taxare

Discretiva

taxare dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
taxāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	taxō (taxāre)
taxāre	—	praesens	activa	infinitivus	taxō

API: /takˈsaːre/

Syllabificatio phonetica: ta·xā·re — morphologica: tax-are

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Clementia liberum arbitrium habet; non sub formula, sed ex aequo et bono iudicat; et absolvere illi licet et, quanti vult, taxare litem. —Ad Neronem caesarem de clementia Senecae ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

Nam qui fertur et rapsatur atque huc atque illuc distrahitur, is vexari proprie dicitur, sicuti ‘taxare’ pressius crebriusque est quam ‘tangere’, unde id procul dubio inclinatum est, et ‘iactare’ multo fusius largiusque est quam ‘iacere’, unde id verbum traductum est, et ‘quassare’ quam ‘quatere’ gravius violentiusque est. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Neronem caesarem de clementia. (Universitas Turicensis): Tomus / Liber 2. 7 — taxare
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: taxare.
↑ ^3.0 ^3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber secundus. Capitulum VI, [5] — taxare