PL187343B1

PL187343B1 - Paski do oznaczeń immunochromatograficznych

Info

Publication number: PL187343B1
Application number: PL97329696A
Authority: PL
Inventors: Eiji Kobayashi
Original assignee: Dainabot Co
Priority date: 1996-05-02
Filing date: 1997-04-28
Publication date: 2004-06-30
Also published as: ID16860A; EP0902894A1; US6605476B2; WO1997042505A1; HUP0000072A3; IL126504A; ES2206699T3; JPH09297139A; TR199802169T2; DK0902894T3; ZA973306B; TW442660B; DE69723261D1; NO985037L; PL329696A1; AR006929A1; PT902894E; CN1217060A; CZ297475B6; CN1143131C

Description

Przedmiotem wynalazku są paski do oznaczeń immzaochromatograficznyeh. W szczególności, wynalazek dotyczy paska chromatograficznego w zestawie składającym się z jednego lzb większej liczby pasków do badań immunologicznych.

Znanych jest wiele różnych zrządzeń do badań immunologicznych, w których stosowane są paski chromatograficzne pozwalające na oznaczenie jakościowe lzb ilościowe immunologicznie wykrywalnych substancji zawartych w oznaczanej próbce. Paski chromatograficzne posiadają miejsce nanoszenia próbki i miejsce detekcji jej składników. W pewnych przypadkach pasek chromatograficzny może także posiadać miejsce znakowania i takie rozwiązania są znane i stosowane jak to opisano przykładowo w japońskich opublikowanych zgłoszeniach patentowych JP-A-61 -145459, JP-A-1-63865 i JP-W-1-503174.

Każdy pasek chromatograficzny przed użyciem musi być zabezpieczony za pomocą odpowiednich środków, na przykład za pomocą opakowań, w celu ochrony przeciwciał i podobnych substancji znajdujących się w pasku przed rozkładem pod wpływem takich czynników jak tlen, wilgoć i podobne, oraz dla ochrony pasków przed zanieczyszczeniem przez dotyk lub przed deformacją mechaniczną itp. Ochrona pasków za pomocą opakowań lub podobnych środków, zwykle realizowana jest przez ułożenie lub umocowanie jednego lub wielu pasków chromatograficznych na podłożu, włożenie ich w odpowiednio zabezpieczone paczki i zamknięcie w szczelnych opakowaniach. Alternatywnie, każdy chromatograficzny pasek może być szczelnie zafoliowany jak to przedstawiono w publikacji WO 94/24563. W opakowaniach paski chromatograficzne są szczelnie zamykane wraz z dodatkiem środka pochłaniającego parę wodną z uwagi na potrzebę zminimalizowania absorpcji pary wodnej przez paski.

W tradycyjnym zestawie do immunochromatografii każdy pasek indywidualnie wymaga zabezpieczającego opakowania i z każdym paskiem pakowany jest środek pochłaniający parę wodną, co skutkuje wysokim kosztem konfekcjonowania.

W przypadku, gdy na podłożu przytwierdzonych jest wiele pasków chromatograficznych, wszystkie paski są pakowane razem z konieczną ilością środka pochłaniającego parę wodną i następnie są szczelnie opakowane w materiale nie przepuszczającym pary wodnej. Chociaż ta metoda jest tańsza od indywidualnego pakowania każdego paska z osobna i może zredukować koszt materiałów do pakowania oraz koszt czynnika odwadniającego, to otwarcie opakowania w celu użycia pierwszego paska chromatograficznego, powoduje narażenia pozostałych pasków na działanie powietrza lub wilgoci i tlenu i w rezultacie przyczynia się do pogorszenia ich jakości.

Wskazane było zatem opracowanie specjalnego zabezpieczenia i sposobu przechowywania, ponieważ niewłaściwie przechowywane i niewłaściwie chronione paski chromatograficzne stają się bezużyteczne.

W opisie patentowym EP 0 560 411 opisano pasek chromatograficzny, opakowany w sztywnej obudowie z otworami na miejsce nanoszenia próbki i miejsce detekcji. W obudowie, w pośredniej komunikacji z otoczeniem, umieszczony jest jeden indywidualny pasek, stosowany m.in. do prób ciążowych.

W publikacji WO 94/24563 opisano paski chromatograficzne indywidualnie zabezpieczone przed dostępem powietrza lecz nie przewidziano ochrony pasków przed wilgocią i tlenem.

Wynalazek rozwiązuje problemy istniejące w immunochromatografii związane z pakowaniem i zabezpieczeniem pasków chromatograficznych dzięki zastosowaniu specjalnych, łatwiejszych w użyciu, powłok efektywniej chroniących przed wilgocią i/lub tlenem. Paski takie mogą być znacznie dłużej przechowywane i taniej produkowane. Paski mocowane są indywidualnie na podłożu i nakryte powłoką uszczelniającą, przy czym każdy z pasków chromatograficznych umieszczony jest pomiędzy podłożem a powłoką uszczelniającą ściśle i całkowicie

187 343 pokrywającą paski chromatograficzne w celu ochronienia ich przed przedwczesnym kontaktem z otoczeniem.

Według wynalazku paski do oznaczeń immunochromatograficznych w zestawie składającym się z jednego lub większej liczby pasków chromatograficznych, w którym każdy pasek ma miejsce nanoszenia próbki i oddalone od niego miejsce detekcji; paski umieszczone są na podłożu składającym się z płaskiej płytki z lub bez podkładki umieszczonej między płytką a paskiem chromatograficznym; na wymienionych paskach chromatograficznych umieszczona jest powłoka uszczelniająca z lub bez ochronnego laminatu umieszczonego między paskiem chromatograficznym a powłoką pokrywającą wszystkie paski chromatograficzne; części wymienionego podłoża i powłoki uszczelniającej są spojone ze sobą dookoła każdego z pasków chromatograficznych tak, że uszczelniają z osobna każdy pasek chromatograficzny; przy czym spojenie pomiędzy powłoką uszczelniającą i podłożem pozwala na łatwe usunięcie powłoki uszczelniającej co najmniej w miejscu nanoszenia próbki; i charakteryzują się tym, że albo powłoka uszczelniająca pasek chromatograficzny, albo podłoże, albo obie warstwy pasek i podłoże zawierają warstwę ze środkiem suszącym pochłaniającym parę wodną i warstwę ze środkiem absorbującym tlen; ponadto, powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierające warstwę ze środkiem suszącym są nieprzepuszczalne dla wody co najmniej w częściach innych niż miejsce spojenia oraz powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierające warstwę ze środkiem absorbującym tlen są nieprzepuszczalne dla tlenu co najmniej w częściach innych niż miejsce spojenia.

Jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem suszącym to podłoże zawiera korzystnie warstwę ze środkiem absorbującym tlen lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen to podłoże zawiera warstwę suszącą lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem suszącym i warstwę ze środkiem absorbującym tlen to podłoże, ewentualnie, zawiera jedną albo obie warstwy suszącą i absorbującą tlen, i jeśli podłoże zawiera warstwę ze środkiem suszącym i warstwę ze środkiem absorbującym tlen to powłoka uszczelniająca, ewentualnie, zawiera jedną albo obie warstwy suszącą i absorbującą tlen.

Korzystnie powłoka uszczelniająca jest wielowarstwowa i zawiera warstwę metaliczną, którą na ogół jest folia aluminiowa. Również korzystnie, podłoże jest wielowarstwowe i zawiera warstwę metaliczną, którą również na ogół jest folia aluminiowa.

Zestaw pasków do oznaczeń immunochromatograficznych zwykle składa się z 5 do 12 pasków chromatograficznych umieszczonych na podłożu. Powłoka uszczelniająca i podłoże spojone są ze sobą dookoła każdego paska indywidualnie, korzystnie w procesie temperaturowym.

Pasek chromatograficzny korzystnie ma nośnik chromatograficzny z materiału zdolnego do wywołania przepływu kapilarnego, na którym umieszczony jest immobilizowany reagent biologiczny reagujący ze specyficznym partnerem w warunkach otoczenia. Pasek ten może mieć dodatkowo miejsce znakowania środkiem znakującym. Środek znakujący związki biologiczne, zdolny do reakcji ze specyficznym partnerem w warunkach otoczenia, korzystnie umieszczony jest na nośniku chromatograficznym zdolnym do wywołania przepływu kapilarnego, umożliwiającego przenoszenie się środka znakującego wraz z oznaczaną ciekłą próbką poruszającą się wzdłuż paska dzięki siłom kapilarnym. Korzystnie, środek znakujący zawiera substancję barwną uwidoczniającą się, gdy jej dostateczna ilość zakumuluje się na immobilizowanym reagencie biologicznym w wyniku przeprowadzonego badania.

Obecny wynalazek obejmuje zatem zestaw jednego lub więcej pasków do immunochromatografii w którym:

(1) jeden lub więcej pasków chromatograficznych posiada co najmniej miejsce do naniesienia próbki i miejsce detekcji, które znajdują się w pewnych odstępach od siebie na podłożu pokrywającym całą płytkę, (2) powłoka uszczelniającą całkowicie pokrywa paski chromatograficzne i jest umieszczona na pasku chromatograficznym z lub bez warstwy ochronnego laminatu, (3) każdy pasek chromatograficzny jest uszczelniony siłami adhezji przez przyklejenie wyżej wymienionej powłoki uszczelniającej do fragmentu podłoża dookoła paska chromatograficznego,

187 343 (4) przyklejenie powłoki uszczelniającej do podłoża jest wtedy efektywne, gdy powłoka może być łatwo oderwana od podłoża co najmniej w miejscu nanoszenia próbki, (5) w odniesieniu do powłoki uszczelniającej i podłoża: albo powłoka uszczelniająca, albo podłoże, albo obie warstwy - powłoka i podłoże - posiadają warstwę zawierającą środek pochłaniający parę wodną i warstwę zawierającą środek absorbujący tlen, i

(6) powłoka uszczelniająca i podłoże są zasadniczo wodoodporne, co najmniej w części poza miejscem, w którym powłoka uszczelniająca przylega szczelnie do podłoża, gdy powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierają warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną, oraz powłoka uszczelniająca i podłoże są zasadniczo nieprzepuszczalne dla tlenu, co najmniej w części, poza miejscem gdzie powłoka uszczelniająca przylega szczelnie do podłoża, gdy powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierają warstwę ze środkiem absorbującym tlen.

Paski do immunochromatografii według wynalazku, charakteryzują się prostotą w użyciu, są chronione przed wilgocią i tlenem, oraz charakteryzują się niskim kosztem wytwarzania. W zestawie, jeden lub więcej pasków chromatograficznych umocowanych jest na podłożu wykonanym z pojedynczej płytki, na której każdy pojedynczy pasek jest uszczelniony przez ścisłe spojenie części podłoża otaczającego każdy pasek chromatograficzny z powłoką ochronną umieszczoną na pasku, przy czym powłoka uszczelniająca i/lub podłoże posiadają warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną i/lub warstwę zawierającą środek absorbujący tlen. Ponieważ paski chromatograficzne są odizolowane od wilgoci i/lub tlenu powłoką uszczelniającą i podłożem mogą być przechowywane przez długie okresy czasu. Także w przypadku, gdy wiele pasków chromatograficznych jest przymocowanych do podłoża i gdy tylko jeden pasek chromatograficzny zostaje użyty, pozostałe paski chromatograficzne są w dalszym ciągu zabezpieczone i nie są poddane działaniu powietrza, w odróżnieniu od podobnego typu rozwiązań stosowanych dotychczas. Także pojedynczy pasek chromatograficzny według wynalazku może być oddzielony od pozostałych pasków znajdujących się na tej samej płytce razem ze swoim podłożem bez wystawienia go na działanie powietrza przed lub po użyciu. Dodatkowo, zestaw pasków do immunochromatografii według wynalazku nie wymaga szczególnego nakładu pracy podczas pakowania, co jest konieczne przy produkcji pasków chromatograficznych według dotychczasowego stanu techniki. Tak więc paski tutaj opisane mogą być produkowane znacznie taniej, zapewniając jednocześnie ochronę wszystkich pasków w opakowaniu, nawet po użyciu jednego, czy kilku pierwszych pasków.

W paskach według wynalazku, na nośniku chromatograficznym paska immunochromatograficznego, ustalone jest co najmniej miejsce nanoszenia próbki i miejsce detekcji. Roztwór próbki mogący zawierać wykrywane czy oznaczane substancje, po wprowadzeniu na miejsce nanoszenia, przesuwa się wzdłuż nośnika chromatograficznego działaniem sił kapilarnych. Próbka przechodząc przez miejsce znakowania, w które został wyposażony pasek chromatograficzny, może zostać wzbogacona w substancje znakujące. Takie substancje znakujące mogą być dodane do próbki przed chromatografią, po czym badana substancja jest kumulowana w miejscu detekcji i oznaczana jakościowo lub ilościowo w prostej lub odwrotnej proporcji w stosunku do zawartości w próbce substancji poddanej badaniu przez reakcję immunologiczną. Tak więc analizę jakościową lub ilościową oznaczanej substancji w próbce można przeprowadzić przez pomiar jakościowy lub ilościowy zakumulowanych tam substancji znakowanych.

Znane są różne typy pasków chromatograficznych i wszystkie one, łącznie z opisanymi poniżej, mogą być zastosowane w obecnym wynalazku. Użyte tutaj określenie paski do immunochromatografii oznacza zestaw pasków chromatograficznych wytwarzanych w celu użycia do badań immunologicznych, które nadają się do przechowywania i transportu. Typowe przykłady pasków chromatograficznych opisano poniżej.

Gdy na pasku jest obecne miejsce znakowania, to miejsce nanoszenia może być usytuowane zarówno w tym samym miejscu co miejsce znakowania lub przed tym miejscem albo za tym miejscem przyjmując jako odniesienie kierunek ruchu próbki zależny od sił kapilarnych, przy czym nanoszenie próbki przed miejscem znakowania jest uważane za korzystne. Kiedy roztwór próbki, ewentualnie zawierający oznaczane substancje, zostaje wprowadzony do miejsca nanoszenia to roztwór porusza się dzięki siłom kapilarnym w nośniku chromatograficznym

187 343 w kierunku zgodnym z ruchem kapilarnym razem z substancją oznaczaną, ruch taki nazwany został „z prądem”, kierunek przeciwny nazwany został „pod prąd”. Typowym przykładem substancji oznaczanej jest związek, który wiąże się w specyficzny sposób z substancją wychwytującą umieszczoną w miejscu detekcji lub jest to związek, który wiąże się w specyficzny sposób z koniugatem, który specyficznie związany jest z substancją wychwytującą. Na przykład, gdy oznaczana substancja jest przeciwciałem, wówczas substancja wychwytująca jest antygenem lub koniugatem zawierającym antygen, albo gdy substancja oznaczana jest antygenem natomiast substancja wychwytująca jest przeciwciałem lub koniugatem zawierającym przeciwciało.

Gdy miejsce nanoszenia jest usytuowane wyprzedzająco w stosunku do miejsca znakowania (w przypadku gdy miejsce znakowania jest obecne) to miejsce znakowania może przylegać do miejsca nanoszenia lub może być oddzielone od miejsca nanoszenia. Zwykle substancja znakująca, która wiąże się specyficznie z substancją oznaczaną lub wiąże się specyficznie z substancją wychwytującą, konkurencyjną do substancji oznaczanej, usytuowana jest w miejscu znakowania.

Gdy miejsce znakowania jest nieobecne, substancja znakująca może być naniesiona na miejsce nanoszenia razem z roztworem oznaczanej próbki. Dodawanie substancji znakującej może być dokonane w różny sposób na przykład przez dodanie jej do pewnej porcji poza miejscem wiążącym na pasku chromatograficznym po naniesieniu próbki.

Znakowanie może być przeprowadzone izotopem radioaktywnym, enzymem lub substancją barwiącą taką jak koloidalne złoto lub podobne. Takie znakowanie jest dobrze znane.

Ponieważ substancję znakującą wprowadza się w taki sposób, że porusza się dzięki siłom kapilarnym roztworu próbki to substancja znakowana porusza się z prądem w momencie wprowadzenia próbki na miejsce nanoszenia.

Miejsce detekcji jest zwykle usytuowane w pozycji z prądem w stosunku do miejsca znakowania i w pewnej odległości od niego. W miejscu detekcji substancja wychwytująca jest utrwalona na podłożu chromatograficznym i wiąże się tylko z substancją oznaczaną lub z koniugatem w specyficzny sposób, ewentualnie wiąże się specyficznie zarówno z substancją oznaczaną jak i znakowaną. W konsekwencji, w jednym wykonaniu, substancja oznaczana (czasami związana z substancją znakowaną) przenoszona dzięki efektowi kapilarnemu poruszającego się roztworu próbki, wiąże się z substancją wychwytującą lub z koniugatem, który z kolei wiąże się z substancją wychwytującą. Substancja znakowana wiąże się z tak związaną substancją oznaczaną powodując jej akumulację w miejscu detekcji w odpowiedzi na obecność lub ilość oznaczanej substancji. Alternatywnie substancja znakowana i substancja oznaczana poruszają się siłami kapilarnymi wiążąc się konkurencyjnie z substancją wychwytującą lub koniugatem, który z kolei wiąże się z substancją wychwytującą, przez co efekt akumulacji substancji znakowanej jest odwrotnie proporcjonalny do ilości substancji oznaczanej.

W przypadku, w którym pewna substancja znakowana wiąże się, lecz nie równocześnie, zarówno z substancją wychwytującą (lub koniugatem, który z kolei wiąże się z substancją wychwytującą) jak i z substancją oznaczaną to w takim przypadku substancja oznaczana najpierw wiąże się z substancją znakowaną, a pozostająca substancja znakowana, która nie związała się z substancją oznaczaną, wiąże się z substancją wychwytującą. W konsekwencji obecność lub ilościowy pomiar substancji oznaczanej odbywa się poprzez zmierzenie substancji znakowanej zakumulowanej w miejscu detekcji.

Gdy wymaga tego sytuacja, różne substancje umiejscawia się pod prąd (tj. w miejscu poprzedzającym) w stosunku do miejsca detekcji. Na przykład koniugat można sytuować w różnych miejscach. Koniugat jest kompleksem związku, który wiąże się specyficznie z oznaczaną substancją lub substancją znakowaną i innego związku, który specyficznie wiąże się z substancją wychwytującą, a następnie wiąże się zarówno z substancją oznaczaną jak i substancją wychwytującą lub tworzy specyficzne połączenia z substancją znakowaną i wychwytującą. Przykładami kombinacji związków, które specyficznie wiążą się z substancją wychwytującą oraz odpowiednich substancji wychwytujących są biotyna i avidyna (mogą one być również substancjami wychwytującymi), przeciwciało i jego odpowiedni antygen (oba nie mogą wystąpić równocześnie w próbce oznaczanej) i podobne.

187 343

W pewnych przypadkach jedno lub więcej miejsc detekcji może być usytuowanych w kierunku z prądem w stosunku do pierwszego miejsca detekcji. Także miejsca detekcji położone z prądem mogą stanowić dalsze wydłużenie nośnika chromatograficznego tak, że roztwór próbki może zostać całkowicie wyczerpany albo nośnik może zostać wyposażony w materiał stosowany do absorpcji roztworu próbki.

Nośnik chromatograficzny jest równocześnie materiałem miejsca nanoszenia, znakowania i detekcji łączącym te miejsca w taki sposób, że roztwór próbki może poruszać się siłami kapilarnymi. Na nośniki chromatograficzne proponowanych jest wiele materiałów i każdy z nich może być zOzty w paskach według wynalazku. Na przykład najczęściej używanymi nośnikami chromatograficznymi są: celuloza, nitroceluloza, octan celulozy i podobne.

Zatem jakościowe lub ilościowe oznaczenie substancji w badanym roztworze może być wykonane poprzez pomiar ilościowy lub jakościowy zakumulowanej substancji znakowanej w miejscu detekcji. W pewnym przypadku można tego dokonać wizualnie.

Gdy sytuacja tego wymaga, pasek chromatograficzny może być umocowany do podkładki w taki sposób, że jedna z jego stron dotyka podkładki (w niniejszym opisie strona, która dotyka podkładki jest zwana „tylną stroną” paska chromatograficznego). Podkładka jest stosowana głównie z tego powodu, by zabezpieczyć miejsce nanoszenia, miejsce znakowania itp. przed przesuwaniem. Przyklejenie chromatograficznego paska na podkładkę musi być wykonane w taki sposób by ruch próbki w nośniku chromatograficznym spowodowany siłami kapilarnymi nie był zakłócony, gdyż prowadziłoby to do zmniejszenia czułości oznaczenia substancji badanej. W pewnych przypadkach miejsce nanoszenia może być tak wykonane, że część miejsca nanoszenia nie będzie zakryta.

Także w pewnych przypadkach można położyć laminat ochronny po przeciwnej stronie podkładki od strony przylepiania paska chromatograficznego (w dalszej części ta strona lub strona przeciwna stronie przylepiania paska jest nazywana „stroną przednią” paska chromatograficznego). Laminat ochronny głównie stosuje się po to aby pewnie umocować miejsce nanoszenia próbki i miejsce znakowania oraz ochronić całość przed poplamieniem i porysowaniem podczas użycia. Przynajmniej ta część ochronnego laminatu, która pokrywa miejsce detekcji musi być przezroczysta oraz przynajmniej część miejsca do nanoszenia próbki może nie być pokryta laminatem ochronnym. Przyklejenie paska chromatograficznego do ochronnego laminatu musi być wykonane takim sposobem, by nie zakłócić właściwości kapilarnych nośnika chromatograficznego oraz by nie obniżyć czułości detekcji substancji oznaczanej.

Najczęściej stosowana podkładka i laminat ochronny są z poli(tereftalanu etylenu) (PET); można również stosować polipropylen (PP), polichlorek winylu (PCV) i podobne tworzywa.

Przylepienie paska chromatograficznego do podkładki lub ochronnego laminatu, lub przyklejenie podkładki do podłoża, które będzie opisany poniżej, można dokonać za pomocą środka adhezyjnego, na przykład gumy, polimeru akrylowego lub eteru winylowego.

Jeden lub więcej pasków chromatograficznych może być umieszczonych na podłożu z lub bez podkładki. Użyte tu określenie „umieszczony” oznacza, że paski chromatograficzne są po prostu kładzione na podłożu, lub są przylepiane na podkładkę, gdy jest ona obecna, lub na podłoże, gdy podkładka jest nieobecna. Użyte tu określenie „przylepiać” oznacza również, że cała powierzchnia paska chromatograficznego lub jej część jest przylepiona do podłoża. W każdym przypadku przylepienie paska chromatograficznego jest skuteczne, gdy nie daje się łatwo oderwać od podkładki lub podłoża podczas wytwarzania lub użycia. W pewnych przypadkach podłoże może być przyklejone takim klejem, że łatwo daje się oderwać od paska chromatograficznego lub od podkładki. Gdy nie stosuje się podkładki, podłoże może pełnić funkcję podkładki.

Gdy wiele chromatograficznych pasków jest umieszczanych na podłożu, to z punktu widzenia produkcji pożądane jest, aby końcówki „z prądem” i „pod prąd” w każdym pasku chromatograficznym miały jednakowe równoległe ułożenie i aby paski chromatograficzne na podłożu były układane w pewnej odległości od siebie.

Podłoże stanowi pojedyncza płytka przylepiona do podkładki, gdy jest ona obecna, lub do tylnej strony paska chromatograficznego.

187 343

Pasek chromatograficzny uszczelnia się na obrzeżach każdego paska leżącego na podłożu, przez szczelne przykrycie powłoką uszczelniającą, opisaną poniżej, głównie w przestrzeni pomiędzy paskami, w przypadku gdy na podłożu umieszczonych jest wiele pasków.

Powłoka uszczelniająca jest w postaci cienkiej warstwy pokrywającej całkowicie pasek chromatograficzny i jest ulokowana na nim z ewentualną dodatkową, ochronną warstwą laminatu.

Jeśli podłoże jest ściśle przyklejone do uszczelniającej powłoki techniką, temperaturowego uszczelniania to wewnętrzna strona podłoża (strona od paska chromatograficznego) i wewnętrzna strona uszczelniającej powłoki (strona od paska chromatograficznego) muszą być odpowiednio przygotowane do procesu łączenia temperaturowego to znaczy muszą zawierać materiały, które umożliwią proces temperaturowy np. zgrzewanie.

W procesie temperaturowym przykładami materiałów na powłoki uszczelniające i podłoża są kombinacje warstwy zawierającej polietylen PE lub PP na jej wewnętrznej stronie, i warstwy, których wewnętrzna strona jest pokryta odpowiednią, mięknącą pod wpływem temperatury substancją adhezyjną lub kombinacją warstw zawierających PE na jej wewnętrznej stronie i warstwy zawierającej kopolimer PP-PE na jej wewnętrznej stronie.

Jeśli powłoka uszczelniająca ma być przylepiona do podłoża klejem to można to wykonać stosując kombinację ewentualnej powłoki uszczelniającej i podłoża zawierającego na swej wewnętrznej stronie czynnik adhezyjny taki jak adhezyjny roztwór gumy, polimeru akrylowego lub eteru winylowego.

Ścisłe sklejenie powłoki uszczelniającej i podłoża powinno być wykonane w taki sposób, aby zarówno podłoże jak i powłoka uszczelniająca mogły być łatwo usunięte podczas użycia, przynajmniej z miejsca nanoszenia. Ażeby łatwo oddzielić podłoże i powłokę uszczelniającą i aby spełnić odpowiednie wymagania w odniesieniu do uszczelniania pożądane jest, aby siła odrywania zawierała się pomiędzy 1,5 do 2 kg na 15 mm szerokości.

Odnośnie powłoki uszczelniającej i podłoża to:

1) albo powłoka uszczelniająca, albo podłoże mają obie warstwy: warstwę zawierającą środek pochłaniający parę wodną i warstwę zawierającą środek absorbujący tlen;

2) lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to podłoże zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen, lub gdy podłoże zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen;

3) lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to podłoże zawiera obie warstwy: warstwę zawierającą środek pochłaniający parę wodną i warstwę zawierającą środek absorbujący tlen;

4) lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen to podłoże zawiera obie warstwy: warstwę zawierającą środek pochłaniający parę wodną i warstwę zawierającą środek absorbujący tlen;

5) lub jeśli podłoże zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to powłoka uszczelniającą zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną i warstwę ze środkiem absorbującym tlen;

6) lub jeśli podłoże zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen to powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną i warstwę ze środkiem absorbującym tlen;

7) lub zarówno powłoka uszczelniająca i podłoże zawierają obie warstwy: warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną i warstwę z środkiem absorbującym tlen;

8) zarówno powłoka uszczelniająca jak i podłoże zawierają tę samą warstwę będącą albo warstwą ze środkiem pochłaniającym parę wodną lub warstwą ze środkiem absorbującym tlen.

Gdy powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierają warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to są zasadniczo nieprzepuszczalne dla pary wodnej przynajmniej poza miejscem, gdzie warstwa uszczelniająca ściśle przylega do podłoża i gdy powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierają warstwę ze środkiem absorbującym tlen są one w zasadzie nieprzepuszczalne dla tlenu przynajmniej poza miejscem, gdzie powłoka uszczelniająca przylega ściśle do podłoża.

187 343

Gdy powłoka uszczelniająca zawiera warstwę z środkiem pochłaniającym parę wodną to powłoka ta posiada od zewnątrz nieprzepuszczalną dla pary wodnej warstwę. Także gdy powłoka uszczelniająca zawiera warstwę z środkiem absorbującym tlen to powłoka ta posiada od zewnątrz nieprzepuszczalną dla tlenu warstwę. Tak samo, gdy podłoże zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną to posiada ono nieprzepuszczalną dla wody warstwę zewnętrzną oraz gdy podłoże zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen to posiada ono odporną na działanie tlenu warstwę zewnętrzną. W wielu przypadkach zewnętrzna warstwa powłoki uszczelniającej jest wykonana w taki sposób, że można na niej drukować.

Gdy powłoka uszczelniająca i/lub podłoże nie zawierają warstwy z środkiem pochłaniającym parę wodną i warstwy zawierającej środek absorbujący tlen to powłoka uszczelniająca i/lub podłoże mogą być jednowarstwowe lub mogą być wykonane z wielu warstw, które są otrzymywane przez dowolną kombinację warstwy nieprzepuszczającej tlen, warstwy nieprzepuszczającej pary wodnej i najbardziej zewnętrznej warstwy termokurczliwej z PET lub podobnej.

Gdy podłoże i powłoka uszczelniająca jednocześnie nie zawierają warstwy ze środkiem absorbującym tlen to zarówno podłoże jak i powłoka uszczelniająca nie są całkowicie odporne na przenikanie tlenu oraz, tak podłoże jak i powłoka uszczelniająca nie są całkowicie odporne na przenikanie pary wodnej w przypadku, gdy nie zawierają warstwy z środkiem pochłaniającym parę wodną. Oznacza to, że nie jest konieczne stosowanie warstwy zawierającej środek pochłaniający parę wodną lub nieprzepuszczającej wody warstwy uszczelniającej i podłoża, gdy pasek chromatograficzny jest odporny na parę wodną jak również nie jest koniecznym stosowanie warstwy zawierającej środek absorbujący tlen lub nieprzepuszczającej tlen warstwy uszczelniającej i podłoża jeśli pasek chromatograficzny jest odporny na działanie tlenu.

Warstwę zawierającą środek pochłaniający parę wodną można otrzymać przez zagniecenie termoplastycznej wielkocząsteczkowej żywicy, korzystnie poliolefinowej, korzystniej wybranej spośród substancji o małej gęstości takich jak: polietylen, polietylen liniowy o małej gęstości, kopolimer etylenu i tlenku winylu, kopolimer etylenu i kwasu akrylowego, kopolimer etylenu i kwasu metakrylowego, kopolimer etylenu i estru kwasu akrylowego, jonomery będące kopolimerami kwasu akrylowego i kwasu metyloakrylowego, z odpowiednią ilością chlorku wapnia, żelu krzemionkowego, sit molekularnych, krzemionki, tlenku glinu, zeolitu siarczanu magnezu, gipsu i tym podobnych związków suszących. Przykłady warstw zawierających środek pochłaniający parę wodną obejmują warstwy opisane w japońskim opisie patentowym 08-26348 (26348/96), „Moisture Guard” (firmy Toyo Seikan) oraz „Hiseat»Dry Film” (firmy Marutani Kakoki). Szczególnie korzystną warstwą, zawierającą środek pochłaniający parę wodną, jest warstwa o grubości 110 mikrometrów skomponowana z warstwy PE (LDPE) o niskiej gęstości i grubości 10 mikrometrów, z warstwy osuszającej o grubości 90 mikrometrów zawierającej różne ilości wysokocząsteczkowej żywicy takiej jak LDPE i środek suszący taki jak zeolit, sita molekularne i tym podobne oraz kolejnej warstwy LPDE o grubości 10 mikrometrów. Korzystniej, aby odpowiednie warstwy zawierające środek pochłaniający parę wodną, zawierały warstwę środka suszącego w ilości od około 0,1 do 50 % wagowych, korzystnie od 10%o do 50%. Najbardziej korzystna, całkowita zawartość środka suszącego wynosi pomiędzy 8 a 50 gramów na metr kwadratowy. Do sporządzenia warstwy ze środkiem suszącym korzystne jest stosowanie środka suszącego o średnim rozmiarze ziaren od 5 do 70 mikrometrów.

Warstwę posiadającą środek absorbujący tlen można otrzymać poprzez zagniatanie wysokocząsteczkowej, termoplastycznej żywicy z odpowiednią ilością tlenku żelaza, pirogallolu i tym podobnych środków absorbujących tlen. Przykładem środka absorbującego tlen w warstwie jest „Oxy Guard” (firmy Toyo Seikan).

W pewnych przypadkach powłoka uszczelniająca zawiera dwa środki jeden pochłaniający parę wodną i drugi absorbujący tlen. Taki typ powłoki uszczelniającej może być nazwany warstwą zawierającą środek pochłaniający parę wodną lub warstwą zawierającą środek absorbujący tlen. Tak samo podłoże może być warstwą, która zawiera równocześnie środek pochłaniający parę wodną jak i środek absorbujący tlen. Taki typ podłoża może być tu nazwany albo warstwą zawierającą środek pochłaniający parę wodną lub warstwą zawierającą środek absorbujący tlen.

187 343

Przykładami ilustrującymi podłoża nieprzepuszczalne dla wody są: podłoża zawierające PE o grubości 300 mikrometrów lub większej, PP o grubości 300 mikrometrów lub większej, wielowarstwowa powłoka pokryta od wewnętrznej strony [PE lub PP] o grubości 300 mikrometrów lub większej i chlorkiem poliwinylidenu (oznaczanego dalej jako „PVDC”) o grubości 15 mikrometrów oraz wielowarstwowa powłoka zawierająca, od wewnętrznej strony, [PE lub PP] o grubości około 70 mikrometrów, PET o grubości około 125 mikrometrów i PVDC o grubości około 15 mikrometrów. Przykładami ilustrującymi podłoża, które zasadniczo nie przepuszczają wody i zawierają środek pochłaniający parę wodną, są „Moisture Guard” o grubości 300 mikrometrów i wielowarstwowa powłoka zawierająca od wewnętrznej strony „Moisture Guard” o grubości około 110 mikrometrów, PET o grubości około 125 mikrometrów i PVDC o grubości około 15 mikrometrów. Przykładami ilustrującymi podłoża, które są zasadniczo nieprzepuszczalne dla tlenu są: wielowarstwowa powłoka zawierająca od wewnętrznej strony [PE lub PP] o grubości około 150 mikrometrów lub większej, warstwę nasyconą alkoholem poliwinylowym o grubości około 15 mikrometrów i [PE lub PP] o grubości 150 mikrometrów lub więcej. Powłoki we wszystkich powyższych przykładach są przezroczyste.

Przykładem ilustrującym podłoża, które nie przepuszczają wody i tlenu jest wielowarstwowa powłoka wykonana, od wewnętrznej strony, z: [PE lub PP] o grubości 150 mikrometrów lub więcej, PVDC o grubości około 30 mikrometrów i [PE lub PP] o grubości 50 mikrometrów lub więcej. Przykładami ilustrującymi podłoża, które zasadniczo nie przepuszczają pary wodnej i tlenu i są nieprzezroczyste, są: wielowarstwowa powłoka, zbudowana od strony wewnętrznej z [PE lub PP] o grubości 200 mikrometrów lub więcej, folii aluminiowej (oznaczaną dalej jako „Al”) o grubości około 7 mikrometrów i PET o grubości około 15 mikrometrów; wielowarstwowa powłoka zawierająca, od wewnętrznej strony, [PE lub PP] o grubości około 70 mikrometrów, PET o grubości około 125 mikrometrów, Al o grubości około 7 mikrometrów i PET o grubości 12 mikrometrów; i wielowarstwowa powłoka zawierająca, od wewnętrznej strony, [PE lub PP] o grubości około 70 mikrometrów, polistyren o grubości około 125 mikrometrów, Al o grubości około 7 mikrometrów i PET o grubości około 12 mikrometrów.

Korzystne podłoże zawiera od wewnętrznej strony około 30 mikrometrową warstwę ułatwiającą oderwanie powłoki uszczelniającej składającą się z mieszaniny PE i PP w około 188 mikrometrowej, białej warstwy PET (dla kontrastowego koloru), z 7 mikrometrowej warstwy Al (jako bariera dla tlenu i pary wodnej) i około 12 mikrometrowej warstwy PET. Szczególnie korzystne podłoże zawiera, od wewnętrznej strony, około 30 mikrometrową warstwę, ułatwiającą oderwanie powłoki uszczelniającej, składającą się z mieszaniny PE i PP, około 50 mikrometrowej warstwy białego PET, około 7 mikrometrowej warstwy Al i około 188 mikrometrowej warstwy PET.

Podłoże, które nie przepuszcza wody i tlenu zawierające środek pochłaniający parę wodną i/lub środek absorbujący tlen można otrzymać poprzez zastąpienie wewnętrznej warstwy wyżej wymienionej wielowarstwowej powłoki, która jest zasadniczo nieprzepuszczalna dla wody i tlenu warstwą „Moisture Guard” o grubości od 110 do 250 mikrometrów i/lub warstwą „Oxy Guard” o grubości od 110 do 250 mikrometrów.

Czasem na powierzchnię podłoża, zwłaszcza na jego wewnętrzną stronę można nałożyć pastę z gumy, układu polimerowego akrylowego lub eteru winylowego. W tym przypadku, po stronie naniesionej pasty nakłada się warstwę papieru lub folii do zerwania w momencie użycia. Jako papier do zrywania może być użyty papier, PET, PP lub podobny materiał.

Przykładem ilustrującym powłokę uszczelniającą, która nie przepuszcza wody jest powłoka, która zawiera wiele warstw, składająca się w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy [PE lub PP] o grubości 70 mikrometrów i warstw PET o grubości około 12 mikrometrów. Powłokami nieprzepuszczającymi tlenu są: powłoka składająca się z wielu warstw: w kolejności od wewnętrznej strony: z warstwy [PE lub PP] o grubości około 70 mikrometrów, warstwy nasyconej alkoholem poliwinylowym o grubości około 15 mikrometrów, PP o grubości około 12 mikrometrów i pEt o grubości około 12 mikrometrów. Powłoki nieprzepuszczające wody i tlenu wykonane są z wielu warstw, w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy [PE lub PP] o grubości około 70 mikrometrów, warstwa PYDC o grubości około 30 mikrometrów

187 343 i warstwa PET o grubości około 12 mikrometrów. Powłoki we wszystkich przykładach warstw są przezroczyste.

Przykładami ilustrującymi powłoki uszczelniające, które nie przepuszczają wody i zawierają warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną jest powłoka wykonana z wielu warstw, w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy „Moisture Guard” o grubości 110 mikrometrów, warstwy PET o grubości około 12 mikrometrów (przezroczystej) zaś szczególnie korzystna powłoka wielowarstwowa, wykonana jest w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy „Moisture Guard” o grubości około 110 mikrometrów, warstwy Al o grubości około 7 mikrometrów i warstwy PET o grubości około 12 mikrometrów (nieprzezroczysta). Przykładem ilustrującym powłokę uszczelniającą, która nie przepuszcza tlenu i zawiera warstwę z środkiem absorbującym tlen, jest powłoka wielowarstwowa wykonana, w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy „Oxy Guard” o grubości 110 mikrometrów, warstwy Al o grubości 7 mikrometrów i warstwy PET o grubości 12 mikrometrów (nieprzezroczystej). Przykładem ilustrującym powłokę uszczelniającą, która jest nieprzepuszczalna dla wody i tlenu i zawiera warstwę ze środkiem pochłaniającym parę wodną oraz zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen jest powłoka wielowarstwowa zbudowana, w kolejności od strony wewnętrznej: z warstwy „Moisture Guard” o grubości 110 mikrometrów, warstwy „Oxy Guard” o grubości 110 mikrometrów, warstwy Al o grubości 7 mikrometrów i warstwy PET o grubości 12 mikrometrów (nieprzezroczysta).

Powłokę wielowarstwową wytwarza się poprzez sklejenie tworzących ją warstw odpowiednim środkiem adhezyjnym (klejem) lub przez laminowanie części tworzących ją warstw techniką wyciskania współbieżnego a następnie, ewentualnie, przez sklejenie pozostałych warstw składowych odpowiednim środkiem adhezyjnym (klejem).

Zestaw pasków do immunochromatografii wytwarza się przede wszystkim przygotowując wyżej wymienione paski chromatograficzne i ewentualnie, stosując paski podłoża i/lub laminatu ochronnego w wyżej wymieniony sposób, lub przygotowując paski chromatograficzne z równoczesnym przylepianiem razem środków nanoszenia próbki i tym podobnych, a następnie uszczelnienie pasków chromatograficznych przez ścisłą adhezję wyżej wymienionego podłoża do warstwy uszczelniającej.

Pasek do immunochromatografii według niniejszego wynalazku jest stosowany w sposób następujący. Przeznaczony do użycia pojedynczy pasek chromatograficzny odcina się wraz z podłożem. Warstwę uszczelniającą, lub przynajmniej jej część pokrywającą miejsce do nanoszenia odrywa się i roztwór próbki wprowadza się na tak odsłonięte miejsce do nanoszenia. W przypadku pewnego kształtu powłoki uszczelniającej może być konieczne usunięcie całej powłoki uszczelniającej, która pokrywa pasek chromatograficzny. Gdy wiele pasków chromatograficznych ulokowanych jest na podłożu i pewien pasek zastosowany jest bez uprzedniego odcięcia, można go odciąć po użyciu. W pewnych przypadkach urządzenie można stosować oddzielając podłoże od podkładki.

Obecny wynalazek opisano poniżej w nawiązaniu do załączonych rysunków na których fig. 1 przedstawia schematycznie zestaw pasków chromatograficznych do oznaczeń immunologicznych według wynalazku. Na rysunku fig. 1 a przedstawia widok paska z góry, b przekrój poprzeczny wzdłuż płytki a, zaś c drugi przekrój. Na fig. 2 pokazano przykładowy pasek chromatograficzny. Fig. 3 ilustruje inny przykład zestawu do immunochromatografii według wynalazku. Na rysunkach poszczególne elementy mają następujące znaczenia:

- pasek chromatograficzny, 2 - podłoże, 3 - powłoka uszczelniająca, 4 - nośnik chromatograficzny, 5 - miejsce nanoszenia próbki, 6 - miejsce znakowania, 7 - miejsce detekcji, 8 - podkładka, 9 - laminat ochronny, 10 - perforacja, 11 - miejsce ścisłego przylegania podłoża i powłoki uszczelniającej.

Pasek chromatograficzny 1 umieszczony jest na podłożu 2 razem z warstwą zawierającą środek pochłaniający parę wodną i/lub środek absorbujący tlen. Pasek chromatograficzny 1 jest uszczelniony i odizolowany od powietrza przez ścisłe przylepienie powłoki uszczelniającej 3 na obrzeżu paska chromatograficznego w miejscu 11 ścisłego przylegania powłoki uszczelniającej na podłożu 2 (fig. 1).

187 343

Gdy zastosowany jest grzebieniowy typ podłoża tak jak pokazano na fig. 3, miejsce nanoszenia próbki na każdym chromatograficznym pasku jest całkowicie izolowane (jedne od drugiego) co powoduje, że nie ma niebezpieczeństwa by na sąsiednie paski chromatograficzne pomyłkowo nanieść roztwór próbki.

Pasek chromatograficzny 1 jest wykonany w taki sposób by miejsce nanoszenia 5, miejsce znakowania 6 i miejsce detekcji 7 były umieszczone na nośniku chromatograficznym 4 (fig. 2). W razie potrzeby pasek chromatograficzny 1 jest zabezpieczony poprzez podkładkę 8 i ochronny laminat 9.

Perforację 10 wykorzystuje się w miarę potrzeby w celu łatwego oddzielenia pojedynczego paska z zestawu pasków do immunochromatografii, złożonego z wielu ułożonych pasków na podłożu. Dzięki perforacji 10 można odciąć jednocześnie pojedynczy pasek chromatograficzny lub kilka pasków od reszty.

Przykłady

Przykład 1- Wykonanie kombinacji powłoki uszczelniającej i podłoża

Sporządzono kombinacje powłok uszczelniających i podłoży, pokazane w tabeli 1. Każdą wielowarstwową powłokę otrzymano przez sklejenie odpowiednich, pojedynczych warstw za pomocą środka adhezyjnego (klej).

Tabela 1

Próbka Nr.	Warstwa uszczelniająca	Podłoże
1	MG/A1/PET_I2	PP70/PET125/AI/PET12
2	mg/pvdc/pet₁₂	PP300
3	MG/A1/PET,2	MG/PET₁₂₅/A 1/PET,2
4	MG/OG/A1/PET _n	PP70/PET ,25^-A 1/PET.2
5	OG/A1/PET i	MG/PET,25/A1/PETi2
6	MG	PP300
7 (próba kontrolna)	PP70/AI/PET1	PP70/PET ,2₅/Al./PETi2

MG: „Moisture Guard” - warstwa ze środkiem suszącym, 110 mikrometrów (firmy Toyo Seikan)

OG: „Oxy Guard” - warstwa ze środkiem absorbującym tlen, 110 mikrometrów (firmy Toyo Seikan)

Al: aluminium 7 mikrometrów

PET|₂' PET poli(tereftalan efylenu), 12 mikrometrów

PET125: PET 125 mikrometrów

PP70: PP polipropylen, 70 mikrometrów

PP300: PP 300 mikrometrów

PVDC: PVDC polichlorek winylidenu), 12 mikrometrów

A. Test-1 Zdolność pochłaniania pary wodnej.

Próbki 1, 2, 3, 4 i 7 powłok uszczelniających, próbki podłoży 3 i 5 oraz granulat żelu krzemionkowego dostępny w handlu, w ilości podanej w tabeli 2 przechowywano przez 3 dni w temperaturze pokojowej (23°C, wilgotność 40%) lub w stałej temperaturze suszarki 40°C. Następnie każdą próbkę zważono i wzrost wagi w stosunku do masy początkowej traktowano jako ilość zaadsorbowanej wody. Rezultaty przedstawiono w tabeli 2.

Z tych rezultatów ewidentnie wynika, że powłoki zawierające warstwę środka pochłaniającego parę wodną miały dużą pojemność pochłaniania wilgoci.

187 343

Tabela 2

Próbka nr	Ilość próbki	Zaabsorbowana woda
23°C	40°C
1. Powłoka	300 cm2	84,2	79,2
2. Powłoka	300 cm2	84,0	79,5
3. Powłoka	300 cm2	83,5	78,9
4. Powłoka	300 cm2	83,7	78,6
3. Podłoże	300 cm2	84,9	80,3
5. Podłoże	300 cm2	84,1	79,9
Zapakowany granulowany	5g	892,0	288,0
Żel krzemionkowy
7. Powłoka (kontrolna)	30 cm2	0,1	-0,1

Powyższe badania powtórzono, porównując właściwości absorpcyjne żelu krzemionkowego (porcja 5 g), z próbkami 1 lub 3 powłok uszczelniających zawierających albo 0,75 g (warstwa uszczelniająca A) lub 1,50 g środka osuszającego na 300 cm² (warstwa uszczelniająca B). Warunki przechowywania były następujące: 6 dni w temperaturze 24°C przy wilgotności względnej 50%, w temperaturze 40°C przy wilgotności względnej 20% lub w temperaturze 2-8°C przy wilgotności względnej 90%. Próbki przechowywano także przez 19 dni w temperaturze 2-8°C przy wilgotności względnej 90%. Rezultaty (tabela 3) obliczono jak wyżej: (w mg zaabsorbowanej wody) i także w g wody zaabsorbowanej/g środka suszącego (wyrażonej w %). Jak wynika z uzyskanych rezultatów powłoki mają wysoką zdolność pochłaniania pary wodnej. Także warstwa B, która zawiera podwójną ilość środka suszącego w stosunku do powłoki uszczelniającej A jest zdolna zaabsorbować w przybliżeniu podwójną ilość pary wodnej w stosunku do powłoki A.

Tabela 3

Próbka	Warunki przechowywania (Temp./WW)^X	Czas przechowywania (dni)	Zaabsorbowana woda
(mg)	⁽g/g%)
Powłoka A	40°C/20%	6	129	17,26
	24°C/50%	6	141	18,78
	2-8°C/90%	6	76	10,17
	2-8°C/90%	19	144	19,13
Powłoka B	40°C/20%	6	268	17,84
	24°C/50%	6	292	19,45
	2-8°C/90%	6	121	8,06
	2-8°C/90%	19	277	18,47
Żel krzemionkowy	40°C/20%	6	495	9,90
	24°C/50%	6	1472	29,44
	2-8°C/90%	6	1857	37,15
	2-8°C/90%	19	1937	38,74

WW* - wilgotność względna

187 343

B. Test-2 Zdolność pochłaniania pary wodnej.

Przygotowano woreczki (o powierzchni wewnętrznej 600cm²) z próbek powłok uszczelniających 1, 2, 3, 4 i 6 oraz z próbek podłoża 3 i 5 (patrz tabela 1) przez zgrzanie trzech krawędzi. Kawałek papierka wskaźnikowego na parę wodną, wyprodukowanego przez Humidial Company USA, włożono do każdego woreczka i zgrzano czwartą krawędź. Podobny woreczek (o powierzchni wewnętrznej 600 cm2) przygotowano z próbki 7 powłoki uszczelniającej. Kawałek papierka wskaźnikowego na parę wodną opisanego powyżej, i 2 g paczuszkę z granulowanym żelem krzemionkowym włożono do środka i zgrzano czwartą krawędź. Jako próbę kontrolą wykonano podobny woreczek (o powierzchni wewnętrznej 600 cm2) z próbki 7 powłoki uszczelniającej, i umieszczono w środku kawałek papierka indykatora pary wodnej opisanego powyżej i zgrzano czwartą krawędź. Tak przygotowane woreczki pozostawiono na 3 dni w temperaturze pokojowej i potem otwarto odczytując natychmiast po otwarciu wskazania papierka.

Wskaźnik wilgotności wskazywał 45% w woreczku kontrolnym i 15% lub mniej we wszystkich pozostałych. Minimalna wilgotność mierzona za pomocą papierka wskaźnikowego pary wodnej wynosi 15%.

C. Test na zdolność absorbowania tlenu.

Wykonano woreczki (o powierzchni wewnętrznej 600 cm2) z próbek 4 i 5 powłok uszczelniających (patrz tabela 1) i zgrzano wszystkie cztery krawędzie. Kawałek naturalnej gumy o powierzchni 1 x 1 cm przylepiono na każdy woreczek za pomocą kleju. Strzykawką usunięto całe powietrze z woreczka przebijając się przez dolepiony kawałek gumy a następnie wprowadzono do środka dokładnie 20 ml powietrza. Po trzech dniach przechowywania w temperaturze pokojowej pobrano porcję powietrza z woreczka przebijając się poprzez przylepiony kawałek gumy aby oznaczyć stężenie tlenu metodą chromatografii gazowej na kolumnie wypełnionej sitami molekularnymi.

Nie wykryto obecności tlenu w żadnym z testowanych woreczków. Limit detekcji tlenu w tym systemie badań jest na poziomie 0,01%. Z rezultatów tych wynika, że wielowarstwowa powłoka zawierająca środek absorbujący tlen ma dużą zdolność absorbowania tlenu.

Na podstawie powyższych rezultatów można się spodziewać, że pasek do immunochromatografii wytworzony metodą opisaną poniżej, w przykładzie 2, przy użyciu próbek 1, 2, 3, 4, 5 lub 6 powłok uszczelniających i podłoży będzie wykazywał wysoką zdolność pochłaniania pary wodnej. Można się spodziewać, że paski do immunochromatografii produkowane z próbek 4 lub 5 powłok uszczelniających i podłoży, także będą miały dużą zdolność absorbowania tlenu.

Przykład 2 - Trwałość urządzenia do immunochromatografii.

A. Produkcja pasków.

Substancję znakowaną zawierającą przeciwciała przeciw ludzkiej hemoglobinie oznakowano koloidalnym selenem w następujący sposób: najpierw otrzymano koloidalny selen poprzez mieszanie 91 mM L-askorbinianu sodu i 32 nM tlenku selenu w temperaturze około 4°C przez 15 minut a następnie w temperaturze około 42°C przez 70 godzin. Tak otrzymany koloidalny selen rozcieńczono 10 mM buforu bis-tris [tj. bis-(2-hydroksyetylo)amino-tris(hydroksymetylo)-metanu] do pH 7,0 uzyskując absorbancję 15 przy 550 nm. Otrzymany w ten sposób rozcieńczony roztwór, zmieszano z monoklonalnymi mysimi przeciwciałami przeciw ludzkiej hemoglobinie (0,02%) i całość mieszano w pokojowej temperaturze przez 1 godzinę. Tak otrzymane znaczone koloidalnym selenem przeciwciała przeciw ludzkiej hemoglobinie przemyto 10 mM buforem Tris-HCl o pH 7,2 i zastosowano jako substancję znakowaną.

Miejsce znakowania otrzymano w następujący sposób: substancję znakowaną dodano do 10 mM buforu Tris-HCl o pH 7,2 zawierającego 1% kazeiny aż do ustalenia absorbancji przy 550 nm do wielkości 1,0, otrzymując odpowiednią zawiesinę substancji znakowanej. Następnie wykonaną z włókna szklanego membranę (Lypore 9524 wyprodukowaną przez firmę LYDALL USA) nasączono tak otrzymaną zawiesiną i wystarczająco zaimpregnowano, po czym membranę z włókna szklanego wysuszono aby zastosować ją następnie jako miejsce znakowania.

Miejsce detekcji przygotowano w następujący sposób: monoklonalne mysie przeciwciała przeciw ludzkiej hemoglobinie, których miejsca wiążące do ludzkiej hemoglobiny różnią się

187 343 od wymienionych powyżej przeciwciał przeciw ludzkiej hemoglobinie, dodano do roztworu 30 mM buforu Tris-HCl o pH 7,4 zawierającego 150 mM chlorku sodu osiągając końcowe stężenie 2 mg/ml. Niezależnie od tego, nośnik chromatograficzny w kształcie prostokąta o wymiarach 0,4 x 4,5 cm, wykonany z membrany nitrocelulozowej (z firmy Schleicher & Schuell USA) o wielkości porów 5 mikrometrów, przytwierdzono do podkładki (PE PET 100 PE LR007A z firmy Lintech) też w kształcie prostokąta o wymiarach 0,4 x 6,0 cm i grubości 100 mikrometrów w taki sposób, że wszystkie końce „z prądem” obu prostokątów pokrywały się, a dłuższe boki każdego paska leżały jeden na drugim. Następnie roztwór otrzymany przez zmieszanie przeciwciał (przeciwciała przeciw ludzkiej hemoglobinie) nakroplono na membranę nitrocelulozową przyklejoną do paska-podłoża formując linię leżącą w odległości 1 cm od końca „z prądem” tej membrany. Całość pozostawiono do wyschnięcia, aby przyłączyć przeciwciała przeciw ludzkiej hemoglobinie do nitrocelulozy.

Pasek chromatograficzny przygotowano w następujący sposób: wymienione powyżej miejsca znakowania pocięto na kwadraty o wymiarach 0,4 x 0,4 cm i przyklejono na podstawę paska „z prądem” w stosunku do miejsca detekcji, zawierającego przeciw-ludzką hemoglobinę przyłączoną do membrany nitrocelulozowej w taki sposób, że kwadraty te lekko dotykały membranę nitrocelulozową. Jako miejsce nanoszenia, nietkany materiał (Sontara 8801 z firmy Du Pont) pocięto na kawałki o wymiarze 0,4 x 1,3 cm i przyklejono na pasek przed miejscem znakowania w taki sposób, że lekko dotykały miejsce znakowania. Na miejsce nanoszenia została następnie przyklejona powłoka ochronna (PET25 PE LR007A z firmy Lintech) w kształcie prostokąta o wymiarach 0,4 x 1,3 cm tak aby jej górna część pokrywała nitrocelulozową membranę, podczas gdy reszta (dłuższy bok), układała się poniżej tworząc pasek chromatograficzny.

Paski chromatograficzne przyklejono na podłoże w następujący sposób: tylnią stronę podkładki każdego z 10 chromatograficznych pasków przyklejono na próbki 1 albo 7 podłoża, (patrz tabela 1), w odległości 1,8 cm jeden od drugiego, równolegle z jednakowym ułożeniem górnych końców.

Powłokę uszczelniającą szczelnie przyklejono, w procesie temperaturowym, do podłoża w następujący sposób: podłoże, na którym chromatograficzne paski zostały uprzednio przyklejone, podzielono na dwie równe części i jedną z nich pokryto, w procesie temperaturowym próbką 1 powłoki uszczelniającej tak, że w odległości 0,25 cm wokół każdego paska chromatograficznego powłoka ta nie była przylepiona. Proces temperaturowy przeprowadzono w temperaturze 120°C w ciągu 1,5 sekundy i pod ciśnieniem 3,0 kg/cm². Następnie całość podzielono na dwie części i jedną z nich podziurkowano tak jak pokazano na fig. 1 przy użyciu tnącej matrycy. Produkt stosowano jako zestaw A. Z pozostałej części używając inne tnące urządzenie, wykonano zestaw B zawierający jeden pasek chromatograficzny.

Jako próbę kontrolną użyto pozostałą część podłoża, na którym było przylepionych 5 pasków chromatograficznych i umieszczono razem z 5 g handlowo dostępnego granulowanego żelu krzemionkowego, w woreczku (o wymiarach 25 x 15 cm), który wykonano poprzez zgrzanie trzech krawędzi próbki 7 powłoki uszczelniającej a następnie zgrzano ostatnią krawędź. Uznano to jako zestaw C.

Dla innej próby kontrolnej użyto próbkę 6 podłoża, na którym uprzednio przyklejono pasek chromatograficzny, opakowano w procesie temperaturowym próbką 7 powłoki uszczelniającej, w sposób opisany powyżej otrzymując zestaw D.

B. Przechowywanie w ostrych warunkach

Tak przygotowane zestawy A, B, C i D pozostawiono przez 1 dzień w temperaturze 25°C przy względnej wilgotności 60%, a następnie na 28 dni w temperaturze 40°C przy względnej wilgotności 70%. Po tym czasie przechowywania w ostrych warunkach, zestawy A, B, C i D pozostawiono na 2 godziny w temperaturze 25°C i wtedy zestawy A, B, i C jak również D po otwarciu pozostawiono na 24, 48 i 96 godzin w temperaturze 25°C przy wilgotności 60% i wystawieniu na działanie powietrza z zewnątrz.

Przygotowano próbki roztworu przez rozpuszczenie 0, 5, 10, 25, 50, 100, 200 lub 500 ng/ml ludzkiej hemoglobiny (z firmy Sigma USA), 0,1% roztworu albuminy surowicy krwi bydlęcej (z firmy Seikagaku Kogyo), 0,9% roztworu chlorku sodu i 0,1% azydku sodu w 0,1 M buforze Tris-HCl o pH 7,6. Porcje 25 μ1 tak otrzymanych roztworów nanoszono na miejsce nanoszenia

187 343 każdego paska chromatograficznego, w każdym zestawie A, B, C i D, przed, natychmiast lub po 24, 48 lub 96 godzinach przechowywania ich w ostrych warunkach. Rezultaty były oceniane poprzez odczyt zaczerwienienia pochodzącego od koloidalnego selenu, które było rezultatem pozytywnej detekcji próbki na miejscu detekcji paska, widoczne gołym okiem po 7 minutach od naniesienia roztworu próbki. Czułość próby oparta była na ocenie minimalnego stężenia hemoglobiny, przy którym „zaczerwienienie” było obserwowalne gołym okiem. Rezultaty zamieszczono w tabeli 4.

Tabela 4

Zestaw		Przed/po przechowywaniu w ostrych warunkach
przed	zaraz po	24 h po	48 h po	96 h po
A	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml
B	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml
C	25 ng/ml	25 ng/ml	25 ng/ml	50 ng/ml	100 ng/ml
D	25 ng/ml	200 ng/ml	200 ng/ml	500 ng/ml	500 ng/ml

Jak wynika z tabeli 4 chromatograficzne paski zestawów A, B i C zaraz po okresie przetrzymywania w ostrych warunkach, wykazały taką samą czułość jak paski chromatograficzne przed tym okresem, jak również ich stabilność podczas przechowywania w tak ostrych warunkach była znakomita. Jak widać po wydłużeniu czasu przechowywania w ostrych warunkach do 24 godzin, 48 godzin i 96 godzin nie zmieniła się czułość zestawów A i B lecz czułość zestawu D stopniowo spadała. Wskazuje to, że nie uszczelniony zestaw C miał niską stabilność. Zestaw D, który nie zawierał warstwy ze środkiem pochłaniającym parę wodną ani środka suszącego wykazał znaczący spadek czułości w czasie testu w ostrych warunkach przechowywania.

Jak to wynika z powyższego testu, produktów tradycyjnych nie można zabezpieczyć w temperaturze pokojowej po użyciu któregoś z pasków chromatograficznych, gdyż wymagane jest wtedy przechowywanie w chłodni. Produkty produkowane znanym sposobem nie mogą być użyte od razu, np. w razie nagłego wypadku i potrzeby wykonania testu natychmiast, gdyż po przechowywaniu w chłodni, należy je koniecznie doprowadzić do temperatury pokojowej aby przeprowadzić badanie. Natomiast zestaw A można użyć w nagłych sytuacjach gdyż można go przechowywać w temperaturze pokojowej. Również można mieć zaufanie do niego, ponieważ stabilność pasków chromatograficznych jest zagwarantowana aż do momentu oderwania powłoki uszczelniającej. Ponieważ powłokę uszczelniającą można łatwo oderwać użycie zestawu A jest rzeczywiście bezproblemowe.

Ze względu na koszt produkcji, poprzednio stosowane produkty wymagają pakowania i uszczelniania razem ze środkami pochłaniającymi wilgoć w opakowaniach, które wtedy rzeczywiście nie przepuszczają wody (pary wodnej) i np. podobnych składników, podczas gdy zestaw A nie wymaga takich działań, przez co koszt produkcji może być znacząco zredukowany poza nieznacznym wzrostem kosztów związanych z kosztem podłoża i powłoki uszczelniającej. Siła robocza i związane z nią koszty potrzebne do produkcji zestawu A powinny być także niższe niż dla produktów obecnych.

C. Jednomiesięczne badanie trwałości

Chromatograficzne paski przeznaczone do detekcji ludzkiej hemoglobiny przygotowano tak jak w opisanym powyżej przykładzie 2.A. i 13 takich pasków zapakowano: albo w aluminiową torbę bez środka suszącego (A), z 67,8 cm² powłoki uszczelniającej wykonanej z warstwy MG o grubości 110 mikrometrów (wykonanej z warstwy PE/PS o grubości do 10 mikrometrów (PS oznacza tu polistyren), oraz z warstwy zawierającej środek suszący w ilości 11,9 g/m²o grubości 90 mikrometrów i 10 mikrometrowej warstwy PE/PS/15 mikrometrów A1/12 mikrometrów PET (B), z 678,6 cm2 takiej samej powłoki uszczelniającej (C), lub w aluminiową torebkę zawierającą tradycyjny środek suszący żel krzemionkowy w ilości 1,3 g. (D) Wszystkie paski zostawiono na noc, przy wilgotności względnej 65% i temperaturze 25°C przed

187 343 zapakowaniem i zamknięciem. Żel krzemionkowy i warstwę uszczelniającą także eksponowano przy 65% względnej wilgotności i w temperaturze 25°C przez 6 godzin przed użyciem.

Następnie paski szczelnie zapakowano, w procesie temperaturowym, w warunkach opisanych powyżej, i przechowywano w inkubatorze w temperaturze 25°C po czym testowano je po 16 i 29 aaSach (przechowywanie 25°C) lub przechowywano jeden dzień w temperaturze 25°C w inkubatorze, a następnie przenoszono do inkubatora o temperaturze 37°C i testowano po 15 i 28 dniach od momentu podwyższenia temperatury do 37°C (37°C przechowywanie).

Testy wykonano tak jak w powyżej opisanym teście B przy użyciu próbek zawierających 0 (kontrola ujemna), 10, 25, 50, 100 lub 500 ng/ml ludzkiej hemoglobiny. Rezultaty odczytane po 7 minutach od naniesienia próbki przedstawiono w tabeli 5 jako minimalne stężenie hemoglobiny, przy którym sygnał widzialny był gołym okiem.

Tabela 5

Warunki pakowania	Czułość testu (ng/ml) podczas:
	25°C przechowywania	37°C przechowywania
	16 dni	29 dni	16 dni	29 dni
A bez środka suszącego	25	50	100	500
B (1 x powłoka uszcz.)	25	25	25	25
C (10 x powłoka uszcz.)	25	25	25	25
D żel krzemionkowy	25	25	25	25

Paski zapakowane bez żadnego środka suszącego wykazały bardzo słabą czułość, a więc słabą trwałość na przechowywanie przez miesiąc zarówno w temperaturze 25°C i 37°C. Nie zauważono w tym teście spadku czułości gdy podczas przechowywania w powyższych warunkach paski były zapakowane wraz ze środkiem suszącym. Paski, które zapakowano z powłoką uszczelniającą zawierającą środek suszący wykazały podobne właściwości jak paski zapakowane z żelem krzemionkowym; zapakowanie z pojedynczą (1x) ilością powłoki uszczelniającej działało tak samo dobrze jak z dziesięciokrotnie większą ilością powłoki. Zatem zgodnie z testem czułości, powłoka uszczelniająca, która zawiera środek suszący jest w stanie zachować odpowiednią czułość, dobrą stabilność podczas przechowywania w powyższych warunkach w czasie nawet do jednego miesiąca.

Przykład 3 - Badanie trwałości pasków do immunochromatografii, w długim okresie czasu, w teście na HIV.

Paski chromatograficzne otrzymano sposobem podobnym do opisanego w przykładzie 2.A. z wyjątkiem odpowiednich modyfikacji pozwalających na detekcję przeciwciał HIV, to znaczy miejsce znakowania zawierało handlowo dostępne poliklonalne lub monoklonalne przeciwciała do ciężkiego i/lub lekkiego łańcucha ludzkiej IgG, a miejsce detekcji zawierało antygen HIV. Dwadzieścia dwa paski zapakowano albo w torebkę aluminiową z 5 g żelu krzemionkowego jako środek suszący (A), w torebkę aluminiową z 2,2 g żelu krzemionkowego jako środek suszący (B), w torebkę aluminiową bez środka suszącego (C), w opakowanie, do którego wykorzystano podłoże zawierające 12 mikrometrową warstwę PET, 7 mikrometrową warstwę Al, 188 mikrometrową warstwę PET, 12 mikrometrową warstwę białego PET, dającą się łatwo odrywać warstwę mieszanego PE powleczonego powłoką uszczelniającą próbek 1 lub 3 (tabela 1) zawierającą albo 25 g/m² (D) albo 50 g/m² (E) środka suszącego. Paski, żel krzemionkowy i powłokę uszczelniającą wystawiono na działanie wilgotności względnej 65% w temperaturze 27°C przez 6 godzin przed zapakowaniem. Zapakowane w tych warunkach pakowania paski, zostały zamknięte poprzez zgrzanie.

Paski po zapakowaniu w opisanych wyżej pięciu warunkach i zamknięciu poprzez zgrzanie, przechowywano w inkubatorze w temperaturze 25°C przez jeden dzień, a następnie przeniesiono je do inkubatora w temperaturze 30°C, 45°C lub do inkubatora z kontrolowaną wilgotnością

187 343 względną ustawioną na 65% i w temperaturze 45°C. Następnie paski wyjęto i testowano po 0,5, 1, 3 i 6 miesiącach przechowywania.

Testy wykonano dwukrotnie tak jak w opisanym powyżej przykładzie 2.B. stosując normalną ludzką surowicę/plazmę jako ujemną próbę kontrolną i ludzką surowicę/plazmę otrzymaną od osobników HIV-1 i HIV-2 pozytywnych jako próbki pozytywne zawierające odpowiednio przeciwciała HIV-1 lub HIV-2. Testowano dwukrotne seryjne rozcieńczenia wykonane dla próbek HIV-1 i HIV-2, oraz pięć dwukrotnych rozcieńczeń prowadzących do roztworów o zakresie stężeń od 2 do 2¹⁵dla HTV-1 i od 2¹⁰ do 2¹⁴dla HTV-2. Rezultaty odczytywano po 15 minutach od naniesienia próbki i przedstawiono w tabelach 6, 7, i 8 jako najwyższe rozcieńczenia próbek HIV, przy których sygnał można było obserwować gołym okiem. Wszystkie próbki kontroli ujemnej dały negatywne wyniki dla wszystkich pasków przy wszystkich sposobach opakowania i wszystkich warunków przechowywania.

Tabela 6

	Test czułości (2* rozcieńczenie) po przechowywaniu w 30°C
HIV-1	HIV-2
Czas mies.	0	0,5	1	3	6	0	0,5	1	3	6
Opak.
A	13	13	13	13	13/14	12	12	12	12	12
B	13	13	13/1	ND	ND	12	12	12	ND	ND
C	13	13	4	ND	ND	12	12	11	ND	ND
D	13	13/14	12	13	13/14	12	12	12	12	12
E	13	13	13	13	14	12	12	12	12	12
			13

(ND = nie zmierzony)

Tabela 7

	Test czułości (2* rozcieńczenie) po przechowywaniu w 45°C
HIV-1	HIV-2
Czas mies.	0	0,5	1	3	6	0	0,5	1	3	6
Opak.
A	13	13	13	13	13	12	12	12	12	12
B	13	13	13	ND	ND	12	12	11	ND	ND
C	13	<11	<11	ND	ND	12	<10	<10	ND	ND
D	13	13	13	13	13	12	12	12	12	12
E	13	13	13	13	14	12	12	12	12	12

(ND = nie zmierzony)

187 343

Tabela 8

	Test czułości (2* rozcieńczenie) po przechowywaniu w 45°C i przy 65% wilgotności względnej
HIV-1	HIV-2
Czas mies.	0	0,5	1	3	6	0	0,5	1	3	6
Opak.
A	13	13	13	13	13	12	12	12	12	12
B	13	13	13	ND	ND	12	12	12	ND	ND
C	ND	ND	ND	ND	ND	ND	ND	ND	ND	ND
D	13	13	13	13	13	12	12	12	12	12
E	13	13	13	13	14	12	12	12	12	12

(ND = nie zmierzony)

Paski chromatograficzne, zapakowane bez środka suszącego (C), wykazały najgorsze właściwości, z utratą czułości w czasie przechowywania we wszystkich badanych warunkach. Paski zapakowane z większą ilością żelu krzemionkowego (5 g) lub z powłoką uszczelniającą zawierającą środek suszący zachowały swoje właściwości przez ponad 6 miesięcy we wszystkich badanych warunkach. Obie zastosowane ilości środka suszącego były równie efektywnie. Tak więc powłoka uszczelniająca zawierająca środek suszący jest w stanie zachować wykazaną testem czułość przechowywanego w niej paska do immunochromatografii, wykazując przy tym dobre właściwości stabilizujące w warunkach długiego przechowywania.

187 343

Fig. 2 /

z

187 343

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Paski do oznaczeń immunochromatograficznych w zestawie składającym się z jednego lub większej liczby pasków chromatograficznych, w którym każdy pasek ma miejsce nanoszenia próbki i oddalone od niego miejsce detekcji; paski umieszczone są na podłożu składającym się z płaskiej płytki z lub bez podkładki umieszczonej między płytką a paskiem chromatograficznym; na wymienionych paskach chromatograficznych umieszczona jest powłoka uszczelniająca z lub bez ochronnego laminatu, umieszczonego między paskiem chromatograficznym a powłoką pokrywającą wszystkie paski chromatograficzne; części wymienionego podłoża i powłoki uszczelniającej są spojone ze sobą dookoła każdego z pasków chromatograficznych uszczelniając z osobna każdy pasek chromatograficzny; przy czym spojenie pomiędzy powłoką uszczelniającą i podłożem pozwala na łatwe oderwanie powłoki uszczelniającej co najmniej w miejscu nanoszenia próbki, znamienne tym, że albo powłoka uszczelniająca (3) pasek chromatograficzny (1), albo podłoże (2), albo obie warstwy (2 i 3) zawierają warstwę ze środkiem suszącym pochłaniającym parę wodną i warstwę ze środkiem absorbującym tlen; ponadto, powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierające warstwę ze środkiem suszącym są nieprzepuszczalne dla wody co najmniej w częściach innych niż miejsce spojenia oraz powłoka uszczelniająca i/lub podłoże zawierające warstwę ze środkiem absorbującym tlen są nieprzepuszczalne dla tlenu co najmniej w częściach innych niż miejsce spojenia.
2. Paski według zastrz. 1, znamienne tym, że jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem suszącym to podłoże zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen, lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem absorbującym tlen to podłoże zawiera warstwę suszącą lub jeśli powłoka uszczelniająca zawiera warstwę ze środkiem suszącym i warstwę ze środkiem absorbującym tlen to podłoże ewentualnie zawiera jedną albo obie warstwy suszącą i absorbującą tlen, lub jeśli podłoże zawiera warstwę ze środkiem suszącym i warstwę ze środkiem absorbującym tlen to powłoka uszczelniająca ewentualnie zawiera jedną albo obie warstwy suszącą i absorbującą tlen.
3. Paski według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że mają wielowarstwową powłokę uszczelniającą (3) z warstwą metaliczną.
4. Paski według zastrz. 3, znamienne tym, że warstwa metaliczna zawiera folię aluminiową.
5. Paski według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że mają wielowarstwowe podłoże (2) z warstwą metaliczną.
6. Paski według zastrz. 6, znamienne tym, że warstwa metaliczna zawiera folię aluminiową.
7. Paski według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że ich powłoka uszczelniająca (3) i podłoże (2) spojone są ze sobą w procesie temperaturowym.
8. Paski według zastrz. 1, znamienne tym, że na podłożu umieszczonych jest 5 do 12 pasków chromatograficznych.
9. Paski według zastrz. 1, znamienne tym, że zawierają materiał zdolny do wywołania przepływu kapilarnego, na którym umieszczony jest immobilizowany reagent biologiczny reagujący ze specyficznym partnerem w warunkach otoczenia.
10. Paski według zastrz. 1, znamienne tym, że każdy pasek chromatograficzny (1) posiada dodatkowo miejsce znakowania.
11. Paski według zastrz. 9 albo 10, znamienne tym, że zaopatrzone są w czynnik znakujący związki biologiczne, zdolny do reakcji ze specyficznym partnerem w warunkach otoczenia, umieszczony na materiale zdolnym do wywołania przepływu kapilarnego, umożliwiającego przenoszenie się czynnika znakującego wraz z oznaczaną ciekłą próbką poruszającą się wzdłuż paska dzięki siłom kapilarnym.

187 343
12. Paski według zastrz. 11, znamienna tym, żejako czyrrnik znakujący zawierająsubstancję barwną uwidoczniającą się, gdy aza dostateczna ilość zakumuluje się na immobilizowanym reagencie biologicznym w wyniku przeprowadzonego badania.