• ՄՀԱ՝ [χɑˈʁɑʁ]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ խաղաղ

վանկեր՝ խա•ղաղ 

Հավանաբար բնիկ հնդեվրոպական՝ կրկնավոր կամ -աղ ածանցով ձև՝ *khl- (կամ *khəl-, *khel-), եթե ճիշտ է Մեյեի համեմատությունը հունարեն χαχαω` «արձակել, թողնել, թուլացնել» բայի հետ։ Թերևս հնարավոր է նաև համեմատությունը կաղաղ «որջ» (սկզբնապես «հանգստավայր, ապաստարան») բառի հետ՝ կ/խ հերթագայությամբ (հմմտ. կեղ «ծուռ» - խեղ)։

1. հանգստի, անդորրի վիճակում գտնվող, անաղմուկ և առանց բուռն շարժումների ◆ Խաղաղ գիշեր։
2. ալեկոծումից, ծփանքից զերծ, անխռով ◆ Խաղաղ ծով։
3. հոգեական հանգստի վիճակում գտնվող, անվրդով, հոգեպես չհուզված ◆ Հոգով խաղաղ եմ հիմա։
4. հոգեական հանգիստ, անվրդովություն արտահայտող ◆ Խաղաղ հայացք, ձայն։
5. հաշտություն սիրող, կռվից վեճերից խուսափող ◆ Խաղաղ բնավորություն։
6. վեճ, կռիվ, թշնամություն չպարունակող, չարտահայտող, ոչ թշնամական ◆ Խաղաղ

զրույց։

1. առանց կռվի, վեճի, ընդհարման տեղի ունեցող, թեռք բերվող, ընթացող ◆ Խաղաղ գոյակցություն։
2. խաղաղության ձգտող, խաղաղության պահպանման ծառայող ◆ Խաղաղ քաղաքականություն։
3. ոչ պատերազմական, երբ կամ որտեղ պատերազմ չկա ◆ Խաղաղ ժամանակներ, իրադրություն։
4. մարտական գործողություններին անմիջապես չմասնակցող ◆ Խաղաղ բնակչություն։
5. մեղմ, ոչ բուռն ◆ Լուսնի խաղաղ լույս։ ◆ Գետի խաղաղ ընթացք։
6. առանց սուր հակադրությունների, բախումների ◆ Հանգույցի խաղաղ լուծում։ (գրկն․)
7. խաղաղության վրա հիմնված ◆ Խաղաղ հարաբերություններ, հարևանություն։
8. հանգստավետ, անդորր, անխռով ◆ Խաղաղ կյանք։
9. մեղմ, մարմանդ ◆ Արևմուտին բուխարիկներն իրիկվա նման խաղաղ ծուխ կելենե։ (Ավետիք Իսահակյան)

1. հանգիստ, անդորր, հանդարտ, հանգստավետ, խաղաղավետ, անծուփ, լռանիստ, հնագստի վիճակում գտնվող, ալեկոծությունից ծփանքից զերծ
2. ականջը կախ (ժղ․), ականջը դինջ (ժղ․), ականջը քաշ, գլուխը դինջ, գլուխը հանգիստ (հոգեկան հանգստի վիճակում գտնվող)
3. տե´ս հաշտ

խաղաղ ատոմ - ոչ ռազմական նպատակով գործադրվող ատոմյաին էներգիա (հրպխս.)

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։