• ՄՀԱ՝ [dɛz]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ դէզ

վանկեր՝ դեզ 

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *dheig՛h- «(կավ, խմոր) հունցել, շաղախել, ձևավորել, քսել» արմատից. հմմտ. հին հնդկերեն dēhī «թումբ, պատնեշ, ամբարտակ», ավեստերեն duēzayeiti «դիզում է, կանգնեցնում է, բարձրացնում է», հունարեն τεïχος` «պատ, պարիսպ»։

1. իրար վրա դրսված` կուտակված իրեր` առարկաներ, կույտ, շեղջ ◆ Սենյակի մեջտեղը... ոսկու դեզերի վրա հանգիստ թիկը տված մի ջահել գեղեցկուհի, հովհարը ձեռին իրեն հով է անում: Հովհաննես Թումանյան ◆ Նամակների դեզում կային խստաբարո գրություններ: Եղիշե Չարենց
2. խոտի՝ հնձած հացաբույսերի և այլն, շեղջ՝ կույտ, բարդ ◆ Սալբին նայեց ու թիկն տվավ խոտի դեզին: (Ակսել Բակունց)
3. տե՜ս ամբրոց ◆ Առաջին բանը, որ աչքին զարկավ, աթարի դեզն էր, որի շուրջ անձրևը գոյացրել էր տիղմը ընդարձակ ճահիճ: (Մուրացան)
4. (փխբ․) որևէ բանի մեծ քանակություն՝ զանգված

1. շեղջ, շեղջակույտ, կիտուկ, կույտ, կուտակ, դեզակույտ, բուրգ, դարս, դարսվածք
2. շեղջ, բարդոց, բարդ, թեղ, կապեճ, գաղիշ, օրան, կոպաղ
3. քարակույտ, քարակարկառ, կարկառ, կաշկառ
4. զանգված, կույտ

1. դեզ առ դեզ - կույտ-կույտ ◆ Բույսերը դեզ առ դեզ կախվել են կամար կապած ժայռերից դեպի վար: Վրթանես Փափազյան

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։