Marcus Livius M.f. Salinator

Marcus Livius M.f. Salinator (natus 254 a.C.n., mortuus paulo post annum 204 a.C.n.) vir publicus Romanus fuit.

Pater eius Marcus fuit, in domo patris a poeta liberto Lucio Livio Andronico eruditus est. Uxor eius Calavia filia summi magistratus Capuae fuit. Filium habuit Gaium Livium M.f. Salinatorem, qui anno 188 consulatum gessit.

Salinator anno 219 primo consulatum gessit. Collega eius Lucius Aemilius Paullus erat. Hoc anno vicerunt Demetrium Pharium Secundo Bello Illyrico effecitque ut Demetrio fugiendum esset ad regiam Philippi V^[1]. Triumphaverunt, sed ambo propter praedam repetundam accusabantur, sed Livius solus damnatus est^[2]. Hac re laesus se recepit in fundum suum neque Secundo Bello Punico interfuit. Non prius quam 208 iterum ad rem publicam accessit et anno 207 consul II electus est, una cum Gaio Claudio Ti.f. Nerone, qui in iudicio contra eum testimonium dixerat. Ambo consules Poenos ad flumen Metaurum vicerunt. Livius de Carthageniensibus triumphavit^[3]. Anno 207 dictator ad comitias habendas erat, anno 206/205 proconsul in Etruria fuit, anno 204 in Gallia Cisalpina contra Magonem. Tum etiam cum Claudio Nerone censor fuit, inter alia Templum Iuventutis aedificaverunt.

• Carolus-Ludovicus Elvers, "L. Salinator, M. [I 13]" in Der Neue Pauly vol. 7 (Stutgardiae: Metzler, 1999. ISBN 3-476-01477-0) col. 372–373.