H, CH₂), 2,54-2,73 (m, 2H, CH₂), 4,92 (s, 1H, CH), 7,47-7,52 (m, 3H, Ar), 7,64-7,68 (m, 1H, Ar), 9,60 (s, 1H, NH), 13,07 (s, 1H, COOH).

MS: m/z = 363 (M+l).

Związek pośredni, kwas 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-1,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowy, opisany w przykładzie l.c., można, alternatywnie, wytworzyć sposobem opisanym w przykładzie 6.

182 031

f) Hemiacetal 2-cyjanoetylowy 4,4,4-trifluoroacetylooctanu 2-cyjanoetylu.

Mieszaninę złożoną z 30 ml (205 mmoli) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu etylu i 7,11 g (100 mmoli) 3-hydroksypropionitrylu mieszano w temperaturze 150°C (temperatura łaźni), w ciągu 18 godzin, pod 4-calową (około 10 cm) kolumną Vigreaux, umożliwiającą oddestylowanie etanolu. Następnie pozostałą mieszaninę rozfrakcjonowano pod ciśnieniem atmosferycznym. Stwierdzono (metodą NMR i metodą analizy spektralnej masowej), że frakcja destylująca w temperaturze 222-228°C, zebrana w ilości 11,71 g, zawiera około 50% mol hemiacetalu 2-cyjanoetylowego 4,4,4-trifluoroacetylooctanu 2-cyjanoetylu.

NMR (CDCL₃): 2,43-2,65 (m, 2H), 2,76-2,99 (m, 4H), 3,78-3,82 (m, 1H), 4,13-4,15 (m, 1H), 4,33-4,57 (m, 2H), 5,96 (s, 1H, OH).

g) Ester 2-cyjanoetylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego.

Mieszaninę złożoną ze związku wytworzonego w przykładzie l.f., 7,34 g (56 mmoli) 3-cyjanobenzaldehydu, 6,83 g (56 mmoli) 1,3-cykloheksanodionu, 13,10 g (170 mmoli) octanu amonowego i 400 ml etanolu mieszano pod chłodnicą zwrotną w ciągu 10 godzin. Oziębiony roztwór przesączono w celu usunięcia wytrąconego 9-(3-cyjanofenylo)-3,4,6,7,9,10-heksahydro-l,8-(2H, 5H)-akrydynodionu. Otrzymany przesącz odparowano do sucha i pozostałość poddano chromatografii (przy użyciu do elucji chlorku metylenu, układu octan etylu/chlorek metylenu 1:1 i octanu etylu), w wyniku czego otrzymano 4,14 g estru 2-cyjnaoetylowego kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego.

NMR: 1,86-1,90 (m, 2H, CH₂), 1,94-2,18 (m, 2H, CH^, 2,31-2,38 (m, 1H, alifatyczne), 2,50-2,72 (m, 3H, alifatyczne), 2,82 (d, 1H, alifatyczne, J=11,9), 3,35 (szeroki s, 1H, alifatyczne), 3,94-4,02 (m, 2H, alifatyczne), 7,37-7,59 (m, 5H, Ar, OH), 8,16 (s, 1H, NH).

MS: m/z = 434 (M+l).

h) Ester 2-cyjanoetylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego.

Mieszaninę złożoną z 4,14 g (9,6 mmola) estru 2-cyjanoetylowego kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego, 0,61 g (3,2 mmola) kwasu p-toluenosulfonowego i 100 ml toluenu mieszano pod chłodnicą zwrotną, przy użyciu aparatu Deana-Starka, w ciągu 2 godzin. Następnie, mieszaninę reakcyjną, złożoną z ciemnej fazy olejowej i fazy toluenowej, oziębiono i wlano do kolumny chromatograficznej o średnicy 1,5 (około 3,8 cm) cala, zawierającej 90 g żelu krzemionkowego. Mieszaninę przemyto na kolumnie niewielką ilością octanu etylu. Po elucji przy użyciu eteru dietylowego i ucieraniu otrzymanego tak ciała stałego z eterem dietylowym, otrzymano 2,84 g (72%) estru w postaci ciała stałego o barwie żółto-pomarańczowej.

Temperatura topnienia: 148-151,5°C.

NMR: 1,79-1,99 (m, 2H, CH₂), 2,19-2,33 (m, 2H, CH₂), 2,50-2,74 (m, 2H, CH₂), 2,85 (t, 2H, CH₂), 4,15-4,27 (m, 2H, CH₂), 4,94 (s, 1H, CH), 7,47-7,63 (m, 3H, Ar), 7,65-7,67 (m, 1H, Ar), 9,84 (s, ΙΗ,ΝΗ).

MS: m/z + 416 (M+l).

Analiza elementarna:

Obliczono dla C_2IH_I6F₃N₃O₃: C 60,72; H3,88; N 10,12.

Znaleziono: C 60,63; H3,80; N9,89.

i) Kwas 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l ,4,5,6,7,8-heksahydrochinoli- no-3 -karboksylowy.

Do oziębianej (w łaźni z lodem) zawiesiny 2,80 g (6,74 mmola) estru 2-cyjanoetylowego kwasu 2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego w 8,5 ml 1,2-dimetoksyetanu wkroplono, przy mieszaniu, w ciągu 10 minut, uprzednio oziębiony roztwór 0,80 g (20, 0 mmola) wodorotlenku sodowego w 6,5 ml wody. Gdy wyjściowy ester rozpuścił się, otrzymano roztwór o barwie ciemnobrązowej. Po mieszaniu całości w temperaturze pokojowej w ciągu 2 godzin, utworzony roztwór o barwie żółtawo-brązowej

182 031 rozcieńczano 16 ml wody, zawrócono do łaźni z lodem i mieszano, przy czym dodano 2 ml stężonego kwasu solnego. Wytrącił się produkt o konsystencji oleju i o barwie brązowej, który po mieszaniu zestalił się z utworzeniem ciała stałego o barwie kremowej. Otrzymany produkt w postaci ciała stałego odsączono i przemyto zimną wodą, po czym suszono w temperaturze 50°C, pod ciśnieniem 0,1 (około 0,13 Pa) tora przez noc, w wyniku czego otrzymano 2,33 g (95%) kwasu karboksylowego.

Temperatura topnienia: 209-211°C (rozkład z wy wiązywaniem się gazu).

NMR: 1,75-1,88 (m, 1H, CH₂), 1,89-1,95 (m, 1H, CH₂), 2,18-2,32 (m, 2H, CH₂), 2,54-2,73 (m, 2H, CH₂), 4,92 (s, 1H, CH), 7,47-7,54 (m, 3H, Ar), 7,65 - 7,67 (m, 1H, Ar), 9,62 (s, 1H, NH), 13,10 (s, 1H, CO₂H).

MS: m/z = 363 (M+l).

Analiza elementarna:

Obliczono dla C₁₈H₁₃F₃N₂O₃: C 59,67; H 3,62; N 7,73.

Znaleziono: C 59,53; H 3,84; N 7,69.

Przykład 2. (S)-(-)-4-(3-Cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(l H)-chinolon

Związek z przykładu 1 wytworzono w większej skali w sposób następujący.

Roztwór 50,5 g (139,4 mmola) kwasu (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego w 325 ml N-metylopirolidyn-2-onu ogrzano szybko (w ciągu 20 minut, przy użyciu płaszcza grzejnego), przy mieszaniu, do temperatury 180°C (mierzonej termometrem wewnętrznym), po czym utrzymywano w tej temperaturze jeszcze w ciągu 20 minut. Następnie ochłodzoną mieszaninę reakcyjną wlano do 1200 ml wody i poddano dwukrotnie ekstrakcji octanem etylu. Połączone ekstrakty przemyto dwukrotnie wodą, osuszono MgSO₄ i przesączono. Rozpuszczalnik usunięto, w wyniku czego otrzymano produkt w postaci ciała stałego o barwie białawej. Po chromatografii (przy użyciu do elucji układu chlorek metylu/octan etylu 85:15) i rekrystalizacji z acetonitrylu otrzymano 32,85 g (74%) związku tytułowego w postaci ciała stałego o barwie białej, który był identyczny ze związkiem z przykładu 1.

Przykład 3. Związek pośredni, ester (±)-izobomylowy kwasu 4,4,4-trifluoroacetylooctowego (z przykładu la), wytworzonego w większej skali w sposób następujący.

Mieszaninę złożoną z 2,75 kg (14,91 mola) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu etylu i 1,53 kg (9,93 mola) ±-izobomeolu mieszano w temperaturze 105°C (mierzonej termometrem wewnętrznym) w ciągu 20 godzin, z nasadką destylacyjną, umożliwiającą oddestylowanie etanolu. Następnie, temperaturę stopniowo podwyższano w ciągu 10 godzin do 155°C, w celu oddestylowania resztkowego etanolu. Zebrano ogółem 650 ml (114% wydajności teoretycznej). Następnie pozostałą mieszaninę poddano frakcjonowaniu pod obniżonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano 2,21 kg (76%) 4,4,4-trifluotroacetylooctanu (±)-izobomylu, w postaci bezbarwnego oleju, który to związek był identyczny ze związkiem z przykładu la.

Przykład 4. Związek pośredni, ester (±)-izobomylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego (z przykładu Ib) wytworzono w większej skali w sposób następujący.

Mieszaninę złożoną z 830,6 g (2,86 mola) 4,4,4-trifluoroacetylooctanu (±)-izobomylu, 320,7 g (2,86 mola) 1,3-cykloheksanodionu, 375,0 g (2,86 mola) 3-cyjanobenzaldehydu 551,0 g (7,15 mola) octanu amonowego i 15,0 litra etanolu ogrzewano pod chłodnicą zwrotną, przy mieszaniu, w ciągu 8 godzin. Następnie ochłodzoną mieszaninę przesączono w celu usunięcia 9-(3-cyjanofenylo) - 3,4,6,7,9,10-heksahydro-l,8-(2H, 5H)-akrydynodionu. Przesącz zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem do połowy objętości. Pierwszy rzut pożądanego produktu zebrano za pomocą odsączenia i przemyto octanem etylu, w wyniku czego otrzymano 657,0 g (44,5%) związku tytułowego. Przesącz i przemywki zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość ucierano z eterem etylu i przesączono, w wyniku czego otrzymano w drugim rzucie 225,0 g (15,2%) produktu. Tak otrzymanego, związku używano w następnych etapach bez dalszego oczyszczania. Pobrano próbkę i poddano ją oczyszczaniu metodą chromatograficzną

182 031 (przy użyciu do elucji układu octan etylu/heksan 7:3), w wyniku czego otrzymano ester (±)-izobomylowy kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-1,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego, w postaci ciała stałego o barwie białej, który był identyczny ze związkiem wytworzonym sposobem opisanym w przykładzie Ib.

Przykład 5. Wytwarzanie kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego (z przykładu Ic) w większej skali przeprowadzono w sposób następujący.

Mieszaninę złożoną z 800,0 g (1,55 mola) estru (±)-izobomylowego kwasu 4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-2-hydroksy-5-okso-l,2,3,4,5,6,7,8-oktahydrochinolino-3-karboksylowego, 148,0 g (0,78 mola) kwasu p-toluenosulfonowego i 7,5 litra kwasu octowego lodowatego ogrzewano (z użyciem płaszcza grzejnego), przy mieszaniu, w ciągu 75 minut, do temperatury 100°C. Utworzoną mieszaninę utrzymywano w temperaturze 102-104°C w ciągu 6 godzin. Badanie przeprowadzone w tym momencie metodą TLC (żel krzemionkowy, układ octan etylu/heksan 6:4) wykazało, że reakcja przebiegała do końca. W celu zminimalizowania dekarboksylacji, ciepło do mieszaniny reakcyjnej doprowadzano jedynie w takiej ilości, jak była potrzebna do utrzymania temperatury wynoszącej najwyżej 104°C. Po usunięciu rozpuszczalnika, pozostałość poddano ekstrakcji mieszaniną octanu etylu i wody. Warstwę octanową przemyto wodą i po rozdzieleniu podano trzykrotnie ekstrakcji nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodowego. Połączone ekstrakty wodorowęglanowe oziębiono, przy mieszaniu, w łaźni z lodem, po czym wkraplano stężony kwas solny, aż do uzyskania przez roztwór odczynu silnie kwaśnego. Utworzoną mieszaninę poddano ekstrakcji eterem dietylowym, po czym połączone ekstrakty osuszono MgSO₄, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano produkt w postaci piany, o barwie żółtej. Po ucieraniu z mieszaniną chlorek metylenu/heksan otrzymano 289,0 g (51,5%) kwasu karboksylowego w postaci ciała stałego o barwie jasnożółtej. Badanie metodą NMR i TLC (żel krzemionkowy, układ 10% metanol w chloroformie, z zawartością kilku kropli kwasu octowego) wykazało, że substancja ta była identyczna z substancją opisaną i scharakteryzowaną w pkt i przykładu 1.

Warstwę octanową osuszono MgSO₄, przesączono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, wyniku czego otrzymano 490 g zanieczyszczonego (±)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,5,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonu w postaci woskowatego ciała stałego o barwie jasnożółtej. Związek ten w dalszej części niniejszego opisu określany jest jako “racemat”.

Przykład 6. Związek pośredni, kwas (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowy (z przykładu le) wytworzono w większej skali w sposób następujący.

Do oziębionej (w łaźni z lodem) zawiesiny 68,Og (140,6 mmola) soli kwasu (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowego z (S)-(-)-a-metylobenzyloaminą w 700 ml wody wkraplano stężony kwas solny, aż do uzyskania przez mieszaninę odczynu silnie kwaśnego. Następnie mieszaninę poddano czterokrotnie ekstrakcji eterem dietylowym, po czym połączone ekstrakty osuszono MgSO₄ i przesączono. Po usunięciu rozpuszczalnika otrzymano 50,6 g (99%) produktu w postaci piany o barwie żółtej. Pobraną próbkę ucierano z mieszaniną chlorek metylenu/heksan, w wyniku czego otrzymano czysty kwas karboksylowy, w postaci ciała stałego o barwie bladożółtej, który był identyczny ze związkiem wytworzonym w przykładzie le.

Przykład 7. Związek tytułowy, (S)-(-)-4-(3-cyjanofenylo)-2-trifluorometylo-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon, wyodrębniono z oczyszczonego racematu metodą preparatywnej chromatografii chiralnej.

2, 95 kg surowego racematu (produkt zebrany z 6 równych pod względem wielkości szarż), po wyodrębnieniu sposobem opisanym w przykładzie 5, poddano oczyszczaniu za pomocą chromatografii (przy użyciu do elucji układu chlorek metylenu/octan etylu 85:15), w wyniku czego otrzymano 580,8 g oczyszczonego racematu, który rozszczepiono sposobem

182 031 opisanym poniżej. Nie przeprowadzano optymalizacji odzysku omawianej substancji w trakcie tej początkowej operacji oczyszczania.

Preparaty wną chromatografię chiralną 580,8 g oczyszczonego racematu przeprowadzono na kolumnie CHIRALPACK^rAD™ (znak towarowy) (nośnik: Amylose, 10 x 50 cm, eluent: układ heksan/etanol 85:15). Roztwór podstawowy próbny sporządzono za pomocą wstępnego rozpuszczenia związku w etanolu, a następnie rozcieńczania roztworu heksanem, aż do uzyskania końcowego składu rozpuszczalnika równoważnego składowi eluenta. Końcowe stężenie próbne otrzymanego roztworu podstawowego wynosiło 6 g/litr. Każdą szarżę chromatograficzną wykonywano w ten sposób, że wstrzykiwano 500 ml roztworu podstawowego i prowadzono elucję z szybkością przepływu wynoszącą 200 ml/min.

Pierwszym wymywanym z kolumny pikiem był enancjomer (S)-(-) (związek tytułowy), natomiast enancjomer (+) eluował się jako drugi. Po odparowaniu eluatu pod zmniejszonym ciśnieniem odzyskano 281,0 g (99,7% ee, czystość chemiczna 98,6%) w postaci ciała stałego o barwie białej. W wyniku rekrystalizacji z 1000 ml acetonitrylu otrzymano 261,7 g związku tytułowego, w postaci krystalicznego ciała stałego o barwie białej, identycznego pod każdym względem ze związkiem wytworzonym sposobem opisanym w przykładzie 1.

Przykład 8. Przykład ten objaśnia reprezentatywne farmaceutyczne postacie dawkowania zawierające omawiany związek (określany w dalszej części niniejszego opisu jako “związek X”), przeznaczone do terapeutycznego lub profilaktycznego zastosowania dla ludzi.

(a) Tabletka mg/tabletkę
Związek X	50,0
Mannitol, USP	223,75
Kroskarmeloza, sól sodowa	6,0
Skrobia kukurydziana	15,0
Hydroksypropylometyloceluloza (HPMC), USP	2,25
Stearynian magnezowy	3,0

(b) Kapsułka
Związek X	10,0
Mannitol, USP	488,5
Kroskarmeloza, sól sodowa	15,0
Stearynian magnezowy	1,5

Powyższe preparaty można wytworzyć z zastosowaniem typowych sposobów postępowania, dobrze znanych w dziedzinie farmacji. Tabletki można powlekać, z przeznaczeniem do stosowania dojelitowego, w zwykły sposób, na przykład z naniesieniem otoczki składającej się z octanoftalanu celulozy.

182 031

182 031

Wzór I

Wzór II

182 031

SCHEMAT I

182 031

SCHEMAT II

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon i jego farmaceutycznie dozwolone sole.
2. 2. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca substancję czynną oraz farmaceutycznie dozwolony rozcieńczalnik lub nośnik, znamienna tym, że jako substancję czynną zawiera (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolon lub jego farmaceutycznie dozwoloną sól.
3. 3. Sposób wytwarzania (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro-5(lH)-chinolonu, znamienny tym, że kwas (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-5-okso-l,4,5,6,7,8-heksahydrochinolino-3-karboksylowy poddaje się dekarboksylacji.
4. 4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że dekarboksylację przeprowadza się w temperaturze w zakresie od 190°Ć do 220°C.
5. 5. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że dekarboksylację przeprowadza się w środowisku obojętnego rozpuszczalnika o odpowiedniej temperaturze wrzenia.
6. 6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że jako obojętny rozpuszczalnik stosuje się N-metylopirolidyn-2-on.
7. 7. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że dekarboksylację przeprowadza się w obecności katalizatora kwasowego.
8. 8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że dekarboksylację przeprowadza się w temperaturze w zakresie od 90°C do 120°C.
9. 9. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że jako katalizator kwasowy stosuje się stężony kwas siarkowy lub kwas p-toluenosulfonowy.
10. 10. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że katalizowaną kwasem dekarboksylację przeprowadza się w obecności rozpuszczalnika z grupy obejmującej alkohole, sulfotlenek dimetylowy, węglowodory aromatyczne, etery i N-metylopirolidyn-2-on.
11. 11. Sposób wytwarzania (S)-(-)-2-trifluorometylo-4-(3-cyjanofenylo)-4,6,7,8-tetrahydro5(lH)-chinolonu, znamienny tym, że (i) ester acetylooctowy o wzorze III lub jego hemiacetal, w którym to wzorze ORa oznacza resztę alkoholową która tworzy ester dający się rozszczepić w łagodnych warunkach zasadowych albo w warunkach kwasowych, poddaje się reakcji z octanem amonowym, 3-cyjanobenzaldehydem i 1,3-cykloheksanodionem; (ii) alternatywnie, albo, kiedy ORa oznacza resztę alkoholową która tworzy ester dający się rozszczepić w łagodnych warunkach zasadowych, otrzymany związek o wzorze IVa poddaje się dehydratacji, po czym otrzymany związek o wzorze IV poddaje się zmydlaniu, w wyniku czego otrzymuje się związek o wzorze II, albo kiedy ORa oznacza resztę alkoholową która tworzy ester dający się rozszczepić w warunkach kwasowych, związek o wzorze IVa poddaje się katalizowanej kwasem dehydratacji i hydrolizie, w wyniku czego otrzymuje się kwas o wzorze II; (iii) związek o wzorze II w postaci soli z (S)-(-)-a-metylobenzyloaminą rozdziela się na drodze rekrystalizacji z rozpuszczalnika; (iv) dekarboksyluje się rozdzielony związek o wzorze II.
12. 12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że Ra oznacza grupę 2-cyjanoetylową.
13. 13. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że Ra oznacza grupę izobomylową.

    182 031