fin

fin

1. Prim, menut, agut o estrech, tèunhe
2. Rafinat, qu'es pas comun, qu'es excellent en son genre, subtil.
3. vertadièr, blos.
   • Un aur fin.
   • Una pèira fina.
4. Agusat, exacte, en parlant dels senses.
   • Una ausida fina.
   • Un nas fin.
5. (figurat) Subtil ; sagaç.
6. Abil, biaissut, rusat.
7. Qu'es realizat de bon biais.
   • Una diplomacia fina dans cette affaire.

Derivats

• fina
• finàs
• finesa / finessa
• finòcha
• finor

Locucions

• fina amor / fin'amor

Antonims

• grossièr
• lord

Traduccions

alemand: fein (de) anglés: basc: fi (eu) catalan: fi (ca)

espanhòl: fino (es) francés: fin (fr) italian: fine (it) portugués: fino (pt)

Anglés Etimologia

De l'anglés ancian finn, del protogermanic *finnō.

Prononciacion

/fɪn/, /fɪn/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
fin	fins
[fɪn]	[fɪnz]

fin

1. Aleta.

Derivats

• finned
• finny

Francés Etimologia

Del latin finis.

Prononciacion

/fɛ̃/, /fɛ̃/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
fin	fins
[fɛ̃]

fin femenin

1. fin ^(oc)

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	fin	fins
	[fɛ̃]	[fɛ̃]
Femenin	fine	fines
	[fin]	[ˈfis]

fin

1. fin ^(oc)