Serialismo

A distinción fundamental entre o serialismo e o dodecafonismo estriba en que o principio serial pódese aplicar a varios parámetros musicais (ritmo, dinámica, timbre, etc.), e non só á altura das notas, como suxería a proposta dodecafónica orixinal.^[2][3][4][5]

O serialismo pode caracterizarse segundo a cantidade de parámetros musicais aos que o compositor aplique o principio serial. O serialismo básico é o dodecafonismo, que comprende só o parámetro da altura das doce notas da escala cromática (o dodecafonismo tamén se denomina "técnica das doce notas" na bibliografía anglosaxoa). Os desenvolventos posteriores, sobre todo a partir da segunda guerra mundial, buscaron o camiño cara a un serialismo integral, onde o principio serial rexera os demais parámetros musicais á parte da altura. Nalgunhas obras aplícase o principio serial tamén ao ritmo das notas, é dicir, ademais de tocar as notas da escala cromática en certa orde, engaden a cada unha das doce unha duración distinta. Outras obras inclúen o parámetro da dinámica e, en certos casos, o do timbre. Isto é, a cada unha das doce notas cunha duración distinta engádese unha intensidade sonora distinta (pianissimo, forte, mezzoforte, etc.) e un tipo de son distinto (a primeira nota sería tocada por un violín, a segunda por un piano, a terceira por un óboe, etc., aínda que algúns compositores prescinden deste último parámetro para que a peza poida ser interpretada por un só instrumento).^[6]