Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981

Dat de Grand Prix van Oostenrijk in april verreden werd was voor veel mensen onbegrijpelijk. In 1979 kon ze ternauwernood doorgaan omdat er op zaterdag voor de race sneeuw viel, in 1980 werd ze helemaal afgelast en konden de teams niet eens vertrekken omdat ze in het rennerskwartier ingesneeuwd waren. In 1981 was het weer echter uitstekend. Voor de 500cc-klasse en de zijspannen was de Oostenrijkse Grand Prix de openingsrace van het seizoen. Veel aandacht ging uit naar de nieuwe Yamaha OW 54 van Kenny Roberts, die tijdens de trainingsdagen zorgvuldig verborgen werd gehouden. Ook was men benieuwd of het Honda NR 500-project eindelijk vruchten zou gaan afwerpen. Roberts vernielde zijn OW 54 bij een val in de trainingen en Takazumi Katayama wist met zijn NR 500 niet verder te komen dan de 19e trainingstijd en een 16e plaats in de race. De nieuwe LCR-zijspancombinaties kwamen nog niet goed uit de verf. Rolf Biland/Kurt Waltisperg wisten weliswaar tweede te worden, maar de overige LCR's moesten een Windle, twee Seymaz-combinaties en zelfs de zelfbouwcombinatie van Trevor Ireson voor zich dulden.

De poleposition in de 500cc-klasse ging verrassend naar Graeme Crosby die zeven duizendste seconde sneller was dan Marco Lucchinelli. Randy Mamola en Kenny Roberts hadden nogal wat tegenslag gehad in de trainingen. Mamola viel hard en blesseerde zijn hand en Roberts blesseerde een elleboog, maar reed bovendien zijn Yamaha OW 54 doormidden. Het blok werd met enige moeite in een OW 53-frame gemonteerd en zo kon hij toch de achtste trainingstijd rijden. Het harde werken aan de Honda NR 500 had geen vruchten afgeworpen: Takazumi Katayama reed de negentiende trainingstijd. Crosby reed twee ronden aan de leiding, maar werd toen gepasseerd door Lucchinelli, terwijl ook Mamola, Barry Sheene, Roberts, Boet van Dulmen, Kork Ballington, Jack Middelburg, Wil Hartog, Christian Sarron en Hiroyuki Kawasaki een tijdje in de kopgroep zaten. Mamola en Lucchinelli maakten zich los, maar Lucchinelli verremde zich en viel, waardoor Mamola eenvoudig kon winnen. Roberts stopte in de twaalfde ronde omdat zijn monoshock, die al twee seizoenen problemen op had geleverd, vast zat. Om de derde plaats werd gevochten door Sheene, Van Dulmen, Sarron en Kawasaki, maar Sarron viel uit, Van Dulmen kreeg problemen met zijn voorband en Kawasaki wist Sheene te verslaan.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Randy Mamola	Suzuki	48'06"66	7	15
2	Graeme Crosby	Suzuki	48'16"55	1	12
3	Hiroyuki Kawasaki	Suzuki	48'25"14	5	10
4	Barry Sheene	Yamaha	48'27"53	3	8
5	Boet van Dulmen	Yamaha	48'28"47	6	6
6	Kork Ballington	Kawasaki	48'44"76	11	5
7	Franco Uncini	Suzuki	48'55"22	12	4
8	Jack Middelburg	Suzuki	48'57"07	14	3
9	Wil Hartog	Suzuki	49'23"97	10	2
10	Giovanni Pelletier	Suzuki	+1 ronde		1
11	Philippe Coulon	Suzuki	+1 ronde
12	Marc Fontan	Yamaha	+1 ronde
13	Takazumi Katayama	Honda	+1 ronde
14	Walter Migliorati	Suzuki	+1 ronde
15	Seppo Rossi	Suzuki	+1 ronde
DNF	Kenny Roberts	Yamaha		8
DNF	Christian Sarron	Yamaha	rem	4
DNF	Michel Frutschi	Yamaha		9
DNF	Marco Lucchinelli	Suzuki	val	2
DNQ	Graziano Rossi	Morbidelli
DNS	Carlo Perugini	Sanvenero	motor niet klaar
DNS	Virgino Ferrari	Cagiva	motor niet klaar
DNS	Gregg Hansford	Kawasaki	blessure

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Randy Mamola	Suzuki	15
2	Graeme Crosby	Suzuki	12
3	Hiroyuki Kawasaki	Suzuki	10
4	Barry Sheene	Yamaha	8
5	Boet van Dulmen	Yamaha	6
6	Kork Ballington	Kawasaki	5
7	Franco Uncini	Suzuki	4
8	Jack Middelburg	Suzuki	2
9	Wil Hartog	Suzuki	2
10	Giovanni Pelletier	Suzuki	1

In de 350cc-race in Oostenrijk gingen aanvankelijk Toni Mang en Jon Ekerold aan de leiding, maar Patrick Fernandez wist naar hen toe te rijden en bleef bijna de hele race achter hen hangen. In de laatste ronde ging Fernandez ineens op kop en won de race. Ekerold en Mang raakten elkaar in de voorlaatste bocht, wat de sfeer tussen hen beiden niet verbeterde^[1]. Mang werd tweede en Ekerold derde. Graeme Geddes leverde opnieuw een opmerkelijke prestatie door met zijn twee jaar oude Bimota-Yamaha door vierde te worden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	50'08"90	3	15
2	Toni Mang	Kawasaki	50'09"24	1	12
3	Jon Ekerold	Solo	50'09"56	2	10
4	Graeme Geddes	Bimota-Yamaha	50'37"86	9	8
5	Carlos Lavado	Yamaha	50'08"92		6
6	Keith Huewen	Yamaha	51'12"77	11	5
7	Jacques Cornu	Yamaha	51'14"32	7	4
8	Thierry Espié	Bimota-Yamaha	51'28"81	12	3
9	Tony Head	Yamaha	51'29"23		2
10	Edi Stöllinger	Kawasaki	51'29"90		1
11	Bruno Kneubühler	Yamaha	51'38"91
12	Paolo Ferretti	Yamaha	+1 ronde
DNF	Alan North	Yamaha	val	6
DNF	Eric Saul	Chevallier-Yamaha	val	8
DNF	Siegfried Minich	Bartol-Yamaha	val	10
DNF	Walter Villa	Yamaha	val
DNF	Michel Rougerie	Yamaha	val
DNF	Peter Looijesteijn	Bakker-Yamaha	waterpomp 25
DNF	Jean-François Baldé	Kawasaki	ontsteking 4

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Jon Ekerold	Solo	25
2	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	23
3	Carlos Lavado	Yamaha	16
	Toni Mang	Kawasaki
5	Jean-François Baldé	Kawasaki	12
6	Graeme Geddes	Bimota-Yamaha	11
7	Thierry Espié	Bimota-Yamaha	8
8	Jeffrey Sayle	Yamaha	6
	Jacques Cornu	Yamaha
10	Keith Huewen	Yamaha	5

Omdat Ángel Nieto de laatste ronde van de GP van Argentinië op één cilinder had moeten rijden, maakten de Minarelli-constructeurs Jan Thiel en Martin Mijwaart zich wat zorgen in Oostenrijk. Dat bleek niet nodig. Hoewel Pier Paolo Bianchi met zijn MBA de snelste start had, stelde Nieto al snel orde op zaken en hij reed meteen weg van de rest. De strijd om de tweede plaats ging tussen Bianchi en Nieto's teamgenoot Loris Reggiani. Pas in de laatste ronde wist Reggiani het pleit in zijn voordeel te beslechten. Guy Bertin blies voor de tweede keer zijn Sanvenero-motor op en zijn opvolger bij Motobécane, Jacques Bolle, lag op de vijfde plaats toen hij zichzelf door een val uitschakelde. Eugenio Lazzarini werd met zijn zelfgebouwde Iprem vierde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Ángel Nieto	Minarelli	47'12"96	2	15
2	Loris Reggiani	Minarelli	47'18"30	3	12
3	Pier Paolo Bianchi	MBA	47'18"95	1	10
4	Eugenio Lazzarini	Iprem	48'21"62	6	8
5	Gerhard Waibel	MBA	48'33"87	?	6
6	Hans Müller	MBA	48'34"22	7	5
7	Per-Evard Carlsson	MBA	+1 ronde	12	4
8	Maurizio Vitali	MBA	+1 ronde		3
9	Hans-Jürgen Hummel	MBA	+1 ronde		2
10	Henk van Kessel	EGA	+1 ronde	14	1
11	Willy Pérez	MBA
12	Yves Dupont	MBA
13	Anton Straver	Morbidelli		20
14	Thierry Noblesse	MBA
15	Johnny Wickström	Morbidelli
16	Theo Timmer	MBA		21
17	Ton Spek	MBA		23
DNF	Guy Bertin	Sanvenero	motor	5
DNF	Jacques Bolle	Motobécane	val	11
DNF	Erich Klein	MBA		9
DNF	Hugo Vignetti	MBA		8
DNF	August Auinger	Bartol-MBA		10

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ángel Nieto	Minarelli	30
2	Loris Reggiani	Minarelli	24
3	Pier Paolo Bianchi	MBA	16
4	Jacques Bolle	Motobécane	10
5	Willy Pérez	MBA	8
	Per-Edvard Carlsson	MBA
	Eugenio Lazzarini	Iprem
8	Gerhard Waibel	MBA	6
9	Iván Troisi	MBA	6
	Hans Müller	MBA

De LCR-Yamaha's waren in 1981 helemaal veranderd, nu met de motor achter de bestuurder en vlak voor het achterwiel. In de openingsrace bleek vooral de machine van Rolf Biland niet erg stabiel. Jock Taylor won met zijn Windle-Yamaha alleen in de chicane al een halve seconde. Alain Michel kon zich niet met de strijd aan de leiding bemoeien door een slechte start. Taylor/Johansson wonnen met een ruime voorsprong, Biland/Waltisperg werden tweede en Michel/Burkhardt derde.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	44'26"63	3	15
2	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	44'31"87	2	12
3	Alain Michel	Michael Burkhardt	Seymaz-Yamaha	45'06"88	1	10
4	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	+1 ronde	5	8
5	Trevor Ireson	Clive Pollington	Ireson-Yamaha	+1 ronde	7	6
6	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	+1 ronde		5
7	Wolfgang Stropek	Karl Altrichter	SIWA-Yamaha	+1 ronde		4
8	Siegfried Schauzu	Wilfried Dietz	Yamaha	+1 ronde		3
9	Rolf Steinhausen	Georg Willmann	RSR-Yamaha	+1 ronde	9	2
10	Jo van der Ven	Tonny Troeyen	Yamaha		16	1
DNF	Derek Jones	Brian Ayres	Ireson-Yamaha	+1 ronde	6
DNS	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	ziekte[2]

Pos	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	15
2	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	12
3	Alain Michel	Michael Burkhardt	Seymaz-Yamaha	10
4	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	8
5	Trevor Ireson	Clive Pollington	Yamaha	6
6	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	5
7	Wolfgang Stropek	Karl Altrichter	SIWA-Yamaha	4
8	Siegfried Schauzu	Wilfried Dietz	Yamaha	3
9	Rolf Steinhausen	Georg Willmann	RSR-Yamaha	2
10	Jo van der Ven	Tonny Troeyen	Yamaha	1

Een aantal coureurs kwam tegen de verwachtingen in niet aan de start in Oostenrijk. De Cagiva van Virginio Ferrari was nog niet klaar, evenals de 500cc-Sanvenero van Carlo Perugini. De Morbidelli's van Graziano Rossi arriveerden een dag na de eerste trainingen en bleken nog niet snel genoeg te zijn. Al op donderdag werd de Suzuki RG 500 van Borge Nielson gestolen. Op vrijdagnacht werd een Duitser opgepakt die met een Suzuki het rennerkwartier uit probeerde te wandelen. De politie pakte hem op en wekte Nielson, in de hoop dat de gestolen motor terecht was. Dat bleek niet zo te zijn: het was de machine van Wil Hartog. De monteurs van Hartog hadden voor de zekerheid blikjes op het tentdoek in het rennerskwartier gelegd om gewekt te worden als er iemand inbrak, maar dat had niet gewerkt.

Siegfried Schauzu, zelf ook al 41 jaar oud, trainde met de zeer ervaren maar 52 jaar oude Wolfgang Kalauch in het zijspan, maar ook met de veel jongere Georg Willmann, die uiteindelijk de voorkeur kreeg.

Christian Estrosi kreeg in eerste instantie geen startplaats toegewezen door de organiserende Auto-, Motor- und Radfahrerbund Österreichs vanwege zijn lage positie op de gradinglist. Estrosi had in 1980 slechts twee WK-punten gescoord. De Amerikaanse vrouwelijke coureur Gina Bovaird kreeg zonder meer een startplaats, maar zij stond helemaal niet op de gradinglist.