duo

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• circumitus enim solis orbium quinque et sexaginta et trecentorum quarta fere diei parte addita conversionem conficiunt annuam; inflectens autem sol cursum tum ad septem triones tum ad meridiem aestates et hiemes efficit et ea duo tempora, quorum alterum hiemi senescenti adiunctum est alterum aestati: ita ex quattuor temporum mutationibus omnium, quae terra marique gignuntur, initia causaeque ducuntur. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Abstinentiae vero duo genera sunt, alterum ubi nihil adsumit aeger, alterum ubi non nisi quod oportet. Initia morborum primum famem sitimque desiderant, ipsi deinde morbi moderationem, ut neque aliud quam expedit neque eius ipsius nimium sumatur: neque enim convenit iuxta inediam protinus satietatem esse. Quod si sanis quoque corporibus inutile est, ubi aliqua necessitas famem fecit, quanto inutilius est etiam in corpore aegro? —De Medicina Celsi ^[3]

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Recitem denuo, ut sciant me eorum non pigere:

Et Critias mea delicia est et salva, Charine,

pars in amore meo, vita, tibi remanet.

Ne metuas, nam me ignis et ignis torreat ut vult;

hasce duas flammas, dum potiar, patiar.

Hoc modo sim vobis, unus sibi quisque quod ipse est;

hoc mihi vos eritis, quod duo sunt oculi. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[4]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Ea controversia fuit huiusmodi: ‘De reo septem iudices cognoscant, eaque sententia sit rata, quam plures ex eo numero dixerint. Cum septem iudices cognovissent, duo censuerunt reum exsilio multandum, duo alii pecunia, tres reliqui capite puniendum. Petitur ad supplicium ex sententia trium iudicum et contradicit.’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[5][2]