Portaal:Jazz/Uitgelicht

Jean Baptiste (Django) Reinhardt (Liberchies, 23 januari 1910 – Samois-sur-Seine (Fontainebleau), 16 mei 1953) was een Belgische manouche ofwel Sinti-gitarist. Zijn voorliefde ging uit naar jazz. Hij ontwikkelde een heel eigen stijl, die bekendstaat als jazz manouche of gipsy jazz en wordt nu beschouwd als een van de grootste artiesten uit de Belgische jazzgeschiedenis.

Reinhardt werd geboren in Liberchies, een dorp in de Belgische gemeente Pont-à-Celles (Henegouwen), en werd daar op 28 januari gedoopt. Het dorp lag destijds op de grens van drie gemeenten (Liberchies, Luttre en Buzet) en zou door de Sinti zijn gekozen, omdat ze hun woonwagens dan gemakkelijk naar een andere gemeente konden verplaatsen als ze dreigden te worden uitgewezen. De familie trok door Frankrijk, Corsica en Noord-Afrika en Reinhardt groeide ten slotte op in een woonwagenkamp bij Parijs. Samen met zijn jongere broer leerde hij gitaar, banjo en viool spelen, zonder muzieklessen te volgen. Django leerde pas in de jaren '30 lezen en schrijven van Stéphane Grappelli.

Woodrow Charles Herman (Woody) (Milwaukee, 16 mei 1913 - Los Angeles, 29 oktober 1987) was een Amerikaanse jazz-klarinettist, saxofonist (alt en sopraan), zanger en bigbandleider.

Herman was een muzikaal wonderkind op de klarinet. Toen hij 9 jaar was, trad hij al op in vaudeville-theaters, ook als zanger en danser. Op 15-jarige leeftijd werd hij een professionele saxofoonspeler. In 1931 ontmoette hij een beginnende actrice, Charlotte Neste, met wie hij later zou trouwen. In Chicago speelde hij kort in de band van Tom Gerun, waarin hij ook zong ("Lonesome Me" en "My Heart's at Ease" zijn de eerste opnames met Herman als zanger). Daarna sloot hij zich aan bij Harry Sosnik en toerde hij met Gus Arnheim. In 1934 ging hij naar het orkest van Isham Jones, die vele populaire liedjes op zijn naam had staan, zoals "It Had To Be You".

Anthony Braxton (Chicago, 4 juni 1945) is een Amerikaans componist, multi-rietblazer en pianist. Zijn oeuvre omvat een grote hoeveelheid complex werk. Hij componeerde honderden stukken, maar schreef ook duizenden bladzijden over muziektheorie en -filosofie. Veel van Braxtons muziek is jazz georiënteerd, maar hij is ook actief in vrije improvisatie, orkestmuziek en opera.

Hij gebruikt een brede waaier aan houtblazers, zoals de sopraninosaxofoon, sopraansaxofoon, F alto, E-flat altsaxofoon, baritonsaxofoon, bassaxofoon, en de contrabassaxofoon; ook gebruikt hij de Es-, Bes-, en de contrabasklarinet.

Braxton was de eerste die in 1968 een lange solo-improvisatie op plaat uitbracht. De dubbel-lp heet For Alto.

Billie Holiday, werkelijke naam: Eleanora Fagan Gough (Philadelphia, 7 april 1915 – New York, 17 juli 1959) wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste en invloedrijkste Amerikaanse jazz-zangeressen. Zij werd, behalve als Billie Holiday, ook bekend onder de bijnaam Lady Day die tenorsaxofonist Lester Young haar had gegeven. Holiday, op haar beurt, was verantwoordelijk voor Youngs bijnaam Pres of Prez (afkorting van President).

Billie Holiday was de dochter van gitarist Clarence Holiday (Baltimore, 23 juli 1898 - Dallas, 1 maart 1937) en Sadie Fagan (Baltimore, 16 augustus 1895 - New York, 6 oktober 1945). Haar vader was 16 en haar moeder 19 toen Billie Holiday als Eleanora Fagan Gough geboren werd. De artiestennaam Billie ontleende de zangeres aan Billie Dove, een actrice die zij bewonderde.

Louis Daniel Armstrong (New Orleans, 4 augustus 1901 – New York, 6 juli 1971) was een Amerikaans jazztrompettist, zanger en entertainer. Zijn bijnaam was Satchmo of Satch, een afkorting voor Satchelmouth (buidelmond). Hij was ook bekend als Dippermouth, net als Satchmo een referentie aan zijn grote mond. Door vrienden en collega's werd hij meestal aangesproken met Pops, een naam die hij zelf ook voor anderen gebruikte (met uitzondering van Pops Foster, die hij steevast George noemde).

Hoewel zijn carrière begon in de jaren twintig, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als What a wonderful world, Hello Dolly en It takes two to tango, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.

Ella Fitzgerald (Newport News (Virginia), 25 april 1917 - Beverly Hills (Californië), 15 juni 1996) wordt beschouwd als een van de grootste jazz-zangeressen ooit. Ze werd dan ook roemend 'The First Lady of Song' genoemd en won dertien Grammy Awards. Haar stem had een groot bereik van vier octaven, een duidelijke uitspraak en leende zich tevens prima voor scatzang. De enige kritiek die men weleens heeft is dat haar zang zich eigenlijk niet leende voor het wat minder opgewekte repertoire.

Ella Fitzgerald had een moeilijke en arme jeugd. Ze was het jaar voor haar grote doorbraak zelfs dakloos. Ze werd ontdekt bij een amateurwedstrijd in het najaar van 1934 in het Apollo Theater in Harlem (New York). Vervolgens nam Chick Webb haar in zijn orkest op en zo vergaarde Fitzgerald haar roem.

Edward Kennedy (Duke) Ellington (Washington, 29 april 1899 - New York, 24 mei 1974) was een Amerikaans jazzpianist, orkestleider en componist.

Ellington werd geboren als zoon van de oberkelner James Edward Ellington, die ooit in het Witte Huis werkte en daarna een cateringservice dreef. Zijn vader probeerde de kinderen op te voeden zoals dat in die dagen in een burgerlijke middenstandsfamilie gebruikelijk was. Zijn eerste pianolessen kreeg de jonge Ellington op zevenjarige leeftijd van zijn moeder Daisy Kennedy Ellington. Aanvankelijk had hij er weinig plezier in en werden de lessen gestaakt, maar toen hij op veertienjarige leeftijd de pianist Harvey Brooks had horen spelen ontvlamde zijn interesse. Vanwege zijn deftige verschijning werd hij door zijn klasgenoten al in zijn jeugd "Duke" (hertog) genoemd. Zijn carrière als professioneel musicus begon toen hij zeventien jaar oud was.

Herbert Jeffrey Hancock (Chicago, 12 april 1940) is een Amerikaans jazzpianist en -componist. Herbie Hancock wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van de tweede helft van de twintigste eeuw, een status vergelijkbaar met die van zijn mentor Miles Davis. In zijn muziek gebruikt hij ook elementen uit de funk, rock, blues, soul, gospel en klassieke muziek. Hij speelt zowel piano, keyboard als synthesizer.

Hancock leerde op zevenjarige leeftijd piano spelen. Op zijn elfde speelde hij solo het eerste deel van een pianoconcert van Mozart met de Chicago Symphony. Na gestudeerd te hebben aan Grinnell College werd hij in 1961 uitgenodigd door Donald Byrd en niet veel later kreeg hij een contract bij Blue Note Records.

De geschiedenis van de jazz in België kan men laten beginnen met de Dinantse instrumentenbouwer Adolphe Sax, wiens saxofoon zich omstreeks 1900 na opname in militaire bands in New Orleans zou ontwikkelen tot het jazzinstrument bij uitstek. Vanaf dan loopt de vroege geschiedenis van de jazz in België vrij parallel met de ontwikkelingen in het land van de geboorte van de jazz, vanaf de minstrel shows einde 19e eeuw tot de eerste Belgische jazzplaat in 1927 en verder. Twee belangrijke figuren die de ontwikkeling van de jazz in België grotendeels hebben bepaald in die vroege jaren zijn Félix Faecq en Robert Goffin. De Belgische jazzgeschiedenis leverde heel wat internationaal bekende jazzmusici en componisten op zoals de mondharmonicaspeler en gitarist Toots Thielemans, de gitarist Philip Catherine en de gipsyjazz-gitarist Django Reinhardt.

Jazz in Nederland beschrijft de ontwikkeling van de jazzstijlen in Nederland vanaf de jaren 20 van de 20e eeuw tot heden, en de jazzmusici die daarbij een rol hebben gespeeld. Evenals België kan Nederland bogen op een rijke jazztraditie, met bekende orkesten, jazzmusici en componisten als Melle Weersma, de Ramblers de Dutch Swing College Band, Louis van Dijk, Rita Reys, Hans en Candy Dulfer, maar ook bijvoorbeeld de Instant Composers Pool.

De eerste plaat van de Amerikaanse Original Dixieland Jass Band kwam in 1917 uit in de Verenigde Staten. Het zou echter nog duren tot 1920 vooraleer de nieuwe jazzstijl ook in Nederland werkelijk aansloeg. In dat jaar maakte de Engelse Mayfair Jazz band een tournee door Nederland waardoor het publiek van de Lage Landen kennismaakte met de jazzmuziek. Volgens enkele bronnen zou de band datzelfde jaar ook zijn opgetreden in België. Men ging er overigens in die tijd van uit dat jazz de naam was van een nieuwe Amerikaanse dans, en niet die van een nieuwe muziekstijl. In Nederland was het de pianist Leo de la Fuente die de leider werd van de eerste professionele jazzband: James Meijer's Jazz Band, opgericht door de Amsterdamse dansleraar James Meijer.

Een bigband is een muzikaal ensemble, vooral geassocieerd met het spelen van jazzmuziek. Bigbands werden bijzonder populair in de jaren dertig en veertig van de 20e eeuw tijdens de periode van de swing. Een bigband bestaat gewoonlijk uit ongeveer 12 tot 25 muzikanten en omvat saxofoons, trompetten, trombones en een ritmesectie.

In de geschiedenis van de populaire bands zijn stilistisch twee periodes te onderscheiden. In het midden van de jaren twintig maakten gewoonlijk 10 tot 25 muzikanten deel uit van de bigband. In die tijd werd een milde vorm van jazz gespeeld waar weinig improvisatie aan te pas kwam. Ook werden violen ingezet, maar dat duurde slechts tot de introductie van swing in 1935. Deze dansmuziek (tot aan de swing) werd gekenmerkt door zoetgevooisde, romantische melodieën. De muzikanten hielden zich aan het vooropgesteld arrangement, en de zangers ‒ gewoonlijk tenors ‒ zongen de melodie zonder improvisatie. Frank Sinatra was een van die tenors wiens carrière op gang kwam dankzij zijn samenwerking met het populaire dansorkest van Tommy Dorsey.

Earl Kenneth Hines, vooral bekend als Earl 'Fatha' Hines (Duquesne (Pennsylvania), 28 december 1903 - Oakland (Californië), 22 april 1983) was een Amerikaanse jazz-pianist en bigband-leider. Hij wordt wel de eerste moderne jazzpianist genoemd en heeft de jazz in de twintigste eeuw mede vormgegeven.

Zijn ouders waren muzikaal: zijn vader speelde kornet in een brassband in Pittsburgh en zijn moeder was kerkorganiste. Net zoals zijn vader probeerde Earl kornet te spelen, maar stapte later over op de piano en nam les. Toen hij 17 was, ging hij spelen bij Lois Deppe & his Serenaders, die optrad in een nachtclub in Pittsburgh. Hines' eerste plaatopnamen waren met deze band: vier opnames voor Gennett Records, in 1923, waaronder een compositie van Hines' hand, 'Congaine'. Twee verschenen er op plaat. Een maand later ging het orkest opnieuw de platenstudio in voor opnamen.

Miles Dewey Davis III (Alton (Illinois), 26 mei 1926 – Santa Monica (Californië), 28 september 1991) was een Amerikaans jazzcomponist, trompettist en multi-instrumentalist. Hij wordt door verschillende deskundigen beschouwd als een van de meest invloedrijke, vernieuwende en originele muzikanten van de twintigste eeuw.

Davis speelde naast onder anderen Louis Armstrong, Duke Ellington en John Coltrane een grote rol in de geschiedenis van de jazz. Hij speelde verschillende stijlen, waaronder bop, cool jazz, modale jazz en jazzrockfusion. Miles was een spil in de ontwikkeling van de laatstgenoemde drie stijlen. Als gevolg hiervan wordt Miles the Picasso of jazz genoemd.

Coleman Randolph Hawkins (St. Joseph (Missouri), 21 november 1904 – New York, 19 mei 1969) was een Amerikaans jazzmuzikant.

Hij was een van de pioniers van de jazzmuziek en heeft met name de saxofoon een hechte plaats binnen de jazz gegeven. Vandaar zijn bijnaam 'vader van de tenorsaxofoon'. Hij begon op 5-jarige leeftijd echter op piano en wat later ook op cello. Op zijn negende verjaardag kreeg hij een, toen in de Verenigde Staten populaire en goedkope, C-melody-saxofoon. Hoewel wat kleiner dan een tenorsax toch een groot instrument voor een kind, maar de jonge Coleman was er bezeten van.

Carla Bley, geboren als Carla Borg, (Oakland (Californië), 11 mei 1936 is een Amerikaanse componiste, pianiste, organiste en bigbandleider op het gebied van de jazzmuziek.

Carla maakte al snel kennis met de muziek aangezien haar vader pianoleraar en koordirigent was; ze speelde al muziek toen ze vier jaar oud was. Na eerst een carrière in rollerskating te ambiëren kwam ze toen ze zeventien was aan in New York, waar ze sigarettenverkoopster werd in de jazzclub Birdland. Aldaar ontmoette ze haar eerste man Paul Bley. Na haar vader moedigde ook hij haar aan te gaan componeren. Het huwelijk hield slechts 2 jaar stand, maar ze heeft altijd de naam Bley aangehouden.

Wynton Marsalis (New Orleans, 18 oktober 1961) is een Amerikaans trompettist en componist die zich als promotor voor jazz en klassieke muziek vooral op jongeren richt. Hij is een van de meest vooraanstaande jazzmusici en is daarnaast ook zeer bekend om zijn uitvoeringen van klassieke muziek. Als afstammeling van de slaven uit Afrika is Marsalis zeer actief in het ter discussie stellen van zaken die aan rassendiscriminatie gerelateerd zijn. Zijn oeuvre omvat 16 klassieke en meer dan 30 jazz-opnames, waarvoor hij tot en met 2004 in totaal negen Grammy Awards heeft gekregen. Ook is hij onderscheiden met meerdere Edisons.

Dexter Gordon (Los Angeles, 27 februari 1923 - Philadelphia, 25 april 1990) was een Amerikaans tenorsaxofonist. Hij wordt beschouwd als een van de eerste bebop tenorsaxofonisten. Op een uit 1948 daterende foto, genomen tijdens een optreden in The Royal Roost, staat hij afgebeeld terwijl hij een sigaret rookt. Deze foto zou later een van de iconen uit de geschiedenis van de jazz worden. Gordon was een grote man van meer dan 1m90, vandaar zijn bijnaam Long Tall Dexter. In 1986 was hij genomineerd voor een Oscar voor zijn rol in de film Round Midnight.

Charles Henry Christian (Bonham (Texas), 29 juli 1916 - New York, 2 maart 1942) was een Amerikaans swing- en bebop-jazzgitarist.

Charlie Christian wordt algemeen beschouwd als de belangrijkste vroege pionier van de elektrische gitaar. Hij was een van de eersten die het instrument uittilde boven het niveau van een ritme-instrument door het op baanbrekende wijze te gebruiken als solo-instrument, in navolging van de solo-instrumenten die toen in de jazz de toon aangaven: de trompet en de saxofoon. Hij is ook een sleutelfiguur in de ontwikkeling van bebop, cool jazz en de moderne jazz. Heel wat critici zijn van mening dat hij de verbinding vormt tussen hot jazz en moderne jazz en dat er jazz is vóór Charlie Christian en jazz na Charlie Christian.

Een jazzstandard is een nummer dat in de loop der jaren zodanig bekend werd dat het tot het standaardrepertoire van de jazzmuzikanten is gaan behoren. Het merendeel van deze "jazzstandards" waren oorspronkelijk geen jazzcomposities. Het gaat om composities die, ongeacht of ze werden geschreven door een jazzcomponist, worden gebruikt als basis voor jazzarrangementen of improvisaties. De basis voor deze arrangementen en improvisaties kan een bestaande spiritual, traditional, musical-lied of wat dan ook zijn. Er is geen definitieve lijst van jazzstandards, en de lijst van nummers die geacht worden standards te zijn verandert met de tijd.

Op jamsessies wordt vaak geput uit deze (inmiddels zeer lange) lijst van stukken; het zijn bekende tunes en de jazzmuzikanten beheersen ze meestal. Ze zijn verzameld in eclectische verzamelbundels als het Real Book, het New Real Book, het Fake Book of iets recenter de verzameling 557 Swing & Bebop Standards.

Jean-Jacques (Jack) Sels (Berchem, 29 januari 1922 - Antwerpen, 21 maart 1970) was een Belgisch jazzmuzikant, arrangeur en componist die in de Belgische jazzgeschiedenis beschouwd wordt als een van de grootste naoorlogse jazzsaxofonisten.

Jack Sels groeide op in Antwerpen. Als tiener verzamelde Sels al jazzplaten. Door een aanzienlijke erfenis van zijn vader wist hij zijn platencollectie op te voeren tot zo'n 10.000 stuks, die echter tijdens de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog vernield werden. Na eerst piano te hebben gestudeerd leerde Sels zichzelf tenorsaxofoon spelen. Om geld te verdienen werkte hij in een ijssalon in de Antwerpse Hoogstraat en luisterde intussen naar zijn jazzidolen: dat waren onder meer de tenorsaxofonist Lester Young, de trompettisten Miles Davis en Dizzy Gillespie, en de altsaxofonist Charlie Parker.

De Dutch Swing College Band is een Nederlands dixieland orkest, dat werd opgericht op 5 mei 1945, de dag waarop de Tweede Wereldoorlog in Nederland tot een eind kwam. Aan de wieg van het orkest stonden Peter Schilperoort (klarinet), Frans Vink (piano), Henny Frohwein (bas) en Tonny Nüsser (drums). Als leider fungeerde Frans Vink.

Hoewel de stijl van het orkest bij de oprichting nog niet geheel vast lag, koos het orkest in 1946 voor de dixielandmuziek als de stijl waarin het verder wilde gaan. In 1946 werd de leiding overgenomen door Peter Schilperoort en verliet pianist Frans Vink het orkest. Joop Schrier volgde hem op. Ook werd het orkest - in verband met de gekozen muzikale richting - verder uitgebreid met onder meer Kees van Dorsser (trompet), Wim Kolstee (trombone) en Arie Merkt (drums). De naam van het orkest lag in de vroege jaren overigens nog niet duidelijk vast. Vaak werd het orkest in de vroege jaren aangeduid (ook op vroege platenlabels) als The Orchestra of the Dutch Swing College.

Jamie Cullum (Romford (Essex), 20 augustus 1979) is een Britse jazzpianist en singer-songwriter. Behalve met de piano begeleidt Cullum zichzelf ook met de drums en de gitaar. Vanaf april 2010 presenteert hij wekelijks een jazzshow op BBC Radio 2, op de dinsdagavond.

Zelf noemt hij de muziek op zijn albums geen pure jazz, maar jazz met een vleugje rock en pop. Een populaire benaming voor deze stijl is jazzpop. Zijn eerste cd Heard it all before beschouwt hij zelf echter wel als 'echte' jazz.

Cullum werd geboren in Rochford, Essex. Hij groeide op in Hullavington, Wiltshire.

Cullum maakte op 19-jarige leeftijd zijn eerste album: Jamie Cullum Trio — Heard it all before. Hij studeerde destijds nog aan de Universiteit van Reading. Door dit album kwam hij in contact met bassist Geoff Gascoyne, waarna hij hij op Gascoynes album Songs of the summer meespeelde. In 2002 nam Cullum zijn tweede album op, Pointless nostalgic, maar zijn doorbraak naar een groot publiek kwam in 2003 met Twentysomething.

Lionel Hampton (Louisville, 20 april 1908 – New York, 31 augustus 2002) was een Amerikaans vibrafonist, pianist, drummer en bandleider.

Lionel Hampton was de eerste bekende jazz-vibrafonist en was in de jaren 30 een van de grootste pioniers binnen het jazzgenre. Hampton heeft zich in zijn carrière van ruim zes decennia niet alleen geprofileerd als een groot jazzartiest maar stond ook bekend vanwege zijn experimenten met muzikale stijlen (het bekende album Giant Steps is hier een voorbeeld van).

Roland Pembroke Hanna (Detroit, 10 februari 1932 - Hackensack, 13 november 2002) was een Amerikaanse jazz-pianist en -componist, die in elke muzikale setting uit de voeten kon, van swing tot hardbop en avant-garde.

Hanna begon piano te spelen toen hij elf jaar was. Op de highschool maakte hij kennis met jazz dankzij een medestudent die ook zou uitgroeien tot een bekende jazzmusicus: Tommy Flanagan. Hanna zou Flanagan later een van de pianisten noemen die hem heeft beïnvloed, naast Art Tatum en de klassieke pianist Arthur Rubinstein. Hij studeerde vanaf rond 1953 twee jaar aan de Eastman School of Music in Rochester en vanaf 1955 aan de Juilliard School of Music in New York, waar hij in 1960 afstudeerde. Zijn professionele loopbaan in de muziek begon hij bij Benny Goodman in 1958.

Rita Reys (Rotterdam, 21 december 1924) is een Nederlandse jazzzangeres.

Rita Reys draagt sinds 1960 de titel Europe's First Lady of Jazz, haar toegekend door het internationale jazzfestival van Juan Les Pins (Frankrijk). Haar naam werd internationaal reeds gevestigd toen zij in 1956 in New York voor Columbia Records de elpee The Cool Voice Of Rita Reys opnam, met Art Blakey's Jazz Messengers. Nadien zou ze met nog veel meer Amerikaanse jazzmusici samenwerken, onder wie Jimmy Smith, Dizzy Gillespie, Johnny Griffin, Stan Getz, Lester Young, Zoot Sims en Milt Hinton.

John Coltrane (Hamlet (North Carolina), 23 september 1926 – New York, 17 juli 1967) was een jazzsaxofonist. Hij geldt als een van de belangrijkste en invloedrijkste vernieuwers in de geschiedenis van het genre.

John William Coltrane, bijnaam Trane, wiens vader kleermaker en halftijds muzikant was, studeerde eerst klarinet en altsaxofoon. In 1943 verhuisde hij naar Philadelphia om verder te studeren aan de Ornstein School of Music en de Granoff Studios. John Coltrane speelde bij de zeemacht in 1946 nog altsaxofoon, maar koos vanaf 1947 voor de tenor. In zijn beginperiode, vlak na de Tweede Wereldoorlog, speelde hij onder andere in de bands van Eddie "Cleanhead" Vinson, Dizzy Gillespie en Johnny Hodges.

Charlie 'Bird' Parker, volledige naam: Charles Christopher Parker junior (Kansas City, 29 augustus 1920 – New York, 12 maart 1955), was een Amerikaans componist en altsaxofonist. Parker is een van de belangrijkste namen in de overgang van de traditionele naar de moderne jazz. Hij wordt, samen met Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Bud Powell, beschouwd als uitvinder van de bebop.

Charlie Parker werd geboren in Kansas City en speelde saxofoon vanaf zijn zevende. Hij was geenszins een wonderkind maar oefende als een bezetene. Zijn grote idool was Lester Young. Op zijn vijftiende gebeurden er drie vermeldenswaardige dingen: Charlie Parker besloot zich volledig aan de muziek te wijden; Charlie Parker werd tijdens een jamsessie door Jo Jones op vernederende wijze van het podium gestuurd en Charlie Parker begon heroïne te gebruiken (een gewoonte die de rest van zijn leven zou tekenen).

Thelonious Sphere Monk (Rocky Mount (North Carolina) 10 oktober 1917 - Weehawken (New Jersey) 17 februari 1982) was een Amerikaans jazzmuzikant.

Op 10 oktober 1917 kwam Thelonious Monk (ook Sphere genoemd) ter wereld in Rocky Mount in de Amerikaanse staat North Carolina. Zijn kinderjaren en zijn jeugd bracht hij door in New York, waar zijn familie vanaf 1923 verbleef in het zwarte kwartier van Juan Hill. Juist in deze buurt was er steeds een actieve muziekscene aanwezig. Dit zal er toe bijgedragen hebben dat Thelonious Monk heel zijn leven bij dit muziekoord is blijven wonen.

Arthur (Art) Blakey, ook wel Abdullah Ibn Buhaina genaamd (Pittsburgh, 11 oktober 1919 - New York, 16 oktober 1990) was een van de grootste Amerikaanse jazzdrummers en een van de invloedrijkste jazzmuzikanten.

Blakey is met Kenny Clarke en Max Roach de uitvinder van de bebop-drumstijl. Blakey was echter niet alleen een drummer, hij stond ook te boek als een groot bandleider.

In de jaren 40 begon Blakey als drummer van verscheidende bands ervaring op te doen in het jazzwereldje. In die jaren bekeerde hij zich tot de islam en nam de naam Abdullah Ibn Buhaina aan. Eind jaren 40 en begin jaren 50 drumde hij onder meer bij Miles Davis, Bud Powell en Thelonious Monk. Al snel begon hij zijn eigen bands te formeren, waaruit uiteindelijk de samen met Horace Silver opgerichte band The Jazz Messengers voortkwam.

Betty Carter, geboren als Lillie Mae Jones (Flint, 16 mei 1930 - Brooklyn, 26 september 1998) was een Amerikaanse jazzzangeres. Ze gebruikte haar stem als een instrument: als ze zong, improviseerde ze zoals een jazzmusicus op zijn saxofoon of trompet. Ze ontwikkelde een eigen stijl, waarin ze het avontuur niet uit de weg ging en wordt algemeen beschouwd als een van de grootste jazzzangeressen van de tweede helft van de twintigste eeuw.

Carter groeide op in Detroit. Haar vader, James Jones, leidde een kerkkoor en haar moeder, Bessie, was een religieuze vrouw die jazz als muziek van de duivel beschouwde. Met haar moeder had Lillie Mae een moeizame relatie: moeder Carter zou haar dochter nooit horen zingen. In Detroit ging Carter als kind naar het conservatorium waar ze piano studeerde. Toen ze tiener was, wist ze wat ze wilde worden: zangeres. Ze raakte in de ban van de bebop en toen ze 16 was, ontmoette ze Charlie Parker, met wie ze zong tijdens een gig in Detroit.

Het North Sea Jazz Festival is een jaarlijks jazzfestival dat in het tweede weekend van juli wordt georganiseerd. Tot en met 2005 vond het festival plaats in het World Forum Convention Center in Den Haag; vanaf 2006 wordt het gehouden in Ahoy te Rotterdam.

Het driedaagse festival werd opgericht door Paul Acket, zakenman en jazzliefhebber, die een vermogen had vergaard in de zestiger jaren met muziekbladen. Toen Acket zijn bedrijf in 1975 verkocht was hij in staat het North Sea Jazz Festival te ontwikkelen en sponsoren. Acket wilde graag een diversiteit aan jazzstijlen presenteren aan het publiek, van Amerikaanse jazz tot Europese avant-garde. In 1976 vond de eerste editie van het festival plaats in Den Haag: zes podia, 30 uur muziek en 300 musici trokken meer dan 9000 bezoekers. Allerlei jazzgrootheden traden op, waaronder Sarah Vaughan, Count Basie, Dizzy Gillespie, Miles Davis en Stan Getz, aangevuld met de gehele Nederlandse avant-garde.

Fletcher Hamilton Henderson, jr. (Cuthbert, 18 december 1897 - New York, 28 december 1952) was een Afro-Amerikaanse pianist, bandleider, arrangeur en componist die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van de bigband jazz en swingmuziek.

Henderson werd geboren in Cuthbert te Georgia. Zijn vader was een conrector en zijn moeder gaf pianolessen. Hij ging naar de Atlanta University in Atlanta waar hij in 1920 afstudeerde. Hierna verhuisde hij naar New York om op de Columbia University een diploma op het gebied van natuurkunde te halen. Maar omdat zijn kansen op het vinden van een baan op dat gebied gering zouden zijn richtte hij zich op de muziek. Hij ging werken voor Pace-Handy waarvoor hij liedjes demonstreerde. Bovendien werkte hij bij Black Swan Records als pianist en zat hij in de begeleidingsband van zangeres Ethel Waters.

Cole Porter (Peru (Indiana), 9 juni 1891 – Santa Monica (Californië), 15 oktober 1964) was een Amerikaans componist en songwriter. Zijn bekendste stukken zijn onder andere de musicals Kiss Me Kate (1948) (gebaseerd op William Shakespeares stuk The Taming of the Shrew) en Anything Goes. Daarnaast heeft hij ook een aantal nog steeds populaire songs geschreven, waaronder I Get a Kick Out of You, Night and Day, Let's Do It (Let's Fall in Love), I Love Paris, True love, Begin the Beguine, So in Love, Too Darn Hot, In the Still of the Night, Easy to Love, You're the Top, It's Delovely, I've Got You Under My Skin, Ev'ry Time We Say Goodbye en Don't Fence Me In.

George Gershwin, geboren als Jacob Gershowitz (New York, 26 september 1898 – Hollywood, 11 juli 1937) was een Amerikaans componist. Gershwin werd vooral bekend door zijn werk op de grens van het bestaande klassieke genre en de opkomende jazz.

Hij werd geboren als zoon van Joods-Russische immigranten. Bij veel van zijn werk schreef zijn broer Ira de teksten.

Gershwin begon zijn loopbaan rond 1916 als liedjescomponist in wat men in de Verenigde Staten Tin Pan Alley noemt. Dit hield in dat een liedjescomponist zijn muziek speelde in een winkel waar bladmuziek verkocht werd, met het doel de verkoop van zijn bladmuziek te vergroten.

Al snel kreeg Gershwin landelijke bekendheid in Amerika en kwam hij in contact met theaterproducenten.

Han Bennink (Zaandam, 17 april 1942) is een Nederlands jazzdrummer, percussionist, multi-instrumentalist en beeldend kunstenaar.

Bennink werd geboren als de zoon van een klassieke drummer. Hij speelde al op jonge leeftijd op trommels en op klarinet. In de jaren 60 drumde hij bij een aantal Amerikaanse artiesten die Nederland bezochten, zoals Dexter Gordon, Johnny Griffin, Sonny Rollins en Eric Dolphy (hij is te horen op Dolphy's album Last Date uit 1964). Bennink ontwikkelde zich in de daaropvolgende jaren in de opkomende freejazz en geïmproviseerde muziek wereld tot een markante persoonlijkheid. In 1963 vormde hij een kwartet met de pianist Misha Mengelberg en de saxofonist Piet Noordijk. Zij werkten samen met verschillende bassisten en speelden in 1966 op het Newport Jazz Festival. In 1967 was hij in samenwerking met Misha Mengelberg en Willem Breuker medeoprichter van de Instant Composers Pool, die de Nederlandse avant-gardemuziek propageerde. Het is een middelgrote groep bestaande uit muzikanten die af en toe samen spelen.

Joe "King" Oliver, geboren als Joseph Nathan Oliver (Aben, Louisiana, 11 mei 1885 - Savannah, 10 april 1938) was een orkestleider en jazz kornetspeler.

Vanuit zijn geboorteplaats Aben verhuisde Oliver al snel naar New Orleans. Daar speelde hij eerst kornet in een aantal bands en vormde dan omstreeks 1910 zijn eigen orkest samen met trombonist Kid Ory. Zelfs in een periode van rassendiscriminatie was Oliver bijzonder populair en hij speelde zowel in danszalen voor zwarten als voor rijke blanke gezelschappen. Oliver werd in 1919 ten onrechte gearresteerd nadat een brand was uitgebroken bij een gevecht in een danszaal. Hij besloot om te vertrekken en kwam na een verblijf in Californië in 1922 terecht in Chicago, waar hij al snel naam maakte als "The jazz king".

Mitchell Herbert (Herb) Ellis (geboren op 4 augustus 1921 in Farmersville, Texas, Verenigde Staten - 28 maart 2010) was een Amerikaans jazzgitarist.

Hij werd bekend na optredens met het Oscar Peterson Trio van 1953 tot 1958. Als enige blanke in het orkest trok hij heel wat aandacht, zeker in een tijd waar racisme wijdverspreid was in de V.S. Daarvoor had hij al gewerkt met Glen Gray and the Casa Loma Orchestra, Jimmy Dorsey en Soft Winds. Hij vertrok op tour met Jazz at the Philharmonic terwijl hij nog bij the Peterson Trio was en werkte mee aan het klassieke jazz-album Coleman Hawkins Encounters Ben Webster (1957). Nadat hij het trio verliet, werkte hij samen met heel wat andere muzikanten en hij nam ook eigen albums op. Hij toerde rond met Charlie Byrd en Barney Kessel als de Grote Gitaristen. Ook in The Steve Allen show trad hij op.

Zoot Sims of John Haley "Zoot" Sims (Inglewood, 29 oktober 1925 - New York 23 maart 1985) was een Amerikaans tenor- en sopraansaxofonist.

Samen met Stan Getz en Al Cohn behoort Zoot Sims tot de saxofonisten die beschouwd kunnen worden als de meest succesrijke volgelingen van de saxofoonstijl van Lester Young. In de loop van zijn carrière speelde hij met heel wat beroemde bands, waaronder die van Benny Goodman, Artie Shaw, Stan Kenton en Buddy Rich. Sims was ook een van Woody Hermans "Four Brothers" (zo genoemd vanwege het saxofoonkwartet met 3 tenors en een bariton), en hij stond bekend onder zijn collega's als een van de sterkste swingers. Hij leidde regelmatig zijn eigen combo's en toerde soms met het sextet van zijn vriend, de baritonsaxofonist Gerry Mulligan, en later met Mulligans Concert Jazz Band. Sims verwierf de bijnaam "Zoot" aan het begin van zijn loopbaan in Californië, toen hij in de band van trompettist Kenny Baker speelde.

Gerald Joseph "Gerry" Mulligan (New York, 6 april 1927 – Darien, 20 januari 1996) was een Amerikaans jazzsaxofonist, klarinettist, componist en arrangeur.

Hij staat tegenwoordig vooral bekend als een van de toonaangevende baritonsaxofonisten uit de jazzgeschiedenis, met name de periode van de cool jazz. Hij werkte onder meer samen met Claude Thornhill, Miles Davis, Stan Kenton,Chet Baker, en anderen. Mulligan was ook een ervaren pianist.

Gerry Mulligan werd geboren in Queens, een stadsdeel van New York, als zoon van George en Louise Mulligan. Zijn vader was van Ierse komaf en zijn moeder was half Iers, half Duits. Gerry had nog drie oudere broers: George, Phil, en Don. George Mulligan werkte als monteur, waardoor de familie vaak moest verhuizen. Om haar te helpen bij het opvoeden van haar kinderen, huurde Louise Mulligan een Afro-Amerikaanse kinderjuffrouw in genaamd Lily Rose. Bij haar thuis leerde Gerry kennismaken met de piano. Ook maakte hij bij haar thuis kennis met enkele Afro-Amerikaanse muzikanten.

Gerald Stanley Wilson (Shelby, 4 september 1918) is een Amerikaanse jazz-trompettist, bigbandleider, componist, arrangeur en docent.

Wilson speelde aanvankelijk piano, tijdens zijn college-jaren in Detroit ging hij trompet spelen. Hij was actief in Plantation Music Orchestra en van 1939 tot 1942 was hij lid van het orkest van Jimmie Lunceford, waarvoor hij ook composities aandroeg ("Hi Spook", "Yard-dog Mazurka") en arrangeerde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde hij kort in een legerband, met onder meer Willie Smith, Clark Terry en Jimmy Nottingham. Leden van deze band zouden in 2005 weer samenspelen in de Great Lakes Experience Big Band, met als leider Wilson. In Los Angeles nam Wilson platen op met Benny Carter, Les Hite en Phil Moore.

Oscar Emmanuel Peterson (Montréal, 15 augustus 1925 - Toronto, 23 december 2007) was een Canadese jazzpianist en componist.

Zijn vader leerde hem op vijfjarige leeftijd trompet en piano spelen. Nadat hij tuberculose had gekregen, concentreerde hij zich op zijn zevende op de piano. Hij verwierf snel de reputatie van een technisch briljante en melodisch inventieve jazzpianist, en werd een regelmatige gast in radioprogramma's. Hij maakte zijn eerste optreden in de Carnegie Hall in 1949.

Hij speelde samen met onder anderen Ray Brown, Herb Ellis, Ed Thigpen, Niels-Henning Ørsted Pedersen, Stan Getz, Louis Armstrong, Ella Fitzgerald, Anita O'Day, Clark Terry en Joe Pass. Een belangrijk moment in zijn carrière was toen hij zich aansloot bij de labels van impresario Norman Granz (vooral Verve Records), waardoor hij met de grote jazzartiesten van dat moment kon samenwerken.

Nathaniel Adams Coles (Montgomery, 17 maart 1919 - Santa Monica, 15 februari 1965) was een zwarte Amerikaans jazzzanger, pianist en songwriter. Cole wordt algemeen beschouwd als de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolker van de jaren vijftig en zestig.

Nat "King" Cole zoals hij meestal genoemd wordt, wordt in Montgomery, Alabama geboren.

Op vierjarige leeftijd verhuist het gezin naar Chicago. Nats vader is slager en diaken in de True Light Baptist Church. De jonge Nat wordt door zijn moeder, die organiste is in de kerk, gestimuleerd om muziek te gaan studeren. Vanaf zijn twaalfde jaar bespeelt ook Nat het kerkorgel en zingt hij kerkliederen. Zijn echte interesse gaat echter al snel uit naar de jazzmuziek. Zijn ouders kunnen de belangstelling voor de jazzmuziek niet echt waarderen. Jazz wordt immers in de nachtclubs gespeeld. De oudste broer van Nat, Eddie, heeft dan al een bekende jazzband: de 'Rogues of Rhythm'. Nats jongste broer, Freddie, wordt later eveneens zanger.

Jean Baptiste Frédéric Isidor (Toots) baron Thielemans (Brussel, 29 april 1922) is een Belgisch jazzmuzikant, die behalve als gitarist en mondharmonicaspeler ook bekendheid verwierf als virtuoos fluiter. Thielemans is geboren in de Brusselse volkswijk Marollen.

Thielemans speelde al vanaf zijn derde jaar accordeon. Op zijn 17e ontdekte hij de mondharmonica; daarnaast speelt hij gitaar. Zijn bijnaam Toots is afkomstig van de muzikanten Toots Mondello en Toots Caramata. In 1951 maakte hij als gitarist deel uit van de begeleidingsband van Bobbejaan Schoepen. In 1952 emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij in de band van Charlie Parker en het kwintet van George Shearing speelde.

Philip Catherine (Londen, 27 oktober 1942) is een Belgisch jazzgitarist.

Sinds de jaren zeventig is een van de bekendste musici uit de Belgische jazz en behoort tot de internationale top. In zijn 40-jarige carrière heeft hij alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz begeleid.

Catherine werd geboren uit een Engelse moeder en een Belgische vader. Hij is afkomstig uit een familie van muzikanten en ontdekte op 14-jarige leeftijd Georges Brassens en Django Reinhardt. Om in de voetsporen van zijn idolen te treden kocht hij een gitaar en beluisterde hij alle grote jazzmuzikanten van die tijd.

Jazzharmonie is het geavanceerd harmonisch idioom waarvan gebruikgemaakt wordt in jazzmuziek en aanverwante stijlen. Zowel conventionele als minder conventionele technieken komen hierbij aan bod.

Er zijn veel gelijkenissen met de klassieke harmonieleer zoals de notatie, akkoordprogressies en de diverse toonladders. De jazz maakt echter ook gebruik van vele gealtereerde en gesubstitueerde akkoorden.

In de jazzmuziek wordt een akkoord opgebouwd zoals in de klassieke harmonieleer. Vaak wordt echter gebruikgemaakt van septiemakkoorden en akkoorden met toevoegingen (none, undecime, tredecime). Ook de technieken voor stemvoeringen (voicings en voice leading - dit zijn technieken om onder meer verschillende akkoorden soepel in elkaar over te laten vloeien) zijn beduidend anders in de jazz.

Alton Glenn Miller (Clarinda (Iowa), 1 maart 1904 – ongeval boven Het Kanaal, 15 december 1944) was een Amerikaanse jazztrombonist, bigbandleider en arrangeur toen de swing populair was.

Miller werd beroepsmusicus tijdens de jaren twintig en speelde onder meer bij de orkesten van Ben Pollack, Red Nicholls en Smith Ballew. In 1933 werd hij muzikaal leider en arrangeur van het Dorsey Brothers orkest dat hij, moe van de vele ruzies tussen de broers, in 1934 verliet. Voor Ray Noble, een bekende Engelse orkestleider die zijn carrière in de VS voortzette, stelde hij een orkest samen dat enige tijd zeer populair was. Inmiddels overtuigd van zijn kwaliteiten als leider, organisator en arrangeur wilde Miller een eigen band. Eind 1936 verliet hij Noble, freelancete als arrangeur (o.a. voor Bob Crosby en Glen Grays Casa Loma Orchestra) en richtte in 1937 zijn eigen orkest op, met in de gelederen een aantal bekende musici (o.a. Charlie Spivak, Irving Fazola en Sterling Bose). Doordat succes uitbleef ontbond hij de band op oudejaarsdag 1937.

In muziek is sprake van improvisatie (naar het Latijn: onvoorzien), wanneer de muziek niet of niet geheel van tevoren is vastgelegd, en door musici tijdens de uitvoering spontaan wordt verzonnen. In de muziek wordt de term improvisatie gebruikt als tegendeel van de term compositie, waarbij een muziekstuk geheel of bijna geheel is vastgelegd. Improviseren in de beste zin is meer dan "zomaar wat fiedelen" en kan als een kunst op zich worden beschouwd.

In de klassieke muziek was het vroeger gebruikelijk, dat eenieder ook leerde improviseren. In de Middeleeuwen kende men het contrapunctus alla mente, waarbij over een vaste stem (cantus firmus) twee- tot driestemmig werd geïmproviseerd. In de barok bestond er de improvisatietraditie van de basso continuo, waarbij de akkoorden vaststonden, maar de exacte speelwijze aan de fantasie van de speler(s) werd overgelaten. Bach was bijvoorbeeld in staat zesstemmige fuga's te improviseren, hetgeen het nodige muzikale rekenwerk met zich meebrengt.

Bop of bebop is een muziekstijl in de jazz die complexe ritmes en harmonieën bevat die vaak een dominante positie innemen. In veel bebop wordt een thema gespeeld, waarna alle instrumentalisten de kans krijgen te soleren en met het thematisch materiaal 'aan de slag te gaan', iets dat alleen tot leven komt bij een dynamische samenwerking met de andere muzikanten. Doorgaans keert het thema weer terug, soms in gewijzigde vorm. De traditionele bezetting van een bebopband bestaat uit een saxofonist en/of trompettist, een pianist, een drummer en een bassist. De nadruk ligt hier op virtuositeit, harmonische complexiteit en tempowisselingen. Meestal worden erg veel voorslagen en andere versieringen gebruikt.

Een ander standpunt is, dat nooit teksten gebruikt werden, maar vooral, op zich niets betekenende woorden, uitroepen of lettergrepen, bv be-bob-a-lula, tutti frutti, rock bang boum, enz.

The Ramblers is een jazzy dansorkest, dat vooral beroemd is geworden als populair radio-orkest in Nederland in het midden van de twintigste eeuw. Het orkest beschikte over het volledige instrumentarium van de bigbands uit die tijd en bracht een gemengd repertoire van jazz en amusementsmuziek. In de jaren dertig van de 20e eeuw hadden muziekensembles met dergelijk aanbod enorm veel succes in Europa, en aan hun dominantie binnen de jazz kwam pas een einde door de komst van de bebop in de jaren veertig.

The Ramblers werden opgericht op 1 september 1926, als cabaretorkest voor het cabaret La Gaîté in Amsterdam. Onder leiding van Theo Uden Masman groeide het uit tot het bekendste dansorkest van Nederland. De oorspronkelijke bezetting was: Louis de Vries, trompet; Jan Gluhoff, klarinet en saxofoon; Gerard Spruyt, trombone; Theo Uden Masman, piano; Jac. Pet, banjo; Kees Kranenburg, drums, en Jack de Vries, sousafoon.

De soort muziek die zij speelden kreeg bij de christelijke KRO en de NCRV geen voet aan de grond en werd zelfs als minderwaardig beschouwd. In 1933 werd het eerste radio-concert gegeven voor de VARA, en er zouden er nog meer dan tweeduizend volgen.

Michael Brecker (Philadelphia, 29 maart 1949 – New York, 13 januari 2007) was een Amerikaans jazz-saxofonist. Hij won 15 Grammy's, zowel als performer als componist. Brecker overleed ten gevolge van leukemie.

Michael Brecker heeft op verschillende grote jazzfestivals zijn kunsten getoond, bijvoorbeeld het North Sea Jazz Festival te Den Haag. Hij speelde jarenlang samen met zijn broer Randy in de 'Brecker Brothers'-band. Hij gaf in 2003 een masterclass in Den Haag.

Brecker is een van de meest gewaardeerde jazzmusici van de jaren 80 en de jaren 90 en is een saxofonist met een sterk ontwikkelde techniek uit de John Coltrane-school. Hij begon op klarinet maar ruilde dit instrument later in voor de tenorsaxofoon. In 1969 verhuisde hij naar New York.

Joseph Garadus "Jimmy" Rosenberg (Asten, 10 april 1980) is een Nederlandse Sinti gitarist. Hij speelt gipsy jazz.

Jimmy is een zoon van Engelina (Papi) Weisz en Franco (Macky) Rosenberg, en een neef van Nonnie, Nous'che en Stochelo Rosenberg, leden van het vermaarde Rosenberg Trio.

Op tienjarige leeftijd trad hij op in de BBC-documentaire "Django’s Legacy", over de muziek van Django Reinhardt, en de invloed die diens muziek heeft gehad op latere generaties van musici. In dat jaar werd ook het trio Gipsy Kids opgericht, met Sani van Mullum op basgitaar en contrabas, en Falko Reinhardt (een achterneef van Django) op slaggitaar.

In 1991 trad hij op voor de Nederlandse televisie en op het "Djangofestival" in Parijs, en mocht in het Concertgebouw een duet spelen met violist Stéphane Grappelli, bekend van het Quintette du Hot Club de France. Een jaar later werd de naam van de Gypsy Kids veranderd in Gypsy Boys, en Jimmy werd vervangen door Kaatchie Rosenberg.

Pat Metheny (Lee's Summit (Missouri), 12 augustus 1954) is een Amerikaanse jazzgitarist. Hij scoorde in 1985 samen met David Bowie een grote hit met het nummer This is not America. Metheny heeft met bassist Charlie Haden verschillende projecten gedaan, zoals '80/81' en 'Beyond the Missouri Sky'.

Met 18 jaar was Metheny de jongste docent aan de Universiteit van Miami in Coral Gables. Op zijn 19e werd hij docent aan het Berklee College of Music in Boston, Massachusetts, en was ook daar de jongste docent ooit. (Jaren later (in 1996) verkreeg hij er een eredoctoraat.)

Ferdinand "Jelly Roll" Morton (New Orleans, waarschijnlijk 20 oktober 1890 – Los Angeles (California), 10 juli 1941) was een Amerikaanse pianovirtuoos, een orkestleider en een van de allereerste jazzcomponisten. Hij speelde een centrale rol in de geschiedenis van de jazzmuziek en claimde zelf de jazz te hebben uitgevonden.

Jelly Roll Morton is geboren als Ferdinand La Menthe in New Orleans en later zou hij zowel zijn naam als geboortedatum regelmatig veranderen. Zijn vader was een trombonist. Toen deze het gezin verliet hertrouwde zijn moeder met een portier, genaamd Morton.

In zijn jeugd speelde Morton vooral gitaar en drums. Wat later begon hij met pianospelen en kreeg les van Frank Richards. De muziek die hij in zijn jeugd speelde was (vanzelfsprekend) geen jazz maar veeleer een mengelmoes van populaire deuntjes, rags, walsjes, quadrilles en ouvertures.

Joe Henderson (24 april 1937 - 30 juni 2001) was een Amerikaans jazzmuzikant en componist die vooral bekend werd als tenorsaxofonist. Hij werd geboren in Lima (Ohio), en studeerde muziek aan het Kentucky State College en aan Wayne State University. Zijn carrière als muzikant begon in Detroit.

Joe Henderson groeide op in een groot gezin met vijf zussen en negen broers. Zijn ouders en zijn oudere broer James moedigden hem aan om muziek te gaan studeren. Zijn vroegste muzikale interesse ging uit naar drums, piano, saxofoon en compositie. Hij was bijzonder verzot op de platenverzameling van zijn broer. Zo maakte hij kennis met Lester Young, Flip Phillips, Stan Getz, Lee Konitz, Charlie Parker en Jazz at the Philharmonic opnames.

Samuel Carthorne Rivers (El Reno, 25 september 1923 – Orlando, 26 december 2011) was een Amerikaanse jazzmuzikant en -componist (avant-gardejazz, free jazz, bebop). Hij speelde sopraansaxofoon, tenorsaxofoon, basklarinet, dwarsfluit, mondharmonica en piano.

Rivers werd geboren in een muzikale familie: zijn opa en ouders waren muzikanten, en twee zussen zouden later ook musiceren. Zijn vader was een gospel-zanger, die had gezongen bij de Fisk Jubilee Singers en het Silverstone Quartet. Op vijfjarige leeftijd begon Sam piano te spelen. Later volgden de viool en altsaxofoon. Op Jarvin Christian College studeerde hij tenorsaxofoon. In 1947 verhuisde hij naar Boston (Massachusetts), waar hij aan het conservatorium compositieleer, viool en altviool studeerde. 's Nachts werkte hij in een bar als saxofonist. Tussen 1955 en 1957 woonde hij in Florida. In die jaren begeleidde hij onder meer Billie Holiday tijdens optredens.

Ahmad Jamal (Pittsburgh, 2 juli 1930), geboren als Frederick Russell Jones is een innovatieve en invloedrijke Amerikaanse jazzpianist, componist en mentor. Volgens Stanley Crouch geldt Jamal als de op-één-na belangrijkste in de ontwikkeling van jazz na 1945 na Charlie Parker. De afgelopen vijf decennia is hij een van de meest succesvolle trio leiders in de jazz geweest.

Sinds 1980 is Jamal gast aan huis bij de belangrijkste clubs in de Verenigde Staten en grote Europese jazzfestivals. Hij wordt vaak begeleid door bassist James Cammack en drummer Idris Muhammad. Ook treedt hij vaak op met saxofonist George Coleman.

Keith Jarrett (Allentown, 8 mei 1945) is een Amerikaans pianist.

Jarrett werd geboren en groeide op in Allentown (Pennsylvania). Hij bezat een absoluut gehoor en begon op driejarige leeftijd piano te spelen en gaf zijn eerste recital met werken van Mozart, Bach, Beethoven en Saint-Saëns toen hij zeven jaar was. Gedurende zijn jeugd werd Jarrett onderwezen in klassieke muziek. Na zijn middelbare school verhuisde Jarrett naar Boston, waar hij kortstondig de Berklee College of Music bezocht. In zijn tienerjaren kreeg hij de mogelijkheid compositie te studeren bij de vermaarde docente Nadia Boulanger, maar Jarrett verkoos om naar New York te verhuizen om daar jazzmuziek te spelen. Een optreden van Dave Brubeck was hierbij een vroege inspiratie.

Yusef Lateef (Chattanooga (Tennessee), 9 oktober 1920, geboren als William Emanuel Huddleston) is een Amerikaans jazzmuzikant, multi-instrumentalist, componist, docent en woordvoerder van de Ahmadiyya Moslim Gemeenschap.

Naast de tenor-saxofoon en de fluit, bespeelt Lateef de hobo en clarinet, en verder instrumenten die met name in de wereldmuziek worden gebruikt, zoals de bamboefluit, de shanai, de shofar, de xun, de arghul, de sarewa, en de koto. Hij staat bekend om zijn innovatieve mix van jazz met oriëntaalse muziek.

Marcus Miller (Brooklyn, 14 juni 1959) is een Amerikaanse bassist en producer. Hij heeft aan meer dan 524 projecten meegewerkt waaronder zijn eigen werk. Marcus Miller komt uit een muzikale familie, zijn vader speelde orgel in de kerk en dirigeerde het koor daar ook. Zijn aanverwante oom Wynton Kelly was jazzpianist van Miles Davis in de late jaren vijftig en begin jaren zestig. Marcus Miller staat vooral bekend om zijn carrière als basgitarist waar hij de slaptechniek, ook wel Slapping Bass, uitoefent. Hij speelt overigens ook piano, basklarinet en sopraansaxofoon. Als producer heeft hij voor heel veel muzikanten waaronder David Sanborn, Kenny Garrett zijn saxofonist en Lalah Hathaway, dochter van de bekende zanger Donny Hathaway, geproduceerd.

Terje Rypdal (Oslo, 23 augustus 1947) is een duizendpoot op muzikaal gebied in Noorwegen. Hij is componist van hedendaagse klassieke muziek, rock-gitarist, jazz-gitarist en uitvoerder van experimentele gitaarmuziek. Daarnaast produceert hij soms opnamen van anderen (Ruphus) en was orkestleider bij de uitvoering van Hair in Noorwegen gedurende de jaren 70.

Op zijn vijfde begint Rypdal met pianolessen, maar op zijn dertiende verruilt hij de piano voor de gitaar, daarin is hij bijna autodidact. Zijn opleiding compositie heeft hij genoten aan de Universiteit van Oslo, bij componist Fin Mortensen (1970-1972).

Lalo Boris Schifrin, eigenlijk: Boris Claudio Schifrin (Buenos Aires, 21 juni 1932) is een Argentijns componist, dirigent en pianist van zowel serieuze muziek als jazz. Hij geniet wereldwijde bekendheid voor zijn titelmuziek van de televisieserie Mission Impossible en andere filmmuziek zoals die voor de film Dirty Harry.

Schifrin kreeg op 6-jarige leeftijd pianolessen van Enrique Barenboim, de vader van de bekende dirigent en pianist Daniel Barenboim. In zijn jeugd verbeterde hij zijn vakbekwaamheid als leerling van Andreas Karalis en Juan-Carlos Paz. Tegelijkertijd werd hij ook enthousiast voor jazz. Vanaf 1950 studeerde hij aan het Conservatoire national supérieur de musique in Parijs onder andere bij Olivier Messiaen en Charles Koechlin. Zijn studie financierde hij door in Parijse nachtclubs als jazzpianist op te treden.

Horace Ward Martin Tavares Silva, beter bekend als Horace Silver (Norwalk (Connecticut), 2 september 1928) is een Amerikaanse jazzpianist en -componist. Hij is bekend om zijn humoristische en funky stijl, en zijn baanbrekende bijdragen aan de hardbop.

Silver is de zoon van een Kaapverdische vader (zelf van Portugees-Afrikaanse afkomst) en een moeder van Iers-Afrikaanse afkomst, en werd beïnvloed door een brede waaier aan muziekstijlen zoals gospelmuziek, Afrikaanse muziek en Latijns-Amerikaanse muziek. Hij begon zijn carrière als saxofonist, maar schakelde later over op de piano. Zijn manier van spelen was sterk beïnvloed door de stijl van Bud Powell. Hij werd in een club in Hartford (Connecticut), door de saxofonist Stan Getz ontdekt en met Getz nam hij ook zijn debuutalbum op. Hij verhuisde naar New York, waar hij samen met Art Blakey een band begon.

Billy Taylor (Greenville (North Carolina), 24 juli 1921 - Manhattan (New York), 28 december 2010), geboren als William Edward Taylor Jr. en ook wel bekend als Dr. Taylor, was een Amerikaans jazzpianist en -componist. Hij was tevens werkzaam als radio- en televisiemaker. Als docent fungeerde hij met zijn lezingen en (gast)colleges als "ambassadeur van de jazz".

Taylor werd geboren in Greenville als de zoon van William Taylor, een tandarts, en Antoinette, een lerares. Hij verhuisde op vijfjarige leeftijd naar Washington. Daar ontmoette hij een jeugdvriend van Duke Ellington, Henry Grant, die hem met jazz liet kennismaken.Twee jaar later, toen hij zeven jaar oud was, kreeg Taylor van een oom zijn eerste pianolessen. Zijn eerste professionele optreden gaf Taylor op dertienjarige leeftijd in de kleine jazzclub The Republic Gardens in de wijk U Street Corridor in Washington. In 1942 behaalde hij een diploma in sociologie aan de staatsuniversiteit van Virginia

Clark Terry (Saint Louis (Missouri), 14 december 1920) is een Amerikaanse swing- en bop-trompettist en bugel-pionier in de jazz. Hij speelde onder meer in de bigbands van Duke Ellington en Count Basie, maar had ook zijn eigen bands.

Clark Terry (bijnaam 'Mumbles') begon zijn professionele carrière in het begin van de jaren veertig, toen hij in lokale bands speelde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van een Amerikaanse legerband (1942-1945). Na de oorlog speelde hij in de band van Lionel Hampton, bij Charlie Barnet, Eddie "Cleanhead" Vinson, Charlie Ventura en George Hudson.

Alfred McCoy Tyner (Philadelphia (Pennsylvania), 11 december 1938) is een Amerikaans jazzpianist. Hij is het bekendst geworden om zijn werk voor The John Coltrane Quartet.

Tyner werd geboren in Philadelphia als oudste van drie kinderen. Hoewel het hele gezin muzikaal was stimuleerde Tyners moeder hem het meest om zich op muzikaal gebied te ontwikkelen. Hij begon op zijn 13e piano te spelen en na twee jaar had de muziek hem totaal in zijn greep. Zijn eerste echte opdtreden was met Benny Golson en hij werd eerste pianist in Golson en Art Farmers jazztet in 1959.

Josef Erich (Joe) Zawinul (Wenen, 7 juli 1932 – aldaar, 11 september 2007) was een Oostenrijks-Amerikaans jazz-toetsenist en componist.

Hij speelde een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de jazzrock, samen met Chick Corea, Herbie Hancock, John McLaughlin en Miles Davis. Zawinul is het meest bekend geworden als oprichter van de band Weather Report, met Wayne Shorter. Hij leidde ook het ensemble Zawinul Syndicate.

Hij behoorde, samen met Corea en Hancock, tot de eersten die elektrische piano's en vroege synthesizers zoals de ARP 2600 gebruikten in de jazz. Bijvoorbeeld op het Weather Report-album Sweetnighter (1973). Anders dan Hancock was Zawinul niet erg in de Minimoog geïnteresseerd. Hij was een van de eersten die een Fender Rhodespiano gebruikte met een phaser en een wah-wah pedaal. Zawinul was een perfectionist en wist een modern geluid te ontwikkelen en was een belangrijke artiest en componist in de jazzwereld.

Bennett Lester (Benny) Carter (New York, 8 augustus 1907 - Los Angeles, 12 juli 2003) was een Afro-Amerikaanse jazzmuzikant die bekendheid verwierf als saxofonist, trompettist, componist, arrangeur en bigbandleider. Hij was een toonaangevende figuur binnen de jazz over een periode van bijna 60 jaar (van de jaren 30 tot de jaren 90) en werd door vele collega-muzikanten omschreven als King.

In zijn jeugd woonde Carter in Harlem, vlak bij Bubber Miley die een van de stertrompettisten van Duke Ellington was. Carter werd geïnspireerd door Miley en kocht een trompet. Maar toen hij merkte dat hij niet zo getalenteerd was als Miley kocht hij een saxofoon.

Ornette Coleman (Fort Worth, 9 maart 1930) is een Amerikaans jazzmuzikant (met name alt-, maar ook tenorsaxofonist, violist en trompettist) en componist. Hij geldt als een van de grondleggers van de free jazz in de jaren 50 en 60.

Coleman leerde zichzelf op zijn veertiende noten lezen en saxofoon spelen. Vanaf zijn negentiende speelde Coleman in diverse rhythm & bluesbands waarmee hij door Amerika toerde. In 1950 kwam hij na wat omzwervingen met de band van Pee Wee Crayton terecht in Los Angeles. Daar werkte hij om in zijn levensonderhoud te voorzien onder meer als liftbediende.

Colemans muzikale opvattingen waren voor die tijd onorthodox te noemen. Hij was minder geïnteresseerd in het spelen van gestructureerde harmonie en akkoordenprogressie en meer in dissonant solospel.

Coleman Randolph Hawkins (St. Joseph (Missouri), 21 november 1904 – New York, 19 mei 1969) was een Amerikaans jazzmuzikant.

Hij was een van de pioniers van de jazzmuziek en heeft met name de saxofoon een hechte plaats binnen de jazz gegeven. Vandaar zijn bijnaam 'vader van de tenorsaxofoon'. Hij begon op 5-jarige leeftijd echter op piano en wat later ook op cello. Op zijn negende verjaardag kreeg hij een, toen in de Verenigde Staten populaire en goedkope, C-melody sax. Hoewel wat kleiner dan een tenorsax toch een groot instrument voor een kind, maar de jonge Coleman was er bezeten van.

Zijn kennis van muziek en zijn vermogen om muziek te lezen was groot en al met 12 jaar trad hij regelmatig met anderen op. Zijn grote kans kwam toen hij 16 was en hij door de toen razend populaire vaudeville-zangeres Mamie Smith voor haar showband werd gevraagd. Zijn moeder weigerde in eerste instantie om toestemming te geven, maar gaf twee jaar later toch toe. Hij speelde er zowel cello als saxofoon, waarbij hij de C-melody al snel inruilde voor de tenorsax.

Lester Willis Young (Woodville (Mississippi), 27 augustus 1909 - New York, 15 maart 1959) was een tenorsaxofonist en klarinettist die naast Coleman Hawkins en John Coltrane in de jazzgeschiedenis als een van de drie meest invloedrijke tenorsaxofonisten staat aangeschreven. Zijn bijnaam Prez of Pres (afkorting voor president) kreeg hij van zangeres Billie Holiday. De jazz had namelijk al een King of Swing (Benny Goodman), een Duke (Ellington), en een Count (Basie). Holiday op haar beurt kreeg van hem de bijnaam Lady Day. Lester Young bespeelde zijn instrument op een heel eigen manier, licht en zweverig, in tegenstelling tot de destijds gangbare, harde stijl van Coleman Hawkins. Hij heeft vele tenorsaxofonisten beïnvloed, hoewel hij er zelf een bijzonder eigenzinnige stijl op na hield.

John Cornelius "Johnny" Hodges (Cambridge (Massachusetts), 25 juli 1906 - New York, 11 mei 1970) was een Amerikaanse altsaxofonist. Hij werd vooral bekend als saxofonist in het orkest van Duke Ellington, waar hij tientallen jaren werkte. Hij leidde er de saxofoonsectie. Hodges was een belangrijk geluid in de band van Ellington.

Johnny Hodges speelde piano en drums, maar stapte over op de sopraansaxofoon toen hij veertien was. Kort daarop werd zijn instrument de altsaxofoon. Hij werd geïnspireerd door Sidney Bechet, van wie hij ook lessen kreeg. Verder was hij vooral autodidact. Hodges speelde met onder meer Lloyd Scott, Chick Webb en Willie "the Lion" Smith, maar zijn carrière begon pas echt in 1928, toen hij saxofonist werd in het orkest van Ellington. Hier zou hij uitgroeien tot de belangrijkste saxofonist, die een belangrijk deel van het geluid van de band bepaalde.

Edward (Sonny) Stitt (1924-1982) was een Amerikaanse jazzsaxofonist die behoorde tot de bebop-muzikanten. Met zijn meer dan honderd albums was hij een van de productiefste saxofonisten. Van jazzcriticus Dan Morgenstern kreeg hij de bijnaam The Lone Wolf vanwege zijn aanhoudend reizen en zijn toewijding aan de jazz.

Sonny werd geboren in Boston, Massachusetts op 2 februari 1924. Hij groeide op in een muzikaal gezin. Zijn vader gaf muzieklessen, zijn moeder was pianolerares en zijn broer was een klassiek geschoold pianist. Sonny's eerste opnamen dateren uit 1945, met Stan Getz en Dizzy Gillespie. Hij deed eveneens ervaring op met spelen in enkele swingbands, hoewel hij over het algemeen in bebopbands speelde.

Sonny speelde altsaxofoon in Billy Eckstine's bigband, naast toekomstige beboppioniers als Dexter Gordon en Gene Ammons, van 1945 tot 1949. Vanaf dat moment begon hij met meer regelmaat tenorsaxofoon te spelen. Later speelde hij aanzienlijke tijd met Gene Ammons en Bud Powell.

Mario Maccaferri (20 mei 1900, Cento, Italië) - 16 april 1993) is vooral bekend gebleven als de ontwerper van de gitaren die door Selmer werden gemaakt vanaf 1932 tot 1952. Zijn jazzgitaren werden erg populair doordat Django Reinhardt erop speelde.

Hij was echter in zijn jonge jaren een befaamd concertgitarist, in de beleving van het publiek van toen van hetzelfde niveau als Andres Segovia. Verder won hij in 1926 en 1927 gouden medailles met door hem gebouwde violen.

Mario was de jongste het gezin van 7 kinderen. Hij verliet school toen hij 9 was en ging toen hij 11 was in de leer bij de toen befaamde bouwer Mozzani. Mozzani leerde de jonge Mario niet alleen snaarinstrumenten bouwen maar ook gitaar spelen.

In 1916 schreef hij zich in bij de muziekacademie in Sienna, waar hij in 1922 afstudeerde en in 1926 tot professor werd benoemd. In 1923 opende hij in Cento zijn eerste eigen atelier voor de bouw van alle soorten snaarinstrumenten.

Quintette du Hot Club de France was een jazzgroep opgericht in Frankrijk in 1934 door gitarist Django Reinhardt en violist Stéphane Grappelli, die in een of andere vorm actief bleef tot 1948. De stijl waarin de groep speelde kreeg veel navolging en draagt nu dezelfde naam: Hot Club de France- stijl of gipsyjazz.

Als een van de oudste en belangrijkste jazzgroepen van Europa werd het Quintette door criticus Thom Jurek beschreven als "een van de meest originele bands in de geschiedenis van de jazz." In hun bekendste opstelling speelden de volgende muzikanten mee: leadgitarist Django Reinhardt, violist Stéphane Grappelli, bassist Louis Vola, en ritmegitaristen Roger Chaput en Joseph Reinhardt (Django's broer) die de sound van het ensemble aanvulden met onregelmatige percussieve effecten.

Maxwell Lemuel (Max) Roach (Newland (North Carolina), 10 januari 1924 - New York, 16 augustus 2007 was een Amerikaanse jazzdrummer, die beschouwd wordt als een van de uitvinders van de bebopstijl binnen de jazz.

Roach wordt samen met de drummers Art Blakey en Kenny Clarke beschouwd als een van de pioniers en uitvinders van de bebop.

Hij begon al op achtjarige leeftijd met het spelen van bugel in een harmonieorkestje. Zijn moeder, die zelf in een gospelkoor zong, moedigde hem aan in zijn muzikale carrière en haalde hem over slagwerk te gaan spelen.

Op zestienjarige leeftijd trad hij op als vervanger in de orkesten van Duke Ellington en Count Basie. Hij leerde in New York de andere grote sterren van de bebop kennen, waaronder Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Kenny Clarke. Hij raakte bevriend met Bud Powell en beide maakten zich de nieuwe jazzstijl meester. Toen Kenny Clarke in 1943 in militaire dienst moest verving Roach hem in het beroemde orkest van Charlie Parker in Minton's Playhouse.

Johnny Dodds (Waveland, 12 april 1892 - Chicago, 8 augustus 1940) was een Amerikaanse jazzklarinettist en altsaxofonist in de New Orleans-stijl, vooral bekend om zijn opnamen onder zijn eigen naam en met bands als die van Joe "King" Oliver, Jelly Roll Morton, Lovie Austin en Louis Armstrong. Dodds was ook de oudere broer van drummer Warren "Baby" Dodds. De twee werkten samen in de New Orleans Bootblacks in 1926.

Geboren in Waveland, Mississippi, in de Verenigde Staten, verhuisde Johnny Dodds in zijn jeugd naar New Orleans en studeerde daar klarinet met Lorenzo Tio. Hij speelde er met de bands van Frankie Duson, Kid Ory en Joe "King" Oliver. Dodds was in de band van Kid Ory's in New Orleans in de periode 1912 tot 1919. Hij speelde ook op rivierboten met Fate Marable in 1917 en verhuisde naar Chicago in 1921. Daar speelde hij met Oliver's Creole Jazz Band, waarmee hij voor het eerst opnames maakte in 1923. Dodds (uitgesproken als "dots"), werkte ook vaak met zijn goede vriend Natty Dominique tijdens deze periode. Het was een professionele relatie die een leven lang zou duren. Na het uiteenvallen van de Olivers band in 1924 verving Dodds Alcide Nunez als huisklarinettist en bandleider van de Kelly's Stables. Hij maakte ook opnames met tal van kleine groepen in Chicago, met name Louis Armstrongs Hot Five en Hot Seven, en de Red Hot Jelly Roll Morton's Peppers.

Fapy Lafertin (Kortrijk, België, 1950) is een Belgisch jazzgitarist van de Romani groep die binnen de Belgische jazzgeschiedenis en internationaal als een van de belangrijkste hedendaagse exponenten van gypsy jazz geldt.

Lafertin werd geboren in de Romani gemeenschap van Manouches en begon gitaar te spelen op zijn vijfde, waarna hij samen met zijn vader als violist en zijn broer op tweede gitaar in een familie-orkest optrad. Op een dag in 1965 kwam het orkest van Bamboula spelen in café de Klokkeput in Sint-Martens-Latem, nabij Gent. De eigenaar van dat café was Emiel De Cauter en zijn restaurant was een trekpleister voor artiesten en muzikanten. Emiel zelf was kunstschilder en speelde viool. Het was tijdens dat optreden dat de zoon van de eigenaar, Koen De Cauter, kennismaakte met een van de muzikanten, de toen dertienjarige Fapy. Korte tijd later kwam Piotto Limberger naar datzelfde café en Koen en Fapy werden lid van zijn orkest. Het zou voor hen een nuttige leerschool betekenen in de gipsy swingmuziek.

Sidney Bechet (New Orleans, 14 mei 1897 – Garches (Frankrijk), 14 mei 1959) was een Amerikaans jazz-saxofonist, klarinettist, en componist. Bechet was naast Jelly Roll Morton en Louis Armstrong een van de belangrijkste solisten uit de beginperiode van de jazz.

In 1912 kwam hij bij de Eagle Band uit New Orleans als klarinettist. Met Will Marion Cook's Syncopated Orchestra en Louis Mitchell's Jazz Kings speelde hij in 1919 in Europa. Daar kocht hij een sopraansaxofoon en sindsdien was dit zijn favoriete instrument. Rond 1924 maakte Bechet zijn eerste grammofoonplaatopname met het kwintet Blue Five van Clarence Williams. Tien jaar later richtte hij zijn eigen band op.

Zijn bekendste compositie is Petite Fleur.

De Gibson Guitar Corporation ES-150 -gitaar wordt algemeen erkend als 's werelds eerste commercieel succesvolle elektrische gitaar. De ES staat voor Electric Spanish, en de '150' werd eraan toegevoegd omdat zij samen met een EH-150 versterker en een gitaarkabel 150 dollar kostte. Het oorspronkelijke model van de ES-150 werd geproduceerd in de periode 1936-1941.

Na de introductie in 1936 werd het model van Gibson meteen populair in jazzorkesten uit die periode. In tegenstelling tot de gebruikelijke akoestische gitaren die in jazz werden gebruikt was deze elektrisch versterkte gitaar luid genoeg om een meer prominente plaats in een ensemble te veroveren.

Jazzgitarist Eddie Durham wordt meestal genoemd als degene die de eerste elektrische gitaarsolo in 1938 met de ES-150 bracht. De belangrijkste bespeler van de ES-150 zou echter Charlie Christian worden. Hij was het die zorgde voor de populariteit van het instrument met het single coil element. Zijn vloeiende solo's en warme klank betekenden niets minder dan een revolutie in het bespelen van de jazzgitaar en tot op de dag van vandaag blijft hij invloed uitoefenen op talloze spelers.

Henry “Red” Allen, geboren als Henry James Allen, Jr., (New Orleans, 7 januari 1908 — New York, 17 april 1967) was een Afro-Amerikaans jazzmusicus en een van de belangrijkste trompettisten uit de swing-periode. Hij leidde verschillende kleinere bands en nam behalve trompet ook zangpartijen voor zijn rekening.

Allen Jr. werd in Algiers, een wijk van New Orleans, geboren als zoon van Henry Allen, de leider van de 'Allen Brass'. De jonge Allen speelde ook in het orkest van zijn vader vooraleer hij in 1927 een plaats kreeg in King Olivers big band. In 1927 nam King Oliver hem mee naar New York voor een opname. Hij verving ook zijn bijna naamgenoot Ed Allen bij Clarence Williams. Eens terug in New Orleans, ging hij ‘s nachts terug spelen in de wijk Storyville en overdag op de boten van de Mississippi (1928-1929). Nadien keerde hij terug naar New York en speelde daar in Luis Russell’s New York band in de periode 1929-1932. Allen maakte deel uit van de bigband van Fletcher Henderson (1933-1934) en van Mills Blue Rhythm Band (1934-1937) voordat hij weer bij Russells band ging spelen. Louis Armstrong begeleidde hij in 1937-1940. Naar aanleiding van een aantal optredens voor de New Yorkse nachtclub Dixieland (1954-1965) begon hij ook regelmatig te zingen.

De II-V-I-verbinding is de meest gebruikte verbinding in de jazzmuziek. Deze verbinding is functioneel gelijk aan zijn klassieke tegenhanger, de IV-V-I-verbinding. De II is een subdominantvervanging, de V (of V⁷) is de dominant en de I de tonica.

Een voorbeeld van een II-V-I-verbinding is Dmin7 - G7 - Cmaj7. De akkoorden Dmin7 en G7 staan net als G7 en Cmaj7 in een kwintverhouding ten opzichte van elkaar zoals ook te zien is in de kwintencirkel. Hierdoor verloopt de stemvoering van deze akkoordopvolging erg vloeiend.

Basin Street Blues
Single van: Louis Armstrong e.a.
Opname	1928
Genre	Dixieland
Schrijver(s)	Spencer Williams Glenn Miller en Jack Teagarden
Hoogste positie(s) in de hitlijsten
Nr. 182 op jazzstandards.com
Portaal    Muziek

Basin Street Blues is een lied van pianist en componist Spencer Williams uit 1926 dat vaak gespeeld wordt door dixielandorkesten.

De componist noemde het nummer naar de buurt waar hij als jongeling bij zijn tante in Mahogany Hall woonde, een van de bekendste bordelen van Storyville, de beruchte rosse buurt van de Franse wijk in het vroeg-20e-eeuwse New Orleans. Spencers tante was de notoire 'madame Lulu White'. Toen Spencer het nummer schreef was Storyville al elf jaar geen 'red light district' meer. De naam van Basin Street was door de gemeenteraadsleden veranderd in North Saratoga Street omdat die alle herinneringen aan het oude Storyville liefst wilden wissen. In 1946, naar aanleiding van het succes van het nummer, kreeg de straat zijn oorspronkelijke naam terug.

Joseph Anthony Passalaqua (New Brunswick), 13 januari 1929 - Los Angeles, 23 mei 1994), beter bekend als Joe Pass, was een Amerikaanse jazz(bop)gitarist.

Joe Pass was de oudste van vier kinderen en bracht zijn jeugd door in de Italiaanse wijk van Johnstown (Pennsylvania). Zijn vader, Mariano Passalaqua, een uit Sicilië afkomstige immigrant, werkte in een staalfabriek. Joe begon met gitaar spelen toen hij negen jaar was en kreeg zijn eerste lessen bij vrienden van zijn vader. Zijn vader moedigde hem sterk aan toen hij zag hoeveel vrije tijd Joe wel besteedde aan het instrument. De jonge Joe moet enorm geoefend hebben en veel progressie gemaakt hebben, want op 14-jarige leeftijd werd hij al gevraagd om op bruiloften en feestjes te spelen.

Bebop fascineerde hem en op 20-jarige leeftijd trok hij naar New York, waar hij kon luisteren naar de beste muzikanten van het moment. Helaas liep hij toen in de val van drugs. Voor meer dan tien jaar, tot in de vroege jaren 60, bleef hij verslaafd.

Paul Desmond (San Francisco, 25 november 1924 – New York, 30 mei 1977) was een jazzsaxofonist en -componist. Hij kreeg bekendheid met het Dave Brubeck Quartet, waarin hij altsaxofoon speelde van 1948 tot 1967 met een kleine onderbreking tussen 1950 en 1951. Desmond schreef ook de grootste hit van het quartet, "Take Five", waarvan hij de opbrengst voor een groot deel aan het Rode Kruis schonk.

Paul Desmond werd geboren als Paul Emil Breitenfeld, maar veranderde zijn naam omdat hij die niet geschikt vond voor een muzikant. Zijn nieuwe naam Desmond pikte hij uit een telefoonboek.

Desmonds geluid en techniek stonden ver af van de bekendste altsaxofonist uit die tijd, Charlie Parker. Desmond had een helder, licht geluid en een melodieuze stijl van spelen. Zijn gave voor improvisatie is waarschijnlijk het best hoorbaar op de twee albums die hij opnam met Gerry Mulligan, Mulligan-Desmond Quartet en Two of a Mind.

Dave Brubeck (Concord (Californië), 6 december 1920 – Norwalk (Connecticut), 5 december 2012) was een Amerikaans jazzpianist en -componist.

Brubeck studeerde eerst aan de University of the Pacific en studeerde daarna compositie bij Darius Milhaud aan Mills College in Benicia (Californië). Zijn bekendste groep was het Dave Brubeck Quartet dat in 1951 werd opgericht met saxofonist Paul Desmond (1924-1977), bassist Eugene Wright en drummer Joe Morello. Brubeck experimenteerde met ongebruikelijke maatsoorten in de jazz. Zijn bekendste opname is Take Five (1959), een compositie van Paul Desmond in 5/4-maat. Zijn op een na bekendste nummer is Unsquare Dance (1961), in 7/4-maat geschreven. Een ander bekend nummer is Blue Rondo à la Turk. Het album Time Out (1959) van het Dave Brubeck Quartet was het eerste jazzalbum waarvan meer dan een miljoen exemplaren werden verkocht.

Take Five is een jazznummer van het Dave Brubeck Quartet. Het nummer is vrijwel de grootste hit van het kwartet en is te vinden op het album "Time Out" uit 1959. Het is daarnaast ook te vinden op "Greatest Hits" en "Live at Carnegie Hall".

Het nummer is geschreven door altsaxofonist Paul Desmond. Kenmerkend voor het nummer zijn de 5/4-maatsoort waaraan het nummer zijn naam ontleent, de heldere en melodieuze saxofoonpartij van Paul Desmond, de lange drumsolo van Joe Morello in het middendeel, en de pianopartij die — op het B-deel na — alleen uit es m - bes m7 bestaat. Door de 5/4-maatsoort is het bijna onmogelijk om op dit nummer te dansen.

Hoewel "Take Five" niet de eerste jazzcompositie was die deze maatsoort gebruikte, is het wel de eerste die in de Verenigde Staten echt bekend werd. Het nummer is vaak gecoverd en ook veelvuldig gebruikt in films en televisieprogramma's, waaronder Man bijt hond, Pleasantville en een aflevering van The Simpsons. Er bestaat ook een vocale versie, de bekendste uitvoering daarvan is met zangeres Carmen McRae, met tekst van Dave en zijn vrouw Lola Brubeck.

John Leslie "Wes" Montgomery (Indianapolis, 6 maart 1925 - aldaar, 15 juni 1968) was een Amerikaans jazzgitarist. Velen beschouwen hem als een van de belangrijkste jazzgitaristen uit de geschiedenis. Montgomery beïnvloedde talrijke andere virtuoze gitaristen waaronder Pat Martino, Pat Metheny en Jimmy Moliere.

Montgomery werd geboren in Indianapolis. Hij kwam uit een muzikale familie, zijn broers, Monk Montgomery (contrabas en elektrische bas) en Buddy Montgomery (vibrafoon en piano) waren jazzartiesten. Hoewel hij niet bekwaam was in noten lezen, leerde hij complexe melodieën en riffs door te luisteren. Montgomery leerde gitaarspelen op 19-jarige leeftijd, luisterend en lerend naar zijn idool, gitarist Charlie Christian. Montgomery stond bekend om zijn bekwaamheid om Christians solo's noot voor noot na te spelen en werkte voor Lionel Hampton voor die bekwaamheid.

Montgomery wordt vaak beschouwd als 'The Greatest' van de moderne jazz. Wes maakte de gitaar notabel als een bebop- of post-bopinstrument.

Peggy Lee, artiestennaam van Norma Dolores Egstrom, (Jamestown (North Dakota), 26 mei 1920 - Bel-Air (Los Angeles), 21 januari 2002) was een Amerikaans pop- en jazz-zangeres, bekend om haar zachte, coole zangstijl. Ze is vooral bekend als zangeres van nummers als "Why Don't You Do Right", "Fever" en "Is That All There Is?".

Peggy Lee verhuisde als tiener naar Fargo, waar ze werk kreeg als zangeres bij een radiostation. Op aanraden van haar baas veranderde ze haar naam in Peggy Lee. In 1941 verving ze zangeres Helen Forrest in de band van Benny Goodman, nadat deze haar had horen zingen. Het jaar daarop nam ze met Goodman het nummer "Why Don't You Do Right" op, haar eerste grote hit en grote doorbraak. In '43 trouwde ze met Dave Barbour, Goodmans gitarist.

In 1944 tekende ze een solo-contract bij Capitol Records, waarna ze een reeks hits scoorde, meestal geschreven door haarzelf en haar man. Tot haar grootste hits uit die tijd behoorden onder andere "It's a Good Time" en "Mañana". In 1952 stapte ze voor vijf jaar over naar Decca. Voor Decca had ze onder andere een hit met het nummer "Lover". In 1958 scoorde ze met "Fever" een enorme hit, welke ze in 1969 evenaarde met Leiber & Stollers "Is That All There Is?".

In de loop van de jaren vijftig ging Peggy Lee acteren. In 1953 speelde ze in een remake van The Jazz Singer tegenover Danny Thomas. Ze kreeg een Oscarnominatie voor haar rol als een alcoholverslaafde zangeres in de film Pete Kelly's Blues uit 1955.

Diana Jean Krall (Nanaimo (Brits-Columbia) 16 november 1964) is een Canadese jazzzangeres en -pianiste. Wereldwijd heeft ze zo'n vijftien miljoen albums verkocht. Ze heeft twee Grammy Awards gewonnen en acht Juno Awards.

Krall, een dochter van muzikale ouders, begon piano te spelen toen ze vier jaar oud was. Toen ze vijftien was, speelde ze jazz in een lokaal restaurant. Ze studeerde aan Berklee School of Music in Boston, speelde jazz in Los Angeles en keerde daarna terug naar Canada, waar ze in 1993 haar eerste album uitbracht, "Stepping Out". Op het album speelde John Clayton contrabas en Jeff Hamilton drums. Het album trok de aandacht van muziekproducent Tommy LiPuma, die in 1995 haar tweede album produceerde. Haar derde album, "All for You: A Dedication to the Nat King Cole Trio", stond 70 weken in de Amerikaanse jazz-lijsten en werd genomineerd voor een Grammy. Ook haar album "Love Scenes" (1997) werd een commercieel succes. In 2000 leverde haar album "When I Look in Your Eyes" twee Grammy's op, onder meer een in de categorie 'Best Jazz Vocal Performance'. In 2003 won Krall opnieuw een Grammy, nu voor haar album "Live in Paris" ('Best Jazz Vocal Album').

Nina Simone, artiestennaam van Eunice Kathleen Waymon, (Tryon (North Carolina), 21 februari 1933 - Carry-le-Rouet (Frankrijk), 21 april 2003) was een Afro-Amerikaanse singer-songwriter, pianiste en burgerrechtenactiviste. Ze wordt vooral gerekend tot de jazzmuzikanten, maar had zelf een hekel aan deze term. In haar werk zijn ook de invloeden van blues, rhythm-and-blues en soul te horen.

Simone werd geboren als een van acht kinderen. Zoals een aantal andere Afro-Amerikaanse artiesten, werd ze geïnspireerd door Marian Anderson en begon ze te zingen in de plaatselijke kerk, waarbij ook haar bijzondere talenten achter de piano zichtbaar werden. Toen ze op tienjarige leeftijd debuteerde bij een pianoconcert moesten haar ouders, die op de voorste rij waren gaan zitten, plaatsmaken voor blanken. Dit incident zorgde ervoor dat Simone later betrokken raakte bij de Amerikaanse Civil Rights Movement van Martin Luther King.

Buck Clayton (geboren als Wilbur Dorsey Clayton), Parsons, 12 november 1911 - New York, 8 december 1991) was een Amerikaans jazztrompettist, die deel uitmaakte van Count Basies orkest "Old Testament", en opgemerkte mainstreamgeoriënteerde opnamen van jamsessies maakte in de jaren 50.

Claytons voornaamste invloed was Louis Armstrong. The Penguin Guide to Jazz zegt dat hij een synthese maakte van veel van de geschiedenis van de jazztrompet, met zijn heldere koperen toon en een schijnbaar oneindig vermogen tot melodische improvisatie". Clayton werkte nauw samen met Li Jinhui, de vader van de Chinese populaire muziek in Shanghai. Zijn bijdragen stimuleerden muzikale ontwikkeling in China, Hong Kong en Taiwan.

De muziekstijl jazzrock of jazz fusion is een samengaan van de stijlen rock en jazz en is (in bredere zin) daarom een vorm van fusion-muziek. Jazzrock ontstond eind jaren zestig, toen een aantal jazzmusici elementen van de (destijds nog nieuwe) muziekstroming rock-'n-roll gingen combineren met jazz.

In plaats van jazzrock wordt ook wel de term fusion gebruikt. Dit begrip is afgeleid van "Jazz/Rock Fusion", waarmee de nieuwe muziekstijl aanvankelijk in de VS en in Engeland werd omschreven. Tegenwoordig wordt met fusion vaak een meer gepolijste variant van jazzrock bedoeld: jazzfunk. Andere definities geven juist aan dat in jazzrock de nadruk op rockmuziek ligt, terwijl de nadruk bij fusion veeleer op de jazzelementen ligt. Er is in ieder geval sprake van een dunne scheidslijn en in de praktijk worden beide termen regelmatig door elkaar gebruikt. Dit zorgt soms voor verwarring.

Officieel betekent fusion (in muzikale zin): een amalgaam (versmelting) van twee of meer muziekstijlen. Jazzrock is daarmee een vorm van fusion.

Shirley Horn (Washington D.C., 1 mei 1934 – Cheverly, Maryland, 20 oktober 2005) was een Amerikaanse jazz-zangeres en -pianiste. Ze werd gelanceerd door Miles Davis in 1960.

Ze is het meest bekend van haar opnames voor Verve Records sinds 1986. Volgens haar platenfirma wordt ze "alom aangezien als de voornaamste zingende pianist in jazz sinds Nat "King" Cole".

Als wonderkind was ze bezeten door de piano sinds haar vierde, en groeide al snel uit tot een virtuoos pianospeler. Op haar twaalfde studeerde Horn muziek op academisch niveau. Na haar klassieke piano-opleiding, viel ze al snel voor de jazz en startte als studente een eigen jazztrio. Over deze ommekeer, zei ze later: "I loved Rachmaninoff, but then Oscar Peterson became my Rachmaninoff. And Ahmad Jamal became my Debussy".

Ze brak eigenlijk pas echt door in de jaren '80, aangezien ze tot dan de opvoeding van haar dochter en haar gezin had laten primeren op haar artistieke activiteiten. Ook kreeg ze dan pas volledige vrijheid van de platenfirma, want haar vorige uitgever wilde haar enkel als zangeres, niet als pianiste.

Het Brussels Jazz Orchestra (BJO) is een groot jazzensemble met big band line up dat in 1993 door Frank Vaganée, Serge Plume en Marc Godfroid opgericht werd.

De band werd opgericht ten gevolge van die leemte die ontstond kort na het ontbinden van de BRT big band. In 2006 werd de band bekroond met de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek. Sindsdien groeide de reputatie van het orkest, zodat het nu wordt gevraagd voor optredens op jazzpodia over de hele wereld, waaronder het Muziekgebouw aan 't IJ en het Concertgebouw in Amsterdam, Jazz à Vienne en het Paris Jazz Festival in Frankrijk, Jazz in het Lincoln Center in New York, en vele andere evenementen.

Jazz à Vienne is een Frans jazzfestival opgericht in 1981, dat in korte tijd internationale uitstraling verwierf. Het vindt elke zomer plaats in Vienne, in het departement van Isère, en duurt dan ongeveer twee weken (van 29 juni tot 13 juli in 2011).

Het belangrijkste, betaalde, podium van het festival is het oude theater van Vienne, dat plaats biedt aan meer dan 7000 toeschouwers. Veel bekende jazzmusici traden er op, onder wie Miles Davis, Stan Getz, Claude Challe, Michel Petrucciani, Ella Fitzgerald, Sonny Rollins, Lionel Hampton, Dee Dee Bridgewater, Chuck Berry en Ike Turner.

Jazz Middelheim is een jaarlijks jazzfestival, dat elke augustus plaatsvindt in Park Den Brandt in Antwerpen. Er worden ook concerten en jamsessies gehouden in culturele centra als DeSingel. De oorspronkelijke locatie was het park Middelheim in Antwerpen, waar het festival zijn naam aan ontleent. Het festival, waarop alle jazzstromingen aan bod komen, heeft een internationale reputatie verworven. Het richt zich niet alleen tot de echte jazzliefhebbers, maar profileert zich ook als een breed cultureel familiefeest met een gemoedelijke sfeer.

Het festival werd in 1969 opgericht door onder meer Elias Gistelinck (1935-2005), producer en productieleider die de jazzsectie van de toenmalige Vlaamse openbare radio BRT leidde en al enige tijd onder de noemer Jazzpanorama concerten op verschillende plaatsen in het land organiseerde. In 1981 werd het festival verkort tot vijf dagen en in 1982 was er helemaal geen jazz in Park Den Brandt. De financiële draagkracht van de openbare omroep was niet meer voldoende om elk jaar een dergelijk groot festival te organiseren. Vanaf 1983 werd Jazz Middelheim een tweejaarlijks gebeuren. Dat bleek een verstandige beslissing, want in 1983 werd Jazz Middelheim herboren als een groots en uitbundig muziekfestival met muziek op twee podia en een heel breed programma, van country blues tot free jazz.

Free jazz is een avant-gardistische muziekstijl binnen de jazzmuziek die zijn oorsprong vindt in de jaren 50 en 60 van de 20e eeuw. Jazzmusici die met deze stijl worden geassocieerd zijn onder anderen de saxofonisten Ornette Coleman, Sonny Sharrock, Albert Ayler, de pianist Cecil Taylor en drummers Pierre Courbois, Han Bennink, Milford Graves en Sunny Murray. Kenmerkend voor deze stijl is het bewust afwijken van de (in die tijd) gangbare conventies binnen de jazz-improvisatie zoals vaste akkoordopvolgingen, tonale harmonie, of gelijkblijvend tempi en een vast metrum.

Kind of Blue is een studioalbum van de Amerikaanse jazzmusicus Miles Davis. De plaat is sinds de opname in 1959 een steady-seller, en wordt officieus de beste jazzplaat van de 20e eeuw genoemd. De muziek is tijdloze cooljazz en heel toegankelijk, en toch muziek-technisch verbluffend.

Kind of Blue werd opgenomen op een drie-sporen tape tijdens twee sessies bij Columbia Records ('30th Street Studio in New York). Op 2 maart werden de nummers "So What", "Freddie Freeloader" en "Blue in Green" opgenomen, en op 22 april de nummers 'All Blues' en 'Flamenco Sketches' voor de achterkant van de lp. De productie was in handen van Teo Macero - die Davis' vorige twee lp's had geproduceerd - en van Irving Townsend. Miles Davis' riep zoals hij gewoon was de sessiemuzikanten op zonder voorafgaande repetities en zonder dat ze een idee hadden wat ze zouden opnemen.

Bill Evans (Plainfield (New Jersey), 16 augustus 1929 - New York, 15 september 1980) was een Amerikaanse jazzpianist.

Reeds op jonge leeftijd speelde hij (klassiek) piano, alsook dwarsfluit en viool. In 1950 studeerde hij af aan het Louisiana College als klassiek pianist. Verder volgde hij compositie aan het Mannes College of Music in New York. Na een korte periode in het leger kwam in 1956 zijn eerste plaat uit: New Jazz Conceptions, met Teddy Kotick op contrabas en Paul Motian op drums. Pas twee jaar later verscheen er een nieuwe plaat, Everybody Digs Bill Evans, deze keer met bassist Sam Jones en drummer Philly Joe Jones. In hetzelfde jaar werd hij gevraagd door Miles Davis om zich bij diens sextet te vervoegen.

William Richard "Bill" Frisell (Baltimore, 1951) is een Amerikaanse gitarist, componist en arrangeur. Frisell is een van de leidende gitaristen in jazz sinds eind jaren '80. Frisell maakt een eclectische vorm van progressieve rock, klassieke muziek, country, noise en meer. Een van de kenmerken van Frisell is het gebruik van effect pedalen.

In de muziek spreekt men van een syncope wanneer een of meer tonen niet op de tel of puls vallen, waardoor een of meer normale accenten verlegd worden.
De syncope wordt in de muziek gebruikt om het accent te verleggen, om het accent op een andere dan de gebruikelijke / verwachte plaats aan te brengen. Vaak is dit de plek vlak voor het verwachte telaccent (anticiperende syncope), of vlak na de verwachte tel (ook wel echosyncope genoemd).

Swingmuziek, ook wel bekend als swing jazz of gewoon swing, is een vorm van jazzmuziek die in de Verenigde Staten ontstond in het begin van de jaren 1930 en zich tegen 1935 ontwikkelde tot een kenmerkende stijl. Onder impuls van bigbands zoals die van Fletcher Henderson, Count Basie en Duke Ellington werd deze muziek met haar opwindende ritmes vooral populair als dansmuziek. De bloeiperiode van de swing liep van ongeveer 1930 tot midden jaren veertig.

In de Amerikaanse traditie wordt swing meestal geassocieerd met de muziek van onder anderen Count Basie, Duke Ellington, Glenn Miller en Benny Goodman. In de Europese traditie wordt swing meestal geassocieerd met de gipsy jazz-muziek van onder anderen Django Reinhardt, Stéphane Grappelli en hun Quintette du Hot Club de France.

Fletcher Hamilton Henderson, jr. (Cuthbert, 18 december 1897 - New York, 28 december 1952) was een Afro-Amerikaanse pianist, bandleider, arrangeur en componist die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van de bigband jazz en swingmuziek.

Henderson werd geboren in Cuthbert te Georgia. Zijn vader was een conrector en z'n moeder gaf pianolessen. Hij ging naar de Atlanta University in Atlanta waar hij in 1920 afstudeerde. Hierna verhuisde hij naar New York om op de Columbia University een diploma op het gebied van natuurkunde te halen. Maar omdat zijn kansen op het vinden van een baan op dat gebied gering zouden zijn richtte hij zich op de muziek. Hij ging werken voor Pace-Handy waarvoor hij liedjes demonstreerde. Bovendien werkte hij bij Black Swan Records als pianist en zat hij in de begeleidingsband van zangeres Ethel Waters.

So What is een compositie van Miles Davis. De eerste uitvoering ervan verscheen in 1959 op de elpee "Kind of Blue", die uitkwam op het label Columbia. Naast "So What" stonden op "Kind of Blue" ook: "Freddie Freeloader", "Blue In Green", "All Blues", en "Flamenco Sketches". De muzikanten waren: Miles Davis (trompet), John Coltrane (tenorsax), Julian "Cannonball" Adderley (altsax), Bill Evans (piano) behalve op "Freddie Freeloader" Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (contrabas), en Jimmy Cobb (drums).

"So What" wordt als een legendarische compositie beschouwd, omdat voor het eerst in de geschiedenis van de jazzmuziek een stuk was geschreven dat volledig was gebaseerd op een modaal toonsysteem. "So What" is samengesteld uit twee modi, namelijk d-dorisch en eb-dorisch.

Acid jazz (ook wel groove jazz genoemd) is een muziekgenre dat elementen combineert van soul, funk, disco, house en hiphop. Het heeft vaak slechts vaag nog iets weg van de originele jazzmuziek. Acid jazz zou gezien kunnen worden als de herontdekking eind jaren tachtig en jaren negentig van de jazz-funk, die in de jaren zeventig was ontstaan door artiesten als Herbie Hancock, Grant Green en Roy Ayers. Een van de beweegredenen achter deze stroming is het idee de jazz terug te brengen naar waar hij ontstond, in de danszalen.

Cooljazz is de term die gebruikt wordt voor een jazzstijl die in de jaren vijftig opkwam in reactie op de bebop. Deze stijl heeft een meer subtiel en makkelijker te volgen karakter en er wordt vaker gebruikgemaakt van voorgearrangeerde partijen en tegenmelodieën. Soms echter heeft ook de 'cool'-stijl nog veel weg van 'bop' en is het onderscheid een stuk moeilijker te maken. Deze 'cool bop' variant heeft desalniettemin vaak een wat minder geagiteerd karakter dan de oorspronkelijke bebop.

Coltrane changes is een in de jazzmuziek algemeen aanvaarde term die zijn oorsprong vindt in een compositie van saxofonist John Coltrane, getiteld "Giant Steps". De benaming slaat enerzijds op een typische akkoordenprogressie (opeenvolging), maar impliceert anderzijds een compositietechniek die voor het eerst frequent door Coltrane werd toegepast.

Na de bloei van de (tonale) swingmuziek in de jaren 20 en 30, na de stomende bebop periode van de jaren 40, en eveneens na de intimistische Cool Jazz in de jaren 50, sloeg "Giant Steps" (1959) in als een bom. John Coltrane had voor de eerste keer in de geschiedenis van de jazzmuziek (en wellicht ook in die van de klassieke muziek) een compositie geschreven die integraal gebruikmaakte van het "multitonaal systeem".

Donaldson Toussaint L'Ouverture Byrd II (Detroit, 9 december 1932 - Dover (Delaware), 4 februari 2013) was een Amerikaanse jazz-trompettist. Hij speelde hardbop, maar schoof later op richting fusion en rhythm & blues en had daarmee een paar grote commerciële hits. Hij speelde in de jaren vijftig met de groten van de jazz en was een invloedsbron voor acid jazz- en hiphop-musici.

Byrd speelde als tiener al met vibrafonist en bandleider Lionel Hampton. Hij studeerde aan Wayne State University en Manhattan School of Music en tijdens zijn studie speelde hij bij de groep van George Wallington. Ook werd hij al lid van Art Blakey's Jazz Messengers, waar hij trompetlegende Clifford Brown verving. Halverwege de jaren vijftig ging hij ook plaatopnames maken als leider (onder meer voor Savoy) en ging hij meespelen op platen van andere musici.

Dixieland, ook hot jazz of New Orleans style genoemd, is een vroege stijl van jazzmuziek die in het begin van de 20e eeuw ontstond in New Orleans, en zich van daaruit verspreidde naar Chicago en New York. Omdat de eerste jazzplaat in 1917 werd opgenomen door het blanke orkest Original Dixieland Jass Band, werd deze stijl 'dixieland' genoemd. Tegenwoordig wordt dixieland vaak geassocieerd met orkesten waarin blanke muzikanten spelen, zoals dat van Eddie Condon en Muggsy Spanier. Enkele bekende Dixielandnummers zijn Basin Street Blues en When the Saints Go Marching In.

Leon Bismark (Bix) Beiderbecke (Davenport, 10 maart 1903 – Long Island (New York), 6 augustus 1931) was een Amerikaanse jazzcomponist, -pianist en -kornettist. Samen met Louis Armstrong was hij een van de meest toonaangevende jazzsolisten van de jaren 1920.

Bix Beiderbecke werd geboren in Davenport (Iowa) in een muzikaal middenklassengezin. Als tiener was hij vaak op de oevers van de Mississippi te vinden, waar hij luisterde naar de bands die op de rivierschepen speelden die uit het zuiden kwamen. Beiderbecke leerde zichzelf kornet spelen, waarbij hij de ventielen op zijn eigen -moeilijkere- manier gebruikte. Hierdoor kon hij later moeilijke passages spelen met eenvoudige vingerzettingen.

Paul Whiteman (Denver (Colorado), 28 maart 1890 – Doylestown (Pennsylvania), 29 december 1967) was een Amerikaanse orkestleider. Hij begon als klassiek violist bij de San Francisco Symphony en leidde gedurende de Eerste Wereldoorlog een muziekkorps bij de Amerikaanse marine. Hij werd echter bekend met zijn, op de jazz geïnspireerde dansorkesten. Whiteman leidde zijn eerste dansorkest in 1918 in San Francisco. In 1920 ging hij met zijn band naar New York. Hier maakte hij zijn eerste plaat Whispering-The Japanese Sandman, waarvan meer dan twee miljoen exemplaren zijn verkocht. Hierdoor werd hij een ster en kreeg zijn orkest nationale bekendheid. Paul Whiteman's Orchestra werd de populairste band van de jaren 20.

Harry "Sweets" Edison (Columbus, Ohio, 10 oktober 1915 - 27 juli 1999), was een Amerikaans jazztrompetist die speelde in het orkest van Count Basie.

Edison bracht zijn kinderjaren in Kentucky door, waar zijn oom hem in contact bracht met muziek. Nadat hij als twaalfjarige terug naar Columbus verhuisde, begon hij met trompetspelen. In 1933 ging hij spelen bij het Jeter-Pillars Orchestra. Daarna ging hij naar de Mills Blue Rhythm Band. In 1937 verhuisde hij naar New York en ging spelen bij The Count Basie Orchestra. Zijn medespelers waren Buck Clayton, Lester Young (Young noemde Harry "Sweets"), Buddy Tate, Freddie Green, Jo Jones en andere leden van de beroemde band.

David Roy Eldridge (Pittsburgh, 30 januari 1911 - Valley Stream, New York, 26 februari 1989) was een bekende Amerikaanse jazztrompettist in de jaren dertig. Eldridge bevond zich op de overgang van swing naar de revolutie van de bebop, en zijn manier van spelen werd vaak gezien als een combinatie van Louis Armstrong met Dizzy Gillespie, wat hem de bijnaam Little Jazz opleverde.

Eldridge begon zijn professionele carrière al op zestienjarige leeftijd. In het begin speelde hij in de bands van onder meer Fletcher Henderson, Gene Krupa en Artie Shaw. Later richtte hij zich meer op het uitbrengen van eigen soloalbums. In 1936 richtte hij met zijn broer Joe Eldridge (saxofonist en componist) een eigen achtkoppige band op. Vele jaren later, in 1950, werd hij in Amerika als ouderwets bestempeld en verhuisde hij naar Parijs waar hij toerde met Benny Goodman.

Body and Soul is een van de bekendste jazzstandards en tevens het jazznummer met het grootste aantal opnames door verschillende artiesten. Body and Soul is een compositie van Johnny Green uit 1930 op tekst van Edward Heyman, Robert Sour en Frank Eyton. Een van de bekendste uitvoeringen is die van de tenorsaxofonist Coleman Hawkins uit 1940.

Johnny Green schreef het nummer speciaal voor actrice, danseres en zangeres Gertrude Lawrence toen hij in Londen was, maar het was het orkest van Jack Hylton dat de eerste opname in 1930 maakte. Body and Soul beleefde op 15 oktober 1930 zijn première in de Broadway-musical 'Three’s a Crowd'.

Bernard 'Buddy' Rich (Brooklyn, 30 September, 1917- 2 April, 1987) was een Amerikaans jazzdrummer en bandleider. Rich werd tijdens zijn carrière vaak omschreven als "de beste drummer ter wereld". Dit vooral vanwege zijn techniek, energie en snelheid.

Rich was de zoon van Robert en Bess Rich, beiden vaudeville-artiesten van Joodse komaf. Toen hij 18 maanden oud was, begon hij al drumstel te spelen. Dit leverde hem de bijnaam "Traps the Drum Wonder" op. Zijn ouders lieten hem in zijn kindertijd al optredens geven, waarbij Rich al snel het op een na best betaalde kindsterretje ter wereld werd (na Jackie Coogan). Rich kreeg nooit muzieklessen en was van mening dat deze zijn talent alleen maar zouden schaden.

Gene Krupa (Chicago (Illinois), 15 januari 1909 - Yonkers (New York), 16 oktober 1973) is een van de meest invloedrijke Amerikaanse bigband drummers in de geschiedenis van de jazz. Hij stond bekend om zijn energieke en flamboyante manier van spelen. Zijn ouders kwamen uit Polen.

Krupa begon zijn muzikale carrière in Wisconsin. Daar maakte hij zijn eerste opnames in 1927 met banjospeler Eddie Condon en Red McKenzie. Tevens was dit de eerste keer dat er werd opgenomen met een volledig drumstel. Tot die tijd werd er alleen gebruikgemaakt van de snaredrum en van cimbalen.

Albert Edwin (Eddie) Condon (Goodland (Indiana), 16 november 1905 – New York, 4 augustus 1973) was een Amerikaans jazzbanjospeler, -gitarist en orkestleider. Hij was een van de leidende figuren van de opkomst van de dixieland, ook speelde hij piano en zong hij af en toe.

Na een tijd ukelele te hebben gespeeld stapte hij over op banjo en was rond 1921 een professioneel muzikant. Hij vestigde zich in de jaren twintig in Chicago, waar hij voornamelijk verbleef en samenspeelde met andere jazzmuzikanten als Bix Beiderbecke en Frank Teschemacher.

Arthur Edward Pepper, Jr. (Gardena (Californië), 1 september 1925 - Panorama City (Californië), 15 juni 1982) was een Amerikaanse jazz- altsaxofonist en klarinettist. Hij begon zijn muzikale carrière in de jaren 40 van de 20e eeuw, waarin hij speelde met Benny Carter en Stan Kenton. In de jaren vijftig werd Pepper een van de toonaangevende muzikanten van de West Coast Jazz, samen met trompettist Chet Baker, baritonsaxofonist Gerry Mulligan, drummer Shelly Manne en anderen.

Chesney (Chet) Henry Baker, Jr. (Yale (Oklahoma), 23 december 1929 - Amsterdam, 13 mei 1988) was een Amerikaans trompettist en zanger.

Baker heeft als kenmerk de zachte melancholieke toon die hij in zijn zang en spel op dezelfde manier gebruikt: "hij zingt zoals hij speelt". Hij is een exponent van de cool jazzschool van de Amerikaanse Westkust in de jaren vijftig.

Frederick Dewayne (Freddie) Hubbard (Indianapolis (Indiana), 7 april 1938 – Sherman Oaks (Californië), 29 december 2008) was een Afro-Amerikaanse jazz-trompettist.

In zijn jeugd had Hubbard contact met verschillende muzikanten in zijn geboortestad Indianapolis, onder wie Wes Montgomery en diens broers. Chet Baker had al vroeg invloed op Hubbard, hoewel Hubbard al snel voor de aanpak van Clifford Brown (en diens voorlopers: Fats Navarro en Dizzy Gillespie) koos.

Stan Getz, geboren als Stanley Gayetsky (Philadelphia, 2 februari 1927 – Malibu, 6 juni 1991) was een Amerikaans tenorsaxofonist, vooral bekend om zijn fusion van jazz en bossa nova in de jaren '60, in samenwerking met onder anderen Astrud Gilberto, João Gilberto, Jan Johansson en Charlie Byrd. Hij werd door het grote publiek en door zijn collega’s enorm bewonderd. Hij kon op zijn tenorsax zowel heel gevoelig spelen (mellow) als supersnel en zijn klank werd zo beroemd, dat het bekendstaat als The Sound (hét geluid).

Astrud Gilberto, geboren als Astrud Evangelina Weinert (Salvador (Bahia), 30 maart 1940) is een van geboorte Braziliaans zangeres van bossa nova- en sambamuziek, nu genaturaliseerde Amerikaanse.

Astrud was een van de drie dochters van een Braziliaanse moeder en een Duitse vader. Zij werd in Salvador geboren en groeide op in Rio de Janeiro. Daar ontmoette zij de gitarist en singer-songwriter João Gilberto met wie ze trouwde. João werd ook wel de vader van de bossa nova genoemd. In het begin van de jaren zestig emigreerden ze naar de VS en lieten ze zich naturaliseren.

João Gilberto (Juazeiro (Bahia), 10 juni 1931) is een Braziliaans musicus. Hij is de eigenlijke uitvinder van de muziekstijl bossanova. Hij bracht in samenwerking met Tom Jobim, in de eerste plaats diens composities naar een groot internationaal publiek.

Vanwege zijn immens belang voor de muzikale vernieuwing, wordt hij in eigen land O Mito genoemd, wat 'de legende' betekent. Onder invloed van jazzartiesten als Duke Ellington vermengde hij jazz en Braziliaanse dansmuziek (samba). Sinds 1960 bracht hij jaar na jaar vele albums uit.

Jazzgrootheid Miles Davis zei over hem: He could read a newspaper and sound good. (Zelfs als hij zomaar een krant zou voorlezen, klinkt hij geweldig.)

Antônio Carlos Brasileiro de Almeida Jobim (Tijuca (Rio de Janeiro), 25 januari 1927 - New York, 8 december 1994), ook bekend als Tom Jobim, was een Braziliaans songwriter, componist, arrangeur, zanger en pianist, de belangrijkste exponent van de bossa nova.

Jobim wordt beschouwd als de Gershwin van de Latijns-Amerikaanse muziek. Hij heeft meer dan vierhonderd songs geschreven, waarvan enkele tientallen echte standards zijn geworden. Hij componeerde ook de muziek voor twintig films, waarvan Orfeu negro (1959) de bekendste is. Zijn beroemdste song is "Garota de Ipanema" (The Girl from Ipanema), met tekst van Vinicius de Moraes, een nummer dat tevens de doorbraak voor Astrud Gilberto betekende.

Caravan is een jazzstandard, geschreven door bigband-leider Duke Ellington en trombonist Juan Tizol. Irving Mills schreef er de tekst voor, maar de meeste uitvoeringen van het nummer zijn instrumentaal. Het nummer wordt gezien als de eerste Latin jazz-song, maar ook als de eerste jazz-song met Midden-Oosten-invloeden. Het is door talloze artiesten uitgevoerd, van Duke Ellington en Billy Eckstine tot en met Tito Puente en the Ventures.

In de biografie 'Reminiscing in Tempo: A portrait of Duke Ellington' is een citaat van Ellington opgenomen over het ontstaan van het werk. "Hij (Juan Tizol) speelde het, de eerste tien maten, we namen het en werkten de rest uit."

James Melvin "Jimmie" Lunceford (Fulton, 6 juni 1902 - Seaside (Oregon), 12 juli 1947) was een Amerikaanse jazzsaxofonist en bigbandleider in het swingtijdperk.

Lunceford ging in Denver naar de highschool en studeerde bij de vader van de later beroemde orkestleider Paul Whiteman en aan Fisk University. In 1922 speelde hij in een band, waar ook Andy Kirk actief was, en in de jaren erna speelde hij met Elmer Snowden en Wilbur Sweatman. In 1927 gaf hij les aan een school in Memphis en richtte daar een band met scholieren op, Chickasaw Syncopators, die enkele jaren later werd omgedoopt in Jimmie Lunceford Orchestra.

Mildred Rinker Bailey (Tekoa, 27 februari 1907 - Poughkeepsie, 12 december 1951) was een Amerikaanse jazzzangeres uit het swingtijdperk. Ze was populair in de jaren dertig en had verschillende nummer 1-hits. Ze was de eerste blanke vrouw die in de jazz succes had.

Mildred Bailey begon haar carrière als teenager: ze zong en speelde piano bij stomme films in bioscopen. Na het stuklopen van haar huwelijk met Ted Bailey behield ze diens achternaam. Met behulp van haar tweede man, Benny Stafford, werd ze een succesvolle jazz- en blueszangeres aan de Amerikaanse westkust. In 1929 werd ze aangenomen door bandleider Paul Whiteman en werd de eerste vrouwelijke zanger in een jazzband. Ze debuteerde in de populaire radioshow van Whiteman met "Moaning Low" en had onmiddellijk succes. Bij Whiteman zou ze tot 1933 werken: ze verliet de band met haar derde man, de vibrafonist Red Norvo vanwege onenigheid over het salaris.

Tony Bennett, geboren als Anthony Dominick Benedetto (New York, 3 augustus 1926) is een Amerikaans zanger, van zowel populaire als jazzmuziek.

Zijn artistieke carrière loopt al 55 jaar, met 17 Grammy Awards, waaronder een Lifetime Achievement Award in 2001, heeft hij een bijzonder respectabel palmares. Hij wordt beschouwd als de laatste grote crooner uit het gouden tijdperk van het genre van bijvoorbeeld Frank Sinatra en Dean Martin, en is een vooraanstaand vertolker van het Great American Songbook. Sinatra en Bennett waren wederzijdse bewonderaars; Sinatra zei in 1965 in een interview in Life magazine zelfs : "For my money, Tony Bennett is the best singer in the business". Bennetts bekendste nummer is ongetwijfeld I left my heart in San Francisco (Grammy Award voor Record of the Year, 1962).

Alwyn Lopez "Al" Jarreau (Milwaukee, Wisconsin, 12 maart 1940) is een Amerikaans jazz- en popzanger. Al Jarreau staat bekend om zijn vaak geïmproviseerde scatzang en het vermogen om muziekinstrumenten met zijn stem na te bootsen, waaronder gitaar en percussie. Hij is de enige zanger die Grammy Awards heeft gewonnen in drie categorieën: Jazz, R&B en Pop.

Als zoon van een predikant krijgt hij de eerste zangervaringen in het kerkkoor. Hij studeert eerst psychologie aan het Ripon College, waar hij 's avonds optreedt in een zanggroep genaamd "The Indigos". In 1962 studeert hij af, en gaat hij "Vocational Rehabilitation" studeren aan de Universiteit van Iowa. Hierna gaat hij werken als welzijnswerker, maar later besluit hij professioneel zanger te worden. In Californië treedt hij met een jazztrio, onder leiding van George Duke, op in kleine clubs. Zijn eerste album wordt in 1965 uitgebracht. Eind jaren zestig doet hij enkele tv-optredens, waaronder bij Johnny Carson.

James Andrew (Jimmy) Rushing (Oklahoma City, 26 augustus 1901(?) – New York, 8 juni 1972) was een Amerikaanse blues- en swing jazzzanger uit de bigband-periode. Hij werd vooral bekend als de vaste vocalist bij het orkest van Count Basie. Zijn bijnaam was "Mister Five By Five", een allusie op zijn korte, gedrongen gestalte.

Er bestaat onduidelijkheid over zijn geboortejaar. De meeste biografieën vermelden hiervoor 1903; maar op zijn aanvraagformulier voor een Social Security-rekening staat 1901. Elders is ook 1902 genoemd.

Big Joe Turner, geboren als Joseph Vernon Turner Jr. (Kansas City, 18 mei 1911 - Inglewood, 24 november 1985) was een Amerikaans blueszanger.

Hoewel zijn grootste faam in de jaren vijftig begon met zijn rock-'n-roll-hits, zoals het nummer Shake, Rattle and Roll, strekt zijn carrière van de jaren twintig tot de jaren tachtig.

Turner had meerdere bijnamen, waaronder The Boss of the Blues en Big Joe Turner (vanwege zijn postuur). Hij ontdekte zijn liefde voor muziek door de betrokkenheid met de kerk. Zijn vader kwam om in een treinongeluk toen Turner vier jaar oud was. Hij begon met zingen op straat voor geld en verliet school op 14-jarige leeftijd. Vervolgens ging hij werken in clubs in Kansas City, eerst als een kok, later als ober. Na een tijd werd Turner bekend als The Singing Bartender (de zingende barman).

Dinah Washington, geboren Ruth Lee Jones (Tuscaloosa (Alabama), 29 augustus 1924 - Detroit (Michigan), 14 december 1963) was een Amerikaans blues-, R&B- en jazzzangeres.

Dinah Washington verhuisde op jonge leeftijd met haar familie van Tuscaloosa naar Chicago. Hier leerde ze piano spelen en had ze op een gegeven moment haar eigen kerkkoor. In 1942 begon ze met optreden in de nachtclub Garrick Stage Bar. Niet lang daarna voegde ze zich bij de band van Lionel Hampton. Het is omstreeks deze tijd dat ze onder de naam Dinah Washington ging optreden. Het is onduidelijk wie haar de naam heeft gegeven. Sommige bronnen claimen Hampton als de bedenker van de naam, terwijl andere de eigenaar van Garrick Bar aanwijzen. In 1943 begon ze platen op te nemen voor Keynote Records en bracht ze "Evil Gal Blues" uit, haar eerste hit.

Armando Anthony "Chick" Corea (Chelsea (Massachusetts), 12 juni 1941) is een Amerikaans jazzpianist/toetsenist en componist.

Onder collega-jazzpianisten wordt Corea beschouwd als een van de meest invloedrijke pianisten sinds Bill Evans (naast Herbie Hancock, Keith Jarrett en McCoy Tyner). Hij nam deel aan de ontwikkeling van de fusion-beweging als lid van Miles Davis' groep in de jaren zestig en vervolgde dit pad individueel met Return To Forever (met onder anderen Stanley Clarke en Al Di Meola in de jaren zeventig. Momenteel is hij actief bezig met zijn Elektric Band. Hij speelde met Herbie Hancock, Sarah Vaughan, Miles Davis, Gary Burton, Chaka Khan en Friedrich Gulda; zijn stijl werd beïnvloed door Ornette Coleman, John Cage en Karlheinz Stockhausen.

Misha Mengelberg (Kiev, 5 juni 1935) is een Nederlands pianist, componist en Fluxuskunstenaar.

Misha Mengelberg geldt als een van de belangrijkste hedendaagse componisten in Nederland; hij combineert ideeën van Fluxus en free jazz met elementen uit de geïmproviseerde muziek en de klassieke muziek.

Mengelberg is de zoon van de dirigent en componist Karel Mengelberg die een neef was van de dirigent Willem Mengelberg (1871-1951). Hij begon een kortstondige architectuurstudie en studeerde daarna tussen 1958 en 1964 compositie en muziektheorie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Terwijl hij daar studeerde won hij de Gaudeamus prijs (1961), de eerste prijs op het Jazzfestival in Loosdrecht en kwam hij in contact met Fluxus. Een ontmoeting met John Cage tijdens de Darmstädter Ferienkurse für Neue Musik was van grote invloed op zijn werk. Andere invloeden zijn Thelonious Monk en Duke Ellington. Zijn eerste plaatopname is voor de laatste plaat van Eric Dolphy (Last Date, 1964), waarop ook Han Bennink meespeelt.

De kornet is een aan de bugel verwant koperen blaasinstrument. De kornet heet in het Frans: cornet à pistons; Duits: Kornett; Italiaans: cornetta maar in het Engels cornet.

In vergelijking met de bugel is de kornet wat lastiger bespeelbaar door de engere mensuur. De toon van de kornet is hierdoor minder mild dan die van de bugel, maar duidelijk milder dan die van de trompet. De kornet lijkt veel op de trompet. Het instrument heeft evenwel een andere geschiedenis: het stamt af van de posthoorn (de naam betekent dan ook letterlijk "hoorntje").

Dixieland, ook hot jazz of New Orleans style genoemd, is een vroege stijl van jazzmuziek die in het begin van de 20e eeuw ontstond in New Orleans, en zich van daaruit verspreidde naar Chicago en New York. Omdat de eerste jazzplaat in 1917 werd opgenomen door het blanke orkest Original Dixieland Jass Band, werd deze stijl 'dixieland' genoemd. Tegenwoordig wordt dixieland vaak geassocieerd met orkesten waarin blanke muzikanten spelen, zoals dat van Eddie Condon en Muggsy Spanier. Enkele bekende dixielandnummers zijn Basin Street Blues en When the Saints Go Marching In.

Dixieland is een typisch Amerikaanse muzieksoort, ontstaan uit een samensmelting van Creoolse muziek met ragtime, blues, "negrospirituals", marsmuziek en de zogenaamde Tin Pan Alley-muziek die toen populair was. In deze smeltkroes van stijlen lag de nadruk vooral op de collectieve improvisatie en minder op solistische improvisaties, zoals die later populair werden bij de swing en latere jazzstijlen.

Fletcher Hamilton Henderson, jr. (Cuthbert, 18 december 1897 - New York, 28 december 1952) was een Afro-Amerikaanse pianist, bandleider, arrangeur en componist die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van de bigband-jazz en swingmuziek.

Henderson werd geboren in Cuthbert te Georgia. Zijn vader was een conrector en zijn moeder gaf pianolessen. Hij ging naar de Atlanta University waar hij in 1920 afstudeerde. Hierna verhuisde hij naar New York om op de Columbia University een diploma op het gebied van natuurkunde te halen. Maar omdat zijn kansen op het vinden van een baan op dat gebied gering zouden zijn richtte hij zich op de muziek. Hij ging werken voor Pace-Handy waarvoor hij liedjes demonstreerde. Bovendien werkte hij bij Black Swan Records als pianist en zat hij in de begeleidingsband van zangeres Ethel Waters.

Thomas Francis Dorsey (Shenandoah, Pennsylvania, 19 november 1905 - Greenwich, Connecticut, 26 november 1956) was een Amerikaans trombonist, trompettist en orkestleider.

Dorsey startte op 16-jarige leeftijd met Russ Morgan de in de jaren twintig bekende band "The Scranton Sirens". Hij heeft samen met zijn broer Jimmy in verschillende bands gezeten, onder andere die van Rudy Vallée, Vincent Lopez en Paul Whiteman, voordat ze in 1934 het Dorsey Brothers Orchestra vormden. Meerdere ruzies tussen de twee broers zorgen ervoor dat Jimmy de band verliet in 1935, op het moment dat ze een hit hadden met "Every Little Moment".

John Jean Goldkette (Valenciennes, 18 maart 1893 of 1899 - Santa Barbara, 24 maart 1962 was een jazzpianist en bigbandleider. Hij leidde in de jaren twintig zo'n twintig orkesten, waarvan de band die voor Victor opnames maakte tot de top behoorde. Hierin speelden later beroemde muzikanten als Bix Beiderbecke en de gebroeders Tommy en Jimmy Dorsey.

Goldkette groeide op in Griekenland en Rusland. Rond 1910 belandde hij in Amerika. In 1921 speelde de klassiek getrainde pianist korte tijd in de band van Andrew Raymond. Hij zag geld in de nieuwe muziek, jazz, en richtte in de jaren erna in Detroit allerlei jazz-en dansorkesten op, waarin hij overigens zelf niet speelde. Hij was agent en contractor, had een eigen zaal, Graystone Ballroom (met Charles Horvath), en een entertainment-bedrijf, Jean Goldkette's Orchestras and Attractions. Hij was betrokken bij verschillende bands, zoals Orange Blossoms van Glen Gray (later Casa Loma Orchestra) en McKinney's Cotton Pickers.

Frankie (Tram) Trumbauer (Carbondale (Illinois), 30 mei 1901 - Kansas City (Missouri), 11 juni 1956) was een Amerikaanse jazzsaxofoonspeler en als zodanig een van de belangrijkste spelers van dit instrument in de jaren 20 en 30. Hij was een van de bekendste bespelers van de nu vrij zeldzame C-melody saxofoon, een instrument tussen de alt- en de tenorsaxofoon. Ook bespeelde hij de altsax. Tram was een van de grote jazz bandleiders in die periode. Ook is hij bekend om zijn samenwerking met de jazzcornettist Bix Beiderbecke, die zijn carrière altijd enigszins heeft overschaduwd.

Weldon Leo "Jack" Teagarden (20 augustus 1905 - 15 januari 1964) was een Amerikaanse jazztrombonist. Hij groeide op in een muzikale familie, zijn vader speelde kornet, zijn moeder met wie hij als tiener veel optrad speelde piano. In zijn leven heeft hij met vele artiesten opgetreden, meest prominente zijn Benny Goodman, Glenn Miller en Louis Armstrong. Met laatst genoemde speelde hij in diens All-Stars band. Hij vormde na een paar jaar bij Armstrong gespeeld te hebben, zijn eigen All Stars Dixieland band. Teagarden was een van de eerste blanke jazzmuzikanten die met zwarte artiesten samenspeelde en opnames maakte.

Sarah Lois Vaughan (Newark, 27 maart 1924 – Los Angeles, 3 april 1990) was een Amerikaanse jazzzangeres, die samen met Billie Holiday en Ella Fitzgerald tot de grootsten in haar genre wordt gerekend.

Vaughans ouders waren beiden muzikanten; Sarah begon met zingen in kerkkoren. Haar deelname aan talentenjachten trok de aandacht van Earl Hines bij wiens big band Sarah Vaughan begin jaren 40 van de 20e eeuw zangeres werd. Al snel werkte zij samen met Billy Eckstine. Eckstine en Vaughan waren vervolgens enige tijd actief met Dizzy Gillespie en Art Blakey, maar in 1945 ging Vaughan solo optreden. Bekende nummers uit die periode zijn Tenderly, Lover man en It's Magic.

Quincy Jones (Chicago (Illinois), 14 maart 1933) is van oorsprong jazzmuzikant, maar vanaf 1951 oogstte hij aan de lopende band successen als arrangeur en producer.

Nadat hij in de jaren vijftig van de twintigste eeuw met grootheden als Dinah Washington, Lionel Hampton en Dizzy Gillespie had gespeeld, legde hij zich vanaf de jaren zestig toe op het schrijven, arrangeren en produceren van muziek. Aanvankelijk bleef hij trouw aan de jazzwereld, maar langzamerhand breidde hij zijn werkterrein uit naar de filmmuziek en de pop. Hoewel hij met talloze artiesten heeft gewerkt, blijft Michael Jackson (vanwege de productie van het miljoenenalbum Thriller) nog altijd de meest genoemde.

Kenny Clarke, eigenlijke naam Kenneth Clarke Spearman, bijgenaamd Klook of Klook-Mop, later ook Liaqat Ali Salaam, (Pittsburgh, 9 januari 1914 - Parijs, Frankrijk, 26 januari 1985) was een Amerikaanse jazzdrummer, bekend om zijn vernieuwende invloed binnen de bebopstroming.

Kenny Clarke kwam uit een muzikale familie. Op de middelbare school leerde hij verschillende instrumenten, waaronder piano, trombone, drums en vibrafoon bespelen. Al in zijn tienerjaren speelde hij slagwerk in de band van Leroy Bradley. Later speelde hij onder meer samen met Roy Eldridge. In 1939 begon hij samen met Dizzy Gillespie te experimenteren met nieuwe ritmes. In een serie jamsessies, waarbij hij samenspeelde met Bud Powell, Charlie Christian, Dizzy Gillespie, Nick Fenton en Thelonious Monk, kreeg hij de bijnamen Klook en Klook-Mop vanwege de typische off-beat accenten die hij op basdrum en snarentrommel speelde. Hij zou de eerste drummer in de jazz geweest zijn die de bekkens gebruikte voor het aangeven van het ritme (in plaats van op de basdrum en snarendrum, zoals nog steeds in de huidige popmuziek het geval is).

Wayne Shorter (Newark, 25 augustus 1933) is een Amerikaans jazzsaxofonist en -componist.

Shorter speelde aanvankelijk bij Horace Silver en Maynard Ferguson, alvorens hij vanaf 1959 tot Art Blakey's Jazz Messengers toetrad. Van 1964 tot 1969 maakte hij - naast Herbie Hancock, Ron Carter en Tony Williams - deel uit van het kwintet van Miles Davis.

Met toetsenist Joe Zawinul, die hij bij Davis had leren kennen, en de Tsjechische bassist Miroslav Vitouš richtte hij in 1970 de legendarische jazzrockgroep Weather Report op. Tot 1968 had Shorter uitsluitend tenorsaxofoon gespeeld, maar aan het einde van zijn betrekking bij Davis en in de eerste jaren van Weather Report schakelde hij over op sopraansaxofoon en lyricon.

Theodore Walter (Sonny) Rollins (New York, 7 september 1930) is een Amerikaans jazzmuzikant en tenorsaxofonist. Sonny Rollins heeft al een lange productieve carrière in de jazz. Hij begon op zijn elfde, en speelde al voor zijn twintigste samen met Thelonious Monk. Generatiegenoten met wie hij opnames maakte en die hij inmiddels overleefd heeft, zijn onder anderen John Coltrane, Miles Davis en Art Blakey. Rollins staat bekend om zijn krachtige sound die hij onder meer aan zijn circulaire ademhalingstechniek en het gebruik van een heel open mondstuk te danken heeft.

Henry Haag "Harry" James (Albany, 15 maart 1916 - Las Vegas, 5 juli 1983) was een Amerikaanse trompettist, bigband-leider en filmacteur, die vooral succes had in de jaren dertig en veertig. Hij wordt gezien als de ontdekker van zanger Frank Sinatra.

James was de zoon van een trompettist en bandleider, en een acrobate en amazone die werkten in een reizend circus. Zelf werke hij hier toen hij vier was als een slangemens. Zijn vader gaf hem vanaf zijn tiende trompetles. Hij ging naar school in Beaumont, won een trompetwedstrijd en ging daarna spelen in lokale dansgroepen. Hij speelde regelmatig in het orkest van Herman Waldman, waar hij werd opgemerkt door de nationaal bekende bandleider Ben Pollack. James werd in 1935 lid van diens orkest en maakte daarmee zijn eerste plaatopnames, in september 1936. Kort daarop sloot hij zich aan bij de band van Benny Goodman. Hij was hier een van de stersolisten, naast Ziggy Elman en werkte hier tot 1938. In zijn tijd bij Goodman nam hij al op onder eigen naam (voor Brunswick), ook speelde hij mee op opnames van Teddy Wilson (1937) en Lionel Hampton (1938).

Al Sears (Macomb, 21 februari 1910 - New York, 23 maart 1990) was een Amerikaanse tenor- en altsaxofonist en bandleider. Hij speelde jazz en rhythm & blues en werkte onder meer bij Duke Ellington.

Sears speelde als tiener kort saxofoon bij Fats Waller. In 1928 verving Sears de tenorsaxofonist Johnny Hodges in het orkest van Chick Webb, die toen in Savoy Ballroom in Harlem speelde. Hij toerde met de 'zwarte' revue "Keep Shufflin'", daarna speelde hij enige tijd bij Zack Whyte in Cincinnati en bijvoorbeeld bij Elmer Snowden. Hij werd opgemerkt door producer en talentenscout John Hammond die voor hem regelde dat hij mee kon spelen op opnames van Harry James. In die tijd werkte hij ook bij het dansorkest van Vernon Andrade in New York. Na zijn 'gewone werk' ging hij vaak jammen, onder meer met Thelonious Monk in Minton's Playhouse, een van de geboorteplaatsen van de bebop. In 1941 werd hij lid van de band van Andy Kirk, "The Clouds of Joy", waar hij twee jaar werkte.

Een jazzgitaar is een gitaar die voornamelijk gebruikt wordt in de jazz. Door haar bouw en de gebruikte elementen (pick-ups) brengt ze een zachte en warme toon voort die typisch is voor de jazzmuziek. Dat archtopgitaren vaak als "jazzgitaar" worden aangeduid heeft te maken met het feit dat deze gitaren in de jaren 30, toen de jazzbands floreerden, als eerste op grote schaal van een element werden voorzien.

Een jazzgitaar klinkt anders dan wat bij blues of rock kan worden beluisterd. Dat heeft enerzijds te maken met de keuze van toonladders, akkoorden en composities, anderzijds ook met de uitrusting en de manier van spelen.

Om de 'jazztoon' te produceren maken gitaristen typisch gebruik van zware snaren (een setje .012 - 0.52- bijvoorbeeld), soms flatwound, en van het cleane kanaal van de versterker. Daarbij spelen ze gewoonlijk met de nek-pickup en draaien ze de treble-knop een eind terug om het scherp uit de toon te halen. Dat levert de ronde, wat saaie toon op waar de meeste jazzgitaristen naar op zoek zijn. Hoewel er ook voorstanders zijn van heldere enkelspoelelementen (ingebouwd bij Fender-gitaren), zijn de warmer klinkende humbuckers (typisch voor de Gibson-gitaren) populairder bij jazzgitaristen. Vervorming (overdrive, fuzz enz.) wordt zelden gebruikt, wel wat reverb op het cleane kanaal van de versterker. Ook de manier van spelen heeft effect op de toon: sommige jazzgitaristen spelen vooral met het plectrum, anderen fingerstyle of een combinatie van beide. Een aparte speelstijl was die van Wes Montgomery, die zijn duim als 'plectrum' gebruikte.

Willem Breuker (Amsterdam, 4 november 1944 - aldaar, 23 juli 2010 was een Nederlands componist en saxofonist, die beschouwd wordt als de peetvader van de Nederlandse geïmproviseerde muziek. Zijn werk houdt het midden tussen klassieke muziek en jazz. Hij wordt vaak geassocieerd met het culturele verzet van de jaren zestig, maar heeft tevens weinig affiniteit met de Haagse School rondom Louis Andriessen.

Breuker werd geboren in Amsterdam. Als kind leerde hij klarinet spelen; later ging hij ook verschillende saxofoons bespelen. Hier ontwikkelde Breuker al een sterke afkeer van muziektheorie en oefenen, en een voorliefde voor spontaniteit. Zo kwam hij begin jaren zestig in de jazzwereld terecht. Hij beoefende de streng-experimentele free jazz met zijn vijfmanscombo Free Jazz Inc., waar hij echter kort na de oprichting in 1965 weer uitstapte, omdat hij, hoewel zelf ook links, de medecomboleden wel erg politiek geëngageerd vond; zozeer dat dit hun idee van de muziek zou overschaduwen.

Bert van den Brink (Geldrop, 24 juli 1958) is een Nederlands jazzpianist, docent, componist/arrangeur en producer.

Op vijfjarige leeftijd begon Van den Brink met zijn eerste pianolessen. Hij voltooide zijn studie (klassieke) muziek aan het Utrechts Conservatorium bij Herman Ulhorn in 1982 cum laude. Aanvankelijk gaf hij regelmatig klassieke concerten, maar zijn hart bleek toch het meest bij de geïmproviseerde muziek te liggen, een stijl waarin hij volledig autodidact is. Hij speelt en speelde met grootheden in de jazzmuziek zoals Toots Thielemans, Chet Baker, Clare Fischer, Nat Adderley, Dee Dee Bridgewater en Lee Konitz, maar ook vele Nederlandse grootheden in de jazz zoals Cor Bakker, Hein van de Geyn, Denise Jannah, John Engels, Jules de Corte en Louis van Dijk.

Harry Emmery is een Nederlandse contrabassist, componist, arrangeur, muziek-producer en -docent (onder andere aan het Rotterdams Conservatorium).

Emmery begon zijn studie klassiek contrabas aan het Rotterdams Conservatorium op 12-jarige leeftijd. Daar speelde hij cello, contrabas en basgitaar. Harry Emmery speelde in verscheidene bands, zoals The Serenade, The Lucy Steymel Band, Peter Blanker Consort en bij Joost Nuissl. Na deze periode is hij overgestapt naar de jazz.

Kim Petra Hoorweg (Utrecht, 9 december 1992) is een Nederlandse jazzzangeres.

Kim Hoorweg verhuist al snel na haar geboorte naar Rotterdam. Op jonge leeftijd begint zij met cellolessen. Ze gaat naar school op de Havo voor muziek en dans. Op twaalfjarige leeftijd komt zij dankzij haar vader, pianist Erwin Hoorweg, in contact metTrijntje Oosterhuis. Kim Hoorweg raakt zo geïnspireerd door jazz. Vanaf dat moment neemt Hoorweg zanglessen.

Ilse Huizinga (ook Ilsa) (Beverwijk, 15 oktober 1966) is een Nederlandse jazzzangeres.

Huizinga groeide op in Nijmegen. Haar interesse in muziek werd al op zesjarige leeftijd gewekt toen het gezin een oude piano cadeau kreeg. Vervolgens werd ze een groot bewonderaarster van oude opnames van Ella Fitzgerald, Billy Holiday en Abbey Lincoln. Haar enthousiasme groeide verder toen ze een optreden van de zangeres Betty Carter bijwoonde op het North Sea Jazz Festival. Op zeventienjarige leeftijd nam ze haar eerste zangles. Later studeerde ze bij John de Mol en Gertjan Arentsen in Amsterdam.

Willem Bernard (Pim) Jacobs (Hilversum, 29 oktober 1934 - Tienhoven, 3 juli 1996) was een Nederlands jazzpianist en televisiepresentator. Hij was getrouwd met Europe's first lady of jazz Rita Reys, die in 2004 een cd opdroeg aan haar echtgenoot onder de titel Beautiful Love - A tribute to Pim Jacobs. Zijn broer is de contrabassist en producer Ruud Jacobs.

Jacobs werd beroemd met het Pim Jacobs Trio, waarin onder anderen Wim Overgaauw, zijn broer Ruud en Peter Ypma speelden. Later speelde hij voor het goede doel ook met Louis van Dijk en Pieter van Vollenhoven onder de naam Gevleugelde vrienden.

Pieternella (Pia) Beck (Den Haag, 18 september 1925 - Málaga, 26 november 2009) was een Nederlandse jazzpianiste en zangeres.

Pia Beck was een natuurtalent op de piano. Zonder noemenswaardige muzikale opleiding werd ze in mei 1945 gevraagd als pianiste en vocaliste in het Miller Sextet, waarmee ze optrad in België, Duitsland, Zweden en Nederlands-Indië. In 1949 begon ze haar eigen combo. Haar eerste compositie, Pia's Boogie, werd meteen een hit. Naast tournees door Europa had De Vliegende Hollander in Scheveningen een vaste stek.

Edwin Berg (Oss, 11 december 1972) is een Nederlands jazzpianist en componist.

Edwin Berg begon al op zijn negende met piano spelen en won als solist in 1991 de 1e prijs van het Yamaha Clavinova. Dat jaar werd hij, na het afronden van het VWO, toegelaten tot het muziekconservatorium in Utrecht om klassieke muziek en jazz te studeren. Docenten waren onder meer pianisten Bert van den Brink (voormalig pianist van Dee Dee Bridgewater), Jasper van het Hof, Alexander Warenberg en Michiel Borstlap.

Vanaf 1992 deed Berg naast zijn studie ook al optredens met zijn Edwin Berg Trio. In die periode speelde hij ook volop mee in diverse formaties, ook in internationale projecten in Rusland, België, Duitsland en Spanje.

Theodor Franz (Theo) Jörgensmann (Bottrop, 29 september 1948) is een Duits bassetklarinettist en componist.

Jörgensmann wordt gezien als een van de belangrijkste free jazz klarinettisten. Tijdens zijn dertigjarige carrière heeft Jörgensmann klarinet gespeeld op veel podia en op verschillende festivals in binnen- en buitenland. Hij heeft veel albums gemaakt en samen gespeeld met onder anderen John Carter, Perry Robinson, Willem van Manen, Paul van Kemenade, Harry Emmery, Bobo Stenson en Lee Konitz. In 1983 geeft Theo Jörgensmann zijn eerste soloalbum uit met de titel Laterna Magica.

Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw is een Nederlandse jazzband.

Het Jazz Orchestra werd in 1996 opgericht als New Concert Big Band. De initiatiefnemers pianist/arrangeur Henk Meutgeert, bassist Frans van Geest en drummer Hans Dekker vonden dat er weer een groot Nederlands jazzorkest moest komen. In 1999 werd een samenwerking aangegaan met het Amsterdamse Concertgebouw waarna de naam werd gewijzigd in Jazz Orchestra of the Concertgebouw.

Greetje Kauffeld (Rotterdam, 26 november 1939) is een Nederlandse jazzzangeres. In Duitsland is ze vooral bekend als schlagerzangeres. In 1961 deed ze voor Nederland mee aan het Eurovisiesongfestival met het liedje 'Wat Een Dag'. Het leverde haar dat jaar een 10e plaats op. Greetje Kauffeld startte haar carrière als soliste bij The Skymasters op 1 februari 1957. Al snel werd ze ook buiten de landsgrenzen bekend. Ze werkte samen met onder anderen Joey Bishop, Herb Ellis en Ray Brown. In 1999 kreeg Kauffeld de onderscheiding als Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

Tim Kliphuis (Utrecht, 30 september 1974) is een Nederlandse violist die bekend staat om zijn mix van gypsy jazz, klassiek en folk. Kliphuis raakte in de bekendheid toen hij in 1999 samen ging werken met de Belgische gypsy en gitaarlegende Fapy Lafertin. Kliphuis toerde in Europa met Lafertins Quintet en maakte drie cd's met hem voordat hij solo ging in 2004.

Erik van der Luijt (Den Haag, 22 augustus 1970) is een Nederlandse jazzpianist, arrangeur, componist, bandleider en producer. Hij begeleidt talloze Nederlandse artiesten en treedt ook met zijn eigen composities veelvuldig op in binnen- en buitenland.

Van der Luijt groeide op in het Westlandse Monster en Katwijk aan Zee. Hij begon op vierjarige leeftijd voor het eerst piano te spelen. Zijn passie voor jazz werd gewekt in de Leidse jazzscene, waarin jazzcafé The Duke een prominente rol speelde. Hij studeerde jazzpiano aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag bij onder meer Rob van Kreeveld en Rob van Bavel en nam deel aan workshops met onder meer Michael Petrucciani en Barry Harris.

Het Metropole Orkest is een Nederlands orkest, en het grootste professionele pop- en jazzorkest ter wereld.

Het Metropole Orkest heeft per 2009 52 musici met daarbinnen een volledige big band en een symfonische strijkerssectie. Het muzikale spectrum van het orkest reikt van pop en jazz tot chansons, cabaret en wereldmuziek. Het Metropole Orkest verzorgt daarnaast veel muziek voor Nederlandse en andere speelfilms. Het Metropole Orkest begeleidt vaak nationale en internationale pop- en jazzartiesten.

Sinds november 2005 is Vince Mendoza chef-dirigent en artistiek leider. De ambitie van het orkest is om zich onder zijn leiding verder te profileren op de nationale en internationale podia.

Hady Mouallem is een Nederlands jazzviolist, in de stijl van Stéphane Grappelli, met wie hij in 1991 samenspeelde in het concertgebouw van Amsterdam. Hij speelde lange tijd met de zigeunerjazz-legende Fapy Lafertin, met wie hij op het bekende Django Reinhardt festival speelde (in Samois) en op het North Sea Jazzfestival. Ook speelde hij twee jaar samen met Jimmy Rosenberg. Andere gitaristen met wie Hady regelmatig optreedt zijn: Reinier Voet, Jan de Jong, Robin Nolan.

Samuel Nijveen (Groningen, 24 september 1912 - Hilversum, 21 april 1995) was een Joods-Nederlands jazzviolist.

Sem Nijveen, klassiek geschoold als violist en trompettist, speelde onder andere bij The Ramblers. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest hij de band verlaten, na de oorlog keerde hij bij The Ramblers terug. Bekend is zijn uitvoering van de jazzstandard Out Of Nowhere. Ook speelde hij mee op het songfestivalwinnende nummer Net Als Toen van Corry Brokken in 1957.

Frans Poptie (Leiden, 3 maart 1918 - Zoetermeer, 31 december 2010) was een Nederlands jazzviolist die naast viool ook klarinet en saxofoon speelde, en tevens arrangeerde en dirigeerde.

Hij speelde in verschillende orkesten en ensembles en werkte veel samen met Eddy Christiani. In 2002 moest hij wegens ziekte het vioolspelen opgeven.

Op de laatste dag van 2010 stierf hij op 92-jarige leeftijd in een verzorgingstehuis in Zoetermeer.

Zijn liedje "Rhythm For You" is in 2008 gebruikt in het computerspel Fallout 3.

Reizigers vader was een producer van klassieke muziek bij platenmaatschappijen. Han speelde zelf piano, zijn voorkeur ging uit naar klassieke muziek en jazz. Vanaf de middelbare school, het Coornhert Lyceum te Haarlem, raakte hij geïnteresseerd in cabaret. Na de middelbare school ging Reiziger sociale geografie studeren, maar hij brak deze studie af ten behoeve van een carrière als cabaretpianist. Hij werkte als componist onder anderen samen met Liesbeth List en Jasperina de Jong.

Stochelo Rosenberg (Helmond, 19 februari 1968) is een Nederlandse gipsyjazzgitarist, sologitarist van het Rosenberg Trio.

Stochelo Rosenberg werd geboren in een zigeunerkamp. Hij was de eerste zoon van Mimer Rosenberg en Metz Grunholz. Hij heeft vier broers en een zus. Stochelo heeft twee zonen: Isaac en Pepito (Jazzy) en een dochter Brigett. Nous'che en Nonnie Rosenberg zijn neven van hem.

Stochelo Rosenberg begon met gitaarspelen op tienjarige leeftijd; vrij laat voor een jongen uit een familie die volledig bestaat uit muzikanten. Hij leerde gitaarspelen van zijn vader en zijn oom Wasso Grunholz, maar leerde het meest door te luisteren naar de opnamen van zijn held, Django Reinhardt. Toen hij 12 jaar oud was wonnen Stochelo en zijn neef Nous'che Rosenberg (slaggitaar) en Rino van Hooijdonk (sologitaar) de eerste prijs in het televisieprogramma Stuif es in. Verscheidene platenmaatschappijen waren geïnteresseerd, maar Stochelo's ouders wilden hun zoon buiten de schijnwerpers laten opgroeien. Hij speelde in deze jaren samen met Nous'che (gitaar) en Nonnie Rosenberg (contrabas) in kerken en op zigeunerkampen overal in Europa.

Jelle van Tongeren (24 april 1980) is een Nederlands jazzviolist. Van Tongeren werd initieel geïnspireerd door de Franse violist Stephane Grappelli, maar uiteindelijk veel meer door jazzblazers zoals Sonny Rollins en Dexter Gordon. Hij studeerde viool aan het conservatorium van Amsterdam en heeft op verschillende festivals gespeeld waaronder het North Sea Jazz Festival.

Michiel Braam (Nijmegen, 17 mei 1964) is een Nederlands jazzpianist en componist.

Pianist, componist en bandleider Michiel Braam studeerde aan het ArtEZ Conservatorium, waar hij momenteel ook hoofd van de afdeling Jazz & Pop is. In 1986 stichtte hij twee bands: Bik Bent Braam (met Angelo Verploegen, Eric Boeren, Wolter Wierbos, Peter Haex, Carl Ludwig Hübsch, Peter van Bergen, Jan Willem van der Ham, Bart van der Putten, Frans Vermeerssen, Frank Gratkowski, Jörg Brinkmann, Michael Vatcher) en Bentje Braam.

In 1987 kreeg Michiel Braam een compositieopdracht van de NOS. Hij schreef een stuk voor 4 klarinetten met de titel Koeien en Beesten. Het werd uitgevoerd door hemzelf op piano, en de klarinettisten Ab Baars, Theo Jörgensmann, Michael Moore en Louis Sclavis. In 1989 volgde het Trio BraamDeJoodeVatcher (met Wilbert de Joode en Michael Vatcher), in 2005 eBraam (aanvankelijk Wurli Trio genaamd, met Pieter Douma en Dirk-Peter Kölsch) en in datzelfde jaar Michiel Braam's Hybrid 10tet (met eBraam, het klassieke Matangi strijkkwartet, Taylor Ho Bynum, Carl Ludwig Hübsch en Nils Wogram.
Samen met Frans Vermeerssen leidt hij het sextet All Ears (met Herb Robertson, Frank Gratkowski, Wilbert de Joode en Michael Vatcher). Daarnaast werkte hij met musici als George Lewis, Benjamin Herman, Han Bennink, Conny en Johannes Bauer en Steve Argüelles.

Joe Vanenkhuizen (Joop van Enkhuizen) (Wormerveer, 24 juni 1939) is een Nederlandse accordeonist-saxofonist en componist. Hij speelde onder anderen met Han Bennink, Bert van den Brink, Pierre Courbois, Bennie Green en Horace Parlan.

Van Enkhuizen kreeg op tienjarige leeftijd van zijn ouders een knopaccordeon en drie jaar les van zijn grootvader. In 1956 besloot hij saxofoon te gaan spelen. Vanenkhuizen speelde begin jaren 60 enige tijd bij Chris Hinze in Frankrijk. Terug in Nederland speelde hij bij het Zaans Rhythm Quintet van Han Tromp. Met zijn eigen kwartet won hij in 1965 het Loosdrecht Jazz Concours, waarna solo-optredens volgden bij onder andere het Trio Louis van Dijk.

Kris Defoort (Brugge, 1959) is een Belgisch avant-gardejazzpianist en componist. Hij doceert aan het conservatorium van Brussel. Hij is de broer van saxofonist en componist Bart Defoort.

Kris Defoort studeerde blokfluit en oude muziek aan het Antwerps conservatorium (Barthold Kuijken, Koen Dieltiens, Jos Van Immerseel, Balderick Deerenberg) en volgde jazzpiano, compositie en vrije improvisatie aan het conservatorium van Luik (Dennis Luxion, Frederic Rzewsky, Garrett List, Philippe Boesmans).

Tussen 1987 en 1990 woonde Kris Defoort in New York, de bakermat van de jazz. Hij volgde masterclasses met Fred Hersh, David Berger en Paul Bley, maar was vooral actief als jazzpianist. Hij speelde met de Lionel Hampton Big Band (guest Dizzy Gillespie), Jack de Johnette, Adam Nussbaum, Reggie Workman, Mike Formanek, Barry Altschul, Vince Herring, Judy Niemack, Tito Puento, Lee Konitz, Hannibal Peterson, en vele anderen.

Aka Moon is een Belgische avant-gardejazzband.

Saxofonist Fabrizio Cassol, bassist Michel Hatzigeorgiou, en drummer Stéphane Galland zijn de stichtende leden van het kerntrio. Ook voor de oprichting van Aka Moon was dit drietal reeds actief als professionele muzikanten, onder andere in de Nasa Na Band (met gitarist Pierre Van Dormael). Na een reis naar Centraal-Afrika, waar ze de muzikale gewoonten van de Aka pygmeeën bestudeerden, besloten ze om op te nemen als Aka Moon. In 1992 namen ze, geïnspireerd door de methoden die de pygmeeën gebruikten om hun muziek te ontwikkelen, hun eerste album op. De naam van de band wordt vaak verkeerd uitgesproken als "AKA Moon" zoals in het Engelse acroniem "also known as", de correcte uitspraak is echter "AH-kah MOON".

Flat Earth Society (FES) is een Belgisch bigband-ensemble gesticht door en onder leiding van Peter Vermeersch. Het repertoire van de band is een onkarakteristieke mengeling van elementen uit de jazz, rock, punk vermengd met chaotische creativiteit.

Niet lang nadat de groep X-Legged Sally ophield te bestaan, begon het idee om een band op te richten vorm te krijgen. De band kreeg de naam Flat Earth Society. In 1997 verzorgden de bandleden hun eerste optreden, een uitvoering van een compositie die Peter Vermeersch schreef als begeleiding van een circusact van De Circusplaneet tijdens het Oorsmeer-festival. Ze waren eveneens te horen op het nummer Porque te Vas van A Group, de avant-gardepopband van Peter Vermeersch.

Bredere bekendheid kwam er dankzij een optreden in het programma Levende Lijven op het Vlaamse radiostation Radio 1. Dit optreden werd opgenomen en later uitgebracht onder de titel Live at the Beursschouwburg 1999. Tijdens dit optreden speelde de band composities van Peter Vermeersch en covers van bestaande jazznummers. Door het faillissment van het Viakra-label werd dit album slechts beperkt verspreid. Peter Vermeersch besloot daarop zijn eigen platenlabel met de naam Zonk!Records op te richten.

Fabrizio Cassol (Ougrée, 8 juni 1964) is een Belgische saxofonist en componist en de eerste gebruiker van de aulochroom (een dubbele sopraansaxofoon).

Tussen 1982 en 1985 studeerde hij aan het conservatorium van Luik, waar hij een eerste prijs behaalde voor saxofoon. Hij behaalde tevens diploma's voor improvisatie en compositie. Vanaf 1984 ging hij verder in de leer bij onder anderen François Daneels, John Ruocco, Dennis Luxion, Steve Coleman, Evan Parker en Joe Lovano. Op hetzelfde moment begon Cassol te toeren met zijn eerste band (Trio Bravo, met Michel Massot en Michel Debrulle). In 1991 reisde hij met collega's Stéphane Galland en Michel Hatzigeorgiou naar de wouden van Centraal-Afrika, waar hij de Akapygmeeën ontmoette. Bij hun terugkeer vormde het trio samen Aka Moon, dat tot op vandaag het belangrijkste project van Cassol blijft. Daarnaast trad hij op met muzikanten als Frederic Rzewski, Garrett List, William Sheller, Jacques Pelzer, Toots Thielemans, David Linx, Henri Pousseur, Kris Defoort en DJ Grazzhoppa.

Jef Neve (Turnhout, 8 maart 1977) is een Belgische jazzpianist en componist.

Neve's ouders waren ergotherapeuten in een school voor gehandicapten. Hij droomde er al sinds zijn zesde van componist te worden. Hij deed middelbare studies, richting Latijn-Moderne Talen aan het Sint-Aloysiuscollege te Geel. Tegelijkertijd volgde hij pianoles aan de stedelijke muziekacademie van Geel bij Hugo Lefever. Verder studeerde hij aan het Lemmensinstituut te Leuven met als docenten Jan Vermeulen, Ron Van Rossem, Dré Pallemaerts, Frank Vaganée, Bert Joris, Stefaan Celen, Peter Hertmans, Werner Van Mechelen, Christel Kessels en Kurt Bikkembergs. Ook volgde hij masterclasses bij de pianist Jozef De Beenhouwer, Guy De Mey, Toots Thielemans, Lew Tabackin en Brad Mehldau.

The Hague Jazz was een jaarlijks jazz festival dat sinds 2006 ieder jaar in mei werd georganiseerd in het World Forum te Den Haag. Het festival bracht diverse jazz en jazz-gerelateerde stijlen; fusion, jazzrock, dj’s, wereldmuziek waaronder balkan, avant-garde, funk, soul en er was aandacht voor (jazz)musici van Nederlandse en Haagse bodem. Behalve voor bekendere musici was er ook ruimte voor debutanten.

Met het verplaatsen van het North Sea Jazz in 2006 naar Rotterdam verdween een belangrijk muziekfestival uit Den Haag. Als opvolger werd het The Hague Jazz festival opgericht. The Hague Jazz werkte samen met het internationale jazzfestival van Kaapstad.

In 2006 vond het festival voor het eerst plaats op 26 en 27 mei als ‘The Hague Jazz, Don't Jazzytate'.

Het Breda Jazz Festival is sinds 1971 een jaarlijks vier dagen durend jazzevenement in de binnenstad van het stadsdeel Breda Centrum van Breda. Het is een van de oudste en bekendste jazzfestivals van Nederland. Het wordt gehouden op Hemelvaartsdag, de vrijdag en het weekend daarna en is gratis toegankelijk. Er komen jaarlijks circa 250.000 bezoekers.

Op het Breda Jazz Festival zijn de traditionele jazzstijlen en aanverwante muzieksoorten als blues, zydeco, cajun, Western Swing en jump-'n-jive aanwezig.

Er zijn diverse podia waar bands spelen, vooral rond de Havermarkt en op het Kerkplein, de Grote Markt Breda, Veemarktstraat, het Van Coothplein, de ponton bij het Spanjaardsgat en het 't Sas.

IJsselJazz is een jaarlijks jazzfestival in de Nederlandse plaats Gorssel, dat sinds 2006 elk tweede weekend in september plaatsvindt.

Het jazz- en bluesfestival heeft in de afgelopen jaren landelijke bekendheid gekregen en trekt zo'n 18.000 muziekliefhebbers. Vanaf diverse podia in het dorp presenteert Stichting IJsselJazz jaarlijks een keur aan artiesten van (inter-)nationale bodem. Het festival is vrij toegankelijk.

IJsselJazz is een tweedaags festival. Het speelt zich af op de zaterdagavond en zondag. Op zaterdagavond staan talentvolle bands uit de regio geprogrammeerd. De zondag is de dag waarop de main acts optreden.

Het festival wordt gehouden in Gorssel, midden in het dorp. Er zijn twee podia: het Marktplein is het belangrijkste met de meeste ruimte voor het publiek. Hier treden jazz- en soulbands op. Parallel aan het programma op het Marktplein vinden op het Nijverheidsplein optredens van blues- en rockbands plaats. Het podium op het Nijverheidsplein is kleiner dan het podium op het Marktplein en heeft minder ruimte voor publiek.

Sublime FM is een Nederlandse commerciële radiozender, die jazzmuziek afspeelt via de ether, kabel en internet. Het was de zusterzender van Arrow Classic Rock, die voorheen Arrow Jazz FM heette, later werd Sublime FM onderdeel van Exceed Jazz BV.

Het station was van 2004 tot 2009 via de ether te ontvangen. Vanaf september 2011 was het station weer via de ether te ontvangen.

Met jazz wordt een op improvisatie gebaseerde muziekstijl bedoeld die beïnvloed is door West-Afrikaanse ritmes en ontstaan is in New Orleans uit een kruisbestuiving van ragtime en blues, folk, negrospirituals en Franse marsmuziek. Oorspronkelijk betekende het woord jazz een "zeer energieke dans". Jazz werd in de beginjaren door het grote publiek niet erg geaccepteerd, vooral omdat deze soort muziek geassocieerd werd met losse zeden en een lage sociale status. Toen 'blanke' en gemengde jazzorkesten zoals dat van Benny Goodman vanaf de jaren dertig deze muziek begonnen te spelen, werd het ook voor blanken een aanvaarde vorm van entertainment. De swingperiode die toen begon betekende een hoogtepunt in de populariteit van jazz, iets dat voornamelijk te danken was aan het feit dat jazz toen nog steeds uitsluitend dansmuziek was. Toen jazz vanaf de jaren vijftig evolueerde naar meer experimentele muzikale vormen, en vanwege de opkomst van opwindende dansmuziek zoals rock-'n-roll, ging de verkoop van jazzplaten sterk achteruit. De jazzmuziek is echter gebleven, en blijft zich vernieuwen. Dit artikel geeft een overzicht van de jazzgeschiedenis vanaf ragtime en hot jazz tot de fusionstijlen van de laatste decennia.

Een jamsessie (uit het Engels) is een min of meer spontane, onvoorbereide vorm van muzikaal samenspel, meestal in het jazzgenre of aanverwante popgenres als hardrock, blues en rock.

Vanuit het Engels betekent jam "opstopping, opeenhoping, verstoring" en session zoveel als "zitting, bijeenkomst". (Vooral uit het woord "jam" kan enige zelfrelativering worden afgeleid; die zelfrelativering was ook van toepassing op het woord "jazz", wat in z'n oorspronkelijke betekenis onder meer "rotzooitje, rommeltje" betekent.) Met de term jamming wordt vaak muzikaal samenspel aangeduid, tijdens het 'jammen' ontstaan vaak creatieve invallen en niet minder vaak nieuw muzikaal materiaal.

Lounge of loungemuziek is de benaming voor twee soorten easy listening.

Oorspronkelijk werd met lounge gerefereerd aan muziek gespeeld in de salons van hotel- en casinobars, maar ook kleine cabarets en pianobars. Het is een vorm van popmuziek die voortkomt uit de muziek van de New Yorkse Tin Pan Alley. Het is bedoeld als achtergrondmuziek, of in ieder geval muziek waarbij te converseren valt. Latere varianten van deze vorm werden denigrerend ook wel muzak of liftmuziek genoemd.

Vanaf het midden van de jaren negentig van de twintigste eeuw wordt met lounge ook wel de elektronische downtempomuziek bedoeld (niet meer dan 90 beats per minute). Deze loungemuziek als eigen genre bestaat eigenlijk niet, lounge is eigenlijk het genre chill-out aangevuld met de genres triphop, acid jazz, ambient en deep house.

In muziek is sprake van improvisatie (naar het Latijn: onvoorzien), wanneer de muziek niet of niet geheel van tevoren is vastgelegd, en door musici tijdens de uitvoering spontaan wordt verzonnen. In de muziek wordt de term improvisatie gebruikt als tegendeel van de term compositie, waarbij een muziekstuk geheel of bijna geheel is vastgelegd.

Improviseren in de beste zin is meer dan "zomaar wat fiedelen" en kan als een kunst op zich worden beschouwd.

Met het woord altered kan men in jazzmuziek verschillende zaken aanduiden. Enerzijds kan het slaan op een specifieke toonladder (de altered scale), maar anderzijds kan het woord ook betrekking hebben op een typisch akkoord (altered chord of altered voicing) of een scordatura (een alternatieve snaarinstrumentstemming, altered tuning). Los daarvan betekent "altered" letterlijk gealtereerd, of meer specifiek: gewijzigd.

Als men bij de tensions (uitbreidingen van het akkoord, na de tonica, kwint, terts, en septiem) van een dominant septiemakkoord (grote terts, kleine septiem) een diatonische noot wijzigt, spreekt men van een alteratie. Als, bijvoorbeeld, in het akkoord C9 de diatonische negende noot (= de re) verlaagd, gewijzigd, of gealtereerd wordt, dan is het akkoord C7(b9). De b9 (= de reb) is dan een alteratie. Echter, dit akkoord is dan nog niet meteen een altered akkoord...

Thomas 'Fats' Waller (New York, 21 mei 1904 - in de Santa Fé Express, 15 december 1943) was een Amerikaanse jazzmuzikant. Hij was organist en pianist.

Fats Waller werd geboren als de zoon van een dominee. In de kerk leerde hij spelen op het orgel, vergezeld door zijn moeder.

In 1918 boekte Waller zijn eerste succesje, nadat hij een talentenjacht had gewonnen met het spelen van Carolina Shout van James P. Johnson. Hij had dit nummer leren spelen door het observeren van een pianiste die dit nummer uitvoerde. Niet veel later zou hij pianolessen nemen bij Johnson, de componist van dat nummer.

George Albert Shearing (Londen, 13 augustus 1919 - New York, 14 februari 2011 was een Brits-Amerikaans jazzpianist.

Shearing werd blind geboren en leerde op driejarige leeftijd pianospelen. Na beperkte opleiding en uitgebreid luisteren naar jazzopnames, begon hij in hotels, clubs en pubs in de omgeving van Londen te spelen, soms solo, nu en dan met dansorkesten.

In 1940 sloot Shearing zich aan bij de populaire band van Harry Parry, een ster in het Verenigd Koninkrijk. Hij trad op voor de BBC, speelde met de in Londen gevestigde groepen van Stephane Grappelli in de vroege jaren veertig en won zeven opeenvolgende Melody Maker polls.

Steps Ahead was een jazzrock/fusion-groep in de jaren 80 en 90 die een fusie speelde van onder andere hardbop en latin.

De groep heette eerst Steps. Ten tijde van het succesvolste album van de groep, ook Steps Ahead geheten, bestond de band uit Mike Mainieri (vibrafoon), Michael Brecker (tenorsax), Eddie Gomez (contrabas), Peter Erskine (slagwerk) en werd Eliane Elias geïntroduceerd op piano.

In de jaren 90 viel de groep uiteen, maar op 10 juli 2005 gaf de groep een reünieconcert op het North Sea Jazz Festival met Mike Mainieri (vibrafoon), Bill Evans (sopraan- en tenorsax), Richard Bona (basgitaar), Steve Smith (drums) en Mike Stern (gitaar).

Bud Powell (New York, 27 september 1924 – aldaar, 1 augustus 1966) was een Amerikaanse jazzpianist. Hij wordt algemeen gezien als een van de beste en meest invloedrijke pianisten in de geschiedenis van de jazz. Hij speelde een sleutelrol in de ontwikkeling van de bebop. Zijn virtuositeit als pianist leverde hem de bijnaam "de Charlie Parker van de piano" op.

Powells vader was eveneens pianist, net als zijn broer Richie. Powell leerde veel van Thelonious Monk, die zijn compositie "In Walked Bud" aan Powell opdroeg. Powells eerste opnamen werden gemaakt met de Cootie Williams Band in 1942-44, toen hij 20 jaar oud was. Zijn laatste opnamen stammen uit 1964 op Birdland na zijn terugkeer naar de VS na enkele jaren in Europa.

Jean-Luc Ponty (Avranches, 29 september 1942) is een Franse jazzviolist.

Ponty was de eerste violist die verder ging dan het spelen van swing. Hij liet zich beïnvloeden door niet-violisten die veel modernere jazz speelden zoals Charlie Parker, John Coltrane en Clifford Brown. Zijn eerste platen zijn dan ook erg bebop. Later werd hij een van de grote namen uit de jazzrock-stroming. Hij gebruikte onder andere elektrisch viool en synthesizers.

Charles Mingus jr. (Nogales (militaire basis, Arizona), 22 april 1922 – Cuernavaca (Mexico), 5 januari 1979) was een Afro-Amerikaanse contrabassist, pianist, componist en orkestleider die met name in de late jaren vijftig en de vroege jaren zestig een van de toonaangevende figuren in de jazz was.

Kenmerkend voor het werk van Mingus is de combinatie van in de big band- en rhythm and blues-traditie gewortelde arrangementen met bebop-achtige improvisaties. Zijn band vormde de springplank voor jazzvernieuwers als Eric Dolphy en Rahsaan Roland Kirk.

Pat Metheny Group is een jazz- en jazzrockgroep opgericht in 1977.

Belangrijkste leden van de groep zijn gitarist en bandleider Pat Metheny, keyboard speler en pianist Lyle Mays en bassist Steve Rodby (sinds 1981 lid van de groep). Naast deze kernleden heeft de band verschillende tijdelijke leden gehad.

In 1985 scoorde de groep samen met David Bowie een nummer 1-hit in Nederland met het nummer This is not America. De muziek kenmerkt zich door een lyrische manier van spelen. Pat Metheny doet ook soloprojecten met gastmuzikanten.

Al Di Meola (Jersey City, 22 juli 1954) is een Amerikaans fusiongitarist.

Earl Kenneth Hines, vooral bekend als Earl 'Fatha' Hines (Duquesne (Pennsylvania), 28 december 1903 - Oakland (Californië), 22 april 1983) was een Amerikaanse jazz-pianist en bigband-leider. Hij wordt wel de eerste moderne jazzpianist genoemd en heeft de jazz in de twintigste eeuw mede vormgegeven.

Zijn ouders waren muzikaal: zijn vader speelde cornet in een brassband in Pittsburgh en zijn moeder was kerkorganiste. Net zoals zijn vader probeerde Earl cornet te spelen, maar stapte later over op de piano en nam les. Toen hij 17 was, ging hij spelen bij Lois Deppe & his Serenaders, die optrad in een nachtclub in Pittsburgh. Hines' eerste plaatopnamen waren met deze band: vier opnames voor Gennett Records, in 1923, waaronder een compositie van Hines' hand, 'Congaine'. Twee verschenen er op plaat. Een maand later ging het orkest opnieuw de platenstudio in voor opnamen.

Benjamin David (Benny) Goodman, bijnaam The King of Swing (Chicago, 30 mei 1909 - New York, 13 juni 1986) was een beroemd Amerikaans jazzmusicus.

Als zoon van arme Joodse immigranten leerde hij klarinet spelen in een jeugdorkest dat door een goed doel werd gefinancierd. Op school leerde hij ook drummer Dave Tough kennen. Hij bleek al op jonge leeftijd een getalenteerd muzikant en speelde mee met The Austin High School Gang. Op twaalfjarige leeftijd imiteerde hij al de bekende bandleider en klarinettist Ted Lewis. Het was tijdens zo'n concert dat Ben Pollack hem ontdekte. Benny Goodman zou in 1926 met Pollacks orkest zijn eerste plaatopnames maken.

John Birks "Dizzy" Gillespie (Cheraw (South Carolina), 21 oktober 1917 - Englewood (New Jersey), 6 januari 1993) was een toonaangevend Amerikaanse jazztrompettist, bandleider en componist. Hij begon met trompetspelen op z'n dertiende.

Gillespie verhuisde naar Philadelphia in 1935 om daar in 1937 met Teddy Hill een eerste ensemble te vormen. In het begin van de jaren veertig speelde hij reeds samen met jazz-grootheden Charlie Parker, Thelonious Monk en Kenny Clarke.

In 1945 begon hij zijn eigen kleine ensembles te leiden om de toen nieuwe bebop-muziek te spelen. Hij leidde zijn eigen bigband van 1946 tot 1950. Gillespie maakte in die periode pionierswerk in de jazzstroming, waarin zijn muziek bestond uit een fusie tussen jazz, Latijns-Amerikaanse en Afro-Amerikaanse muziek. Zijn belangrijkste project uit de jaren zestig was een groep met onder andere James Moody. Hij deed destijds ook nog een gooi naar het presidentschap maar werd niet verkozen.

Ella Fitzgerald (Newport News, 25 april 1917 – Beverly Hills, 15 juni 1996) was een Amerikaans jazz-zangeres die wordt beschouwd als een van de grootste jazz-zangeressen ooit. Ze werd dan ook roemend 'The First Lady of Song' genoemd en won dertien Grammy Awards. Fitzgerald had een groot bereik van vier octaven, een duidelijke uitspraak en haar stem leende zich tevens prima voor scatzang. De enige kritiek was dat haar zang zich eigenlijk niet leende voor het wat minder opgewekte repertoire.

Ella Fitzgerald had een moeilijke en arme jeugd. Ze was het jaar voor haar grote doorbraak zelfs dakloos.^[bron?] Ze werd ontdekt bij een amateurwedstrijd in het najaar van 1934 in het Apollo Theater in Harlem, New York. Vervolgens nam Chick Webb haar in zijn orkest op, en zo vergaarde Fitzgerald haar roem. Met hem nam ze vanaf 1935 voor Decca Records platen op, waarvan haar bewerking van het kinderliedje A-Tisket, A-Tasket een hit opleverde. Toen Webb in 1939 overleed, werd het orkest omgedoopt tot Ella Fitzgerald and her Famous Orchestra, met matig succes.

Armando Anthony "Chick" Corea (Chelsea (Massachusetts), 12 juni 1941) is een Amerikaans jazzpianist/toetsenist en componist.

Onder collega-jazzpianisten wordt Corea beschouwd als een van de meest invloedrijke pianisten sinds Bill Evans (naast Herbie Hancock, Keith Jarrett en McCoy Tyner). Hij nam deel aan de ontwikkeling van de fusion-beweging als lid van Miles Davis' groep in de jaren zestig en vervolgde dit pad individueel met Return To Forever (met onder anderen Stanley Clarke en Al Di Meola in de jaren zeventig. Momenteel is hij actief bezig met zijn Elektric Band.

Hij speelde met Herbie Hancock, Sarah Vaughan, Miles Davis, Gary Burton, Chaka Khan en Friedrich Gulda; zijn stijl werd beïnvloed door Ornette Coleman, John Cage en Karlheinz Stockhausen.

Billy Cobham (Panama, 16 mei 1944) is een Panamees-Amerikaans drummer. Eind jaren zestig begon hij als jazzdrummer bij onder andere Horace Silver en Miles Davis.

In de jaren zeventig werd hij wereldberoemd als drummer van het Mahavishnu Orchestra van gitarist John McLaughlin. De fusion en jazzrock die deze band speelde, boden Cobham ruime gelegenheid om een drumstijl te ontwikkelen met invloeden van rock en funk, die in die tijd zeer vernieuwend was. Tijdens optredens waren zijn solo's een concert op zich en zijn drumstel was vaak zo uitgebreid dat hij af en toe moest gaan staan om het nog te kunnen bespelen.

Hierna speelde hij samen met een groot aantal bekende musici, onder anderen Chick Corea, Herbie Hancock en Count Basie. Ook werkte hij samen met Grateful Dead.

William (Count) Basie (Red Bank, 21 augustus 1904 – Hollywood, 26 april 1984) was een Afro-Amerikaanse jazzpianist, organist, bigbandleider en zelfbenoemd "Count of Jazz". Tot zijn bekendste nummers horen One O'Clock Jump and Jumpin' at the Woodside.

Een aantal jaren toerde Bill Basie in het vaudevillecircuit als solist en begeleider van blueszangers. In 1928 speelde hij bij de Blue Devils van Walter Page om vervolgens pianist te worden bij de Bennie Moten Band in Kansas City, Missouri. Na Motens dood in 1935 werd Basie bandleider en begon hij zich "Count Basie" te noemen. Met het nummer One O'Clock Jump werd hij nationaal beroemd.

A Love Supreme (1965) is een album van de Amerikaanse jazzsaxofonist John Coltrane.

De vierdelige suite werd door het John Coltrane-kwartet opgenomen in de Van Gelder Studio in New Jersey, met McCoy Tyner op piano, Elvin Jones op drums en Jimmy Garrisson op bas.

Het album kwam tot stand gedurende de Afro-Amerikaanse strijd voor gelijke rechten in de Verenigde Staten. Coltrane wilde met A Love Supreme een spirituele eenheid creëren, om zo door middel van zijn muziek maatschappelijke veranderingen teweeg te brengen. Coltrane beschouwde het album als zijn "geschenk aan God".

Het Coltrane-kwartet heeft de suite slechts een keer live op een podium gebracht, tijdens het Antibes Jazz Festival in juli 1965.

Afro-Bossa is een album van de Amerikaanse bandleider, componist en pianist Duke Ellington. Het werd opgenomen in december 1962 en januari 1963 en kwam in 1963 uit op het label Reprise, het toen nog jonge platenlabel van zanger Frank Sinatra. De composities zijn oude (zoals "Pyramid" uit 1938) en nieuwe werken en vormen op dit album een suite.

Afro-Cuban is een studioalbum van jazztrompettist Kenny Dorham, dat in 1955 door Blue Note Records werd uitgegeven. Dorham nam de muziek op in de Van Gelder Studio te Hackensack (New Jersey). De muzikale productie werd door Alfred Lion verzorgd. Vier nummers werden op 29 maart 1955 opgenomen en vervolgens als mini-lp (serienummer BLP 5065) uitgegeven. In 1957 bracht Blue Note een elpee uit met daarop acht nummers, waarvan vier nummers op 30 januari 1955 waren opgenomen en niet eerder waren uitgegeven. Afro-Cuban werd in 2007 op compact disc uitgegeven, met als bonusnummers een alternatieve opname van "Minor's Holiday" en het op 30 januari 1955 opgenomen "Echo of Spring".

And if is het tweede muziekalbum, dat de Israëlische Anat Fort opnam voor ECM Records. De muziek bestaat uit zeer rustige, ingetogen jazz in triosamenstelling. Het album is opgenomen in de Rainbow Studio te Oslo onder leiding van geluidstechnicus Jan Erik Kongshaug. Het album is opgenomen in februari 2009 en kwam (eerst) op 20 augustus 2010 op de markt. Die lange termijn is normaal binnen de producties van ECM Records.

Het album bevat twee hommages aan drummer Paul Motion.

Ascension is een jazzalbum van John Coltrane, opgenomen en uitgebracht in 1965. Het wordt vaak beschouwd als een 'keerpunt'- album, omdat het een breuk markeert met zijn voorgaande, meer conventionele albums.

Vanaf Ascension kenmerken de albums van John Coltrane zich door een lossere benadering van de muziek op de wijze van de freejazz. Waar hij voordien de voorkeur gaf aan een kwartet-formatie, opteert hij nu voor een groter orkest. In een radio-interview beschreef Coltrane Ascension als "a big band thing", ook al lijkt het helemaal niet op bigband opnames die er aan voorafgingen. Mogelijk het meest voor de hand liggend antecedent voor het album is het door Ornette Coleman met een voor de gelegenheid verdubbeld kwartet opgenomen Free Jazz (1960), een freejazz album met collectieve interpretaties binnen een 40 minuten durend optreden zonder breaks.

Bitches Brew is een album van de Amerikaanse jazzmuzikant Miles Davis, uitgebracht in 1970.

Bitches Brew werd in 1969 in lange geïmproviseerde jamsessies opgenomen met musici als Wayne Shorter, Joe Zawinul, Jack DeJohnette, Chick Corea en invloedrijke producer Teo Macero. Het album was een van de eerste commercieel succesvolle platen in het jazzrockgenre, waarin het akoestische jazzgeluid werd vervangen met niet-traditionele jazzinstrumenten als bas- en elektrische gitaar en elektronische piano.

Bitches Brew hielp Miles Davis aan zijn eerste Gouden Plaat in de Verenigde Staten. In 1971 kreeg hij een Grammy Award in de categorie "Best Jazz Performance". In 1999 kreeg Bitches Brew een plaats in de Grammy Hall of Fame. Ook werd het album in 2003 opgenomen in de lijst van 500 beste albums aller tijden opgesteld door Rolling Stone magazine.

Blue Note Trip is een serie verzamelalbums uit Nederland waarvan het eerste deel in 2003 verscheen.

De serie is opgericht door het platenlabel Blue Note. De albums bevatten jazzmuziek van dat label, die wordt gecombineerd met dansmuziek. Naast de albums, organiseert Blue Note ook regelmatig Blue Note Trip clubavonden in diverse steden. Zo werden deze feesten al gehouden in grote steden als New York en Berlijn.

De eerste drie cd's werden gemixt door DJ Maestro. Het vierde en vijfde deel werden gemixt door het Berlijnse collectief Jazzanova. Hierna werden het zesde tot en met tiende deel weer gemixt door DJ Maestro.

Crescent is een studioalbum van jazzsaxofonist John Coltrane uit 1964, uitgevoerd door een kwartet bestaande uit McCoy Tyner, Jimmy Garrison, Elvin Jones en Coltrane zelf.

De nummers op het album zijn originele composities van Coltrane waarop hij als leider tenorsaxofoon speelt. Het wordt beschouwd als Coltranes 'donkerste' album. Alleen "Bessie's Blues", en een samba-getinte groove middenin zijn lichter van toon. De muziek betekent Coltranes terugkeer naar een nauwgezette vorm en structuur, na verscheidene jaren van experimenteren met vrijere vormen, afgewisseld met ballads.

Giant Steps is een van de bekendste albums van jazzsaxofonist John Coltrane dat in 1959 werd uitgebracht door het jazz-label Atlantic. Het album was een enorme vernieuwing in de jazz.

Giant Steps betekende op meerdere gebieden een nieuw begin voor John Coltrane, zo was het zijn eerste album voor Atlantic en waren alle nummers op het album door Coltrane zelf geschreven. Giant Steps is een van de bekendste jazzalbums geworden, doordat Coltrane een totaal andere, vernieuwende weg insloeg. Zijn solo op "Countdown" is hier een voorbeeld van.

Het album Giant Steps wordt over het algemeen gezien als het afscheid van Coltrane aan de bebop stijl.

In a Silent Way (1969) is een album van de Amerikaanse jazzmuzikant Miles Davis.

In a Silent Way is een van de eerste albums waar Miles Davis tegen de traditie in gebruik maakt van elektrische instrumenten en wordt daarom beschouwd als een van zijn eerste jazzfusion opnames.

Het album is geproduceerd Teo Macero wiens werk als arrangeur en editeur een belangrijke bijdrage levert aan de sound van de opname. Voor de muzikale bezetting deed Davis een beroep op nieuwkomers zoals Joe Zawinul, Chick Corea, John McLaughlin en Dave Holland.

Sketches of Spain is een jazz-plaat van Miles Davis en Gil Evans, die de arrangementen en het dirigeerwerk voor zijn rekening nam. De plaat werd in 1960 uitgegeven door Columbia. De opnames vonden plaats in november 1959 en maart 1960 in de 30th Street Studio in New York. Na Miles Ahead en Porgy and Bess, was Sketches of Spain de derde samenwerking tussen Miles Davis en Gil Evans. Het werd de eerste plaat die het jazzpubliek met Spaanse muziek in aanraking bracht en niet louter met Latinoritmes, rumba's of tango's.

Sketches of Spain is een bewerking van Concierto Aranjues en Concerto Andaluz van Joaquín Rodrigo. Uitgegeven door Pulips (stereo 838450 LY).

Standards Volume 1 is een muziekalbum uit 1983 van Keith Jarrett, Gary Peacock en Jack DeJohnette. De heren speelden eerder met elkaar, maar nog niet echt in deze samenstelling. Tijdens de samenwerking speelde het trio voornamelijk eigen composities. In januari 1983 kwamen de drie bij elkaar in New York om eens geen eigen, maar andermans werk te spelen. Dit pakte dermate gunstig uit dat er in een maand tijd voldoende materiaal was om drie albums uit te geven. Er werden destijds eerst elpees uitgegeven en later volgde compact discs. Daardoor bleef de speelduur beperkt tot ongeveer 45 minuten.

• Keith Jarrett – piano
• Gary Peacock – bas
• Jack DeJohnette – slagwerk.

The President Plays with the Oscar Peterson Trio is een jazzalbum dat tenorsaxofonist Lester Young ("The prez") in New York op 28 november 1952 samen met The Oscar Peterson Trio (hier eigenlijk een kwartet) opnam.

Dezelfde nummers zijn ook te horen op het verzamelalbum Lester Young with The Oscar Peterson Trio uit 1997 dat Verve uitbracht en op The Complete Lester Young Studio Sessions On Verve uit 1999. Na 1950 nam Youngs kracht af als gevolg van zijn alcohol- en marijuanaverslaving. Niet alle jazzcritici zijn het er echter over eens dat Young veel minder goed zou zijn beginnen spelen als gevolg van de racistische behandeling die hij in het leger had moeten ondergaan. Young bleef volgens hen ook na de Tweede Wereldoorlog goede platen opnemen. Daartoe rekenen ze ook dit album uit 1952/1956. The prez heeft soms wel wat moeite met het afmaken van zijn muzikale frases (die hij opvallend kort houdt) en redt zich er af en toe met een handigheidje uit.

The Tatum Group Masterpieces zijn een serie albums van Art Tatum voor het Pablo Label. De producent is Norman Granz. The Tatum Group Masterpieces bevat een aantal cd’s die zéér bekend zijn geworden en die door velen worden gezien als absolute meesterwerken. Op alle cd’s zijn ook grootheden te horen uit de jazz zoals Benny Carter, Roy Eldridge, Lionel Hampton, Buddy Rich, Harry Edison, Barney Kessel, Jo Jones, Buddy DeFranco en Ben Webster. Minder bekend, maar minstens zo belangrijk was bassist Red Callender die op vier van de acht albums contrabas speelt. Er zijn in totaal 8 albums voor de serie opgenomen in een periode van 2 jaar tussen 1954 en 1956. In die tijd werden ook The Tatum Solo Masterpieces opgenomen. Tatum overleed in 1956.

Art Tatum (Toledo (Ohio), 13 oktober 1909 – Los Angeles, 5 november 1956) was een Amerikaans jazzpianist die zich kenmerkte door zijn aanleg voor improvisatie en de sprongtechniek van zijn linkerhand.

Tatum leed bij zijn geboorte aan een oogkwaal waardoor hij beperkt zicht had. Hij speelde vanaf zijn jeugd piano en speelde professioneel in Ohio, voordat hij verhuisde naar New York in 1932.

Tatum werd geïnspireerd door zijn tijdgenoten James P. Johnson en Fats Waller en had invloed op andere jazzpianisten zoals Thelonious Monk, Chick Corea en Oscar Peterson.

Time Out is een studioalbum van het Dave Brubeck Quartet, dat verscheen in december 1959. De titel verwijst naar het feit dat Brubeck in dit album experimenteerde met van de in de jazz gebruikelijke vierkwartsmaat afwijkende maatsoorten ("time").

Hoewel het album een experimenteel karakter had, de platenmaatschappij maar met moeite te overtuigen was van het uitbrengen van dit album en de aanvankelijke kritieken negatief waren, werd juist dit album van het Dave Brubeck Quartet hun grootste succes. Het album bereikte de tweede plaats in de Billboard Album Top 200. Er werden van dit album, als eerste jazzalbum, meer dan een miljoen exemplaren verkocht.

Whims of Chambers is een jazzalbum van contrabassist Paul Chambers, dat in 1956 door Blue Note Records werd uitgegeven. Op dit album werd hij bijgestaan door trompettist Donald Byrd, tenorsaxofonist John Coltrane, gitarist Kenny Burrell, pianist Horace Silver en drummer Philly Joe Jones. Ze namen het album op 21 september 1956 op in de Van Gelder Studio te Hackensack (New Jersey). Alfred Lion verzorgde de muzikale productie en werd daarbij geholpen door geluidstechnicus Rudy Van Gelder.

Philip Arthur Larkin (Coventry, 9 augustus 1922 – Hull, 2 december 1985) was een Engels schrijver, dichter en jazz-criticus. Hij werd geassocieerd met The Movement.

Larkin werd geboren als enige zoon van Sydney Larkin, een schatbewaarder in Coventry. Hij ging naar school in het City's King Henry VIII School in Coventry, daarna ging hij naar St. John's College in Oxford. Hij kon hier met enig geluk zijn diploma behalen. De oorlog was namelijk al begonnen en Larkin werd opgeroepen door het Britse leger maar werd afgekeurd doordat hij slecht zag.

Na zijn studie ging Larkin weer bij zijn ouders wonen, waarna hij in 1943 bibliothecaris werd in Shropshire. Eerder al, in 1940, was Larkins eerste gedicht 'Ultimatum' gepubliceerd in The Listener, en ook in 1943 verschenen A Stone Church Damaged By A Bomb, 'Mythological Introduction' en I dreamed of an out-thrust arm of land in het blad Oxford Poetry; nu hij bibliothecaris was, ging hij gewoon verder met het schrijven en publiceren van gedichten. In 1946 verscheen zijn eerste novelle Jill en vlak daarna, in 1947, werd A Girl in Winter uitgebracht. Larkin was ondertussen bibliothecaris aan de Universiteit van Leicester, daarna ging hij naar de Universiteit van Belfast. In Belfast werd XX poems gepubliceerd.

Harry Emmery is een Nederlandse contrabassist, componist, arrangeur, muziek-producer en -docent (onder andere aan het Rotterdams Conservatorium).

Emmery begon zijn studie klassiek contrabas aan het Rotterdams Conservatorium op 12-jarige leeftijd. Daar speelde hij cello, contrabas en basgitaar. Harry Emmery speelde in verscheidene bands, zoals The Serenade, The Lucy Steymel Band, Peter Blanker Consort en bij Joost Nuissl. Na deze periode is hij overgestapt naar de jazz.

Fat Freddy's Drop is een zevenkoppige band uit Wellington, Nieuw-Zeeland, waarvan de muzikale stijl wordt gekenmerkt door een combinatie van dub, reggae, soul, jazz, rhythm-and-blues en techno.

Oorspronkelijk is het een jamband die werd samengesteld in de late jaren 90 door muzikanten van andere bands in Wellington. De bandleden bleven in de eerste jaren spelen bij de verschillende bands waar ze lid van waren zoals The Black Seeds, TrinityRoots, Bongmaster en andere bands. Fat Freddy's Drop staat ​​bekend om hun improvisatie tijdens de liveoptredens. De liedjes op hun studioalbums zijn versies van nummers die in loop der jaren live zijn gespeeld tijdens tournees in Nieuw-Zeeland en in het buitenland: de inspiratie voor de liedjes kwam tijdens de tournees en daarna namen ze de liedjes in de studio op.

Susanne Alt (Würzburg, 15 april 1978) is een Duitse saxofoniste met als thuisbasis Amsterdam.

Alt leerde als kind piano en gitaar spelen van haar ouders. Haar vader, Hans-Joachim Alt is componist, dichter en pianoleraar. Haar moeder, Maria Alt, is gitaarlerares. Met saxofoon begon ze op haar twaalfde.

Van 1993 tot 1996 volgde ze klassieke saxofoon aan het Meistersingerkonservatorium te Neurenberg en in 1996 won ze de Siemens-Jazz-Förderpreis, waarna ze jazz-saxofoon ging studeren aan het Conservatorium van Amsterdam.

Kim Petra Hoorweg (Utrecht, 9 december 1992) is een Nederlandse jazzzangeres.

Kim Hoorweg verhuist al snel na haar geboorte naar Rotterdam. Op jonge leeftijd begint zij met cellolessen, maar als ze op twaalfjarige leeftijd dankzij haar vader, pianist Erwin Hoorweg, in contact komt met Trijntje Oosterhuis, raakt ze geïnspireerd door jazz. Vanaf dat moment neemt Hoorweg zanglessen.

Joe Vanenkhuizen (Joop van Enkhuizen) (Wormerveer, 24 juni 1939) is een Nederlandse accordeonist-saxofonist en componist. Hij speelde onder andere met Han Bennink, Bert van den Brink, Pierre Courbois, Bennie Green en Horace Parlan.

Van Enkhuizen krijgt op tienjarige leeftijd van zijn ouders een knopaccordeon en drie jaar les van zijn grootvader. In 1956 besluit hij saxofoon te gaan spelen. Vanenkhuizen speelt begin jaren 60 enige tijd bij Chris Hinze in Frankrijk. Terug in Nederland speelt hij bij het Zaans Rhythm Quintet van Han Tromp. Met zijn eigen kwartet wint hij in 1965 het Loosdrecht Jazz Concours, waarna solo-optredens volgen bij onder andere het Trio Louis van Dijk.

Ilse Huizinga (ook Ilsa) (Beverwijk, 15 oktober 1966) is een Nederlandse jazzzangeres.

Huizinga groeide op in Nijmegen. Haar interesse in muziek werd al op zesjarige leeftijd gewekt toen het gezin een oude piano cadeau kreeg. Vervolgens werd ze een groot bewonderaarster van oude opnames van Ella Fitzgerald, Billy Holiday en Abbey Lincoln. Haar enthousiasme groeide verder toen ze een optreden van de zangeres Betty Carter bijwoonde op het North Sea Jazz Festival. Op zeventienjarige leeftijd nam ze haar eerste zangles. Later studeerde ze bij John de Mol en Gertjan Arentsen in Amsterdam.

Birdland is een bekende jazzclub in New York, opgericht op 15 december 1949 en vernoemd naar de Amerikaanse jazz-saxofonist Charlie Parker (die ook wel 'Bird' werd genoemd). Artiesten die er live-albums opnamen zijn onder meer Art Blakey, John Coltrane, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Miles Davis, Jimmy Smith en Lester Young.

De compositie Lullaby of Birdland (1952) van George Shearing is opgedragen aan deze jazzclub.

Birdland is tegenwoordig ook de thuisbasis van populaire muzikale evenementen als het Umbria Jazz Festival in New York en het jaarlijkse Django Reinhardt NY Festival.

Casablanca is een oude en beroemde jazzclub van Nederland. Al in 1946 dansten op deze plek, aan de Zeedijk te Amsterdam, de mensen op de jazzklanken van Kid Dynamite, Teddy Cotton en andere jazz grootheden.

De enige bewegende beelden en de enige geluidopnamen die van Teddy Cotton en Kid Dynamite bestaan, werden, -waarschijnlijk in de dancing 'Casablanca'- in het begin van de Tweede Wereldoorlog, gemaakt voor een propaganda-film op initiatief van de met de Duitse bezetter collaborerende NSB, als waarschuwing tegen de ontaarding van de Nederlandse cultuur door de verfoeilijke negermuziek. 'Barbarij' werd het vrolijk swingende nummer genoemd. De ironie wil, dat de film na WO2 als oorlogsbuit werd beschouwd en dus rechtenvrij door het Nederlands Jazz Archief van Herman Oppeneer ter beschikking kan worden gesteld. Onder meer voor de documentaire 'de Cotton Club' (NPS,1995) van Theo Uittenbogaard.

Jazzpodium de Tor is een jazzclub in de Nederlandse stad Enschede, ontstaan aan het eind van de jaren zestig uit een initiatief van de Oecumenische Jeugdraad van Enschede, die van mening was dat er voor de "oudere jeugd" van Enschede te weinig werd georganiseerd en die daarom wekelijks jazzconcerten ging organiseren.

De organisatie van deze concerten werd in 1973 overgenomen door de "Stichting Jazz in Enschede", later omgedoopt tot "Stichting Jazzpodium". De activiteiten van deze stichting concentreren zich in het onderkomen aan de Walstraat in Enschede, dat daardoor in de volksmond de naam "Jazzcafé de Tor" heeft gekregen.

Ronnie Scott's is de bekendste jazzclub van Londen en werd in 1959 opgericht door de Engelse jazzmusicus Ronnie Scott.

Enkele Nederlandse jazzmusici die er optraden zijn Rita Reys, Ann Burton en Laura Fygi. Beroemd zijn de concertopnamen die in 1974 werden gemaakt van een concert van Ella Fitzgerald en haar trio, die op elpee werden uitgebracht onder de titel Ella in London.

De Village Vanguard is een beroemde jazzclub in de wijk Greenwich Village in New York.

Onder meer Miles Davis, Duke Ellington, Barbra Streisand, Rita Reys, Bill Evans, Sonny Rollins en John Coltrane traden er op. De club werd opgericht door Max Gordon, en wordt sinds zijn overlijden in 1989 gerund door diens weduwe Lorraine Gordon.

Jazz in Duketown is het grootste gratis jazzfestival van Nederland in de open lucht.

Het wordt jaarlijks tijdens Pinksteren in de binnenstad van 's-Hertogenbosch georganiseerd. Bij Jazz in Duketown gaat het niet alleen om de muziek, maar ook om de gezelligheid in de stad. Vooral op de Markt is het dan druk en gezellig.

Vele bekende en minder bekende artiesten vullen de stad met hun oorstrelende jazzklanken. Maar er is ook ruimte voor experimentele jazz. Het festival wordt gehouden op 10 verschillende podia in de stad waarbij men kan genieten van zo'n 80 verschillende concerten in alle verschillende jazz-stijlen. Alle concerten zijn gratis toegankelijk.

Het Gent Jazz Festival is een meerdaags jazzfestival in de Belgische stad Gent. Het muziekfestival vindt elk jaar plaats in juli op de Bijlokesite. Het werd voor het eerst georganiseerd in 2002 onder de naam Blue Note Festival en vond toen nog plaats in het Gravensteen en op de Bijloke. Vanaf 2003 vond het festival telkens plaats op De Bijloke. In 2006 veranderde de naam in Blue Note Records Festival om in 2008 de naam Gent Jazz Festival aan te nemen.

Op Gent Jazz Festival komen zowel internationale mainstream en avant-gardejazz aan bod, als fusion van jazz met andere muziekstromingen. Tijdens de beginjaren viel het festival telkens samen met de Gentse Feesten. Na enkele jaren werd dit wat verschoven en nu valt enkel nog het laatste weekend van het festival samen met de Gentse Feesten. In 2011, tijdens de tiende editie, lokte het Gent Jazz Festival 38.000 bezoekers, verspreid over 8 festivaldagen.

Het Golden River City Jazz Festival is een jaarlijks jazzfestival in de binnenstad van Kortrijk. Het evenement, dat reeds bestaat sinds de jaren 1960, valt telkens samen met de 'septemberbraderie' doorheen de binnenstad en focust op nationaal en internationaal jazztalent. In 1970 werd naar aanleiding van het festival ook de Golden River City Jazz Band opgericht. Het festival betekende voor dit orkest, dat inmiddels al meer dan 30 maal een belangrijke rol gespeeld heeft op het jaarlijkse evenement, een belangrijke kans om samen te werken met internationale muzikanten. Een grote doorbraak vond plaats in 1973 toen de band de gelegenheid had om samen te werken met de Britse zangeres Beryl Bryden.

Het Grols Jazz Vesteval is een jaarlijks muziekfestival in de stad Groenlo waar voornamelijk jazz-, blues- en bigbandmuziek te beluisteren valt. Het festival wordt sinds 1987 georganiseerd en vindt plaats zowel buiten in de open lucht als in een tiental horecagelegenheden. De naam 'Vesteval' is een referentie aan de oude vestingstad Groenlo, vroeger Grol geheten, waar het festival in de binnenstad gehouden wordt. Het festival wordt georganiseerd door de Stichting Groenlose Jazzsociëteit, en gefinancierd door sponsors en donateurs.

Hoewel het de naam jazzfestival draagt, is er meestal een scala aan muziekbands die naast jazz ook blues, bigband, soul, zydeco of rock-'n-roll spelen. Met één passepartout kunnen alle gelegenheden bezocht worden. Enkele artiesten die ooit op het vesteval speelden zijn Piet Noordijk, Greetje Kauffeld, Rita Reys, Rosa King, het Rosenberg Trio, Benjamin Herman en de uit Groenlo afkomstige jazzpianist Peter Beets. Het festival wordt altijd gehouden op de eerste vrijdag in september. Maar in 2012 wordt het op zaterdag 1 september georganiseerd.

Het Jazz Festival Enkhuizen is sinds 1974 een jaarlijks jazzevenement in de binnenstad van Enkhuizen. Van een eenmalige gebeurtenis groeide het uit tot een vierdaags festival met binnenlandse en buitenlandse jazzartiesten. In 2013 viert het festival zijn veertigste jubileum.

Het eerste Enkhuizer jazzfestival vond plaats op zaterdagavond 20 april 1974. De initiator hiervan was de Enkhuizer Freetime Old Dixie Jassband, nadat zij het jaar ervoor optraden tijdens het Breda Jazz Festival.

Het eerste festival bestond uit een zogenaamde kroegentocht in zes lokale horecagelegenheden met evenzoveel jazzorkesten. Ter promotie hiervan werd er overdag een streetparade georganiseerd zoals deze kenmerkend is in New Orleans, de bakermat van de traditional jazz (tevens bekend als Dixieland). Deze streetparade is tegenwoordig nog steeds onderdeel van het festival.

Het Meer Jazz-festival is een jaarlijks driedaags jazzfestival dat eind mei of begin juni wordt georganiseerd in het Cultuurgebouw Haarlemmermeer te Hoofddorp. Het festival is gratis toegankelijk en biedt diverse jazz en jazz-gerelateerde stijlen, van traditionele New Orleans Jazz tot bebop en nu-jazz, blues, gospel, funk, latin en soul. De programmering varieert van internationaal bekende namen tot nieuw Nederlands talent en lokaal talent.

Tijdens jazz- en sessionavonden in het Hoofddorpse café ‘Concours’ ontstond bij een aantal Hoofddorpse musici het idee voor een jaarlijks festival. Omdat het plan vruchtbaar leek – en bleek – werd op 6 april 1994 Stichting Meer Jazz opgericht. De missie van de stichting is de bevordering van jazz en geïmproviseerde muziek in Haarlemmermeer. Meer Jazz organiseert ieder jaar in mei of juni het Meer Jazz Festival met het inmiddels Internationaal Big Band Concours en tweewekelijks – jaarrond – op zondag de jazzclub ‘Meer Jazz Café’.

Het Newport Jazz Festival wordt sinds 1954 elk jaar gehouden in de Amerikaanse plaats Newport (Rhode Island). Het festival werd opgezet door Elaine Lorillard.

In 1972 werd het festival een tijd in New York gehouden. Sinds 1981 wordt het weer gedeeltelijk in Newport gehouden, in het Fort Adams State Park.

In de afgelopen jaren hebben vele bekende artiesten hier opgetreden, zoals Betty Carter, Bob Dylan, Duke Ellington, Ella Fitzgerald, Dizzy Gillespie, Coleman Hawkins, Billie Holiday, Hank Jones, Steve Kuhn, Odetta, Arturo Sandoval, Louis Armstrong, Anita O'Day, Muddy Waters en Willie "The Lion" Smith.

Parkjazz is een tweejaarlijks openluchtjazzfestival in de binnenstad van Kortrijk. Het evenement, dat voor het eerst plaatsvond in 1998, vindt telkens plaats op de stemmige site van het Begijnhofpark, in het hartje van de Kortrijkse binnenstad en focust op regionaal, nationaal en internationaal jazztalent. De grote concerttent is het centrum van het gebeuren, waaromheen telkens een aangenaam festivalterrein wordt georganiseerd in het park.

Ascenseur pour l'échafaud is een Franse neo noir speelfilm uit 1958 geregisseerd door Louis Malle naar een scenario van Malle en Roger Nimier, gebaseerd op een roman van Noël Calef.

Florence Carala is de echtgenote van Simon Carala, een rijke industrieël met belangen in olievelden. Ze overtuigt haar geheime minnaar Julien er van om haar echtgenoot te vermoorden. Julien heeft een goed doordacht plan, dat echter wordt gedwarsboomd doordat hij vast komt te zitten in een lift. Ondertussen wordt zijn nieuwe auto gestolen door een jong stel terwijl Florence naar hem op zoek gaat door de straten van nachtelijk Parijs.

De film is ook bekend geworden door de muziek, die jazztrompettist Miles Davis ervoor maakte. Davis nam op 4 en 5 december 1957 alle nummers voor de film op, geïmproviseerd op een gelijke manier zoals ook Kind of blue tot stand kwam, met slechts een paar kleine aanwijzingen en grote lijnen voor zijn medemusici Barney Wilen, René Urtreger, Pierre Michelot en Kenny Clarke.

The Five Pennies is een Amerikaanse film uit 1959 van regisseur Melville Shavelson met in de hoofdrollen Danny Kaye en Barbara Bel Geddes.

The Five Pennies is een geromantiseerde biografie van jazzmusicus Red Nicols. De film was een succes in de bioscopen in de VS en kreeg vier Oscarnominaties voor Beste muziek, Beste originele liedje, Beste cinematografie en Beste kostuums.

Ernest Nichols, bijgenaamd 'Red' vanwege zijn rode haar, speelt kornet. Hij woont in een klein stadje waar hij nauwelijks de kost kan verdienen met zijn spel. Het grote geld ligt in New York en Nichols verhuist naar de grote stad. Daar is hij vooral te horen op de radio waar hij allerlei muzikale klusjes moet doen die niet zijn hart hebben. Zijn ware passie is jazzmuziek. Het zijn de jaren twintig van de vorige eeuw en jazzorkesten schieten de grond uit. Nichols sluit zich aan bij de band van Wil Paradise. Tijdens de optredens ontmoet hij de zangeres Bobbie Meredith en krijgt een relatie met haar. Ze trouwen en beginnen samen een Dixielandband onder de naam The Five Pennies. The band wordt een succes en er volgen uitgebreide tournees

The Glenn Miller Story is een Amerikaanse film uit 1954 van Anthony Mann met in de hoofdrollen James Stewart en June Allyson.

De film is gebaseerd op het leven van de Amerikaanse big bandleider en trombonist Glenn Miller (1904-1944). Hoewel de film zich probeert aan de feiten te houden, zijn een aantal gebeurtenissen wat opgeklopt en geromantiseerd.

The Glenn Miller Story was een groot succes in de bioscopen en kreeg goede kritieken. De film kreeg drie Oscar-nominaties en verzilverde er een, voor Beste Opgenomen Muziek.

Jammin the Blues is een Amerikaanse korte concertfilm uit 1944 geregisseerd door Gjon Mili en uitgebracht door Warner Bros.

In de film spelen de bluesmuzikanten Lester Young, Red Callender, Harry Edison, Marlowe Morris, Sid Catlett, Barney Kessel, Jo Jones, John Simmons, Illinois Jacquet, Marie Bryant, Archie Savage en Garland Finney. Kessel, die de enige blanke man in het gezelschap was, werd in de film niet goed belicht en smeerde bessensap op zijn handen zodat niemand zijn huidskleur zag.

De film was genomineerd voor een Oscar. In 1995 werd de film opgenomen in het National Film Registry.

The Jazz Singer is een Amerikaanse muziekfilm die op 6 oktober 1927 door Warner Music werd uitgebracht, en is bijzonder omdat hij herinnerd wordt als de eerste geluidsfilm die in meerdere theaters in Amerika draaide. Dit is niet geheel waar, er bestaan oudere films met geluid, maar die werden geen enorm succes als The Jazz Singer. Al Jolson had de hoofdrol, en het was de eerste van een serie zogenaamde sprekende films met hem.

Minnie the Moocher is een jazzstandardnummer van Cab Calloway en zijn orkest uit 1930. Het nummer is bekend door zijn uitvoerige vocale improvisatie (scat), zoals "Hi De Hi De Hi De Hi". Tijdens uitvoeringen werd het publiek uitgenodigd deze scat na te doen, wat op den duur vaak niet vol te houden was.

Minnie the Moocher werd in 1932 door de Fleischer Studios verwerkt in een tekenfilm van Betty Boop. In dit filmpje loopt Betty samen met het figuur Bimbo weg van haar gemene ouders. Ze schuilen in een grot, waar ze een spookwalrus tegenkomen. De geest begint Minnie the Moocher te zingen, geassisteerd door een orkest van geesten.

Jorge Anders, geboren als Jorge Etzensberger (Buenos Aires, 18 april 1939) is een Argentijnse jazz-klarinettist, tenorsaxofonist, bandleider en arrangeur. Hij woont en werkt in Amerika.

Anders, de zoon van een klassieke violist, studeerde klassiek klarinet en leerde zelf saxofoon spelen. In 1956 begon hij zijn eigen kleine groepen, in 1964 nam hij voor het eerst op met het Santiago Giacobbe Quintet. Hij speelde met Rodolfo Alchourron en Alfredo Remus en kwam in 1979 naar New York. Hij arrangeerde voor onder meer Machito, Mel Lewis en Mercer Ellington en nam in de periode 1980-1986 op met Butch Miles. Van 1982 tot 1987 was hij klarinettist in het Duke Ellington Orchestra onder leiding van Mercer Ellington. Sinds 1985 treed hij op met een eigen bigband, waarmee hij ook heeft opgenomen. Hij werkte verder mee aan platen van zijn dochter, de zangeres Gabriela Anders.

Luis Arcaraz Torras (Mexico-Stad, 5 december 1910 - aldaar, 15 december 1963) was een Mexicaanse bigband-leider en componist. Zijn orkest bracht Amerikaanse en Mexicaanse popsuccessen en was enorm populair, zowel in Latijns-Amerika als de Verenigde Staten. Daarnaast componeerde hij muziek voor Mexicaanse films.

Arcaráz wilde aanvankelijk stierenvechter worden, maar zijn ouders overtuigden hem ervan verder te gaan in zijn andere passie, muziek. Hij studeerde onder meer muziek in Spanje en toen hij weer in Mexico was, kreeg hij een baantje bij een radiostation, waar hij voor 38 cent per uur piano speelde en zong. Hij vestigde zo zijn naam en toen hij in 1928 met een orkest kwam, was dat meteen een succes.

Francy Boland (Namen, 6 november 1929 - Genève, 12 augustus 2005) was een Belgisch jazzpianist, componist en arrangeur.

Na te hebben samengespeeld met Bobby Jaspar, Sadi en Henri Renaud leidde hij samen met Kenny Clarke een octet waarvan opnames verschenen op het jazzlabel "Blue Note Records". Zijn componeertalent leverde hem spoedig internationale erkenning op. Boland schreef nummers voor de grootste radio-bigband in Europa en voor het "Count Basie Orchestra".

Christophe Dal Sasso (8 augustus 1968) is een Franse jazz-componist, arrangeur en bigband-leider.

Dal Sasso studeerde arrangement bij Ivan Julien. Hij heeft een eigen bigband, waarmee hij regelmatig speelde in club "Sunset" in Parijs. In zijn bigband hebben onder meer de gebroeders Stéphane en Lionel Belmondo, Sophie Alour en Gilles Naturel gespeeld. Met zijn bigband heeft hij twee platen opgenomen, in 2004 en 2011. In 2006 nam hij een album met onder meer Dave Liebman op, die deels beïnvloed is door klassieke muziek uit de twintigste eeuw (met name dodecafonie en de componiste Lili Boulanger) en George Russell. Als arrangeur was hij actief voor onder meer de broers Belmondo (hun plaat "Influence" met Yusef Lateef) en Fredrika Stahl.

Ib Niels Carl Glindemann (Kopenhagen, 27 september 1934) is een Deense jazz-trompettist, componist en bigband-leider.

Glindemann studeerde van 1952 tot 1956 trompet aan het conservatorium van Kopenhagen. In die tijd leidde hij de amateur-bigband Skyliners, die nummers in de stijl van Stan Kenton speelde. In 1956 leidde hij als theatermusicus een bigband van zestien man, waarmee hij opnames maakte. In 1958 werd hij muziekchef van de bigband van de net gestarte zeezender Radio Mercur. Tussen 1962 en 1964 was hij leider van Horsens Byorkester en tot 1968 leidde hij het Neue Tanzorchester van Danmarks Radio. Hierna concentreerde hij zich onder meer op het componeren van soundtracks voor films. In 1994 maakte hij een comeback met een bigband, waarmee hij ook optrad en een aantal albums maakte.

Luciano Biondini (Spoleto, 1971) is een Italiaanse jazz- en volksmuziek-accordeonist.

Bionidini begon op zijn tiende klassiek accordeon te spelen. Rond 1994 ging hij zich op de jazz richten. Hij speelde onder meer met Rabih Abou-Khalil, Dave Bargeron, Michel Godard, Lucas Niggli, Battista Lena, Gabriele Mirabassi, Enrico Rava, Tony Scott, Roberto Ottaviano, Maarten van der Grinten, Martin Classen en Enzo Pietopaoli op.Hij treedt regelmatig in een duo op met de Argentijnse saxofonist en klarinettist Javier Girotto.

Stian Carstensen (Eidsvoll, 5 januari 1971) is een Noorse jazz-accordeonist, -gitarist, banjospeler en -pianist.

Carstensen begon accordeon te spelen toen hij negen was, hij kreeg les van zijn vader en later vier jaar van een klassieke speler. Al snel speelde hij op radio, televisie en festivals, ook toerde hij in Amerika. Met zijn vader, een bassist, speelde hij swing. Toen hij 15 was speelde hij kort elektrische gitaar in een rockband, maar hij keerde terug naar de jazz en vormde met lokale musici een trio. Na een jaar als freelancer te hebben gewerkt studeerde Carstensen aan het conservatorium van Trondheim (1991-1993) en in die tijd richtte hij de groep Farmers Market op. De band was aanvankelijk een freejazz-kwintet, tot de groepsleden Bulgaarse volksmuziek ontdekten. Carstensen reisde naar Bulgarije, bezocht er dorpjes en bestudeerde de plaatselijke volksmuziek. Het resultaat van de studiereis was een op Moldejazz opgenomen live-album met de musici en vocalisten van Le Mystère des Voix Bulgares. Ook toerde hij vaak met Bulgaarse en Roemeense muzikanten.

Charles Cyril "Charlie" Creath (Ironton, 30 december 1890 - Chicago, 23 oktober 1951) was een Amerikaanse jazz-trompettist, -saxofonist, accordeonist en bandleider in de vroege jaren van de jazz.

Creath speelde hij in rondtrekkende circussen, theatergroepen en comedyshows. Ook leidde hij bands in Seattle. In de tweede helft van de jaren tien trok hij naar St.Louis, waar hij tot het eind van de jaren dertig muziekgroepen leidde op de stoomschepen die op de Mississippi voeren tussen St.Louis en New Orleans. Hij had zoveel succes, dat hij meerdere bands onder zijn leiding had. In 1927 had hij een groep met Fate Marable, evenals in de periode 1935-1938. Na een langdurige ziekte eind jaren twintig beperkte hij zich tot het bespelen van de saxofoon en accordeon. Eind jaren dertig opende hij een nachtclub in Chicago.

Bengt Hallberg (Göteborg, 13 september 1932 – Uppsala, 2 juli ? 2013) was een Zweedse jazz-pianist en -componist.

Hallberg begon met klassiek piano te spelen, maar op zijn dertiende schreef hij al zijn eerste jazzarrangement. In 1948 maakte hij zijn eerste plaatopnames met de bigband van Thore Jederby en in 1950 met zijn eigen trio. In die tijd speelde hij ook in het trio van Arne Domnérus, waarmnee hij in 1949 voor het eerst opnam. In de decennia erna speelde Hallberg vaak met Domnérus. In de jaren vijftig speelde hij veel met bezoekende Amerikaanse bezoekende musici, zoals Stan Getz, Clifford Brown en Quincy Jones. In de periode 1956-1963 speelde hij in de bigband van de Zweedse radio. Daarnaast studeerde hij van 1954 tot 1957 aan het conservatorium van Stockholm. Halverwege de jaren vijftig begon hij ook muziek te componeren voor films: tot 1988 schreef hij voor meer dan 25 films de soundtrack. Hij bleef echter in de jazz actief en nam regelmatig een plaat onder eigen naam op, onder meer als accordeonist.

Mat Mathews (werkelijke naam Mathieu Schwartz) (Den Haag 18 juni 1924 – Rotterdam, 12 februari 2009) was een jazzaccordeonist en maakte naam met een knopaccordeon (button-accordeon).

Hij maakte zijn eerste opnamen in 1944. Na de Tweede Wereldoorlog raakte hij beïnvloed door het spel van de Amerikaanse jazzaccordeonist Joe Mooney. Het emigreerde in 1952 naar de Verenigde Staten en nam toen de naam Mat Mathews aan. In de jaren 50 groeide hij uit to een accordeonist van naam. Hij werkte in 1954 met onder andere jazzzangeres Carmen McRae, en in de groepen die hij in die jaren leidde zaten prominente jazzmusici als fluitist Herbie Mann, drummers Kenny Clarke en Percy Heath, bassisten Milt Hinton, Oscar Petitford, pianisten Hank Jones, blazers Art Farmer, Gigi Gryce, Julius Watkins, Al Cohn, en gitaristen Joe Puma en Mundell Lowe. Met al deze musici maakte hij ook studio-opnamen. Hij beweerde dat hij voor een van zijn studiogroepen saxofonist John Coltrane had ingehuurd als sectieblazer.

Zeena Parkins (Detroit, 1956) is een Amerikaanse harpiste (standaard- en elektrische harpen), actief in vrije improvisatie, avant-gardejazz en artrock. Daarnaast speelt ze onder meer piano, accordeon, synthesizer en zelfgemaakte instrumenten. Ze heeft verschillende soloplaten gemaakt en opgenomen met talloze artiesten, zoals Björk, John Zorn, Elliott Sharp, Ikue Mori, Fred Frith, Chris Cutler, Lee Ranaldo en Anthony Braxton. Ze was lid van enkele experimentele-rockbands, waaronder News From Babel, Skeleton Crew, Keep the Dog en Cosa Brava. Ze heeft gewerkt met dansgezelschappen en choreografen, wat haar een Bessie Award opleverde. Ook werkte ze samen met videokunstenares Janene Higgins.

Fred Van Hove (geboren in 1937) is een Belgische jazzmusicus en een pionier op het gebied van Europese free jazz. Hij is pianist, accordionist, kerkorganist en klokkenspeler, een componist en werkt veel met vrije improvisatie. Hij staat bekend om zijn werk in de jaren '60 en '70 met de Duitse saxofonist Peter Brötzmann en de Nederlandse drummer Han Bennink. Hiernaast heeft hij gespeeld in verschillende duo's en heeft ook bekendheid verworven als solo-artiest.

Van Hove studeerde muziektheorie, harmonie en piano in België. Hij begon vanaf 1966 te spelen in saxofonist Peter Brötzmanns vroege quartet en sextet en is zodoende ook te horen op het album Machine Gun uit 1968. Later maakte hij deel uit van een trio met Brötzmann en drummer Han Bennink. Van Hove heeft sindsdien ook gespeeld in meerdere duo's, in het bijzonder met de saxofonisten Steve Lacy en Lol Coxhill en de trombonisten Albert Mangelsdorff en Vinko Globokar.

Placide Adams (New Orleans, 30 augustus 1929 - aldaar, 29 maart 2003) was een Amerikaanse dixieland-musicus. Hij was zanger, drummer en speelde contrabas.

Adams, een verre neef van Manuel Manetta, werd geboren in een muzikale familie. Zijn moeder, Dolly Douroux, leidde een familieband, waarin hij ging spelen toen hij een jaar of twaalf was. Zijn broer Jerry werd ook een bassist en een andere broer speelde banjo en gitaar.

In de jaren vijftig speelde hij in Papa Celestin Orchestra, later was hij actief in de rhythm & blues en speelde onder meer met Clyde McPhatter, Ruth Brown, B.B. King, Big Joe Turner en Roy Brown. In 1963 was hij lid van Sweet Emma & Her New Orleans Music en rond 1964 toerde hij met George Lewis in Japan. Hij speelde in de Preservation Hall Jazz Band en werkte met Alvin Acorn in een populair restaurant in New Orleans. In het Hilton Hotel leidde hij zelf veertien jaar de Placide Adams Dixieland Jazz Band tijdens de brunches.

Hayes Alvis (Chicago, 1 mei 1907 - New York, 29 december 1972) was een Amerikaanse jazz-bassist en -tubaspeler. Hij speelde onder meer in de orkesten van Earl Hines en Duke Ellington.

Alvis speelde aanvankelijk drums, maar stapte rond 1927 over op de tuba en bas. Hij werkte toen bij Jelly Roll Morton. Hij speelde van 1928 tot 1930 tuba in de band van Earl Hines en schreef ook arrangementen voor de pianist (bivoorbeeld 'Blue Nights'). In 1931 verhuisde Alvis naar New York, waar hij ging werken in Jimmy Noones Mills Blue Rhythm Band (1931-1934, 1936). Hij speelde hier ook af en toe baritonsaxofoon. Tevens was hij manager van de band. Van 1935 tot 1938 speelde hij in het orkest van Duke Ellington, waar toen ook bassist en tubaspeler Billy Taylor werkte. In sommige songs liet Ellington Alvis en Taylor allebei bas spelen: het was voor het eerst dat dat in de jazz gebeurde. Na zijn tijd bij Ellington werkte Alvis bij altsaxofonist Benny Carter, pianist Joe Sullivan en Louis Armstrong. In 1942 ging hij het leger in, waar hij tot 1945 werkte in de legerband van Sy Oliver. Na de Tweede Wereldoorlog speelde hij met pianist Dave Martin.

Michel Benita (Algiers, 1954) is een Algerijnse contrabassist die sinds het begin van de jaren tachtig actief is in de jazz.

Toen Benita vijf was, vertrok zijn familie naar Frankrijk, waar hij aan het conservatorium van Montpellier gitaar studeerde en later contrabas. Hij speelde in het zuiden van Frankrijk met onder meer Bill Coleman en had lessen bij Henri Texier.

In 1981 verhuisde hij naar Parijs, waar hij als studio- en sessiemuzikant ging werken. Hij werkte er onder meer met Joe Lovano, Lee Konitz, Michel Legrand, Horace Parlan en Archie Shepp. Hij speelde in het kwartet van François Jeanneau en, vanaf 1986, in diens Orchestre National de Jazz. In 1988 begon hij met de pianiste Rita Marcotulli, Dewey Redman en Aldo Romano een kwartet, waarmee hij onder andere zijn composities ging spelen en een paar platen opnam.

Roderick Victor Gaskin (New York, 23 november, 1934) is een Amerikaanse jazz-bassist.

Gaskin kreeg gitaar- en pianoles van zijn vader, later studeerde hij aan de New York School of Music. In 1962 ging Gaskin naar Los Angeles, waar hij speelde bij Paul Horn en Red Mitchell. Hij was bassist bij de Jazz Crusaders en werkte met onder meer Gerald Wilson en Monty Alexander. Hij nam op met Curtis Amy en Dupree Bolton en maakte deel uit van de West Coast-scene, waar hij Buddy Collette, Shelly Manne en Bud Shank begeleidde. In de periode 1966-1970 speelde hij in groepen van Cannonball Adderley (hij is onder andere te horen op diens liveplaat 'Mercy, Mercy, Mercy'). In 1970 speelde hij bas tijdens plaatopnames van bandleider Duke Ellington, in diens octet, kwintet, kwartet en trio-opnames.

Simon Brehm (31 december 1921 - 11 februari 1967) was een Zweedse jazz-contrabassist en bigband-leider. Later was hij eigenaar van het platenlabel Karusell.

Brehm speelde piano, klarinet en, vanaf 1938, gitaar. Hij speelde in verschillende bands, waaronder die van Charlie Norman, Carl-Henrik Norin en Arne Hülphers. In 1946 richtte hij een eigen band op, waarin onder meer Arne Domnérus, de door hem ontdekte zangeres Lill-Babs, Stan Hasselgard, Rolf Billberg, Mikkel Flagstad en Ove Lind actief zijn geweest. Met zijn groep of delen daarvan, of alleen, begeleidde hij internationale musici waaronder Hot Lips Page, Teddy Wilson, Sonny Clark, zangeres Annie Ross en Tyree Glenn. In de jaren veertig en vijftig speelde hij mee op vele tientallen plaatopnames, van bijvoorbeeld Zoot Sims, Quincy Jones, Lars Gullin, Jimmy Raney, radio-bigbandleider Harry Arnold en Don Gais.

Ernst Glerum (Deventer, 1955) is een Nederlandse bassist en componist.

Ernst Glerum studeerde klassiek contrabas aan het Sweelinck Conservatorium van Amsterdam. Naast zijn studie legde hij zich toe op de uitvoeringspraktijk van zowel geïmproviseerde als gecomponeerde muziek. Hij maakte enige jaren deel uit van het Asko Ensemble.

In wisselende combinaties trad hij op met onder meer Jan Cees Tans, Nedly Elstak, Sean Bergin, Curtis Clark, Theo Loevendie, Nico Bunink, Hans Dulfer, Steve Lacy, George Lewis, Lee Konitz, Uri Caine, Teddy Edwards, Bennie Maupin, Jimmy Knepper, Jamaladeen Tacuma, John Zorn, Bud Shank, Art Hodes en Don Byron, vaak samen met slagwerker Han Bennink.

Tony Overwater (Rotterdam, 24 maart 1965) is een Nederlandse jazz-bassist (contrabas en elektrische bas) en componist in de jazz en de geïmproviseerde muziek. In 2002 kreeg hij de Boy Edgar Prijs.

Overwater studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar hij les kreeg van onder meer John Clayton, Dave Holland en Charlie Haden. In 1989 startte hij zijn eerste groep, Scapes, en kreeg hij van de Stichting Jazz in Nederland (SJIN) een prijs voor de meest veelbelovende muzikant. In dat jaar toerde hij met Sunny en David Murray. Met hen zou hij in de jaren erop ook opnames maken, zoals de cd "A Sanctuary Within" uit 1992. Ook werd hij lid van het trio van Yuri Honing, waarmee hij vaak toerde en waarin hij nog steeds speelt. Met het trio heeft hij ook enkele platen opgenomen, de laatste verscheen in 2008. Verder is hij actief geweest in het trio DelFerro/Overwater/Paeffgen, wat ook enkele platen opleverde.

Hein van de Geyn (Schijndel, 18 juli 1956) is een Nederlandse bassist en componist.

Van de Geyn werd geboren in een muzikale familie. Hij studeerde 15 jaar viool en speelde daarnaast gitaar. Als tiener begon hij basgitaar te spelen. Nadat hij in 1977 op het Laren Jazzfestival de solistenprijs had gewonnen besloot hij contrabas te gaan spelen. Hij maakte zijn studie aan de conversatoria van Tilburg en Rotterdam af en vertrok in 1980 naar de Verenigde Staten.

Hij is een componist die op vele jazz-albums verschenen is, als frontman en als mede-artiest. In 1998 won Van de Geyn een North Sea Jazz-award.

Lonnie Plaxico (Chicago, 4 september 1960) is een Amerikaanse jazzbassist- en componist.

Op twaalfjarige leeftijd begint Plaxico met het bespelen van de basgitaar en vanaf zijn veertiende jaar wordt hij professioneel muzikant. Als hij twintig jaar oud wordt besluit hij naar New York te verhuizen en al snel wordt hij door de grote jazz-artiesten ontdekt. Hij treedt onder anderen op met Chet Baker, Dexter Gordon en Hank Jones. In 1978 wint Plaxico de Louis Armstrong Jazz Award.

Bekendheid bij het grote publiek krijgt Plaxico in 1982 door zijn plaats in de band van Wynton Marsalis en in Art Blakey's Jazz Messengers (1983–1986). Met Art Blakey neemt Plaxico twaalf albums op, waaronder het Grammy Award-winnende album, New York Scene. In 1986 voegt Plaxico zich bij de band Jack DeJohnette's Special Edition en vertrekt daar in 1993 om andere muzikale wegen in te slaan.

Tristan Honsinger (Burlington (Vermont), 23 oktober 1949) is een Amerikaanse cellist en componist in de free jazz.

Honsinger speelt sinds zijn negende cello. Hij studeerde kort aan het New England Conservatory en vanaf 1968 aan het conservatorium van Baltimore, maar was niet gelukkig in de klassieke muziek. In 1969 verhuisde hij naar Montréal, waar hij ging improviseren. In 1974 vestigde hij zich in Amsterdam en kort daarop in Parijs. Terug in Nederland speelde hij in de Instant Composers Pool (ICP) van Misha Mengelberg en Han Bennink. Ook werkte hij met Derek Bailey.

Ernst Reijseger (Bussum, 1954) is een Nederlands cellist. Hij is actief in de avant-gardejazz, de moderne klassieke muziek en de geïmproviseerde muziek.

Reijseger begon met cellospelen toen hij acht jaar oud was. Hij had les bij Anner Bijlsma, destijds eerste cellist van het Concertgebouworkest.

Reijseger begon in de vroege jaren zeventig met improviseren. Hij speelde samen met o.a. Derek Bailey, Martin van Duynhoven, Georg Gräwe en Gerry Hemingway. Hij trad toen al in heel Europa op, met o.a. Burton Greene, Sean Bergin en ook met dans- en theatergroepen.

John Abercrombie (Port Chester (New York), 16 december 1944) is een Amerikaanse jazzgitarist (elektrische en akoestische gitaren en mandoline). Zijn muziek is een mengeling van jazz (post-bop, progressieve jazz), folk en rock.

Abercrombie groeide op in Greenwich, Connecticut en begon op zijn veertiende gitaar te spelen. Hij studeerde gitaar aan Berklee College of Music, Boston, bij Jack Peterson, alsook harmonieleer en jazztheorie. Zijn vroege voorbeelden waren Jim Hall, Barney Kessel en Tal Farlow.

John Parricelli (Evesham, 1959) is een Britse jazz-gitarist.

Parricelli begon zijn muzikale loopbaan als gitarist in 1982. In de jaren tachtig maakte hij deel uit van de bigband Loose Tubes, waarmee hij drie albums opnam. Hij heeft gewerkt met onder meer Annie Whitehead, Kenny Wheeler, Norma Winstone, Lee Konitz, Paul Motian, Tim Whitehead, Chris Laurence, Peter Erskine, Vince Mendoza, Mark Lockheart, Julian Argüelles, Iain Bellamy, Andy Sheppard (met wie Parricelli een duo vormde), Gerard Presencer, Colin Towns en Stacey Kent. Parricelli is ook buiten de jazz actief en heeft veel bijdragen geleverd aan de opnames van muziek voor televisie en films.

Robben Ford (Woodlake, Californië, 16 december, 1951) is een blues-, jazz- en rockgitarist.

Robben Ford werd geboren in Woodlake en groeide op in Ukiah (Californië), kreeg op 13-jarige leeftijd gitaarles en kocht zijn eerste gitaar op 18-jarige leeftijd. Zijn vader Charles had zijn eigen Charles Ford Blues Band waarin Robben en zijn broers Mark Ford (mondharmonica) en Patrick Ford (drums) meespeelden. Tegenwoordig leidt Patrick de Ford Blues Band. Volker Strifler neemt gitaar en zang voor zijn rekening en begeleidt Robben ook als tweede gitarist.

Robben Ford verkreeg wereldwijde faam toen hij gevraagd werd om bij Miles Davis gitaar te spelen op zijn wereldtour in 1986, waar hij blues- and jazz-gitaar mengde en op spraakmakende wijze ten gehore bracht. Hij speelde ook op de platen en tours van Jimmy Witherspoon, George Harrison, Joni Mitchell met Tom Scott's L.A. Express, Little Feat en de Yellowjackets.

Kenny Burrell (Detroit (Michigan), 31 juli 1931) is een Amerikaans jazzgitarist. Hij is een van de weinige beroemde bebopgitaristen "van de oude garde" die nog leeft. Hij heeft een uiteenlopende verzameling genres gespeeld, hoewel altijd in de jazzhoek. Hij richtte zich uiteindelijk met name op de bebop en blues, ook gecombineerd, zoals vaak in de jazz. Zijn bekendste productie is waarschijnlijk "Midnight Blue", een van zijn ongeveer 90 eigen producties.

Joseph Garadus "Jimmy" Rosenberg (Asten, 10 april 1980) is een Nederlandse Sinti gitarist. Hij speelt gipsy jazz.

Jimmy is een zoon van Engelina (Papi) Weisz en Franco (Macky) Rosenberg, en een neef van Nonnie, Nous'che en Stochelo Rosenberg, leden van het vermaarde Rosenberg Trio.

Op tienjarige leeftijd trad hij op in de BBC-documentaire "Django’s Legacy", over de muziek van Django Reinhardt, en de invloed die diens muziek heeft gehad op latere generaties van musici. In dat jaar werd ook het trio Gipsy Kids opgericht, met Sani van Mullum op basgitaar en contrabas, en Falko Reinhardt (een achterneef van Django) op slaggitaar.

In 1991 trad hij op voor de Nederlandse televisie en op het "Djangofestival" in Parijs, en mocht in het Concertgebouw een duet spelen met violist Stéphane Grappelli, bekend van het Quintette du Hot Club de France. Een jaar later werd de naam van de Gypsy Kids veranderd in Gypsy Boys, en Jimmy werd vervangen door Kaatchie Rosenberg.

Koen De Cauter (Gent, 1950) is een Belgische multi-instrumentalist (gitaar, sopraansaxofoon, zang) in de jazz. Hij speelt onder meer jazz, zigeunerjazz, dixieland en musette en is een bekend vertolker van de liedjes van George Brassens. Hij is leider van het Waso Quartet.

Als saxofonist en gitarist is Koen De Cauter een autodidact. In 1975 richtte hij met Fapy Lafertin het Waso Quartet op, waarmee hij verschillende albums maakte en tot op de dag van vandaag actief is. In 1996 kwam een plaat van zijn groep Romani uit. De Cauter is de vader van vier muzikale zonen, met wie hij in de afgelopen jaren heeft samengespeeld: Dajo De Cauter (contrabas), Waso De Cauter (gitaar), Vigdis De Cauter (piano) en Myrddin De Cauter (klarinet).

Freddy Sunder (echte naam: Fritz Sundermann) (Antwerpen 4 juni 1931) is een Belgisch jazzmusicus, zanger, gitarist en dirigent.

Sunder studeerde als kind viool en was als 14-jarige al orkestzanger in bigbands en combo's. Toen hij 17 was, volgde hij gitaarlessen bij Marcel Bossu en ook harmonieleer en seriële muziek. In 1953 bracht hij zijn eerste albums uit, die toen nog gepromoot werden alsof hij een Amerikaans artiest was. Hij scoorde toen hits met "Kaw Liga", "Rio Rita" en "Calling Car Boogie". In 1961 richtte hij de groep The Clouds op.

Sunder speelde een tijdlang mee in het orkest van Willy Rockin en toerde onder meer in Europa, Afrika en Zuidoost-Azië. Hij speelde bij verschillende grote namen, zoals Peggy Lee, Sammy Davis Jr., Natalie Cole, Shirley Bassey en Toots Thielemans.

George Benson (Pittsburgh (Pennsylvania), 22 maart 1943) is een Amerikaanse jazzgitarist.

Benson begon al op achtjarige leeftijd te zingen in nachtclubs. In 1954 nam hij zijn eerste langspeelplaat op, en in 1960 richt hij een rockband op, waar hij gitaar in speelde, en zong.

Beïnvloed door Charlie Christian en Wes Montgomery begon hij mid-1960er jaren met jazz. Hij speelde samen met onder andere Miles Davis of als begeleider bij Lou Donaldson. In deze tijd ontwikkelde hij zich als een van de beste jazz-gitaristen ter wereld. In de 1970er jaren nam hij een reeks platen op voor het CTI-label van Creed Taylors, tot hij in 1976 overstapt naar Warner Brothers, waar hij met This Masquerade een miljoenenhit scoorde.

John Scofield (Dayton, Ohio, 26 december 1951) is een Amerikaanse jazz-gitarist en componist.

Scofield begon op zijn elfde al gitaar te spelen. Nadat hij door een leraar de muziek van Wes Montgomery, Jim Hall en Pat Martino had leren kennen kreeg hij belangstelling voor jazzmuziek. Van 1970 tot 1973 studeerde hij jazz aan het Berklee College of Music in Boston, Massachusetts. Een van de docenten daar was Gary Burton, waarmee Scofield later weer samenwerkte.

John Scofield werd als musicus bekend door zijn werk met de Billy Cobham/George Duke-Band. Daarna speelde hij met vele grote namen uit de wereld van de jazz-fusion zoals Charles Mingus, Herbie Hancock, Chick Corea, Joe Henderson, Pat Metheny, Gerry Mulligan, McCoy Tyner, Jim Hall en Chet Baker.

Juhani Aaltonen (Kouvola, 12 december 1935) is een Fins fluitist en saxofonist met name op het gebied van lichte klassieke muziek en jazz.

Aaltonen was een beetje een laatbloeier toen hij eind jaren 50 begon mee te spelen in allerlei muziekgezelschappen, die rondreisden in Finland. Dansen is erg populair in Finland met name bijvoorbeeld de tango. Een van de eerste betaalde baantjes kreeg hij in het jazzsextet van trompettist Heiki Rosendahl. Hij ging ongeveer gelijk studeren aan de Sibelius Akademie in Helsinki en waarschijnlijk maakte hij daar al kennis met Heikki Sarmanto met wie hij tot op vandaag samenspeelt. Samen trokken ze naar Boston om daar te studeren aan de Berklee College of Music en uit die tijd dateren ook hun eerste muziekalbums. Sarmanto en Aaltonen waren beide onder de indruk van de muziek van John Coltrane, dus de muziek van die eerste albums is daarop terug te voeren.

Abraham Elijah Most (New York, 27 februari 1920 – Los Angeles, 10 oktober 2002) was een Amerikaanse klarinettist, altsaxofonist en fluitist in de swing.

Most, een broer van fluitist Sam Most, begon zijn muziekloopbaan in het orkest van Les Brown (1939-1941). Na zijn militaire dienst speelde hij kort bij Tommy Dorsey (1946) en leidde hij een eigen kwartet. Eind jaren veertig vertrok hij naar Los Angeles, waar hij als studiomuzikant werkte, onder meer bij Pete Rugolo (1952), Lyle Murphy (1955) en Billy Bean. Daarnaast speelde hij in lokale clubs (soms met zijn broer) en op jazzfestivals.

Sean Bergin (Durban, 29 juni 1948 – Amsterdam, 1 september 2012 was een Zuid-Afrikaans jazzmusicus en bandleider. Sinds 1976 woonde hij in Nederland.

Sean Bergin was zich al jong bewust van de politiek in Zuid-Afrika. "Mijn politieke bewustzijn begon op mijn zesde jaar, toen ik naar school moest. Mijn maatje met wie ik altijd speelde, was zwart. Hij moest naar de ene school, ik naar de andere."

Tom Gullion (Clinton, 25 juli 1965) is een Amerikaanse jazz-saxofonist (tenorsaxofoon en sopraansaxofoon), klarinettist en fluitist.

Gullion studeerde aan Jacobs School of Music aan Indiana University en aan Northwestern University. Tijdens zijn studie speelde hij in het quintet van J.J. Johnson (naast onder meer Cedar Walton), later was hij in Spanje actief in de groep Clunia Jazz. Terug in Amerika nam hij verschillende cd's op, voor Naim Audio en Momentous Records. Ook begon hij een duo met de pianist William Neil. Gullion speelde mee op platen van onder meer Al Cobine, David N. Baker en Christie Knapp.

Eric Dolphy (Los Angeles, 20 juni 1928 - Berlijn, 29 juni 1964) was een Amerikaans jazzmusicus en componist. Dolphy was een multi-instrumentalist; hij speelde dwarsfluit, klarinet, basklarinet, en altsaxofoon. Hij speelde vaak samen met Charles Mingus. Naast zijn unieke componeer- en arrangeerstijl en zijn direct herkenbare, hoogstpersoonlijke manier van spelen (met vaak grote intervalsprongen), was zijn grootste verdienste de introductie van de basklarinet binnen de jazz.