kon

• IPA^(kilîd): /koːn/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: kon

Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	kon	kon
Îzafe	konê	konên
Çemandî	konî	konan
Nîşandera çemandî	wî konî	wan konan
Bangkirin	kono	konino
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	konek	konin
Îzafe	konekî	konine
Çemandî	konekî	koninan

kon nêr, k-ya nerm

1. Perokê ku wek avahî tê bikaranîn, bi taybetî yê ji mûyê terşî yê koçeran).

   Hevmane: çadir, xîvet, xîme, reşmal

   • Heroj koç e heroj çûn e
     Li ba Tme hilgirtin kûn e
     Di nêv qebran vedajone — (Feqiyê Teyran, )
   • Ji du istunan(stûn) heta neh istûnan kon heyîn. Ji neh istûnan zêdetir kon nabitin. E ko gelek jar e, du istûnî sê çar. Ed ewset(rewşa wî ne qenc ne xirab) jî pênc û şeş û heft. Ê ko axa ne û bi zêde dewletin û konê neh istûnî dibin. — (Mele Mehmûdê Bayezîdî, Amadekar: Jan Dost Adat û Rusûmatnameê Ekradiye, Weşanxaneya Nûbihar, 2010, r. 125, ISBN 9789944360678)

• kurdî-erebî: کۆن‎

• kwîn – Badînî
• kûn, kondir, kûne, kwên, kom

• kone

• konî
• kon vedan
• kon vegirtin

Ji îraniya kevn *kau-na-^{[çavkanî hewce ye]} , hevreha zazakî kone.

• Soranî: xême, xêwet, çadir, reşmall
• Zazakî: çadire, xeyme, kone, xêm, kum
• Kurdiya başûrî:

  Kelhûrî: çadir, dewar, reşmall

• Lekî: dewar, kurdemal, sêamal, çaer

kon

1. kevn, qedîm, ne nû
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

kon

1. kî
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

kon

1. garis, genimok, genimê şamî, genimokê şamî, lazût
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ev peyv ji wergerên garis hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]}