Auba (literatura)
Aparença
Dins la lirica occitana medievala, l'auba o alba (en occitan ancian: alba, [ˈalba]) es un genre trobadorenc que canta la separacion de dos aimadors quand arriba justament l'auba.
Segon Martí de Riquer, se conservan nòu albas dins la poesia trobadorenca.[1] La contrapartida de l'auba es la serena.
Tèxte
[modificar | Modificar lo còdi]« | Quan lo rosinhols escria ab sa part la nueg el dia, yeu suy ab ma bell'amia jos la flor, tro la gaita de la tor escria: "Drutz, al levar! Qu'ieu vey l'alba e·l jorn clar. |
Quand lo rossinhòl escriá (canta) e la nuèit succedís lo dia, ieu sòi amb ma bèla amica jos la flor, fins que la gaita de la torre escriá: "Aimadors, al levar! Qu'ieu vesi l'auba e lo jorn clar. |
» |
— Autor anonim |
Articles connèxes
[modificar | Modificar lo còdi]Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Riquer, Martí (1983). Los trovadores. Historia literaria y textos. vol. 1. Barcelona: Ariel, p. 61–63.