coniuncturos

Discretiva

coniuncturos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Modus flexurae	originis
coniūnctūrōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii coniūnctūrus

API: /kon.juːnkˈtuːroːs/

Syllabificatio phonetica: con·iūnc·tū·rōs — morphologica: con-iunct-ur-os

saec. XVI. - saec. XVII.

illi contra se excusare, et se insciis, maximoque suo cum dolore id facinus a Geidano perpetratum dicere: daturos porro operam vt omnes intelligant, Geidani sibi factum displicere, et nisi Geidanus culpam emendet, facturos ut ipsum temeritatis suae poeniteat: nam nisi iussus ille paruerit, se omneis opes ac conatus impensuros, et vireis cum Catholicis sine ulla tergiversatione alacriter coniuncturos. —Historiae sui temporis libri CXX Iacobi Augusti Thuani (1553-1617). Liber LXII.