errare

Discretiva

errare dictio est in variis linguis:

Italice: errare

Formae affines

Latine

errāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
errāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	errō (errāre)
errāre	—	praesens	activa	infinitivus	errō

Appellatio pronuntiatusque

API: /erˈraːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: er·rā·re — morphologica: err-are

Usus

errare humanum est (proverbium)

Hispanice

errare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
errare	prima singularis	futurum	activa	coniunctivus	errar †
errare	tertia singularis	futurum	activa	coniunctivus	errar †

Appellatio pronuntiatusque

API: [eˈraɾe]

Syllabificatio phonetica: er·ra·re — morphologica: err-are

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

reperimus inter exempla Hermotimi Clazomenii animam relicto corpore errare solitam vagamque e longinquo multa adnuntiare, quae nisi a praesente nosci non possent, corpore interim semianimi, donec cremato eo inimici, qui Cantharidae vocabantur, remeanti animae veluti vaginam ademerint; —Naturalis historia Plinii ^[1]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 53, [174] — errare
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: errare.

[Plinius-1] 1.0 ^1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 53, [174] — errare

[q-2] 2.0 ^2.1 Vicicitatio: errare.

[1]

[2]