PL167049B1 - S p o s ó b n a w i a z y w a n i a s a t e l i t a r n e j l a c z n o s c i k o m ó r k o w e j PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób nawiazywania satelitarnej lacznosci komórkowej pomiedzy stacjami naziemnymi a orbitujacymi satelitami oraz pomiedzy orbituja- cymi satelitami, znamienny tym, ze nawiazuje sie lacznosc radiowa pomiedzy ruchoma wywolujaca stacja naziemna a pierwszym najblizszym satelita i, z chwila utraty lacznosci przez pierwszego najbliz- szego satelite z ruchoma wywolujaca stacja nazie- mna, przekazuje sie informacje o tej lacznosci do innych orbitujacych satelitów, przelacza sie pola- czenie pomiedzy ruchoma wywolujaca stacja naziemna a pierwszym najblizszym satelita z jednej komórki lacznosci satelitarnej do drugiej komórki lacznosci satelitarnej oraz nastepnie nawiazuje sie lacznosc pomiedzy ruchoma wywolujaca stacja naziemna a drugim najblizszym satelita, w którego obszarze napromieniowania znajduje sie w tym momencie ruchoma wywolujaca stacja naziemna. F i g . 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób nawiązywania satelitarnej łączności komórkowej, zwłaszcza dla radiotelefonicznych systemów komórkowych, w których stacje ruchome mogą łączyć się z innymi stacjami ruchomymi oraz z dowolnymi abonentami publicznej sieci telefonicznej.

Znane są na przykład z opisu patentoweggo Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4720873 geostacjonarne systemy łączności satelitarnej, w których satelity obiegają Ziemię z taką samą prędkością, jak wiruje nasz glob, więc dla obserwatora z Ziemi wydają się zawieszone ciągle w tym samym miejscu w przestrzeni. Satelity spełniają tu rolę stacji przekazywanych między dwiema stacjami danego układu.

Przez zwielokrotnianie kanałów jednym torem łączności przesyła się tysiące niezależnych informacji. Na przykład opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 480 328 przedstawia wykorzystanie zwielokrotniania w satelitach systemu łączności satelitarnej, w których satelita jest stacją przekazową dla danych zwielokrotnionych z podziałem czasu.

Znane układy łączności satelitarnej tego typu wykorzystują pojedynczego satelitę do łączności między dwiema stacjami i nie wykazują selektywności lub rozdziału danych pomiędzy wielu abonentów.

Znany jest z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 497 807 system satelitarny zawierający zespół satelitów umieszczonych na orbitach przyziemnych w wielu płaszczyznach orbitalnych przecinających się w pobliżu biegunów Ziemi. Satelity są tak rozmieszczone, że dowolny punkt na Ziemi leży w linii widzenia co najmniej jednego satelity. Jeden satelita jest w linii widzenia co najmniej jednego innego satelity w tej samej płaszczyźnie orbitalnej oraz co najmiej jeden satelita w dowolnej płaszczyźnie jest w linii widzenia co najmniej jednego satelity w sąsiedniej płaszczyźnie. Ten układ satelitarny zawiera źródło sygnałów radiowych na Ziemi, natomiast w każdym satelicie występuje źródło, odbiornik i nadajnik sygnałów radiowych. Satelity w każdej płaszczyźnie są równo oddalone od siebie i poruszają się w tym samym kierunku. W sytuacji, gdy stacje nadawcza i odbiorcza leżą w tym samym obszarze pokrycia, stacja nadawcza wysyła informację do najbliższego satelity w tej płaszczyźnie orbitalnej, w której obszar pokrycia zawiera zarówno stację nadawczą jak i odbiorczą. Ten satelita odbiera informację i natychmiast powtarza ją sąsiedniemu satelicie leżącemu w tej samej płaszczyźnie orbitalnej, który to sąsiedni satelita powtarzają z kolei następnemu sąsiedniemu satelicie w tej samej płaszczyźnie orbitalnej i tak dalej, aż informacja dotrze do satelity najbliższego stacji odbiorczej, do której informacja jest skierowana. Natomiast w sytuacji, gdy żaden obszar pokrycia nie zawiera stacji nadawczej jak i odbiorczej, wykorzystywane są satelity w dwóch różnych płaszczyznach orbitalnych do przekazywania

167 049 informacji między dwoma punktami na Ziemi. Stacja nadawcza nadaje informację do wybranego satelity, który jest powyżej jej horyzontu. Informacja jest powtarzana do jednego lub więcej satelitów w płaszczyźnie nadawania, aż osiągnie satelitę w wybranym położeniu w tej płaszczyźnie. Kod adresowy powoduje, że ten satelita nie powtarza informacji sąsiedniemu satelicie w płaszczyźnie nadawania, lecz przekazuje informację satelicie w płaszczyźnie odbiorczej, której obszar pokrycia zawiera docelową stację odbiorczą na Ziemi. Układ ten realizuje więc łączność między abonentami poprzez kolejne satelity.

W artykule opublikowanym w „Proceedings of IEEE, tom 72, nr 11,1984 r., str. 1627-1636, autora K. Brayera, pt. „Przesyłanie danych w pakietach między ruchomymi stacjami naziemnymi poprzez układ satelitarny z orbitami przyziemnymi, jest opisany układ jednopierścieniowy, w którym duża liczba satelitów, o orbicie przyziemnej, jest rozmieszczona w pierścieniu wokół Ziemi. Stacje znajdują się na lądzie, na statkach lub w samolotach. Informacje są wprowadzane do przestrzeni przez stację i przekazywane do satelitów, aż zostaną odebrane przez satelitę bliskiego stacji docelowej. W celu uzyskania ogólnoświatowego przekazywania danych w pakietach pomiędzy ruchomymi stacjami, stosuje się dużą liczbę satelitów, o orbitach przyziemnych, w płaszczyznach orbitalnych nachylonych pod kątami 50° do 60°, w odległościach od siebie na równiku od 15° do 30°. Dobór ilości satelitów i nachylenia płaszczyzn orbitalnych umożliwia pokrycie wymaganego obszaru. Stacje używają anten skierowanych pod pewnym kątem w górę w stronę satelitów, a satelity mają anteny skierowane podobnie do dołu. Stosuje się tutaj od sześciu do dwunastu satelitów na orbitę.

W artykule opublikowanym w „Proceedings of IEEE“, tom 75, nr 11987 r., str. 74-81, autora R. Bindera i in. pt. „Budowa łączy poprzecznych dla systemu satelitarnego wielokrotnego jest opisany układ składający się z kilkudziesięciu do kilkuset satelitów przyziemnych, zapewniających łączność na wymaganym obszarze pokrycia przy pomocy przesyłania danych w pakietach. Pakiety są przekazywane łączami satelitarnymi ze stacji naziemnych, które są nieruchome lub ruchome, aż do satelity bliskiego stacji docelowej. Satelity są w stanie określić położenia geograficzne ich samych oraz sąsiednich, w celu wykorzystania właściwych łączy i kierowania pakietów danych. Satelity w układzie są rozmieszczone tak, że każdy satelita może komunikować się z kilkoma sąsiednimi satelitami.

Sposób, według wynalazku, polega na tym, że nawiązuje się łączność radiową pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a pierwszym najbliższym satelitą i, z chwilą utraty łączności przez pierwszego najbliższego satelitę z ruchomą wywołującą stacją naziemną, przekazuje się informację o tej łączności do innych orbitujących satelitów, przełącza się połączenie pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a pierwszym najbliższym satelitą z jednej komórki łączności satelitarnej do drugiej komórki łączności satelitarnej oraz następnie nawiązuje się łączność pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a drugim najbliższym satelitą, w którego obszarze napromieniowania znajduje się w tym momencie ruchoma wywołująca stacja naziemna.

Korzystnie przełącza się komórki łączności satelitarnej w tym samym satelicie.

Zaletą wynalazku jest zapewnienie, pokrywającej cały świat, łączności komórkowej o nieograniczonym zasięgu, z wielokrotnymi satelitami na orbitach przyziemnych. Umożliwia to utrzymanie łączności bezpośrednio pomiędzy stacjami wyposażonymi w sprzęt komórkowej łączności telefonicznej, a także utrzymanie łączności tych stacji z publiczną siecią telefoniczną. Możliwa jest łączność pomiędzy wieloma stacjami za pośrednictwem satelitów wyposażonych w łącza do łączności z Ziemią i do łączności na bardzo dużych wysokościach. Połączenie międzysatelitarne wymaga jednoczesnego zakończenia połączenia ziemskiego z satelitą usługowym i wznowienia połączenia z innym satelitą, przy zachowaniu ciągłości łączności.

W układzie tym stacje są względnie nieruchome w porównaniu z ruchem satelitów, podczas gdy satelity są w ciągłym ruchu i poruszają się względem Ziemi. Każdy satelita zapewnia łączność dla określonego obszaru, lecz obszar ten ciągle zmienia się. Satelita, który pierwotnie działa jako łącze dla jednej stacji, opuszcza daną komórkę i przekazuje informację do właściwej sąsiedniej komórki. Sąsiednie komórki mogą być komórkami jednego satelity lub komórkami różnych satelitów, umieszczonymi na jednej płaszczyźnie orbitalnej albo w sąsiednich płaszczyznach orbitalnych. Stacje mogą przemieszczać się, lecz przebyta przez nie odległość jest mała w porównaniu z odległością przebytą przez satelitę.

167 049

Przedmiot wynalazku jest objaśniony w oparciu o przykład wykonania układu satelitarnej łączności komórkowej pokazany na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat rozmieszczenia układu satelitarnego łączności komórkowej względem Ziemi, fig. 2 - układ łączy satelitów z ruchomymi wywołującymi stacjami naziemnymi i z abonentami publicznej sieci telefonicznej, fig. 3 - obszary geograficzne obsługiwane przez satelity jednej płaszczyzny orbitalnej układu satelitarnej łączności komórkowej i fig. 4 - układ łączy satelity z bazami danych układu satelitarnej łączności komórkowej.

Figura 1 przedstawia układ satelitarnej łączności komórkowej, w którym satelity są umieszczone na orbitach przyziemnych w płaszczyznach orbitalnych 12,3,4,5,6 w ilościach zapewniających pokrycie całej Ziemi. Ten układ satelitarnej łączności komórkowej jest podobny do radiotelefonicznego systemu komórkowego, w którym komórki są stałe a stacje są ruchome, i przy przemieszczaniu się stacji podczas trwania rozmowy, automatycznie włącza się procedura przekazywania, z jednej komórki do drugiej, zapewniająca ciągłość połączenia.

W układzie z fig. 1 stacje są względnie nieruchome, natomiast satelity, które odpowiadają komórkom, są w ciągłym ruchu. To, że stacje są względnie nieruchome, oznacza, że mogą poruszać się, jednak przebywana przez nich odległość jest mała w porównaniu z odległością przebywaną przez satelity. W przypadku telefonu komórkowego, przenośnego lub zamontowanego ruchomo, łączność z jednym z satelitów pokazanych na fig. 1 jest realizowana bezpośrednio od tego telefonu do satelity. Każdy satelita porusza się wokół Ziemi. Wówczas, gdy satelita, który pierwotnie służył do łączności z określoną stacją, opuszcza daną komórkę, to automatycznie włącza się procedura przekazywania zapewniająca, poprzez sąsiednią komórkę, ciągłość połączenia. Sąsiednie komórki mogą być komórkami jednego satelity lub komórkami różnych satelitów, umieszczonymi na określonej orbicie albo na sąsiednich orbitach.

Podobnie do radiotelefonicznego systemu komórkowego, układ satelitarnej łączności komórkowej ma dużą wydajność spektralną, co oznacza, że ta sama częstotliwość może być równocześnie stosowana przez różne satelity, dzięki zastosowaniu odbioru zbiorczego przestrzennego.

Ruchome wywołujące stacje naziemne mogą znajdować się na lądzie, na statkach lub w samolotach na wysokości mniejszej niż wysokość satelitów. Dla przykładu abonent na lądzie może połączyć się z abonentem na innym lądzie, z abonentem na statku lub z abonentem w samolocie. W tym układzie satelitarnej łączności komórkowej mogą być stosowane przenośne, zamontowane ruchomo lub nieruchomo radiotelefony o poborze mocy mniejszym niż 10 watów. Obecne układy satelitarnej łączności komórkowej działają głównie jako stacje przekazowe i zapewniają łączność pomiędzy dwiema stacjami.

Satelity są umieszczone w płaszczyznach orbitalnych, które są, w korzystnym przykładzie wykonania wynalazku, bardzo nachylone. W przypadku zastosowania płaszczyzn orbitalnych w mniejszym nachyleniu, wymagane jest zastosowanie większej ilości satelitów i/lub większe wysokości orbit, aby uzyskać pokrycie całej Ziemi.

Przy zastosowaniu układu z bardzo nachylonymi płaszczyznami orbitalnymi satelitów, zadawalające pokrycie Ziemi uzyskuje się przy pomocy 48 satelitów na orbitach przyziemnych. Te satelity mogą być umieszczone w sześciu bardzo nachylonych płaszczyznach orbitalnych, po osiem satelitów w jednej płaszczyźnie. Układy z płaszczyznami orbitalnymi o mniejszym nachyleniu wymagają zastosowania większej liczby satelitów, aby zapewnić pokrycie Ziemi takie, jak w przypadku układu z płaszczyznami orbitalnymi o większym nachyleniu.

Każdy satelita zawiera anteny 11a do łączności z sąsiednim satelitą i anteny 11b do łączności z Ziemią oraz układ ogniw słonecznych 12 wraz z akumulatorami, nie pokazanymi na rysunku, dołączonymi do ogniw słonecznych. Satelity znanego typu są wprowadzane na orbitę przez rakietę nośną i utrzymywane na niej przez standardowe śledzące i sterujące kanały telemetryczne, tworząc sieć połączeń.

Zostanie teraz opisane działanie układu satelitarnej łączności komórkowej. Pokazana na fig. 1, w pobliżu pierwszego satelity 100 w płaszczyźnie orbitalnej 5, ruchoma wywołująca stacja naziemna 70 wywołuje kanał częstotliwościowy przypisany tej stacji. Wywołanie następuje np. przez podniesienie mikrotelefonu przez abonenta. Wywołanie to jest odbierane przez pierwszego satelitę 100, który, tak jak każdy satelita, zawiera procesor miejscowy danych rozproszonych i określa

167 049 połączenie dla danego wywołania. Pierwszy satelita 100 doprowadza wywołanie do właściwej komórki zawartej w jego własnym zespole komórek albo w zespole komórek innego satelity. Połączenie jest realizowane przez pierwszego satelitę 100 aż do odebrania wywołania przez następnego satelitę 200, w płaszczyźnie orbitalnej 2, który kieruje wywołanie do pokazanej na fig. 1, w pobliżu następnego satelity 200, ruchomej wywoływanej stacji naziemnej 90.

Układ satelitarnej łączności komórkowej określa, z którym satelitą i komórką ma nastąpić połączenie. Każdy satelita rozpoznaje optymalne łącze, w oparciu o wysyłanie zakodowanych sygnałów zawierających numer ruchomej wywołującej stacji naziemnej 70 i ruchomej wywoływanej stacji naziemnej 90.

Każdy satelita posiada, zwykle skierowaną ku Ziemi, antenę o charakterystyce z czterema lub większą ilością płatów, i obejmuje cztery lub większą ilość komórek. Pokrywanie się płatów charakterystyk anten uzyskuje się przez anteny zwykle spiralne, o ustalonych szerokościach wiązek, odpowiadających liczbie płatów. Pokrywające się komórki są rozróżniane przy użyciu znanych technik.

Figura 3 przedstawia obszary geograficzne odpowiadające poszczególnym płatom anten satelitów jednej płaszczyzny układu satelitarnej łączności komórkowej, w przypadku zastosowania bardzo nachylonych orbit satelitów. Każdy satelita rozpoznaje optymalne łącze z następnym satelitą, przez które to łącze jest przekazywane wywołanie. Satelity działają w wyniku odbioru zakodowanych sygnałów i przekazują głos i dane w postaci cyfrowej. Dane cyfrowe łączy między satelitą i stacją są odbierane w oparciu o zwielokrotnianie częstotliwości, które umożliwia jednym torem telekomunikacyjnym przesyłać tysiące niezależnych informacji.

Figura 2 przedstawia układ łączy satelitów z ruchomymi wywołującymi stacjami naziemnymi i z abonentami publicznej sieci telefonicznej, dla części jednej płaszczyzny orbitalnej satelitów. Pokazane są łącza między pierwszym satelitą 100, drugim satelitą 100A i trzecim satelitą 100B, które leżą w jednej płaszczyźnie. Drugi satelita 100A komunikuje się z pierwszym satelitą 100 łączem i. Pierwszy satelita 100 komunikuje się z trzecim satelitą 100B łączem i + 1. Trzeci satelita 100B komunikuje się z następnym satelitą, nie pokazanym na rysunku, łączem i + 2. Drugi satelita 100A komunikuje się z poprzednim satelitą, nie pokazanym na rysunku, łączem i-1. Każda płaszczyzna satelitów tworzy pierścień satelitów rozmieszczonych wokół Ziemi.

Każdy satelita w jednej płaszczyźnie komunikuje się z jednym lub większą ilością satelitów w innych płaszczyznach orbitalnych. Każdy satelita ma więc łącza z poprzednim i następnym satelitą w jego płaszczyźnie orbitalnej oraz łącza z jednym lub większą ilością satelitów w innych płaszczyznach orbitalnych. Międzysatelitarne łącza i-1, i, i + 1, i + 2, mogą być realizowane przy transmisji danych przy pomocy wiązek mikrofalowych lub wiązek laserowych.

Łączność między pierwszym satelitą 100, drugim satelitą 100A i trzecim satelitą 100B oraz abonentami 30 sieci telefonicznej oraz ruchomymi wywołującymi stacjami naziemnymi 70, 80 jest realizowana przez łącza j-1, j i j + 1, przy pomocy wiązek odpowiadających płatom z fig. 3 i właściwym komórkom. Wiązki są wytwarzane przez anteny satelitarne, a odbierane są przez anteny dookólne stacji wywoływanych. Liczba stacji, którą może obsługiwać jeden satelita w danym czasie, jest ograniczona szerokością przydzielonego pasma i mocą satelity, zwykle jest to 50 000 abonentów na jednego satelitę.

Drugi satelita 100A jest dołączony łączem j-1 do łącza dalekosiężnego układu wejściowego 10. Każdy satelita, taki jak drugi satelita 100A, jest zdolny do nadawania i odbioru danych z układu wejściowego, takiego jak układ wejściowy 10. Łącze dalekosiężne układu wejściowego 10 może być realizowane podobnie do łączy międzysatelitarnych.

Układ wejściowy 10 jest dołączony do publicznej sieci telefonicznej 20, do której są przyłączeni wszyscy abonenci 30 publicznej sieci telefonicznej. W wyniku dołączenia drugiego satelity 100A przez układ wejściowy 10 do publicznej sieci telefonicznej 20, pierwsza ruchoma wywołująca stacja naziemna 70 i następna ruchoma wywołująca stacja naziemna 80 układu satelitarnej łączności komórkowej mogą przekazywać głos lub dane, kolejno przez pierwszego satelitę 100 i trzeciego satelitę 100B, a następnie, przez drugiego satelitę 100A, układ wejściowy 10 i publiczną sieć telefoniczną 20, do wywoływanych abonentów 30 sieci telefonicznej i odwrotnie.

167 049

Satelity wykorzystują jedną lub większą ilość wiązek jako interfejsy układów wejściowych 10. Do ustalenia łącza pomiędzy każdym układem wejściowym 10 i satelitą 100A jest wymagana co najmniej jedna wiązka. Zwykle satelita 100A łączy się tylko z jednym układem wejściowym 10, który zapewnia wystarczającą ilość łączy dla pewnej liczby ruchomych wywołujących stacji naziemnych 70, 80 z publiczną siecią telefoniczną 20.

Każdy satelita ma także wewnętrzne łącza pomiędzy jego czterema komórkami, podobne do stosowanych w zwykłych układach telekomunikacyjnych.

Układ łączy pomiędzy satelitami i ruchomymi stacjami lub układami wejściowymi, przy użyciu wiązek, nadaje i odbiera dane na przykład w zakresie korzystnego pasma od 2,1 do 3,9 GHz.

Dane, na przykład głos w postaci cyfrowej, są przesyłane jako pakiety, dzięki czemu uzyskuje się szybką transmisję danych i głosu przez układ satelitarny, z szybkością co najmniej 1200 bodów w dostępnych pasmach, i ze znacznie większymi szybkościami w pasmach o rozszerzonych zakresach.

Figura 4 przedstawia pierwszego satelitę 100 komunikującego się bezpośrednio z ruchomą wywołującą stacją naziemną 70 poprzez łącze j. Pierwszy satelita 100 komunikuje się z komputerem 110, w miejscu zamieszkania abonenta, poprzez łącze 104. Pierwszy satelita 100 komunikuje się również z komputerem 130, w miejscu aktualnego pobytu abonenta, poprzez łącze 106, bezpośrednio przy pomocy wiązki, jak to pokazano na fig. 4, lub pośrednio poprzez inne satelity.

Komputer 110 w miejscu zamieszkania abonenta zawiera wszystkie informacje związane z każdym z miejscowych ruchomych abonentów. Jeżeli jednak abonent przemieszcza się poza jego obszar zamieszkania i zamierza tam użyć satelitarnego telefonu komórkowego, komputer 130 w miejscu aktualnego pobytu abonenta nie spodziewa się obecności tego abonenta, gdyż nie ma informacji o nim. Natomiast komputer 110 w miejscu zamieszkania ruchomego abonenta ma wszystkie informacje o nim, jednak nie rozpozna go, gdy abonent znajduje się poza obszarem zamieszkania.

Problem ten rozwiązano w sposób następujący. Każda ruchoma stacja jest okresowo zapytywana przez układ satelitarnej łączności komórkowej o jej położenie. Więc gdy abonent podnosi mikrotelefon jego wywołanie jest rozpoznawane i prawidłowo kierowane. Dane o abonencie są zapamiętane w bazie danych miejscowego komputera 110.

Układ satelitarny najpierw wywołuje obszar zamieszkania w celu określenia, czy abonent nie znajduje się już w tym obszarze, i czy nie może odebrać wywołania. Po dokonaniu tego sprawdzenia w bazie danych komputera 130 w miejscu aktualnego pobytu abonenta dane są aktualizowane w celu uwzględnienia abonenta, który może wówczas rozpocząć i odebrać wywołanie w nowym obszarze. Dzięki temu, że układ satelitarny zapytuje komputer 110 w miejscu zamieszkania abonenta o jego położenie, przemieszczający się abonent może być znaleziony w całym układzie satelitarnym, i można z nim zawsze nawiązać łączność.

W celu ułatwienia śledzenia ruchomych abonentów, każdy ruchomy telefon wysyła sygnał sterujący, który jest okresowo kontrolowany tak, że gdy abonent rozpoczyna wywołanie, najbliższy satelita śledzi go i, poprzez układ satelitarny, zapytuje o potrzebne informacje komputer 110 w miejscu zamieszkania abonenta. Ruchomy telefon automatycznie wskazuje układowi satelitarnemu nowe położenie abonenta w celu aktualizacji danych komputera. Sygnał sterujący umożliwia rozpoznawanie wywołań przemieszczających się abonentów poprzez łącza międzysatelitarne.

Każdy satelita w układzie satelitarnej łączności komórkowej jest samonawigacyjny, to znaczy, że stosuje globalny system ustalania położenia satelitów (GPS), na podstawie którego każdy satelita może określić położenie i zmienić kierunek, pozostając na właściwej orbicie i zapewniając wymagane połączenia.

Każdy satelita realizuje połączenia wewnątrzsatelitarne w określonej komórce lub z innym satelitą, w jego płaszczyźnie lub w sąsiedniej płaszczyźnie, poprzez łącza mikrofalowe lub laserowe. Każdy satelita może rozpoznawać numer telefonu oraz określać, czy ten numer znajduje się w obszarze jego wywołań czy w obszarze innego satelity. Jeżeli numer znajduje się w obszarze innego satelity, wywołanie jest przekazywane do następnego satelity lub komórki dokonującej takiego rozpoznania, aż do osiągnięcia satelity obsługującego ten numer telefonu. Satelita ten dokonuje połączenia z wywoływanym abonentem ruchomym. Wywołania są wyłączane, gdy satelity wychodzą poza obszar abonenta telefonu. W celu poprawy zdolności transmisyjnej pomiędzy różnymi satelitami, na łączach stosuje się różne techniki zwielokrotniania kanałów, na przykład z podziałem częstotliwości i z podziałem czasu.

FIG. 2

FIG. 4

StMOKOSC 6B06MTICSM

ORBITA POOBIEGUBOWA 400KM KONSTELACJA 6xt

_____ _ otuoołC erccMricłu

FIG. 3

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 1,00 zł.

Claims (2)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób nawiązywania satelitarnej łączności komórkowej pomiędzy stacjami naziemnymi a orbitującymi satelitami oraz pomiędzy orbitującymi satelitami, znamienny tym, że nawiązuje się łączność radiową pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a pierwszym najbliższym satelitą i, z chwilą utraty łączności przez pierwszego najbliższego satelitę z ruchomą wywołującą stacją naziemną, przekazuje się informację o tej łączności do innych orbitujących satelitów, przełącza się połączenie pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a pierwszym najbliższym satelitą z jednej komórki łączności satelitarnej do drugiej komórki łączności satelitarnej oraz następnie nawiązuje się łączność pomiędzy ruchomą wywołującą stacją naziemną a drugim najbliższym satelitą, w którego obszarze napromieniowania znajduje się w tym momencie ruchoma wywołująca stacja naziemna.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przełącza się komórki łączności satelitarnej w tym samym satelicie.