arando

Discretiva

arando dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
arandō	—	—	activa	gerundium	dativo	arō (arāre)
arandō	—	—	activa	gerundium	ablativo	arō (arāre)

Forma	Modus flexurae	originis
arandō	casus dativus singularis · genus masculinum	gerundivi arandus
arandō	casus ablativus singularis · genus masculinum	gerundivi arandus
arandō	casus dativus singularis · genus neutrum	gerundivi arandus
arandō	casus ablativus singularis · genus neutrum	gerundivi arandus

API: /aˈrandoː/

Syllabificatio phonetica: a·ran·dō — morphologica: ar-and-o

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

In arando magnopere servandum est Catonis oraculum: «quid est bene agrum colere? bene arare. quid secundum? arare. quid tertium? stercorare. sulco vario ne ares. tempestive ares.» —Naturalis historia Plinii ^[1]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 49, [174] — arando
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: arando.