dubitetur

Discretiva

dubitetur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitētur	tertia singularis	praesens	passiva	coniunctivus	dubitō (dubitāre)

API: /du.biˈteːtur/

Syllabificatio phonetica: du·bi·tē·tur — morphologica: dubit-etur

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (70 a.C.n. / 684 a.u.)

Quid hoc loco potes dicere, homo amentissime, nisi id quod ego non quaero, quod denique in re tam nefaria, tametsi dubitari non potest, tamen ne si dubitetur quidem quaeri oporteat, quid aut quantum aut quo modo acceperis? Remitto tibi hoc totum atque ista te cura libero; neque enim metuo ne hoc cuiquam persuadeatur, ut, ad quod facinus nemo praeter te ulla pecunia adduci potuerit, id tu gratis suscipere conatus sis. Verum de ista furandi praedandique ratione nihil dico, de hac imperatoria iam tua laude disputo. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1]^[2]

saec. VI.

Quae cum ita sint, conditionalis quoque simplex ex duabus affirmationibus copulata, illa fere divisio facienda est quaestionis, quod in ea vel de genere, vel de differentia, vel de specie, vel de proprio, vel de diffinitione, vel de accidenti, vel de causa atque effectu, vel toto ac partibus, vel de modo ac principali nomine dubitetur. —De differentiis topicis Boetii ^[3]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - In C. Verrem actio secunda. (The Latin Library): Liber quintus. 5 [11] — dubitetur
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: dubitetur.
↑ ^3.0 ^3.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - De differentiis topicis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1847. (Universitas Turicensis): Liber primus. Pagina 1189A. — dubitetur