Realisme socialista

Las tendéncias inicialas cap al realisme socialista datan de la mitat del sègle XIX. Compren la literatura revolucionària en Grand Bretanha, la poesia del cartisme, en Alemanha (Herwegh, Freiligrath e G. Weerth) e França (la literatura de la Comuna de París e l' "Internationale" de Pottier). Lo realisme socialista emergiguèt coma metòde literari al començament del sègle XX en Russia, subretot amb l'òbra de Maxim Gorky. Tanben aparéis amb las òbras d'escrivans coma Kotsiubinski, Rainis, Akopian e Edvoixvili. A partir de Gorki, los escrivans de diferents païses combinèron la descripcion realista de la vida l'expremissent al vejaire socialista. Entre aqueles i a Barbusse, Martin Andersen Nexø e John Reed.

L'aspècte politic del realisme socialista foguèt, per unes aspèctes, un contunh de la politica estatala presovietica. La censura e los divèrses ensags de contrarotlar lo contengut de l'art comencèt pas amb los sovietics, mas qu'èra lo fach d'una longa tradicion en Russia. Lo govèrn tsarista coprenava l'efièch potencialament revolucionari de l'art, e exigissiá que totes los libres sián aprovats pels censors. Los escrivans e d'artistas russes del sègle XIX venguèron biaisuts per evitar la censura e mòstrar las sieunas opinions. Pasmens los censors sovietics èran pas tan aisidament inevitablas.

Lo realisme socialista pren sas raïces dins lo neoclassicisme e las tradicions realistas de la literatura russa del sègle XIX, que descrivián la vida de las gents simplas. Aquò s'illustra dins la filosofia estetica de Maxim Gorki. L'òbra dels Peredvijniki (los vagabonds, un movement realista rus de la fin del sègle XIX e començament del XX) Jacques-Louis David e Ilïa Repin èran d'influéncias notablas.

Lo Realisme Socialista èra un produch del sistèma sovietic. alara que dins las societats de mercat los artistas professionals ganhavan la vida vendent lor òbra, o mejançant las comandas d'individús rics o institucions coma la Glèisa, dins la societat sovietica ont lo mercat ne venguèt a èsser suprimit, tanpauc degun èra capable de venir mecènes dels arts, ne demorava pas qu'una unica institucion: lo quita Estat. Los artistas venguèron d'obrièr de l'Estat, e alara èra l'Estat que desenhava los paramètres que devián desvolopar dins lors òbras. Çò que s'esperava de l'artista èra que foguèsse formalament qualificat e amb de competéncias minimas. Aquò vòl dire que, un còp atengut aquel nivèl basic de competéncia, i aviá pas cap d'interés a se destriar, ne resulta una vision simplista e desformada coma e vei dins d'autras esfèras de la societat sovietica. L'Estat, après lo Congrès de 1934, donèt 4 nòrmas per çò que serà conegut coma de "Realisme Socialista".

L'òbra deu èsser:

1. Proletària: una tecnica que los trabalhadors pòscan comprene
2. Tipica: amb scènas de la vida videnta de las gents
3. Realista: dins lo sens representatiu
4. Partisan: en sosten als objectius de l'Estat e del Partit.

Pasmens, fòrça de las òbras que glotificavan Iòssif Stàlin e d'autres líders seguissián pas gaire aqueles ideals e l'obligacion per l'art d'èsser comprensible a totes rebutava la nocion occidentala d'avantgarda (quitament se los bochevics d'espereles se plaçavan coma l'avantgarda politica) e sostenián pas los apròchis experimentals. Lo realisme complit èra tecnicament fòrça bon e semblable a fòrça òbras occidentalas utilizadas per las illustracions dels libres e revistas, puslèu qu'aquelas del Grand Art. La qualitat partisana aviá mai tendéncia provocar la critica, que predominava l'exclusion dels fodamentals, de biais que las pinturas dels agricultors celebrant las culhidas èran pas veraias tanpauc representavan la realitat que mostravan, subretot pendent la Fam d'Ucraïna.

 

Lo realisme socialista vòl glorificar la lucha del proletariat pel progrés socialista.

Son intencion èra d'auçar lo trabalhador comun, que siá païsan o obrièr, presentant sa vida e son trabalh coma quicòm d'admirable. En autres mots, son objectiu èra d'educar las gents dins los objectius e sens del comunisme. L'objectiu final èra de crear çò que Lenin nomenava "un nòu tipe entièrament nòu d'èsser uman: lo Nòvèl Òme Sovietic. Stalin Descrivián los practicants del realisme socialista coma "engenhaires de las almas".

 

La partida "realista" es importanta. L'art sovietic d'aquela epòca descriviá lo trabalhador coma vertadièrament èra, amb la sieunas aisinas. Dins un cèrt sens, lo movement seguissiá lo còrs de l'art europèu e american, ont l'òme de cada jorn veniá lo subjècte dels romans, de la poesia, del teatre e de l'art en general. Lo proletariat èra lo centre dels ideals comunistas; e sa vida veniá objècte d'estudi. Aquò èra un cambiament enòrme al subjècte de l'art aristocratic realizat pendent los sègles precedents dins la Russia Tsarista, mas aviá fòrça en comun amb la mòda de la fin del sègle XIX de descriure la vida sociala de las gents comunas. En practica, aquò supausava de descripcions realistas dels objèctes, comprensibles per las gents ordinàrias; una escèna podava pas utilizar una caissa per representar una cadièra.^[2] L'artista podava pas, pasmens, contar la vida tala coma la vesiá, alara tot çò que se vesiá mal del comunisme deviá l'amagar, e las gents èra pas que simplament bona o mala.^[3]

En comparason a l'eclectica varietat de l'art occidental del sègle XX, lo realisme socialista dona sovent una gamma fòrça lissa e previsibla dels produchs artistics (los criticas occidentals descrivián los principis del realisme socialista coma una "gojata tròba tractor").^[4] Los pintres podavan descriure païsans e trabalhadors astrucs e musculoses dins las usinas e a las bòrias collectivas; e pendent l'estalinisme produguèron fòrça retrachs eroïcs dels dictators servissent lo culte de la personalitat. Los païsatges agricòlas e industriales èran de motius populars, ont se glorificavan los successes de l'economia sovietica. S'esperava dels romancièrs que produguèsson d'istòrias edificantas e en acòrdi amb la doctrina marxista del materialisme dialectic. Los compositors devián donar una musica viva que mostrèsse la vida e la lucha del proletariat. S'afirmava qu'una representacion simplament fotografica dels faches èra pas de naturalisme, alara lo realisme socialista se destriariá per la volontat e l'intencion de l'artista, e la reconeissença que fa d'aqueles faches coma una vision de l'ensemble.^[5] Quitament los jornalistas ensajavan de far de lors comentaris de recits orientats.^[6]

De mai lo realisme socialista demandava una totala adesion a la doctrina del Partit, e foguèt sovent criticat que malgrat la creacion de la vertat, es un art sens restriccions o gaireben pas qu'un mejan per censurar l'expression artistica. Vsevolod Kotxetov Es un dels representants tipic qu'apliquèt totas aquelas doctrinas quitament pendent los decènnis de 1960 e del començament dels 1970. Czesław Miłosz, dins son introduccion a "Sul Realisme Socialista" de Siniavski, descriu la produccion del realisme socialista coma inferiora, remostrant la vision limitada permesa per l'Estat als creatius.

Pas totes los marxistas acceptèron l'obligacion del realisme socialista (los vejaires de Marx, Engels e Trotski sus l'art e la cultura èran fòrça liberals e s'opausavan al propagandisme del realisme socialista). L'establiment coma doctrina estatala pendent lo decènni de 1930 a mai a veire amb una politica del Partit Comunista de l'Union Sovietica que non pas amb los imperatius classics marxistas. Lo ensagista ongrés Georg Lukács criticava la regdor del realisme socialista, prepausant lo sieu "realisme critica" coma alternativa. Mas çaquela, las voces criticas èran raras fins al decènni de 1980.

 

Lo roman Maire de Maxim Gorki es soven considerada coma lo primièr roman del realisme socialista. Gorki èra un realizator fòrça important dins la rapida creissença de l'escòla, e dins son pamflet Sul realisme socialista establissiá los besonhs fodamentals de l'art sovietic. D'autres trabalhs importants dins lo camp de la literatura son Ciment de Fiodor Gladkov (1925), atal coma Nikolai Ostrovski e l'epica en dos volums de Nikolai Xolokhov, Los calmats s'escorrisson del Don (1934) e Lo Don s'escorrís cap al mar (1940).

Martin Andersen Nexø desenvolopa lo realisme socialista a sa mena. Lo sieu mètode creatiu se caracteriza per una combinason de passion publicista, una vision crítica de la societat capitalista, e un grand esforç per acordar la realitat amb los ideals socialistas. La novèla Pella, lo Conquerent es considerada coma un classic del realisme socialista. La novèla, Ditte, filha d'òme a coma eeroïna una fenma obrièra. Nexø llucha contra los enemics del socialisme dins los libres Dos Monds e Toquetz pas!.

Los romans de Louis Aragon, coma Lo mond real descrivon la classa trabalhadora coma la fòrça creissenta de la nacion. Publiquèt dos libres de pròsa documentari, L'òme comunista. Dins la colleccion de poèmas Lo crèbacòr, Aragon critica la penetracion de l'imperialisme american en Euròpa. Lo roman La Setmana Santa descriu lo camin de l'artista cap al pòble contra un ample fons social e istoric.

Hanns Eisler compausèt fòrça cançons, marchas e baladas pels trabalhadors se basant suls topics politics abituals, coma "Cançon de la Solidaritat", "Cançon del Front Unit" e "Lo Comitern". Foguèt lo fondator d'un nòu estil de cançon revolucionària per las massas. Compausèt tanben d'òbras de long format coma lo "Rèquiem per Lenin". Entre las òbras màger d'Eisler i a las cantatas "Sinfonia Alemanda", "Serenata de l'Edat" e "Cançon de la Patz". Sa musica sinfonica es coneguda per son orquestració complèxa e subtila.

En parallel a la pujada del movement dels trabalhadors se desvolopava la cançon revolucionària, interpretada dins las manifestacions e amassadas. Entre las mai fcelèbras i a "L'Internacionala" e "Warszawianka". Entre las cançons notablas russas trobam "Coratge, camarades pel passatge", "La Marselhesa dels Trabalhadors" o "Enrabia, tirans!". Las cançons popularas e revolucionàrias influencièron las cançons de massas russas. Las cançons de massas venguèron tot un genre de primièr òrdre dins de la musica sovietica, subretot pendent lo decènni de 1930 e pendent la guèrra. Las cançons de massas influencièron d'autres genres, coma la cançon artistica, l'opèra e la musica pel cinèma. Entre las cançons mai popularas trobam la "Cançon de la Patria" de Dunaievski, "Katiuicha" de Blanter, l'"Imne de la Jovenssa Democratica del Mond" de Novikov o "Guèrra Sagrada" de Aleksandrov.

Al començament del decènni de 1930, los cineastas sovietics apliquèron lo realisme socialista al sieu trabalh. Entre los films notables d'aquela epòca i a "Chapaev", que mòstra lo ròtle de las gents dins lo procediment de transformacion de l'istòria. Lo tèma de l'istòria revolucionària se vei dins los films "La jovenesa de Maxim", de Grigori Kozintsev e Leonid Trauberg, e "Ichtchors" de Dovjenko, o "Sèm de Kronstadt" de Dzigan. La formacion de l'òme novèl jol socialisme èra un dels tèmas de films coma "Una vida comença" de N. Ekk, "Ivan" de Dovjenko, e "Valeri Tchkalov" de M. Kalatozov. Unes filmes descrivon la partida dels pòbles de l'Union Sovietica contra los envasidors estrangièrs, coma "Alexandr Nevski" de Eisenstein, "Minin e Pojarski" de Pudvokin e "Bogdan Khmelnitski" de Savtxenko. Los politics sovietics èran tanben objècte del cinèma, coma la trilogia sus Lenin realizada per Iutkevitch.

Pendent los decènnis de 1940 e 1950 lo realisme socialista s'apliquèt tanben dins lo cinèma indian. Coma Neecha Nagar (1946), de Chetan Anand, que ganhèt la Palma d'Aur al Festenal de Canas e Two Acres of Land (1953), de Bimal Roy, que ganhèt lo Prèmi Internacional al Seten Festival.

Lo pintre Aleksandr Deineka ofrís un notable exemple per sas scènas patrioticas e expressionistas de la Segonda Guèrra Mondiala, las bòrias collectivas e los espòrts. Iuri Pimenov, Boris Ioganson e Gelatz Korzev son tanben descriches coma "mèstres non apreciats del realisme del sègle XX".^[7] Un autre practicant plan conegut foguèt Fiodor Pavlovitch Rechetnikov.

 

Amb l'estetica de l'arquitectura classica sovietica, lo Realisme Socialista èra lo tipe d'art oficialament aprovat a l'Union Sovietica pendent gaireben seissanta ans. Totes los materials e de mejans de produccion apertenián la comunitat coma entitat, e aquò compreniá los mejans de produccion artistica, los qu'èran percebuts coma de poderoses esturments de propaganda. Pendent la Revolucion Russa de 1917, los bolchevics establiguèron una institucion nomenada Proletkult (Organizacion Proletariana Culturala e de las Luces), que cercava a metre totes los arts al servici de la dictatura del proletariat.

Pendent los primièrs ans de l'Union Sovietica, los artistas sovietics desvolopèron una larga varietat de formas artisticas jols auspicis del Proletkult. Las politicas revolucionàrias e las formas artisticas radicalas non tradicionalas èran vistas coma complementàrias. En tèrmes artistics floriguèt lo constructivime. En poesia, se lausavn sovent los estils non tradicionals e avantgarda literària.

Mas aquò, foguèt pas acceptat per unes membres del Partit Comunista, qu'apreciavan pas los estils modèrns coma l'impressionisme o lo cubisme, qu'aqueles movements èran prealables a la Revolucion e èran associats sovent a l'art decadent borgés. Lo realisme socialista èra, d'un biais una reaccion contra l'adopcion d'aqueles estils decadents. Se cresiá que los dichs d'art non representatiu serián pas compreses pel proletariat e serián donc pas utils dins l'Estat per la propaganda. Lo quite Lenin se lamentava del refús de la beutat qu'èra vièlha, e descriviá explicitament l'art coma un besonh d'utilizar lo siue pròpri patrimòni: la cultura proletària deu èsser lo desvolopament logic del fons de la coneissença acumulada jol jo de la societat capitalista, proprietària e burocratica.^[8]  Los estils d'art modèrn semblava refusar la seguida amb aquel patrimòni, mai qu'afrontavan la longa tradicion realista russa e la representacion de la complexitat de l'art.^[9]

Lo realisme socialista venguèt politica estatala lo 1932 quand lo primier sovietic Iòssif Stàlin promulguèt lo decrèt "Sus la reconstruccion de las Organizacions Literàrias e Artisticas". E donc, en 1932 s'establiguèron los Sindicats d'Artistas de Leningrad e de Moscòu, que portèron l'istòria de l'art postrevolucionari cap a sa fin, comença alara l'epòca de l'art sovietic.^[10] A Leningrad, lo celèbre artista e professor Kuzma Petrov-Vodkin foguèt elegit coma primièr president del Sindicat d'Artistas. Aquela causida faguèt venir la fondacion del darrièr desvolopament del Sindicat d'Artistas e Academia Artistica de Leningrad coma còrs creatiu unificat.

La primièra exposicion organizada pel Sindicat d'Artistas de Leningrad se debanèt en 1935. Los participants, qu'èran entre autre Piotr Butchkin, Rudolf Frentz, Alexander Samokhvalov, Issaak Brodski, Kuzma Petrov-Vodkin, Kazimir Malevitx, Nikolai Dormidontov e Mikhaïl Avilov, venguèron los paires fondators de l'Escòla de Leningrad, alara que lors òbras formavan un de lor patrimònis mai rics e las basas de las màgers colleccions dels màgers musèus de pintura sovietica dels decènnis de 1930 e 1950.

En 1932, l'Institut dels Arts Visuals del Proletariat de Leningrad foguèt transformat en l'Institut de Pintura, Escultura e Arquitectura, nomenat Ilïa Repin en 1944. Lo periòde de 15 ans de reforma de contunh del màger institut d'art del país se realizèt. Alara donc, amb per basa l'Escòla de Leningrad, un institut superior d'educacion artistica d'un tipe nòu e un sindicat unificat professional de Leningrad, foguèt creat a la fin de 1932. En 1934, Issaak Brodski, discípol de Ilïia Repin foguèt nomenat director de l'Academia Nacionala d'Arts e de l'Institut de Pintura, Escultura e Arquitectura de Leningrad. Brodski invitèt de pintors destriats e pedagògs pe qu'i ensenhen alà, coma Konstantí Iuon, Pavel Naumov, Boris Ioganson, Semió Abugov, Pavel Ixillingovski, Dmitri Kardovski, Alexander Osmerkin, Nikolai Radlov, Ievgeni Lansere, Alexander Lubimov, Rudolf Frentz, Nikolai Petrov, Victor Sinaiski, Vasili Ixukhaev, Dmitri Kiplik, Nikolai Punin, Vasili Mexkov, Mikhaïl Bernshtein, Efim Txeptsov, Ivan Bilibin, Matvei Manizer, Piotr Butxkin, Anna Ostroumova-Lebedeva, Alexandr Karev, Leonid Ovsiannikov, Sergei Priselkov, Ivan Stepaxkin, Konstantí Rudakov e d'autras.

Totas las mòstras d'art d'entre 1935 e 1940 desaprovavan las demandas que la vida artistica del periòde correspondavan pas a l'ideologia e que los artistas devián se sometre a çò que se nomenava alara "òrdre social". Un grand nombre de païsatges, retrachs e pinturas de genre mostrat a aquela epòca seguisson pas que d'intencions tecnicas, liuras donc de quina ideologia que siá. Lo genre pinctural tanben èra aprovat del meteis biais.^[11]

Pendent lo periòde de postguèrra, entre los decènnis de 1950 e 1960, l'Escòla de Pintura de Leningrad atengava l'apogèu. Las nòvas generacions d'artistas diplomat de l'Academia (Institut d'Arts Repin) entre 1930 e 1950 arribavan al melhor. Èran coitoses per presentar lor art, e trabalhavan sus l'experimentacion e volgavan s'apropriar çò que savián e n'aprene mai. Aquels temps e lors contemporanèus, amb l'ensemble de lors idèas, imatges e produccion trobèt sa plena expression dins los retrachs realizats per Lev Rússov, Victor Orexhnikov, Boris Korneev, Oleg Lomakin, Semió Rotnitski, Vladimir Gorb, Samuil Nevelxtein, Engels Kozlov, los païsatges de Nikolai Timkov, Vladimir Ovxinnikov, Serguei Osipov, Alexander Semionov, Arseni Semionov, Vasili Golubev, Nikolai Galakhov o Dmitri Maevski, los quadres de genre de Nikolai Pozdneev, Iuri Neprintsev, Ievsei Moiseenko, Andrei Milnikov, Pipa Veselova, Mikhaïl Trufanov, Iuri Tulin, Mikhaïl Natarevitx, eca.

En 1957 se debanèt lo primièr Congrès d'Artistas Sovietics, a Moscòu. En 1960 s'organizèt lo Sindicat d'Artistas. Totes aqueles eveniments influencièron la vida artistica a Moscòu, Leningrad e dins las províncias. Lo domèni de l'experimentacion s'alarga, subretot, dins la forma e lo lengatge plastic. Los imatges de joves e estudiants, los pòbles e vilas que cambiavan a tota velocitat, las tèrras verges que venián en cultura, los grandiosos plans de bastiment realizats Siberia e dins la region del Volga, los grands successes de la sciéncia e la tecnologia sovietica venguèron los topics de la nòva pintura. Los Eròis del moment (joves scientifics, trabalhadors, mètges, enginhaires civils, foguèron faches eròis mai populars de la pintura.

Dins aquel periòde, la vida donèt fòrça tèmas apassionants pels artistas, amb quantitat d'imatges de topics recurrents e de figuras e imatges positius. Lo legat dels grands artistas e dels movements artistics venguèt disponible de nòu per la discussion publica e son estudi. Aquò alarguèt fòrça la compreneson de l'art realista e espandiguèt sas possibilitats. Èra la renaissença de nòu de la concepcion del realisme qu'èra estat l'estil en dominant de l'art rus pendent tota son istòria. La tradicion realista faguèt pujar las fòrça brancas de la pintura contemporanèa, comprenent la pintura de la natura, l'estil "sever" e l'art decoratiu. Totun, de movements coma l'impressionisme, lo postimpressionisme, lo cubisme e l'expressionisme aguèron de fervents de seguidors e interprètas.^[12]

Lo Sindicat d'Escrivans de l'Union Sovietica foguèt fondat per controtlar lo trabalh dels autors, e la nòva politica demorèt dicidida dins lo Congrès d'Escrivans Socialistas de 1934. Aquela politica s'apliquèt inexorablament en totas las esfèras de la produccion artistica. Los artistas que s'alunhavan de la linha oficiala èran severament reprimits. Las formas e los contenguts demorèron fòrça limitats, alara que l'art expressionista, surrealista, astrach, religiós e erotic essent enebits. Las experiéncias formalas, coma los dialògs intèrnes, lo corrent de consciéncia, l'absurd, l'associacion de forma liura e trencadas tanben èran enebits. Tot aquò èra considerat coma "decadent", inintelligible pel proletariat o contrarevolucionari.

En responsa al Congrès Rus de 1934, los escrivans mai importants de l'esquèrra estatsuniana se reuniguèron dins lo Primièr Congrès d'Escrivans Americans del 26 e 27 d'abril de 1925 a Chicago, e l'amassada recebèt lo sosten d'Stalin. Waldo David Frank foguèt lo primièr president de la Liga dels Escrivans Americans, que recebèt lo sosten del Partit Comunista dels Estats Units. Qualques romancièrs se resistiguèron al contraròtle, e la Liga se dissolguèt après l'invasion de l'Union Sovietica per las fòrças alemandas.

Las restriccions mermèron après la mòrt d'Stalin en 1954, mas l'Estat contunhèt a vigilar l'expression artistica. Aquò provoquèt l'exili de fòrça artistas, coma per exemple lo Grop d'Odessa, originari d'aquela vila. Los artistas independents seguissent l'Union Sovietica contunhèron de sentir l'ostilitat de l'Estat: per exemple, en 1974, una mòstra d'art non oficial realizada près de Moscòu foguèt atacada, e las òbras destruidas mejançant de canons d'aiga e bulldozers (veire Mòstra del Bulldozer). Las politicas de la glasnòst e de la perestroïka impulsadas per Mikhaïl Gorbatxov pendent lo decènni de 1980 facilitèron l'aument de l'interès pels estils d'art alternatius, mas lo realisme socialista contunhèt coma l'estil oficial de l'Estat fins al 1991. Foguèt sonque amb la dissolucion de l'Union Sovietica que los artistas poguèron trabalhar sens censuras.

 

Après la Revolucion Russa, lo realisme socialista venguèt un movement literari internacional. Las tendéncias socialistas dins la literatura s'establiguèron al decènni de 1920 a Alemanha, França, Checoslovaquia e Polonha. Entre los escrivans qu'acompanhèron lo desvolopament d'aquel movement a l'oèst son Louis Aragon, Johannes Becher, Jaroslav Ašek e Pablo Neruda.

La doctrina del realisme socialista dins autras republicas popularas foguèt legalament enforçada entre 1949 e 1956. Cobrissiá totes los domçnis de las arts literàrias e visualas, que las realizacions mai espectacularas se trapan dins lo camp de l'arquitectura, considerada coma una pèça clau en la creacion d'un nòu òrdre social, destinada a difusar la doctrina comunista influenciant la consciéncia dels ciutadans atal coma sa vida videnta. Pendent aquela granda entrepresa, los arquitèctes quitèron d'èsser de simples engenhaires realizant de carrièras e de bastits per venir d'engenhaires de l'alma umana. Lo tèma general, al delà de la simpla estetica d'un dessenh urban, èra d'exprimir d'idèas grandiosas e far créisser los sentiments d'estabilitat, de permanéncia e de poder politic.

A l'ora d'ara, los sols païses que seguisson encara aqueles principis estetics son la Corèa del Nòrd, Laos e, per extension, Vietnam. Ocasionalament, La Republica Populara China tòrna al realisme socialista per s'escasenças especificas, coma los cartèls idealizats de propaganda per promòure lo programa espacial chinés. Lo realisme socialista aguèt pauc impacte dins lo mond non comunista, ont èra majoritàriament vist coma un mejan totalitari per impausar lo contraròtle estatal suls artistas.

La Republica Socialista Federala de Iogoslavia foguèt una notabla excepcion entre los païses comunistas, qu'après la Trencadura Tito-Stalin de 1948, abandonèt lo realisme socialista entre autres elements de per abans importats del sistèma sovietic e permetèt una mai granda libertat artistica.^[13] Miroslav Krleža, un dels principals intellectuals iogoslaus, prononcièt un discors al Tresen Congrès d'Escrivans de l'Aliança de Iogoslavia, a Ljubljana en 1952, qu'es considerat coma un ponch d'inflexion de denonciacion iogoslava del dogmatisme del realisme socialista.

A causa de sa natura controvertida, lo realisme socialista se pòt considerar coma tabó dins los païses occidentales. Per exemple, lo 2007, l'escultor chinés Lei Yixin foguèt causit per realizar lo Memorial Nacional Martin Luther King Jr.; Mas coma que Lei aviá realizat d'òbras de realisme socialista en China (divèrsas estatuas de Mao Zedong), la causida foguèt largament criticada als EUA, fins a que en 2008 foguèt rebutat lo dessenh de Lei pel memorial del Doctor King. Dins una letra del 28 d'abril, la comission afirmèt que la presentacion de Yixin èra una expression inapropiada del Dr. King E que lo modèl de Yixin remembrava a un genre d'escultura politica qu'èra estat recentament destruït dins d'autres païses, senhalant la retirada de divèrsas estatuas d'estil realista socialista pendent e après l'aclapament de l'Union Sovietica.

Los precèptes regdes del realisme socialista empachèron fòrça la libertat dels artistas sovietics. Fòrça artistas e autors vegèron lor òbra censurada, ignorada o refusada. Mikhaïl Bulgàkov, Per exemple, se vegèt obligat d'escriure en secrèt son òbra màger, Lo Mèstre e Margarida, malgrat de succèsses precedent coma Garda Blanca. En 1936, Dmitri Chostakovitch foguèt dirèctament condemnat per son opèra Lady Macbeth de Minsk dins un article publicat dins la Pravda titulat Embolh puslèu que musica, e pauc après cambièt cap un estil mai conservador (se diguèt qu'aquel article èra estat escrich personalament pel meteis Stalin).^[14] Serguei Prokofiev trobèt tanben que son lengatge musical conteniá subretot de restriccions pendent los ans precedents a son retorn en Union Sovietica en 1935, subreto après l'èrsa provocada pel Decret Jdanov de 1948, e mai contunhèt compausar, 5 ans après. Alexandr Mosolov foguèt expulsat del Sindicat de Compositors Sovietics en 1936 e empresonat dins un golag un an après per aver compausar una musica formalista, e foguèt reabilitat après que sa composicions posterioras mostrèron pas mai de rèstas de son individualisme precedent.

La doctrina politica darrièr lo realisme socialista rebat la censura generalizada de las societats comunistas. Al delà de las consideracions politicas que provoquèt d'òbras coma aquelas de George Orwell foguèron enebidas, l'accès a la literatura e l'art estrangièr demorèt tanben limitat se basant sus de rasons esteticas. L'art borgés e totas las formas de experimentalisme e formalisme foguèron denonciadas coma decadent, degenerat e pessimista, e tanben coma anticomunistas en principi. L'òbra de James Joyce foguèt durament e particularament condemnada. Lo resultat foguèt que fins al decènni de 1980 lo public dels païses comunistas aguèt pas un accès liure a fòrça òbras occidentalas, e fòrça se jonguèron als observaires occidentals que denonciavan lo realisme socialista coma simpla propaganda.

•  
  I. Brodski. Vladimir Ilitx Lenin.

•  
  Allegorias a l'entorn del Palai de Cultura e Sciéncia de Varsòvia
•  
  Relèu del cementèri militar sovietic de Varsòvia que mòstra trabalhadors vitorejant als soldats.
•  
  Monument a Stalin a Praga (1955–1962)
•  
  Memorial del Alçament del Ghetto de Varsòvia
•  
  Soldat de l'Armada Roja. Parc Memento, Budapèst
•  
  Monument La trencada de la fraternitat (Bratska mogila), Sofia

1. ↑ Diccionario de Arte II
2. ↑ Tobia Frankel
3. ↑ Tobia Frankel
4. ↑ Sheila Fitzpatrick
5. ↑ Jochen Hellbeck
6. ↑ Jochen Hellbeck
7. ↑ Marek Bartelik
8. ↑ Oleg Sopontsinsky
9. ↑ Oleg Sopontsinsky
10. ↑ Sergei V. Ivanov
11. ↑ Sergei V. Ivanov
12. ↑ Sergei V. Ivanov
13. ↑ Library of Congress Country Studies
14. ↑ Pravda, 28-01-1936 [Consulta: en 20 setembre 2010].

• Bek, Mikuláš, Geoffrey Chew, and Petr Macek (eds.). Socialist Realism and Music. Musicological Colloquium at the Brno International Music Festival 36. Prague: KLP; Brno: Institute of Musicology, Masaryk University, 2004. ISBN 80-86791-18-1
• Golomstock, Igor. Totalitarian Art in the Soviet Union, the Third Reich, Fascist Italy and the People's Republic of China, Harper Collins, 1990.
• James, C. Vaughan. Soviet Socialist Realism: Origins and Theory. New York: St. Martin's Press, 1973.
• Ivanov, Sergei. "Unknown Socialist Realism. The Leningrad School". Saint Petersburg, NP-Print, 2007 ISBN 9785901724217
• Prokhorov, Gleb. Art under Socialist Realism: Soviet Painting, 1930-1950. East Roseville, NSW, Australia: Craftsman House; G + B Arts International, 1995. ISBN 976-8097-83-3
• Rideout, Walter B. The Radical Novel in the United States: 1900–1954. Some Interrelations of Literature and Society. New York: Hill and Wang, 1966.
• Christian Saehrendt, Kunst als Botschafter einer künstlichen Nation (Art from an artificial nation - about modèrn art as a tool of the GDRs propaganda), Stuttgart 2009 (
• Sinyavsky, Andrei [writing as Abram Tertz]. "The Trial Begins", and "Ont Socialist Realism", translated by Max Hayward and George Dennis, with an introduction by Czesław Miłosz. Berkeley: University of California Press, 1960–1982. ISBN 0-520-04677-3

• Marxists.org Pagina sul Realisme socialista (anglés)
• Galariá d'art realista socialista (anglés)
• Virtual Musèu d'Art Politic - Realisme socialista (anglés)
• Sergei V. Ivanov .L'Escòla de Pintura de Leningrad (anglés)
• Guida de recèrca de l'art rus (anglés)